“อา— ให้ตายสิ! จะปะทะกันตูมตามแบบนั้นก็ทำเกินไปแล้วนะ! ถ้าพลเรือนจับได้ขึ้นมาจะทำยังไงล่ะ!”

อาโอยามะ กิงโกะ กำลังมุ่งหน้าไปจัดการเรื่องที่นัตสึกิก่อไว้ตามคำสั่งของพ่อ ทว่าเสียงต่อสู้ที่ดังระงม แสงสว่างวาบ และพลังเวทที่ปะทะกับพลังศักดิ์สิทธิ์ซึ่งเธอสัมผัสได้อย่างชัดเจนก็ทำให้แทบอยากจะร้องไห้

แม้คนทั่วไปที่ไร้พลังจิตจะมองว่ามันเป็นแค่เสียงฟ้าร้องหรืออุบัติเหตุที่ไหนสักแห่ง ทว่าในสายตาของกิงโกะผู้มีพลังอยู่บ้าง ก็รู้ได้ทันทีว่านัตสึกิกำลังต่อสู้กับบางสิ่งที่ไม่ใช่มนุษย์แน่ๆ

โชคยังดีที่มีการตั้งเขตแดนไว้ในระดับหนึ่ง จึงสามารถกั้นพลังไว้ได้มากพอสมควร และเพราะแบบนั้น เธอจึงสามารถรับรู้ได้ว่ากำลังมีเรื่องเกิดขึ้นในอาคารที่เป็นเป้าหมาย

ไม่รู้ว่าใช้วิชาแบบไหนอยู่ แต่คนที่สามารถทำแบบนี้ได้ ก็น่าสนใจพอให้ดึงตัวมาร่วมงานจริงๆ

“เอาจริงๆ ก็รู้สึกตัวสั่นเลยแฮะ ถึงนัตสึกิคุงจะเก่งก็เถอะ แต่คู่ต่อสู้นั่นก็ใช่ย่อยเลยนะ ดูท่าจะเป็นเทพ—แถมยังเป็นระดับสูงอีก อ๊า ไม่เอาแล้วๆ เราน่ะแค่ข้าราชการธรรมดาเองนะ!”

เธอค่อยๆ ขับรถโบราณรุ่นเล็กเข้าใกล้อาคารที่เป็นของ “สมาคมวิจัยกัปปะกับสึจิโนโกะ”

จากความทรงจำของกิงโกะ แม้จะใช้ชื่อว่าสมาคมวิจัย แต่ที่จริงก็เป็นแค่กลุ่มคนธรรมดาที่แหย่เท้าเข้ามาในวงการพลังจิต ซึ่งน่ารำคาญสุดๆ

หากเป็นแค่การถูกลูกหลงก็คงไม่เป็นไร แต่ก็มีคนมากมายที่เพราะความอยากรู้อยากเห็น จึงดึงตัวเองเข้ามาพัวพันกับเรื่องฝั่งนี้จนเจอดีเข้า

ทุกวันนี้มีนิยายหรือการ์ตูนแนวแฟนตาซีดาบและเวทมนตร์ หรือแนวต่อสู้ด้วยพลังพิเศษเกลื่อนกลาด จึงไม่แปลกที่บางคนพอถูกลูกหลงแล้วจะหลงผิดคิดว่าตัวเองเป็นพระเอกของเรื่อง

โดยพื้นฐานแล้ว หากมีพรสวรรค์ก็สามารถเลือกได้ด้วยเจตจำนงเสรี แต่หากถูกตัดสินว่าอันตรายต่อการเกี่ยวข้อง ก็จะถูก “สถาบัน” ลบความจำออก

แม้จะมีคนตะโกนเรื่องสิทธิมนุษยชนหรือความเป็นส่วนตัวอยู่บ้าง แต่ก็ไม่อาจสำคัญไปกว่าชีวิตได้หรอก

กลุ่ม “สมาคมวิจัยกัปปะกับสึจิโนโกะ” ก็อยู่ในรายชื่อที่ต้องจับตาเช่นกัน อีกทั้งยังมีข้อสงสัยว่ามีผู้ใช้พลังจิตเกี่ยวข้องและให้ข้อมูล จึงยังไม่ชัดเจนว่าควรให้ทางสถาบันหรือทางตำรวจเป็นฝ่ายจัดการ แต่ไม่คาดคิดเลยว่านัตสึกิจะเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย

“เอาล่ะ มาเพื่อช่วยนัตสึกิคุงแล้วก็จริง แต่ควรจะทำอะไรดีล่ะเนี่ย?”

ถึงแม้ยังคงสัมผัสได้ถึงการปะทะกันของพลัง ทว่ากิงโกะซึ่งเป็นแค่ “คนธรรมดาที่ค่อนข้างแข็งแกร่ง” เท่านั้น กลับไม่อาจแทรกเข้าไปได้ และไม่รู้ด้วยว่าจะช่วยยังไงดี

เธอถอนหายใจยาวออกมา—และในตอนนั้นเอง

ก๊องๆ เสียงเคาะหน้าต่างรถดังขึ้น

“ฮーะ ใครกันน่ะ—หา?”

นอกหน้าต่าง ปรากฏตัวของมนุษย์ต่างดาวที่เรียกกันว่า ‘เกรย์’

“ขออภัย เหมือนเธอจะเรียกชื่อ นัตสึกิ เมื่อครู่ ใช่คนที่มาช่วยหรือเปล่า?”
“กรี๊ดดดดดดดดดดด! มนุษย์ต่างดาว! เกรย์! แถมยังพูดภาษาญี่ปุ่นคล่องปร๋อเลยเหรอเนี่ย!?”
“ใจเย็นเถอะ ฉันไม่มีเจตนาจะทำร้ายเธอ ขอร้องล่ะ ช่วยคุ้มครองพวกเขาให้ที”
“เสียงหล่อโดยเปล่าประโยชน์นั่นมันน่ากลัวนะ! เดี๋ยวสิ นายอุ้มใครอยู่ไม่ใช่เหรอ!? จะลักพาตัวเหรอ!? ถ้าจะทำเป็นอาหารเย็น ก็ขอให้จัดการแค่นั้นเถอะ! ฉันไม่น่าอร่อยหรอกนะ!”
“พวกเราไม่กินมนุษย์นะ มีความเข้าใจผิดกันหลายเรื่องเลยแฮะ เอาเถอะ มาคุยกันให้ดีๆ ก่อนดีกว่า ฉันชื่อ แจ็ค แรนด็อก แจสเปอร์ วิลเลียมสัน แชมเบอร์ ฮานามากิ แล้วเธอล่ะ?”
“ชื่อยาวไปมั้ย!? แล้วทำไมท้ายสุดถึงเป็นชื่อญี่ปุ่นล่ะเนี่ย!?”

กิงโกะเอื้อมไปหยิบดาบมารที่ได้รับมาจากนัตสึกิ แต่เพราะพื้นที่ในรถแคบเกินไปจึงแกว่งดาบไม่ได้

เธอจึงตั้งปณิธานว่า รถคันหน้าจะเลือกแบบที่ห้องโดยสารกว้างกว่านี้แน่นอน

“ฉันเป็นเพื่อนสนิทของยูระ นัตสึกิ ระหว่างที่เขาสู้ ฉันได้ช่วยเหลือผู้ที่น่าจะเป็นเจ้าของอาคารหลังนี้ไว้ …แม้จะมีความในใจมากมายต่อพวกเขา แต่หากถูกลูกหลงจนตายไป นัตสึกิอาจรู้สึกผิดไปตลอด ขอร้องล่ะ ช่วยดูแลพวกเขาให้ที”
“…ไม่รู้ทำไมนัตสึกิคุงถึงได้กลายเป็นเพื่อนสนิทของมนุษย์ต่างดาวนะ แต่สัญชาตญาณของฉันบอกว่านายเป็นเกรย์ที่ดี งั้นก็เชื่อคำพูดนายละกัน”
“ขอบคุณมาก สตรีชาวโลก”
“ฉันชื่อ อาโอยามะ กิงโกะ เป็นสาวงามที่น่าจะได้เป็นคู่หมั้นของนัตสึกิคุงในอนาคตล่ะ!” (TN: เจ้เคลมซะแล้ว)

เมื่อได้ยินชื่อของกิงโกะ แจ็คก็แสดงอาการตกใจขึ้นมาทันที

“งั้นเหรอ เธอคือคู่หมั้นของนัตสึกิสินะ งั้นขอแนะนำคนของฉันด้วยแม้จะไม่เหมาะกับสถานการณ์ตอนนี้ก็ตาม—นี่คือคู่หมั้นของฉัน แนนซี่ นัตสึกิให้ความช่วยเหลือเพื่อช่วยชีวิตเธอไว้”
“หา? กรี๊ดดดดดดดดดดด! ยังมีอีกเรอะ!”
“ฮะจิเมะมาชิเตะ ฉันเป็นมนุษย์ต่างดาว。 ชื่อว่าแนนซี่ค่ะ、โยะโระชิคุ”
“อ๊ะ พอพูดติดๆ ขัดๆ แบบนี้ก็รู้สึกอุ่นใจขึ้นมาหน่อยแฮะ…”

แม้จะช็อกจากการเผชิญหน้ากับมนุษย์ต่างดาว แต่เพราะมีประสบการณ์ต่อสู้กับปีศาจและภูตผีมาก่อน กิงโกะจึงค่อยๆ เรียกสติกลับมาได้

และเมื่อเธอเปิดประตูลงจากรถเพื่อช่วยเหลือมนุษย์ที่แจ็คแบกอยู่ เสียงกรีดร้องบิดเบี้ยวกับแสงสว่างแหลมคมก็สาดกระจายออกมา ทำให้อาคารพังทลายลงต่อหน้าต่อตา

“…นัตสึกิคุง ทำอะไรอยู่กันเนี่ย แล้วจะให้ฉันตามเก็บกวาดยังไงล่ะเนี่ย?”

ไม่มีใครตอบคำถามของกิงโกะได้เลยแม้แต่คนเดียว