ไม่เคยนึกมาก่อนเลยว่าตัวเองจะมีสายเลือดแท้บริสุทธิ์ขนาดนั้น พอรู้เข้าก็อดตกใจไม่ได้…แต่ก็ไม่ได้รู้สึกว่ามีปัญหาอะไร

จะไปใส่ใจทำไมล่ะ? ถ้าใครคิดจะทำอะไร ก็แค่ลุกขึ้นสู้เต็มกำลังก็จบแล้ว

“ตะ-ตอนนี้เรามาลืมเรื่องที่นัตสึกิคุงเป็นสายเลือดแท้กันดีกว่าเถอะ ถ้ามีคนคิดร้ายขึ้นมาเดี๋ยวก็โดนสวนกลับอยู่ดี…อ้อ แต่จะบอกคุณพ่อก่อนนะคะ”
“ฉันก็ไม่รู้ไม่เห็นอะไรแล้วล่ะ นัตสึกินี่ก็มีหลายคุณสมบัติเกินไปจนเริ่มลำบากใจแล้วนา――”

กิงโกะถอนหายใจพลางทำหน้าเหนื่อยๆ ขณะที่โคอุเมะที่ก็กำลังทำหน้าเบื่อๆ เหมือนกัน อยู่ดีๆ สีหน้าก็แข็งทื่อไป

“มีอะไรเหรอ?”

นัตสึกิเอียงคอถาม โคอุเมะก็เบิกตากว้างแล้วตะโกนออกมา

“นายต้องรับผิดชอบฉัน!”
“หา? อะไรยังไง?”
“เกิดอะไรขึ้น?”
“จะยังไงล่ะ! ปีกที่โดนสายฟ้านัตสึกิย่างจนเกรียมยังไม่ฟื้นเลย! จะยอมให้เลือดมารักษา หรือจะรับผิดชอบด้วยการแต่งงาน! หรือจะให้เลือดแล้วแต่งงานแล้วเลี้ยงดูฉันไปด้วยก็เลือกมาซักทางซะ!”
“…ไม่อยากจะเชื่อเลยแฮะ” กิงโกะตะลึงจนพูดไม่ออก

แต่นัตสึกิกลับทำหน้าจริงจังอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน

“สรุปก็คือ ฉันแต่งงานกับโคอุเมะได้…ใช่มั้ย?”
“ห-หืม?”
“หมายความว่าฉันจะแต่งงานกับสาวสวยน่ารักน่าทะนุถนอมอย่างโคอุเมะซังได้ใช่มั้ยครับ!?”
“ห-หื้มมมมมม?”

นัตสึกิคุกเข่าลงบนพื้น ก้มศีรษะลึกจนหน้าชิดพื้น

“ถ้าอย่างนั้น ผมขอเลือกแต่งงานครับ! อาจจะไม่ได้เรื่อง แต่ฝากตัวด้วยนะครับ!” (TN: แม่งเอาด้วยซะงั้น!?)
“หาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา!?”
“เดี๋ยวววว! โคอุเมะจังแอบเล่นนอกเกมเหรอ!? นัตสึกิคุง นายก็อย่าเพิ่งใจอ่อนเพราะเรียวขาสวยๆ สิ!”

โคอุเมะอ้าปากค้างตะโกนเสียงหลงกับคำขอแต่งงานที่มาแบบไม่ทันตั้งตัว ขณะที่กิงโกะก็ร้องประท้วงด้วยท่าทางไม่พอใจสุดๆ

โคอุเมะหน้าแดงก่ำ เอามือทาบแก้มตัวเอง บิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย

“ม-หมายถึง ดิฉันพูดเองก็จริง…แต่มันเร็วเกินไปหน่อยไหมล่ะเนี่ย ดิฉันน่ะไม่เคยคบกับผู้ชายมาก่อนเลยนะคะ! แถมยังต้องไปขออนุญาตปะป๊า มะม๊า แล้วก็ท่านปู่ก่อนอีก…อ-เอาเป็นว่า เริ่มจากเขียนไดอารี่แลกกันก่อนดีมั้ยคะ?!”
“โคอุเมะจัง!? บุคลิกเธอติดบั๊กแล้วนะ!? จู่ๆ ทำเสียงคุณหนูจากตระกูลขุนนางทำไมเนี่ย!?”

จากที่เคยแทนตัวเองว่า “ฉัน” กับใช้สรรพนามห้วนๆ กลับพูดจาเป็นกุลสตรีสุดสุภาพอย่าง “ดิฉัน” จนนัตสึกิกับกิงโกะตกตะลึงไปตามๆ กัน

โคอุเมะได้สติกลับมาเมื่อโดนกิงโกะแซว

“ฉ-ฉันเป็นลูซิเฟอร์นะเว้ย! ถ้าในหมู่เทพเจ้าแล้วล่ะก็ ตระกูลของฉันน่ะระดับตระกูลขุนนางเลยนะ!”
“ไม่ต้องฝืนกลับมาหรอกน่า ตัวตนจริงๆ ของโคอุเมะจังก็น่ารักดีออก”
“บ-บ้า! อย่ามาพูดว่าฉันน่ารักนะ! ตัวตนแบบนี้ฉันอุตส่าห์ปั้นมากับมือตั้งห้าร้อยปีนะเฟ้ย! จะให้กลับไปง่ายๆ ได้ไงกันเล่า!”
“เสียแรงเปล่าชะมัด ทำอย่างอื่นที่สร้างสรรค์กว่านี้ดีกว่ามั้ย?”
“อย่าเรียกว่าเสียแรงเปล่าเซ่!”

โคอุเมะน้ำตาคลอด้วยความช้ำใจ ทำเอานัตสึกิถึงกับคิดในใจว่า… แบบนี้ก็น่ารักใช้ได้เลยแฮะ

“จบเรื่องนี้ได้แล้วค่ะ! ปิดศาล! แล้วอย่ามาแต่งงานกันด้วยมู้ดลวกๆ แบบนี้นะคะ! นัตสึกิคุง เธอน่ะยังเด็กอยู่เลยนะ! ถ้าไปแต่งกับสาวที่บุคลิกยังไม่ลงตัวแบบนี้ ชีวิตมีแต่ล่มจมแน่นอน เอาแบบพี่สาวที่เป็นข้าราชการ เงินเดือนมั่นคงดีกว่ามั้ย?”
“โสโครก! สมแล้วที่เป็นข้าราชการ ทำตัวน่าเกลียดได้โล่!”
“ขอโทษข้าราชการทั่วประเทศซะเดี๋ยวนี้เลยนะคะ! ถ้าไม่เคยโดนใครด่าเวลาเงินเดือนออกว่า ‘ก็เงินภาษีนี่นะ’ ล่ะก็ อย่ามาพูดนะ!”
“ฉันเป็นเทวทูตนะเว้ย! จะไม่เป็นข้าราชการอะไรทั้งนั้นแหละ! ฉันจะใช้ชีวิตอย่างอิสระต่างหาก!”
“ฮ่าๆๆๆ แบบนั้นอย่าหวังจะได้เป็นเจ้าสาวเลยจ้า~!”
“ว่าไงนะ!”
“ว่าไงล่ะคะ!?”

แล้วโคอุเมะกับกิงโกะก็ปะทะคารมกันอย่างดุเดือด…หรือจะว่าไปก็แค่เล่นกัดกันเหมือนเด็กๆ ครึ่งหนึ่งเลยละมั้ง เลยปล่อยไว้แบบนั้น

(แต่ก็แอบเสียดายนิดๆ เพราะฉันจริงจังอยู่นะ)

ถึงเพิ่งรู้จักกันไม่นาน แต่เขาก็รู้ตัวดีว่าเริ่มมองโคอุเมะในฐานะผู้หญิง

บุคลิกเปิดเผยสุดโต่งของเธอนั่นแหละที่ทำให้รู้สึกดึงดูดแปลกๆ

แน่นอนว่ากิงโกะเองก็เสน่ห์ล้นเหลือจนมองข้ามไม่ได้

ถึงเขาจะไม่ได้คิดจะคบใครแบบมือไวเหมือนพวกพระเอกเลิฟคอมเมดี้ทั่วไป แถมยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าจะจีบใครยังไง แต่…

ถ้าเป็นไปได้ เขาก็อยากสนิทกับทั้งสองคนแบบนี้ต่อไปนะ (TN: ก็รวบแม่งเล้ย สาวเขายอมอยู่แล้ว)