(แม้แต่จอมมารกับเทพมารก็ยังฟาดร่วงมาแล้ว แต่สิ่งมีชีวิตที่ไม่รู้จักตรงหน้าดันน่ากลัวอย่างสุดๆ! ถ้าถูกลักพาตัวขึ้นยานล่ะ!? ไม่เอานะ! ฉันไม่อยากถูกพบเป็นศพในสภาพไร้เครื่องในตอนเช้าแบบนั้นหรอก!)

ด้วยความกลัวสุดขีด นัตสึกิจึงเร่งรวบรวมพลังเวทอย่างจริงจังที่สุดในชีวิตแล้วเตรียมปั่นจักรยานหนี

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาคิดจะใช้พลังอย่างเต็มที่ขนาดนี้ ไม่ใช่เพื่อสู้ แต่เพื่อหนีแบบไม่เหลียวหลังจริงๆ

“…มัตเตะโฮชี่ เจ้าหนุ่ม ฉันแค่อยากพูดคุยเท่านั้น ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอันตรายใดๆ… เพราะงั้น ทาโนมุ”

แม้จะเป็นเสียงราบเรียบ แต่กลับฟังดูร้อนรนอย่างแปลกประหลาด ทำให้นัตสึกิที่กำลังจะถีบจักรยานหนีต้องหยุดเท้าไว้กลางอากาศ

“…เอาล่ะ ตัดสินใจแล้ว ถ้าคิดจะคุยกันจริงๆ อย่างน้อยนายก็ต่างจากพวกมินาซึกิ มิยาโกะ กับอายาคาวะ อันสึล่ะนะ”
“…อาริกาโต”
“แต่ถ้าทำอะไรแปลกๆ ขึ้นมา ฉันจะฟันให้ขาดแล้วเผาให้เกรียมเลยนะ! ห้ามทำอะไรแปลกๆ ล่ะ!”
“มุร่นดะ ฉันไม่มีทางทำร้ายนายในเมื่อนายตั้งใจจะฟังฉันแล้ว”

ถ้าอยากคุยนัก ก็จะฟังให้ก็ได้

แม้จะกลัว แต่เขาก็ไม่ได้ไร้ความสนใจในสิ่งมีชีวิตจากนอกโลกเสียทีเดียว

ถึงจะถูกพาตัวขึ้นยานไป อย่างน้อยถ้าสู้สุดกำลัง ก็น่าจะหนีออกมาได้

พร้อมรับมืออยู่ทุกเมื่อ เขาจึงตัดสินใจฟังดูสักครั้ง

“ฉันมาจากดวงดาวอันห่างไกล… มาเยือนโลกนี้พร้อมคู่หมั้นในทริปก่อนแต่งงาน”
“…หือ? เมื่อกี้พูดว่าทริปก่อนแต่งงานเหรอ?”
“โซดะ คู่หมั้นของฉันเป็นเพื่อนเล่นสมัยเด็ก เรารักกันและให้คำมั่นว่าจะใช้ชีวิตร่วมกัน”
“…ฟังดูเป็นเพื่อนวัยเด็กที่น่าอิจฉาดีนะ”
“อาริกาโต”

ตรงจุดนี้มีหลายอย่างที่นัตสึกิอยากจะแทรก

ทั้งการที่เลือกมาเที่ยวญี่ปุ่นบนโลกมนุษย์เป็นทริปก่อนแต่งงาน หรือการที่มันดีแค่ไหนที่มีเพื่อนวัยเด็กดูเป็นคนดี

และในเมื่อพูดว่ามีคู่หมั้น ก็หมายความว่าน่าจะมีมนุษย์ต่างดาวแบบเกรย์อีกคน แต่เขากลับไม่รู้สึกถึงพลังหรือการมีอยู่ใดๆ

“ขอแสดงความยินดีด้วยกับการหมั้นนะ แต่…แค่จะเล่าเรื่องนี้ถึงกับต้องมาขวางฉันเลยเหรอ?”
“…ขอโทษที่วกวน ถ้าจะให้พูดตรงๆ ฉันอยากขอยืมพลังจากนายหน่อย”
“พลัง? เกิดอะไรขึ้นน่ะ? ยานอวกาศเสียเหรอ?”

ถ้าเป็นเรื่องของยานอวกาศ เด็กม.ต้นที่เพิ่งกลับมาจากต่างโลกอย่างเขาก็คงช่วยอะไรไม่ได้มาก

คงต้องให้ช่างซ่อมแถวๆ นี้ช่วยจะยังดีเสียกว่า

แต่มนุษย์ต่างดาวส่ายหน้าอย่างช้าๆ นัตสึกิรู้สึกขนลุกเล็กน้อย

“ไม่ใช่… คู่หมั้นของฉันถูกจับตัวไป”
“หา?”

คำพูดที่ไม่อาจมองข้ามหลุดออกมาจากปากมนุษย์ต่างดาว

เขาพูดต่อทันที

“คู่หมั้นของฉันถูกมนุษย์ในเมืองนี้จับตัวไป พวกเขาใช้พลังประหลาด ฉันกลัวว่าจะเกิดการปะทะขึ้น แต่หากฉันทำร้ายสิ่งมีชีวิตท้องถิ่น ก็จะกลายเป็นปัญหาใหญ่”

ร่างของมนุษย์ต่างดาวสั่นระริกจนเห็นได้ชัด

เป็นเพราะความเศร้า หรือเพราะความโกรธ หรืออาจเป็นทั้งสองอย่างรวมกัน

“ในตอนที่ไม่รู้จะทำยังไงดี ฉันสัมผัสได้ถึงพลังที่ยิ่งใหญ่ได้ มันคล้ายกับพลังของมนุษย์ที่จับคู่หมั้นของฉันไป แต่ก็แตกต่าง ฉันไม่ได้รับอนุญาตให้เปิดเผยตัวตนกับสิ่งมีชีวิตบนโลก… แต่ก็ไม่อาจทนมองคู่หมั้นของฉันถูกพรากไปได้”
“เข้าใจแล้ว”
“…นานิ?”
“ถ้านายต้องการล่ะก็ ยินดีจะช่วยเต็มที่เลย”
“จริงเหรอ!?”
“แน่นอนสิ!”

ชายหนุ่มนัตสึกิที่เคยหวาดกลัวสิ่งมีชีวิตประหลาดไม่มีอีกต่อไป

ชายต่างดาวผู้เปิดเผยตัวตนอย่างสิ้นหวังเพราะอยากช่วยคู่หมั้นของตน—นัตสึกิอยากช่วยเขา

ไม่สำคัญว่าจะเป็นมนุษย์หรือมนุษย์ต่างดาว

นัตสึกิชอบคนที่ยอมลงมือทำเพื่อใครสักคน

เขาสลัดความกลัวทิ้ง เดินลงจากจักรยาน ก้าวเข้าไปหาอีกฝ่ายแล้วยื่นแขนออกไป

“ฉันชื่อ ยูระ นัตสึกิ จะช่วยเอาคู่หมั้นของนายกลับมาให้ได้!”
“…อาริกาโต ยูระ นัตสึกิ”

มนุษย์ต่างดาวยื่นมือที่มีห้านิ้วยาวเรียวสีเทาออกมากุมมือนัตสึกิแน่น