“อ้อ จริงสิ…ที่บ้านมินาซึกิ คุยเรื่องอะไรกันเหรอ?”

จู่ๆ กิงโกะที่กำลังถูกโคอุเมะดึงแก้มอยู่ก็ถามขึ้น ขณะเดียวกันเจ้าตัวก็เอื้อมมือไปดึงแก้มโคอุเมะกลับด้วยเหมือนกัน

“จะคุยกันในสภาพนี้เนี่ยนะ…ก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก”

นัตสึกิเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นที่บ้านมินาซึกิ ตั้งแต่เรื่องที่ต้องมีคนคอยเฝ้าดู เรื่องของเครื่องสังเวย เรื่องเทพประจำถิ่น และการที่มีคนอยากให้เทพประจำถิ่นตนนั้นตายไป

“หึ เทพที่ว่ายิ่งใหญ่นักหนา ถ้าขนาดต้องใช้คนเป็นเครื่องสังเวยถึงจะยื้อพลังไว้ได้แค่ร้อยปี ก็เลิกเป็นเทพประจำถิ่นไปซะเถอะ”
“…โคอุเมะจัง จะพูดแบบนั้นไปตลอดเลยเหรอ?”
“ก็ต้องคีปคาแรคเตอร์ไว้นี่นา!”

แม้นัตสึกิจะบ่นเสียงเบาอย่างน่าเสียดาย แต่โคอุเมะก็ยืนยันหนักแน่นว่าจะพูดแบบนี้ต่อไป

“ว่าแต่เครื่องสังเวยเนี่ยนะ ถึงจะไม่ใช่ว่าช่วงยุคโชวะไม่มีธรรมเนียมแบบนั้น แต่ถ้าจะเอามาใช้ในยุคปัจจุบันนี่มัน…เข้าใจยากชะมัดเลยแฮะ เอาเถอะ เรื่องของตระกูลใหญ่เขาก็มีเรื่องของเขาล่ะนะคะ”
“เดิมทีเทพอย่างพวกฉันไม่ค่อยยุ่งเกี่ยวกับมนุษย์อยู่แล้ว ส่วนเทพประจำถิ่นนั่นก็เหมือนเกิดจากธรรมชาติ คงจะลำเอียงไปทางมนุษย์มากกว่าล่ะมั้ง”
“…พูดแบบนั้น ทั้งที่โคอุเมะซังอยู่บ้านมนุษย์ กินข้าว เข้าห้องน้ำ แช่อ่างด้วยเนี่ยนะ ฟังดูน่าเชื่อถือมากเลยนะคะ”
“หาาาาาา!?”
“จะเอาให้รู้กันไปเลยใช่มั้ยคะ!?”
“คุยกันไม่รู้เรื่องเลย!”

นัตสึกิไอเบาๆ เพื่อเตือนให้สองคนหยุด ก่อนที่พวกเธอจะยืนตัวตรงทันที

“แล้วสรุป จะฆ่ามั้ย?”
“แน่นอน ฆ่าแน่ หรือจะให้พูดอีกอย่าง…ก็ไม่มีทางอื่นที่จะช่วยได้แล้วนี่นา”
“แต่ถึงจะตัดสินใจแบบนั้น คนที่ฆ่าเทพประจำถิ่นได้น่ะ ไม่ได้มีบ่อยๆ หรอกนะ”
“ถ้าเป็นฉัน ก็ชิวๆ ล่ะนะ!”
“งั้นก็ให้โคอุเมะซังจัดการได้สินะคะ?”
“ใครจะยอมลำบากเพราะมนุษย์ที่ไม่รู้จักหน้าแบบนั้นกันล่ะฟะ!”
“…ลูกหลานเทพแบบนี้ โลกเราคงใกล้ถึงจุดจบแล้วล่ะค่ะ”

ฆ่าเทพประจำถิ่นได้ ไม่ใช่ปัญหา
ลุงนางิเองก็ไม่ได้พูดว่าการฆ่าคือการทำลายล้างอย่างสมบูรณ์ ดังนั้นคงมีทางรอดอยู่บ้าง

ทว่านัตสึกินั้นมีแต่พลังที่ใช้ในการทำลายเท่านั้น

หนึ่งคือ “ดาบศักดิ์สิทธิ์” ดาบพลังสายฟ้าที่แข็งแกร่งที่สุดในต่างโลก เขาเคยใช้มันฆ่า “เผ่ามาร” ในต่างโลกมาแล้ว ดังนั้นจึงรับประกันเรื่องพลังได้
แต่ปัญหาคือ ยังควบคุมไม่ได้ แม้แต่ตอนที่อยู่ต่างโลกและแข็งแกร่งกว่าตอนนี้ นัตสึกิก็ยังควบคุมมันได้ไม่เต็มที่ ถึงจะใช้ได้ แต่ใช้เต็มกำลังก็ยังอันตรายเกินไป

อีกหนึ่งคือ พลังของ “ผู้กล้าแห่งห้วงสมุทร” ซึ่งควบคุมธาตุน้ำ น้ำแข็ง และความมืดได้
แม้จะมีผู้กล้าอื่นๆ อย่างผู้กล้าแห่งผืนปฐพี ท้องนภา หรือพงไพร แต่เอาจริงๆ แล้วไม่มีอะไรที่แข็งแกร่งเลย

ไม่รู้ว่าเพราะนัตสึกิเป็นทั้งผู้กล้าแห่งห้วงสมุทรและผู้กล้าแห่งดาบศักดิ์สิทธิ์ถึงได้ไร้เทียมทานในต่างโลก หรือเป็นเพราะสายเลือดอันสมบูรณ์แบบ
พลังของผู้กล้าแห่งห้วงสมุทรก็ไม่ใช่ของที่ใช้ง่าย พลังเวทมหาศาล พลังโจมตีรุนแรง แต่ก็ยากที่จะควบคุมการใช้งานให้เหมาะสม

ดาบมารที่ได้รับจากจอมมารยังใช้ง่ายกว่า ทว่าแม้จะใกล้เคียงกับดาบศักดิ์สิทธิ์ในด้านพลัง แต่ก็ไม่ได้เข้ากันกับเทพประจำถิ่น และดาบมารก็ยังไม่ยอมรับนัตสึกิเป็นผู้ใช้ จึงไม่สามารถใช้พลังเต็มที่ได้

“เป็นอะไรเหรอ? คิดหนักเชียว”
“ก็…การจะฆ่าเทพประจำถิ่นน่ะ มันต้องคิดเรื่องการยั้งมือด้วยน่ะสิ”
“บ้าไปแล้วค่ะ คนจะฆ่าเทพจะมายั้งมือทำไมกัน?”
“ก็เพราะคุมพลังไม่ได้ไง อย่างตอนฟาดสายฟ้าใส่โคอุเมะจังนั่นก็แค่ยืมพลังดาบศักดิ์สิทธิ์นิดเดียวเอง”
“พลังที่ย่างปีกสุดเลิฟของฉันนี่แค่นิดเดียวเรอะ!? เจ้านี่มันจะเก่งขนาดไหนกันวะ!”
“ใครจะไปรู้ล่ะ?”
“สรุปคือ นัตสึกิคุงควบคุมพลังไม่ได้ แล้วมันส่งผลยังไงบ้างเหรอ?”
“บ้านมินาซึกิจะโดนเป่ากลายเป็นที่ราบเอาน่ะ”
“น่ากลัววววววว! โคอุเมะซัง พอจะกางบาเรียได้ไหมคะ?”

นัตสึกิหันมามองด้วยสายตาเปี่ยมความหวัง แต่โคอุเมะก็ตอบหน้าบูด

“ไม่อยากยุ่งกับมนุษย์ยุ่งยากพรรค์นั้นหรอกนะ”

ขณะที่เขากำลังกลุ้มใจอยู่นั้น ก็มีเสียงเคาะประตูห้องดังขึ้น

“ครับบ~”
“ฉันเอง แจ็คน่ะ ขออนุญาตเข้าไปได้มั้ย?”
“แน่นอน เข้ามาเลย~”
“ขออภัยที่รบกวน ฮารุโกะให้มาเรียกพวกเธอว่าอาหารเสร็จแล้ว อีกอย่าง ฉันไม่ได้ตั้งใจจะดักฟัง…ขออภัย”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ใช่เรื่องต้องปิดบังอะไร”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันอยากจะขอเสนอทางของฉัน”
“หือ?”
“ฉันจะใช้ ‘บาเรียครอบจักรวาล’ เพื่อป้องกันเมืองนี้จากการโจมตีของเพื่อนรักฉันให้เอง”
“แจ็ค!!”

นัตสึกิยิ้มกว้างด้วยความดีใจ ทว่าแจ็คกลับมีสีหน้าจริงจัง

“โคอุเมะ ฉันขอร้องจากใจจริง ในฐานะเพื่อนของนัตสึกิ ไม่ใช่คนของบ้านมินาซึกิ ช่วยเราด้วยได้มั้ย? ความจริงคือพลังของนัตสึกินั้นแข็งแกร่งมาก ฉันยังรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ” (TN: เพื่อนตัวเอกต้องมานั่งหารือกันว่าจะป้องกันพลังตัวเอกยังไง ฮา)
“หึ! ก็ได้! แต่มีข้อแลกเปลี่ยน—ฉันขอเลือดของนัตสึกิด้วยล่ะ!”
“ถ้าจะเอาไปรักษาปีกล่ะก็ ได้เลยนะ?”
“บ้าเอ๊ยยย! ถ้าไม่ใข่เพราะนัตสึกิยอมตกลงด้วยความเต็มใจ ก็จะไม่ให้ยืมพลังหรอกนะ!”
“ชอบเล่นตัวเนอะ”

พอเข้าใจเจตนาแล้ว นัตสึกิก็ก้มหัวอย่างนอบน้อม

“ขอบคุณมากนะ!”

ถ้ามีเพื่อนรักที่เพิ่งพบกันไม่นานแบบนี้อยู่ด้วย ไม่ว่าจะเจออะไร ก็ไม่กลัวอีกแล้ว

“แจ็ค โคอุเมะจัง กิงโกะซัง…มีพวกนายอยู่ด้วยแล้ว…งั้นฉันจะจัดเต็มเลยละกัน!”
“””ช่วยยั้งมือไว้ทีเถอะ!!!!”””