“อ้าว กลับมาเร็วจังเลยนะ”

ในครัว มีแม่ยืนอยู่ตามปกติ กำลังเตรียมอาหารเย็นอยู่เช่นทุกวัน

“อะ อืม…”

ได้เจอกับครอบครัวที่อยากเจอมาตลอด น้ำตาหนึ่งหยดไหลลงแก้มโดยไม่รู้ตัว

กลัวว่าแม่จะสังเกตเห็น เขาจึงรีบเช็ดด้วยแขนเสื้อของชุดนักเรียน กลิ่นหอมบางอย่างก็โชยมาถึงจมูก

“แกงกะหรี่นี่!”
“วันนี้ทำแกงกะหรี่น่ะ บอกไว้ตั้งแต่เช้าแล้วไม่ใช่เหรอ? เป็นอะไรไปจ๊ะ? ทำไมดูร่าเริงเป็นพิเศษเลยนะ”
“ฮะๆๆ ไม่มีอะไรหรอกครับ! ก็ปกติแหละ!”
“เหรอ? อ้อ จริงสิ! ของที่ลูกสั่งไว้มาส่งแล้วนะ ซื้อเยอะเชียวนะ เอาไว้ในห้องให้แล้ว ถ้ามีขยะก็จัดการให้เรียบร้อยด้วยล่ะ”
“ครับ!”

ถ้าได้ฟังเสียงแม่ต่อไป น้ำตาคงไหลไม่หยุด

เพื่อตั้งสติให้ได้ เขาจึงตัดสินใจกลับขึ้นห้อง

ขณะกำลังจะเดินขึ้นบันได แม่ก็เรียกไว้

“…ยินดีต้อนรับกลับนะ”
“อืม… กลับมาแล้วครับ”

คำพูดนั้น ทำให้เขารู้สึกได้ถึง ความเป็นจริง อย่างแท้จริงว่าตนได้กลับมาแล้ว

เมื่อวิ่งขึ้นบันไดไปถึงห้อง ภาพที่เคยชินแต่กลับรู้สึกคิดถึงจับใจก็ปรากฏตรงหน้า

พื้นห้องมีกล่องพัสดุวางไว้ ตู้หนังสือที่แน่นเอี๊ยดด้วยมังงะ โต๊ะเรียนที่เคยใช้แค่ทำการบ้าน ราวแขวนเสื้อราคาถูกที่ห้อยเสื้อวอร์ม กางเกงวอร์ม เสื้อยืด และเสื้อฮู้ด

นัตสึกิกระโดดขึ้นเตียง ด้วยอารมณ์ที่กลั้นไว้จนเอ่อล้นจนทนไม่ไหว

เตียงพับราคาหนึ่งหมื่นเยนที่เขาซื้อจากร้านโฮมเซ็นเตอร์ พร้อมกับฟูกและผ้านวมที่ซื้อมาแบบไม่ได้คิดอะไรมาก

เสียงสปริงเตียงดังเอี๊ยดขณะรับน้ำหนักตัวเขาไว้ ความนุ่มของฟูก และสัมผัสอบอุ่นของผ้านวมโอบกอดเขาไว้ มีกลิ่นแดดจางๆ คงเพราะแม่เอาออกไปตากแดดช่วงกลางวัน

“…สุดยอดเลยว่ะ เตียงจ๋าสุดที่รักเอ๋ย สบายสุดๆ ไปเลย แบบว่าในต่างโลกน่ะ แม้แต่พระราชายังต้องนอนบนไม้กระดานเลยนะ!? ผ้านวมอะไรน่ะ ไม่ได้นุ่มแบบนี้หรอก!”

ชีวิตในต่างโลก แค่ ทรมาน คำเดียวก็เกินพอ

ที่นอนก็แข็งสะบัด ความสะอาดก็ห่วยแตก

ตอนที่ได้ยินว่าต้องไปต่างโลก นัตสึกิก็เคยจินตนาการว่า จะได้ใช้ชีวิตแบบโลกแฟนตาซียุคกลางยุโรป มีเวทมนตร์ มีเรื่องแฟนตาซี มีชีวิตดีๆ คล้ายญี่ปุ่นยุคปัจจุบัน

แต่เมื่อถูกอัญเชิญไปจริงๆ ก็ได้เรียนรู้ว่าเรื่องจริงไม่อิงนิยาย

วิถีชีวิตยุคกลางบวกกับความอันตรายของมอนสเตอร์ บวกชนชั้นสูงที่ใช้อำนาจตามอำเภอใจ บวกนักผจญภัยที่หยาบกระด้าง คือโลกนรกชัดๆ

“อยากหลับไปเลยอยู่หรอกนะ แต่แกงกะหรี่ก็น่าสนเกิน จะอดใจไว้ก่อนแล้วกัน! งั้นก็เปิดกล่องของที่รอมานานดีกว่า!”

เขาลุกจากเตียงแล้วรีบแกะกล่องพัสดุอย่างกระตือรือร้น

สิ่งที่อยู่ข้างในคือ รองเท้าสำหรับเล่นบาสที่อยากได้มานาน กางเกงจ็อกเกอร์ผ้าสเวตเชิ้ต เสื้อยืด และเสื้อฮู้ด

“ต่างโลกไม่มีทั้งสนีกเกอร์ ไม่มีทั้งชุดวอร์ม สัมผัส กลิ่น ทุกอย่างสุดยอด!”

ตอนอยู่ในต่างโลก เสื้อผ้าส่วนมากคือหนังของมอนสเตอร์ประหลาดๆ หรือเส้นใยที่มอนสเตอร์บางตัวพ่นออกมา รองเท้าเป็นบู๊ตทำจากเหล็กกับหนังแปลกๆ หรือไม่ก็รองเท้าแตะหนังแบบโบราณ
ถึงจะมีสถานะเป็น “ผู้กล้า” ก็ได้ใส่ของดีกว่าชาวบ้านนิดหน่อย แต่สำหรับนัตสึกิที่เติบโตในญี่ปุ่น เสื้อผ้าเหล่านั้นแย่สุดๆ

“เสื้อผ้าใหม่ไว้ใส่พรุ่งนี้ก็แล้วกัน ถึงชุดนักเรียนจะใส่สบายก็เถอะ เปลี่ยนชุดก่อนดีกว่า”

แม้แต่ชุดนักเรียนที่เมื่อก่อนไม่เคยนึกอะไร ตอนนี้กลับรู้สึกใส่สบายมาก

เมื่อเปลี่ยนเป็นชุดวอร์มแล้ว ความรู้สึกเป็นอิสระก็ถาโถมเข้ามา

“…ชุดวอร์มนี่มันที่สุดจริงๆ”

คิดดูแล้ว สิ่งนุ่มๆ ที่เคยเจอในต่างโลกก็มีแค่ เครื่องในที่ทะลักออกมาตอนฆ่าศัตรู เท่านั้นแหละ

“ว่าแต่ ใจเย็นๆ แล้วตั้งสติก่อน เราโดนอัญเชิญไปต่างโลกในฐานะผู้กล้า โดนบังคับให้สู้กับจอมมาร แล้วก็บู๊ล้างผลาญจนฆ่ามันได้ จนได้กลับมาญี่ปุ่นเรียบร้อยก็จริง… แต่ว่าทำไมถึงได้กลับมาตอนก่อนโดนอัญเชิญพอดีเลยล่ะ? ดีใจก็จริง แต่ไม่เข้าใจเลยแฮะ”

ร่างกายและอายุยังคงเป็นของตอนนั้น
จิตใจก็ปกติผิดกับตอนอยู่ในโลกนั้นที่ระห่ำจนแทบพัง

“รู้สึกเหมือน… ทุกอย่างกลับคืนมาเป็นปกติหมดเลยแฮะ? อ๊ะ งั้นแล้วเวทมนตร์ที่เรามีเหลือเฟือล่ะ?”

พอลองปลดปล่อยพลังเวทแบบที่เคยทำในต่างโลก ก็ทำได้ ไม่มีปัญหาเลย

“เฮ้ๆๆๆ ยังมีพลังเวทอยู่นี่นา!? แบบนี้มันผู้กล้าจากต่างโลกที่กลับมาแล้วกลายเป็นเทพบนโลกนี้ชัดๆ!”

ลองจุดไฟที่ปลายนิ้วก็ทำได้ง่ายดาย ซ้ำยังรู้สึกว่าร่ายเวทสะดวกกว่าตอนอยู่ต่างโลกเสียอีก

“ตอนแรกว่าจะไปโรงเรียนพรุ่งนี้… แต่แอบหยุดไปลองเวทมนตร์หลายๆ อย่างดูดีกว่า”

แม้จะคิดถึงโรงเรียน แต่ความอยากรู้อยากลองเวทในโลกนี้ก็ชนะขาด

“นัตสึกิ! ข้าวเสร็จแล้วนะ~!”
“คร้าบ~!”

เสียงแม่เรียกเปลี่ยนโฟกัสจากเวทมนตร์ไปเป็น… แกงกะหรี่ทันที

สำหรับนัตสึกิที่รู้สึกว่าไม่ได้กินอะไรมา หกปี ตอนอยู่ในต่างโลก นี่คือมื้อแรกในรอบหลายปีเลยทีเดียว

แถมยังเป็นแกงกะหรี่ฝีมือแม่อีก

น้ำลายแทบจะไหลไม่หยุด

ด้วยฝีเท้าเบาสบาย นัตสึกิออกจากห้องไปเพื่อ ซาบซึ้งกับแกงกะหรี่ของแม่แบบถึงไหนถึงกัน

…แต่เขาไม่รู้เลยว่า การปลดปล่อยพลังเวทเมื่อครู่นั้น ได้เปิดเผย การมีตัวตนของเขา ต่อเหล่าตัวตนแฟนตาซีที่ซ่อนตัวอยู่บนโลกใบนี้ไปแล้ว

…ที่สำคัญ เขาเองก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำ ว่าบนโลกนี้… มีเรื่องแฟนตาซีอยู่เหมือนกัน