“ไอ้… นายนี่มันเลวที่สุดเลยนะ”
“อย่าเข้าใจผิดไปสิ ฉันไม่เคยไปขอให้ใครเขายอมนอนด้วยหรือขอเงินเลยนะ จริงๆ แล้วมันก็น่าลำบากใจด้วยซ้ำ แล้วก็ ไม่ต้องห่วง ฉันไม่เคยแตะต้องตัวอันสึเลยนะ”
“ไม่ได้ห่วงซักหน่อย”
“ถึงฉันจะปฏิเสธว่าไม่ต้องให้เงินก็เถอะ แต่พวกเขายังยัดเยียดมาให้ ฉันก็เลยใช้มันให้เกิดประโยชน์น่ะนะ… ถ้ามีวิธีที่ดีกว่านี้ก็ช่วยบอกทีสิ”

ถึงปากจะพูดอย่างนั้น แต่ความจริงที่ว่าพี่ยูโตะรับเงินจากผู้หญิงพวกนั้นแล้วมีความสัมพันธ์ทางกายด้วยก็ยังไม่เปลี่ยน

“แล้วก็ทำตัวเป็นคนดี ใช้พวกอันสึให้พูดจาดูถูกนัตสึกิ… นายต้องการอะไรกันแน่?”
“ก็บอกแล้วไงว่าเข้าใจผิดน่ะ อันสึกับอาสึกะพูดไม่ดีเกี่ยวกับนัตสึกิก็จริง แต่ฉันเองก็ไม่เห็นด้วยนะ พูดตามตรง ฉันว่าพวกเขาไม่เข้าใจถึงข้อดีของนัตสึกิเลยด้วยซ้ำ จริงๆ แล้ว คนที่รู้สึกอายเวลาถูกเปรียบเทียบกับนัตสึกิก็คือฉันต่างหากล่ะ อันสึกับอาสึกะน่ะมันโง่เอง ก็เลยไม่รู้จะดึงความสนใจฉันยังไง นอกจากดูถูกนัตสึกิไง… เฮ้อ น่าปวดหัวชะมัด”
“…แกนี่มัน”

ในความทรงจำของคาสึโตะ เมื่อใดก็ตามที่อันซึหรืออาสึกะพูดไม่ดีเกี่ยวกับนัตสึกิ ยูโตะก็แค่ทำหน้าลำบากใจ ไม่เคยห้ามปรามจริงจัง แม้แต่กับคาสึโตะเองก็แสดงท่าทีคล้ายกัน

แต่สิ่งที่ทำให้เขาตกใจกว่าคือคำพูดว่า “ถูกเปรียบเทียบกับนัตสึกิแล้วอาย” มันฟังดูเหมือนยูโตะเองก็ยอมรับว่านัตสึกิมีเสน่ห์เหนือกว่า

“ฉันก็ไม่ชอบนินทาคนหรอกนะ ก็เลยบอกให้เลิกพูดไปแล้ว แต่แปลกดีนะ ทั้งๆ ที่พวกเขาบอกว่าชอบฉัน แต่กลับไม่ฟังที่ฉันพูดเลย”

คำพูดของยูโตะฟังดูเบื่อหน่ายอย่างชัดเจน

สำหรับคาสึโตะ มันเป็นคำพูดที่ฟังดูน่าขยะแขยงทั้งหมด ความจริงก็คือ ยูโตะไม่เคยห้ามปรามการพูดไม่ดีเกี่ยวกับนัตสึกิอย่างจริงจังเลยด้วยซ้ำ จะให้มาอ้างว่า ไม่พอใจตั้งแต่แรก ตอนนี้ ใครจะเชื่อกัน

และสิ่งที่น่าสงสัยยิ่งกว่าคือ การที่ยูโตะไม่พูดเรื่องนี้กับนัตสึกิโดยตรง แต่กลับมาพูดกับเขาแทน

(ไม่อยากคิดลึกนะ… แต่หรือว่าที่พูดกับฉันแบบนี้ เพราะรู้ว่าถ้าพูดเองจะไม่มีใครเชื่อ แล้วพยายามให้ฉันเป็นคนพูดแทน… แบบนั้นมันเกินไปไหมวะ…)

“อันสึกับอาสึกะน่ะ คาสึโตะก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอว่ามันแปลกๆ พวกเขาบอกว่าชอบฉัน แต่กลับจะไปหา ‘เสี่ยเลี้ยงสาว’ กันบ้างล่ะ พยายามจะนอนกับฉันบ้างล่ะ วางแผนกลั่นแกล้งคนอื่นอีก มันวุ่นวายชะมัด จริงๆ แล้วฉันไม่เข้าใจด้วยซ้ำว่า ‘เสี่ยเลี้ยงสาว’ มันคืออะไร ฉันก็ห้ามไว้ก่อนแล้วนะ ถ้าจะเข้ามาหาฉัน ก็อย่าไปให้ลุงแก่ๆ มาจับตัวจะดีกว่านะ”
“…ไม่ใช่ประเด็นนั้นแล้วมั้ย!”

เรื่อง เสี่ยเลี้ยงสาว นั้น คาสึโตะเองก็เคยห้ามไว้แล้ว แต่ไม่เคยรู้ว่ายูโตะก็เคยห้ามด้วย มันยิ่งทำให้เขารู้สึกปวดหัวหนักเข้าไปอีก

“อีกอย่าง เรื่องครอบครัวของนัตสึกิที่พังน่ะ จริงๆ แล้วมันเป็นความผิดของอันสึต่างหาก คาสึโตะเข้าใจผิดไปเองนะ ฉันไม่เคยสั่งให้อันสึทำอะไรเลยนะ? ก็ยอมรับว่าถ้าเป็นน้องสาวของนัตสึกิ อันสึก็ดูไม่เหมาะสมเท่าไหร่ แต่ถึงอย่างนั้นจะให้ไปทำลายครอบครัวเขาเนี่ยนะ? ฉันไม่มีทางทำอะไรที่ทำให้นัตสึกิเสียใจหรอก”
“…พี่?”

คาสึโตะรู้สึกขนลุก

ไม่รู้ว่าทำไม แต่บทสนทนาระหว่างเขากับยูโตะมันผิดแปลก มันเหมือนเขาพูดอยู่คนเดียว ยูโตะไม่ได้มองเขาเลย ราวกับไม่ได้สนใจจริงๆ ว่ากำลังพูดกับใคร

“อาสึกะก็เหมือนกัน โดนเข้าใจผิดว่าเป็นผู้ชายมาตลอด แต่กลับคิดว่านัตสึกิกับคาสึโตะชอบตัวเองเนี่ยนะ ฮะๆ ตลกดีใช่ไหม”
“แล้วที่นายมีอะไรกับอาสึกะน่ะ มันคืออะไร?”
“ฉันก็เป็นผู้ชายนะ เรื่องแบบนั้นมันก็สนุกดีไม่ใช่เหรอ? มีผู้หญิงที่ยอมให้มีอะไรด้วยง่ายๆ สักคนมันก็สะดวกดีออก”
“…นายมันไอ้ขยะชัดๆ”
“ทั้งอันสึ ทั้งอาสึกะ ทั้งคนอื่นๆ น่ะ ช่วงแรกๆ ก็พากันตามติดน่ารำคาญดีหรอก แต่พอจู่ๆ มาเปลี่ยนท่าทีไปแบบนั้น ฉันก็รู้สึกไม่พอใจเหมือนกันนะ ฉันก็อุตส่าห์ดูแลแทนนัตสึกิมาตั้งเยอะเชียว อันสึก็วันๆ เอาแต่พูดว่า ‘โอนี่จัง โอนี่จัง’ น่ารำคาญ ฉันก็บอกแล้วว่านัตสึกิไม่ใช่พี่เธอ อาสึกะก็เริ่มพูดว่าไม่อยากมีอะไรกับฉันแล้วด้วยนะ ทั้งๆ ที่ฉันไม่เคยไปขอเลยสักครั้ง พวกเธอเป็นฝ่ายเข้ามาเอง แถมยังบอกว่านี่คือหลักฐานแห่งความรัก แล้วก็ถ่ายรูป ถ่ายวิดีโอเก็บไว้อีก แบบนั้นมันน่าโมโหจะตาย”
“…ถึงขั้นทำขนาดนั้นเลยเหรอ… แค่ฟังก็อยากจะอ้วกแล้ว”

เรื่องเสื่อมๆ ของพี่ชายที่เขาไม่อยากรู้ มันชวนคลื่นไส้จนเขาไม่อยากอยู่ต่อแล้ว

คาสึโตะพยายามจะออกจากห้อง แต่มือของยูโตะกลับเอื้อมมาคว้าต้นแขนเขาไว้แน่น

“――อึ๊ก”
“แล้วก็อีกอย่างนะ ฉันน่ะไม่ได้สนใจเรื่องอันสึหรืออาสึกะหรอก แต่ที่สงสัยก็คือ… ทำไมคาสึโตะถึงเรียกนัตสึกิแบบตีสนิทแบบนั้นเหรอ?”
“อะไรของนายอีกล่ะ?”
“เพื่อนสมัยเด็กของนัตสึกิน่ะ มันคือตัวฉันต่างหากล่ะ?”

ขนลุก

คาสึโตะเคยคิดว่าอันสึหรืออาสึกะมีความรู้สึกบางอย่างฝังใจกับนัตสึกิ แต่ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่า…

คนที่ติดยึดกับนัตสึกิที่สุดน่ะ ไม่ใช่ใคร… แต่เป็นพี่ชายของเขานี่เอง (TN: ไอ้นี่มัน เ ก เ ร!?)

“ปล่อยนะ! ขยะแขยงจะตายอยู่แล้ว!”

คาสึโตะสะบัดแขนหลุดจากยูโตะ แล้วรีบพาตัวเองออกจากห้อง

โชคดีที่อีกฝ่ายไม่ได้ตามมา

(เอาแต่ทำเป็นพูดเหมือนตัวเองไม่เกี่ยวข้อง แต่จากสายตาที่มีต่อนัตสึกินั่น มันชัดเลยว่าพี่กำลังคิดอะไรไม่ดีแน่ๆ… บ้าจริง พี่ชายคนนี้มันน่าขยะแขยงสุดๆ ไปเลย!)