“เอ่อ…พี่สาวคือ…”
“อาโอยามะ กิงโกะค่า! ลูกสาวของอาโอยามะ ฮิซาชิค่ะ!”
“หา!? เป็นลูกสาวของคุณลุงเหรอ!? ก็เคยได้ยินว่าเขามีลูกนะ แต่ไม่คิดว่าจะเป็นพี่เลย!”

แม้จะเคยได้ยินมาว่าลุงอาโอยามะมีลูกสาว แต่พอนึกดูแล้ว เขายังไม่เคยเจอกันเลย
ไม่คิดมาก่อนเลยว่าคนที่เขายกดาบมารให้แบบไม่ใส่ใจอะไร จะเป็นลูกสาวของหัวหน้า

“ขอฝากตัวด้วยตลอดไปเลยนะคะ!”
“หืม? อะ อื้ม ฝากตัวด้วยเหมือนกันครับ” (TN: อ่า ชิบละ แกเพิ่งฝังตัวเองไปนะนัตสึกิ)

แม้คำทักทายจะดูแปลกไปหน่อย แต่นัตสึกิก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก เขาหันไปหาแจ็คกับแนนซี่แทน

“ดีแล้วล่ะที่พวกนายปลอดภัย”
“นั่นมันประโยคของฉันต่างหาก เพื่อนเอ๋ย ไม่คิดเลยว่าอาคารจะถล่มลงมา ดูเหมือนพลังของนายจะมหาศาลกว่าที่ฉันคาดไว้เสียอีก”
“ก็มีอะไรเกิดขึ้นเยอะน่ะนะ”

ทั้งสองตบไหล่กันเบาๆ แลกเปลี่ยนคำอวยพรที่ยังมีชีวิตอยู่
ใกล้ๆ กัน กิงโกะพึมพำว่า “คอมมิวเก่งเกิ๊น” ด้วยน้ำเสียงทึ่ง

แต่สำหรับนัตสึกิ แจ็คที่เป็นเกรย์นั้นสุภาพบุรุษมาก และเป็นเพราะความเป็นมิตรของเขา นัตสึกิจึงสามารถสนิทใจได้ง่ายขนาดนี้

“อาริกาโต ที่ช่วย นัตสึกิซัง”
“ไม่หรอกครับ แนนซี่ซังปลอดภัยก็ดีแล้ว ขอโทษด้วยนะที่ทำให้กลัวมนุษย์ แต่ก็ไม่ได้มีแต่พวกเลวๆ หรอก ขอร้องล่ะ อย่าเกลียดมนุษย์เลยนะ”
“ไม่ต้องห่วงหรอก เพื่อน พวกเราก็มีทั้งคนดีและเลว ฉันรู้ว่ามนุษย์ไม่ได้เลวทั้งหมด”
“วาตาชิ ชอบมนุษย์เดสุ สมัยเรียนเคยศึกษาประวัติศาสตร์ของมนุษย์มาอยู่เดสุ”
“ขยันจังเลยนะครับ น่าประทับใจจริงๆ”
“แนนซี่เรียนสาขาโลกวิทยาน่ะ เลยเลือกโลกเป็นสถานที่ไปเที่ยวก่อนแต่งงานยังไงล่ะ”

นัตสึกิรู้สึกโล่งใจที่เกรย์นิสัยดีพวกนี้ไม่ต้องพบจุดจบอันเลวร้าย และยิ่งโล่งใจที่ไม่เกิดสงครามข้ามดวงดาวกับมนุษย์ต่างดาวขึ้น

“เอ่อ นัตสึกิคุง เท่าที่ฟังดูเหมือนนายแจ็คอะไรนั่นบอกว่าแนนซี่โดนลักพาตัวเลยเข้าไปช่วยใช่มั้ย แล้วจะเอายังไงกับพวกนั้นดีล่ะ?”
“ฉันไม่อยากให้พวกเราถูกเปิดเผยมากนัก เดี๋ยวใช้เครื่องมือคอสมิกลบความทรงจำออกก็พอ”
“ว่าแต่พวกคุณก็ใจดีเกินไปปะคะ ไปช่วยพวกที่กำลังจะชำแหละพวกตัวเองเนี่ย”
“พวกเราไม่ปรารถนาให้ใครตาย แม้จะมีบางครั้งที่จำเป็น แต่เพราะนัตสึกิ มันถึงไม่ต้องลงเอยแบบนั้น ต้องขอบคุณมากจริงๆ”
“อาริกาโต นัตสึกิซัง”
“เอ่อ…เขินแฮะ ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรใหญ่โตเลยแท้ๆ”

ในต่างโลก ต่อให้นัตสึกิจะต่อสู้มากแค่ไหนหรือฆ่าศัตรูไปเท่าไร มันก็ถือว่าเป็นเรื่องที่เขาต้องทำ ไม่มีใครแสดงความขอบคุณอย่างจริงใจ ส่วนใหญ่แค่พูด “ขอบใจ” ตามมารยาท แล้วมองเขาเหมือนตัวประหลาด หรือคิดว่าจะใช้ประโยชน์อะไรจากเขาได้บ้าง

ตรงกันข้าม แจ็คกับแนนซี่ขอบคุณเขาจากใจจริง มันให้ความรู้สึกดีแปลกๆ อบอุ่นแต่ก็คันยุบยิบในใจ

“เอ๊ะ เดี๋ยวนะ ชำแหละเหรอ!? พวกนี้มันคิดจะผ่าแนนซี่เหรอ!?”
“ใช่ครับ แล้วก็คนใส่แว่นดำคนนึงน่าจะเป็นพวกเชื่อทฤษฎี ‘พระเจ้าเป็นเอเลี่ยน’ แล้วก็วางแผนทำอะไรลับๆ อยู่ด้วยน่ะ”
“…นิกายประหลาดอะไรอีกเนี่ย?”
“ไม่รู้สิ”
“ถึงจะไม่ได้ใส่แว่นดำ แต่เราเห็นอยู่คนหนึ่งที่ดูเหมือนเป็นผู้มีพลัง อยากให้ปล่อยคนนั้นให้ฉันจัดการเอง รับรองจะไม่ทำอะไรเลวร้ายแน่นอน”

นัตสึกิเหลือบมองแจ็ค
เขาก็พยักหน้าให้

“งั้นฝากด้วยนะ แล้วก็ ฝากพี่สาวจัดการเรื่องทั้งหมดต่อด้วยล่ะ!”
“เอออ๊! ไอ้เรื่องจัดการนี่แหละยากที่สุดเลยนะ! ชิ…เดี๋ยวจะโยนความผิดให้พวกนั้นว่าเป็นเหตุแก๊สระเบิดหรืออะไรสักอย่างแล้วปิดเรื่องให้หมดเอง”
“โหดชิบ…”
“เอาจริงนะ ถึงจะมีเครื่องลบความทรงจำอะไรนั่น แต่ฉันว่ามันยังไงก็ลบความเสียหายกับการพบเจอเกรย์ไม่ได้หรอก สุดท้ายก็ต้องเล่าให้พ่อฟังอยู่ดี!”

จริงอยู่ที่อีกฝ่ายเป็นมนุษย์ต่างดาว แต่พวกเขาก็ลักพาตัวคน และผลลัพธ์ก็อาจถึงตายได้จริงๆ
แถมยังคิดจะผ่าร่างกันอีก ซึ่งมันแย่กว่าการฆ่าเสียอีก

จะให้ชดใช้ก็อาจต้องติดคุกไป หรือให้เครื่องมือคอสมิกลบสมองทิ้งแล้วเริ่มชีวิตใหม่ยังจะดีซะกว่า

“เอาเป็นว่าฉันฝากทุกอย่างไว้กับคุณพ่อแล้วกันนะคะ! แล้วคนที่ปีกไหม้เกรียมอยู่ตรงนั้นคือใครเหรอ?”
“เอ่อ…เธออ้างว่าชื่อลูซิเฟอร์น่ะ”
“มอร์นิ่งสตาร์!? ชื่อใหญ่เลยนี่หว่า!?”

พอกิงโกะอุทานอย่างตกใจในชื่อระดับตำนานนั้น…

“น๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาา!”

ลูซิเฟอร์ที่หมดสติอยู่ก็ตื่นขึ้นมา!