มีเสียงเรียกดังขึ้นจากด้านหลังของนัตสึกิ

“……ท่านยูระ”
“อ๊ะ สวัสดีครับ คุณตา… คุณยาย… แล้วก็ฮิรากิซัง กับมิยาโกะซังก็ด้วย”

เมื่อนัตสึกิหันกลับไป ก็พบว่าทุกคนที่ไม่หนีไปพร้อมกับคายะกับมิโอะ ยังอยู่ที่เดิม

“ท่านมิสึจิ… จริงๆ น่ะหรือ”

ที่ปรึกษาเซย์อุนถามขึ้นอย่างเกรงๆ ซึ่งนัตสึกิก็พยักหน้า

“ยังไม่ตายครับ แต่ก็แค่เรื่องของเวลาเท่านั้น”
“ข-ขอโทษนะ แต่เธอดูไม่มีรอยแผลเลยนี่?”
“ฮะๆ… อย่างที่คาดจากเทพประจำถิ่นเลยครับ อีกนิดเดียวหัวผมก็ปลิวแล้ว โชคดีที่ผมเร็วกว่า ก็เลยรอดมาได้”

พูดแบบเต็มอกเล็กน้อยก็คงไม่เสียหายอะไร

“……ไม่น่าเชื่อ”

เซย์อุนกับอุนไคถึงกับพูดไม่ออก

แม้จะรู้ว่านัตสึกิสามารถสู้กับเทพประจำถิ่นได้ แต่ก็คงไม่คิดว่าจะจัดการเทพลงได้โดยไร้รอยขีดข่วน

จากสีหน้าของทั้งคู่ เขาสัมผัสได้ถึงความตะลึงและความยำเกรง

มันทำให้นัตสึกิรู้สึกเหงาขึ้นมานิดหน่อย

ทุกครั้งที่เขาแสดงพลังออกมา มนุษย์มักจะหวาดกลัว

ถ้าแค่กลัวก็คงยังดี แต่ในต่างโลกมีคนที่พยายามจะใกล้ชิดเข้ามาเพื่อหวังผลประโยชน์มากมาย

จนจากความไม่ไว้ใจกลายเป็นความรังเกียจต่อชาวต่างโลกไปโดยสิ้นเชิง

เขาเริ่มคิดว่า บนโลกนี้ก็คงไม่ต่างกัน… ในขณะที่กำลังรู้สึกห่อเหี่ยวอยู่นั้นเอง

“ขอบคุณที่ช่วยท่านเทพประจำถิ่นนะ!”

มินาซึกิ มิยาโกะก็ทรุดตัวลงคุกเข่ากับพื้น แล้วโน้มตัวลงกราบทันที

นัตสึกิถึงกับอึ้ง

ไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดคิดเลย จากภาพลักษณ์ของมิยาโกะในตอนแรก

“ยิ่งไปกว่านั้น… ที่ช่วยพี่สาวของฉัน… ที่มอบเวลาสุดท้ายให้คุณแม่ได้อยู่กับคนที่รัก… ขอบคุณมากจริงๆ!”

โครม — เสียงหน้าผากของมิยาโกะกระแทกพื้นดังลั่นจนพื้นบุ๋ม

“เอ๋ー……”

นัตสึกิถึงกับผงะไปนิดหน่อย

“แล้วก็… เรื่องที่ฉันเสียมารยาทกับนายไปก่อนหน้านี้… ฉันขอโทษจริงๆ นะ!” (TN: โอ้ แค่นี้ก็ดีกว่าน้องสาวนัตสึกิเยอะละ)

มิยาโกะทิ้งหัวลงกับพื้นอีกครั้ง น้ำตาและน้ำมูกไหลเปรอะเปื้อนเต็มใบหน้า แต่ความรู้สึกขอบคุณของเธอก็ส่งผ่านมาอย่างเต็มเปี่ยม

––นัตสึกิรู้สึกเหมือนได้รับการปลดปล่อย

เขาอาจเลือกซ่อนพลังแล้วมีชีวิตอยู่เงียบๆ ก็ได้
เขาอาจไม่ฆ่าเทพประจำถิ่นก็ได้

แต่เพราะความไม่ยุติธรรมของพิธีสังเวย และความน่าสงสารของเทพที่ต้องแปดเปื้อนเพราะคอยดูแลผู้คน เขาจึงตัดสินใจลงมือ

เขารู้ตัวดีว่าการใช้พลังย่อมทำให้ผู้คนหวาดกลัวอยู่แล้ว แต่แม้กระนั้น… การได้รับคำขอบคุณอย่างบริสุทธิ์แบบนี้ ก็ทำให้เขารู้สึกดีใจจริงๆ

ต่อจากมิยาโกะ ฮิรากิก็คุกเข่าลงและโค้งคำนับอย่างลึกซึ้ง
เซย์อุนและอุนไคเองก็ตามมาคุกเข่าลงและก้มศีรษะตาม

“ท่านยูระ นัตสึกิ… ในนามของตระกูลมินาซึกิ… ไม่สิ ในนามของเทพประจำถิ่นมิสึจิ… ขอบพระคุณอย่างที่สุด เราจะไม่มีวันลืมพระคุณของท่าน”

เซย์อุนเอ่ยคำขอบคุณในฐานะตัวแทนของทุกคน

หลังจากนั้น คนอื่นๆ ก็ทยอยเอ่ยขอบคุณต่อเนื่องกันไป

เพราะมิโอะไม่ต้องถูกสังเวย อุนไคถึงกับหลั่งน้ำตาออกมา

ในตอนนี้ พวกเขาไม่ได้รู้สึกหวาดกลัวเลย
มีแต่ความรู้สึกขอบคุณล้วนๆ

และคำตอบที่นัตสึกิตั้งใจจะตอบพวกเขาตั้งแต่แรกก็ชัดเจนอยู่แล้ว

“––ไม่เป็นไรครับ”

เขาเคยถูกอัญเชิญไปต่างโลกในฐานะผู้กล้า
ได้เห็นด้านแย่ที่สุดของมนุษย์มามากเกินพอ

แต่เขาก็รู้สึกว่า การมีพลังของผู้กล้า มันก็ดีเหมือนกัน

เพราะในครั้งนี้… เขาได้ช่วยชีวิตไว้ได้จริงๆ

นั่นคือสิ่งที่เขารู้สึกจากใจจริง