“ลูซิเฟอร์ โคอุเมะ… เรียกเธอว่า ‘โคอุเมะจัง’ ได้มั้ย?”
“อ-อื้ม…”
“ดีออกนี่นา ‘โคอุเมะจัง’ ฟังดูน่ารักดีนะ แบบว่า…เธอออกแนวเท่ๆ แต่ชื่อกลับน่ารัก มันดูตัดกันดีอ่ะ!”
“ง-งั้นเหรอ?”
“ใช่ๆ!”
“กะ-ก็แหงสิ! ความจริงข้าก็แอบคิดอยู่เหมือนกันว่าชื่อ ‘โคอุเมะ’ เนี่ยมันดีไม่หยอกเลย!” (TN: ง่ายเกิ๊น)
“ใช่มั้ยล่ะ!” 

เมื่อเห็นทั้งนัตสึกิกับโคอุเมะอยู่ดีๆ ก็ต่างพากันตื่นเต้นกับแค่ชื่อกันจนน่าขัน กิงโกะก็หันไปพึมพำกับแจ็คและแนนซี่ที่ยืนมองอยู่เงียบๆ

“นัตสึกิคุงนี่สกิลการสื่อสารโคตรเทพเลยเนอะ? หรือว่าการเป็นผู้กล้าต้องมีคอมมูนิฯ ระดับไร้ขีดจำกัด? แล้วคุณโคอุเมะก็ใจง่ายเกินไปมั้ย? แบบนี้ถ้ามีใครมาหลอกขายของก็คงหลงเชื่อหมดแหงเลยอ่ะ”
“ฉันไม่รู้ว่าผู้กล้าเขานิยามยังไงกันแน่ แต่ฉันเข้าใจแล้วว่านัตสึกิคือเด็กหนุ่มที่น่าชื่นชม ส่วนโคอุเมะก็น่าจะมีเรื่องเข้าใจผิดอะไรสักอย่างถึงได้มาสู้กันแบบนั้น”
“คุณแจ็คก็โคตรใจกว้างเลยค่ะ…”

กิงโกะตัดสินใจสะสางปัญหาไปทีละข้อก่อนจะลงมือจัดการเรื่องหลังบ้านอื่นๆ

“ว่าแต่คุณโคอุเมะ”
“มีอะไรเหรอ?!”
“ไม่ใช่ละ พวกฉันนี่แหละที่ควรถามค่ะ! นี่คุณกระโจนเข้าหานัตสึกิคุงทำไมกันแน่?”
“อา เรื่องนั้นฉันก็อยากรู้เหมือนกัน! พูดอะไรเกี่ยวกับพวกปีศาจแล้วก็ล่ามันใช่มั้ย? มันเกี่ยวกันยังไงเหรอ?”
“ทำไมจะไม่เกี่ยวกันล่ะ! ก็เจ้ามันเป็นพวกปีศาจไม่ใช่หรือ!?”
“ไม่ใช่ซักหน่อย”
“หะ? ไม่ใช่เหรอ?”
“ช่าย”

แม้จะปฏิเสธไปหลายรอบ แต่นัตสึกิก็มีพลังเวทจริง แต่เขาไม่ใช่เผ่าปีศาจแน่นอน

ในโลกนี้ อาจมีการแบ่งแยกพลังของแต่ละเผ่า—มนุษย์มีพลังวิญญาณ, เทพมีพลังศักดิ์สิทธิ์, ปีศาจมีพลังเวท—แต่ก็อาจมีข้อยกเว้นในบางกรณี

แม้ตอนนี้ยังไม่เจอปีศาจตัวจริงจังๆ แต่ด้วยสถานการณ์ มันคงไม่ใช่เรื่องไกลตัวแล้ว

“เหวอ… พลังเวทขนาดนั้น ไม่ใช่พวกปีศาจชั้นสูงที่แฝงตัวเป็นมนุษย์เหรอ…หะ?”
“หะ?”
“นายเป็นมนุษย์เรอะ!? แล้วแบบ…มนุษย์อะไรจะแข็งแกร่งกว่าฉันอีก! น่ากลัวเกินไปแล้ว! มนุษย์สมัยนี้ทะลุขีดจำกัดของเทวดากันแล้วเหรอ!? ฉันนี่ก็เป็นถึงคุณหนูจากตระกูลลูซิเฟอร์แท้ๆ นะ! อย่าบอกนะว่าไอ้มนุษย์คนนั้นก็…อ้าว อ่อนแอแฮะ”
“อย่าพูดว่าอ่อนแอสิคะ! เอาจริงๆ มนุษย์เทียบกับเทวดาก็อ่อนแอเป็นพื้นฐานอยู่แล้วล่ะ! แต่นัตสึกิคุงมันตัวบั๊กไง! ตัวบั๊กของจริง!”
“อย่าเรียกว่าตัวบั๊กเซ่!”

นัตสึกิที่โดนเหมารวมว่าเป็นปีศาจ ตอนนี้กลายเป็น “ตัวบั๊ก” ไปซะแล้ว ถึงกับอดทนไม่ไหวจนต้องแย้งขึ้นมา

จะว่าไปเขาเองก็ยอมรับว่าตัวเองเติบโตมาขนาดที่สามารถล้มทั้งจอมมาร เทพมาร และสู้กับลูซิเฟอร์ได้ แต่ก็อยากจะเชื่อว่าเขายังอยู่ในขอบเขตของมนุษย์อยู่

“อะ…แปลว่านายเป็นมนุษย์จริงๆ งั้นเหรอ ถ้างั้นก็…ขอโทษทีนะ ฉันก็เคยบอกไปแล้วน่ะว่า ที่ทำแบบนี้เพราะอยากขัดพ่อ แล้วก็เอาใจพระเจ้าให้ดูว่าฉันกำลังช่วยล่าปีศาจให้อยู่นา~ อะไรทำนองนั้น พอฉันเห็นพลังเวทแรงๆ ก็เลยคิดว่าเป็นปีศาจแน่ๆ แล้วก็ลุยก่อนถามทีหลัง ขอโทษจริงๆ”
“อ่า ไม่เป็นไรๆ ถ้าขอโทษกันได้ก็ดีแล้ว ทางนี้ก็ขอโทษด้วยที่ผ่าครึ่งเธอกับย่างเกรียมไปหน่อย”
“ในเมื่อทั้งสองฝ่ายได้กล่าวคำขอโทษต่อกัน ฉันคิดว่าพวกเธอคงจะเป็นมิตรที่ดีต่อกันได้ เช่นนั้น…จับมือคืนดีกันเถอะ!”

แจ็คจับมือของทั้งนัตสึกิและโคอุเมะขึ้นมาประสานกัน

ทั้งสองสบตากันอย่างมั่นคงแล้วจับมือกันแน่น

“—ยอดเยี่ยม! ขอจงมีความสุขกับมิตรภาพข้ามสายพันธุ์นี้เถิด!”
“อ-อื้ม…ว่าแต่พ่อคนคึกนี่เป็นใครกันแน่—หือ?”

โคอุเมะหันไปมองหน้าแจ็คอย่างชัดเจนเป็นครั้งแรก

“ฉันขอโทษที่ยังไม่ได้แนะนำตัว ฉันชื่อว่า แจ็ค แรนด็อก แจสเปอร์ วิลเลียมสัน แชมเบอร์ ฮานามากิ และนี่คือคู่หมั้นของฉัน—”
“แนนซี่เดสุ ยินดีที่ได้รู้จัก”
“เอเลี่ยน!? อุ้ยตายว้ายกรี๊ด! เจ้าตัวเทาๆ นั่นมันเกรย์ไม่ใช่เหรอ! จับมันเลยนัตสึกิ! ถ้าขายให้รัฐบาลได้ล่ะก็ พวกเราคงใช้ชีวิตแบบสุขสบายได้ทั้งชาตินะเว้ยยยยยยยยยย!!”
“ถึงจะเป็นเทวดาชื่อดังก็เถอะ แต่เจอมนุษย์ต่างดาวเข้าไปก็ยังเหวอออก โลกนี้มันจะลึกลับเกินไปแล้วว้อยยย!”

นัตสึกิเริ่มคิดว่า…หรือว่าทฤษฎี “พระเจ้าเป็นมนุษย์ต่างดาว” อาจจะจริงก็ได้?

พอคิดถึงจุดนั้น เขาก็ยืดตัวขึ้นและพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยล้า

“หิวแล้วครับ…อยากกลับบ้านแล้วคร้าบบบบบบ!”

มันเป็นวันที่เต็มไปด้วยอีเวนต์จนเหนื่อยเกินไปจริงๆ (TN: หนึ่งวัน พันซิทูเอชั่น)