“อ๊ะ ตื่นแล้วเหรอ ยัยนี่มันอึดดีจริงๆ แฮะ… จะฆ่ายังไงดีนะ ถ้าใช้ดาบศักดิ์สิทธิ์แทงจะตายมั้ยนะ?”

—สายตาของนัตสึกิที่มองเธอเหมือนกำลังดูสิ่งมีชีวิตประหลาด บ่งบอกถึงความสนใจอย่างจริงจัง

แม้จะไม่ได้ใช้พลังทั้งหมด แต่สามารถผ่าครึ่งตัวได้แถมยังไม่ตายอีก… แบบนี้ต้องบอกว่าพลังชีวิตเธอแข็งแกร่งเกินไปแล้ว สมกับที่เรียกตัวเองว่า ลูซิเฟอร์ จริงๆ

“อ๊ากกกกกกกกกก ปีกแสนงดงามของฉันนนนนนน!”

เจ้าลูซิเฟอร์คนนั้น ร้องโหยหวนเมื่อเห็นว่าทั้งร่างกายและปีกสีขาวบริสุทธิ์ของเธอถูกย่างเกรียมไปด้วยกัน

เธอพยายามซ่อมแซมในทันที แม้ร่างกายจะฟื้นกลับมาได้ แต่ปีกนั้นไม่สามารถกลับไปเป็นสีขาวบริสุทธิ์ดังเดิมได้อีกแล้ว

“…บ้าชะมัด พลังไม่พอ!”
“เอ่อ… สรุปว่าเป็นนางฟ้าจริงๆ เหรอ?” กิงโกะถามขึ้นมาอย่างกล้าๆ กลัวๆ

นัตสึกิจึงตอบไปตรงๆ

“ก็บอกแล้วไง ว่าเธอชื่อลูซิเฟอร์”
“นางฟ้าตกสวรรค์อะนะ!? ชั้นยังอยากเชื่อว่าได้ยินผิดอยู่เลยนะ!”
“ไม่ใช่เฟ้ย! ฉันน่ะเป็นลูกสาวคนสุดท้องของตระกูลลูซิเฟอร์ ลูกหลานของพระเจ้าโดยตรงเลยนะยะ! เป็นนางฟ้าเพียวๆ! ยังไม่ได้ตกไปไหนย่ะ!”

จากที่เคยบอกว่าใช้พลังศักดิ์สิทธ์ของพระเจ้า และมองนัตสึกิเป็นพวกปีศาจ ก็พอจะบอกได้ว่าเธอเป็นเทวทูตจริง

“นางฟ้าสายทอมบอยแบบนี้น่าจะมีแฟนคลับเยอะนะ แล้วลูซิเฟอร์มาอยู่บนโลกทำไมล่ะ?”
“ก็ไอ้พ่อเฮงซวยนั่นแหละ ดันตกสวรรค์กลายเป็นจ้าวปีศาจไป ฉันเลยต้องมาจัดการพวกปีศาจใต้บังคับบัญชาของเขา! เพราะความผิดของเจ้าพ่อบ้านั่น ชื่อเสียงตระกูลลูซิเฟอร์ของแกเลยดิ่งลงเหวตาม! คนแถวบ้านก็มองฉันแบบแปลกๆ อีก! แล้วซาตานบ้าบออะไร ชื่อจริงๆ เขาน่ะ ลูซิเฟอร์ ไทอิจิโร่ ไม่ใช่เรอะ!”.

(—เดี๋ยวนะ นางฟ้าทอมบอยอะไรนั่นช่างมันก่อน ชื่อลูซิเฟอร์เป็นนามสกุลงั้นเหรอ? แล้ว ‘พระเจ้า’ ที่พูดถึงคือ… พระเจ้าคนนั้นน่ะเหรอ? แล้วไหงชื่อซาตานกลายเป็น ‘ไทอิจิโร่’ ไปได้ฟระ!? ไม่รู้จะเริ่มจับต้นชนปลายตรงไหนก่อนเลยเฟ้ย!) นัตสึกิเครียดในใจ

เขาหันไปถามกิงโกะเบาๆ

“ว่าแต่ ซาตานที่ว่า…”
“…ถ้าให้เดา คงเป็นจ้าวปีศาจของเหล่าปีศาจนั่นล่ะ พวกเราคงไม่มีโอกาสได้เจอตลอดชีวิตแน่นอน”
“แล้วชื่อจริงเขาคือ ‘ไทอิจิโร่’ เนี่ยนะ?”
“ตรงนั้นไม่รู้อะนะ ชื่ออะไรแบบนั้น ฉันไม่อยากยุ่งด้วยเท่าไร พวกซาตานหรือพระเจ้าอะไรนั่นน่ะ… ขอยกให้มือโปรแฟนตาซีอย่างเธอจัดการแล้วกัน”
“ก็ไม่ได้โปรอะไรซะหน่อย… แต่เอาเถอะ ชักเริ่มน่าสนใจแล้วล่ะ”

เมื่อเห็นลูซิเฟอร์กำลังบ่นพ่อพลางซ่อมแซมปีกไปด้วย นัตสึกิก็ถามขึ้นมาอย่างอดใจไม่ไหว

“เอ่อ… แล้วชื่อแบบญี่ปุ่นนี่ได้มายังไงเหรอ?”

ลูซิเฟอร์ถึงกับถลึงตาใส่ ไม่พอใจอย่างชัดเจน

“ก็เพราะพระเจ้าหันมาสนใจวัฒนธรรมญี่ปุ่นนั่นแหละ! อยู่ดีๆ ก็บอกว่า ‘วันนี้ทุกคนต้องเปลี่ยนมาใช้ชื่อญี่ปุ่นเน่อ ถือเป็นบทลงโทษนะ ห้ามปฏิเสธล่ะ’ อะไรแบบนั้นออกมา! บทลงโทษส้งตีงอะไรฟระ! ขืนขัดคำสั่งก็โดนลงโทษอีก!”
“ก็อดแม่งพาวเวอร์ฮาราสเมนต์นี่หว่า! เป็นพวกใช้อำนาจข่มชัดๆ!”
“ใช่ไหมล่ะ!? ตาแก่บ้านั่น ไม่รักหลานสาวตัวเองเลยรึไง!”
“ว่าแต่ชื่อของเธอล่ะ?”

พอได้ยินเรื่องแบบนี้ นัตสึกิก็ยิ่งสงสัยชื่อเต็มของลูซิเฟอร์ตรงหน้า

แม้จะทำหน้ารังเกียจสุดขีด แต่เธอก็ยอมตอบอย่างฝืนใจ

“……ลูซิเฟอร์ โคอุเมะ…”
“น่ารักดีแฮะ!”
“—หะ?”