เสียง ตั่บ ดังขึ้นอย่างน่าขนลุก ร่างของ มินาซึกิ มิยาโกะ หล่นลงบนดาดฟ้า กลายเป็นสองท่อน—ท่อนบนและท่อนล่าง

อวัยวะภายในหลุดร่วงออกมา เลือดสีแดงฉานเอ่อเต็มพื้น

“อ…อะ…”

ร่างท่อนบนของมิยาโกะกลิ้งไปบนพื้น ดวงตาที่เลือนรางใกล้ดับสิ้นสบกับสายตาของ นัตสึกิ เขารู้สึกเลือดในกายเย็นเฉียบ

“เดี๋ยวๆๆๆ เดี๋ยวนะ! ดาบนั่นมันดาบวิญญาณ หรืออะไรก็ตามที่ควรจะเป็นของแฟนตาซีไม่ใช่เหรอ!? ทำไมถึงหักง่ายแบบนี้ล่ะ!? ดาบมันเปราะจนฟันทะลุร่างเธอไปเลยนะเฮ้ย!”

โชคยังดี—เธอยังไม่ตายทันที

ก่อนที่เรื่องจะบานปลายถึงขั้นเปิดศึกกับตระกูลมินาซึกิ เขารีบพุ่งเข้าไปหาเธอแล้วลากร่างท่อนบนกับท่อนล่างมาแนบเข้าหากันอย่างลวกๆ

“ฮีล ฮีล ฮีล! เอาเป็นว่าฮีลไว้ก่อน!”

เวทฟื้นฟูที่เคยใช้ได้ผลดีในโลกต่างมิติเริ่มทำงาน ท่อนบนและล่างของมิยาโกะค่อยๆ เชื่อมติดกันอีกครั้ง

อวัยวะใหม่ค่อยๆ ก่อตัวขึ้น หลอดเลือดเชื่อมเข้าหากัน ซ่อมแซมภายในเสร็จ เนื้อหนังภายนอกก็เริ่มคืนสภาพเป็นสีเนื้ออย่างรวดเร็ว

“แค่ก!—แค่ก…!?”

มิยาโกะหอบหายใจแรง ราวกับกลับมามีชีวิต เธอเงยหน้าขึ้นเอง หอบเอาออกซิเจนเข้าร่างด้วยความตื่นตระหนก

นัตสึกิถอนหายใจด้วยความโล่งอก

“ค่อยยังชั่ว ยังไม่ตาย!”
“ม-เมื่อกี้…ร่างฉัน…ขาดครึ่ง…”

ดูเหมือนมิยาโกะยังมีสติระหว่างถูกฟันจนจำเหตุการณ์ได้ เธอค่อยๆ ลูบหน้าท้องตัวเองเหมือนอยากยืนยันสิ่งที่จำได้

ตอนนี้ท้องเธอเชื่อมติดเหมือนเดิมแล้ว ไม่มีปัญหา ยกเว้นว่าชุดนักเรียนด้านบนขาดเป็นแถบจนกลายเป็นเสื้อโชว์สะดือ

สุภาพบุรุษผู้รู้จักให้เกียรติอาจยกเสื้อตัวเองให้เธอสวม แต่นัตสึกิไม่มีเหตุผลจะทำแบบนั้น

ถ้าเธอไม่เตรียมเสื้อผ้าสำรองไว้เผื่อโดนผ่าครึ่ง ก็เป็นความผิดของเธอเอง

“แค่ต้องจัดการศพก็น่ารำคาญพอแล้ว—รอดชีวิตมาได้ก็ดีโขแล้ว!”

คำพูดนั้นฟังดูโหด แต่ก็เป็นความจริงใจจากนัตสึกิ

จะเกิดศึกกับตระกูลมินาซึกิหรือไม่ก็เรื่องหนึ่ง แต่ในโลกยุคปัจจุบัน ฆ่าคนตายไปคนเดียวก็เป็นปัญหาใหญ่แล้ว

ถ้าทางตระกูลเขารับหน้าที่จัดการได้ก็ดี แต่ไม่แน่ว่าพวกเขาจะช่วยเหลือเขา

แม้แต่สารวัตรอาโอยามะ ที่สนิทกันมานาน เขาก็ไม่อยากให้รู้ว่าเขาเคยฆ่าคนแบบไม่ลังเล

(ถ้าแย่จริงๆ ก็เผาให้ไม่เหลือร่องรอยซะเลย…แต่ใช้เวทไปอีกก็อาจโดนตรวจจับอีก แค่คิดก็ปวดหัว—รอดตายก็โล่งไปที!)

“เอ่อ…ศพเหรอ? เกิดอะไรขึ้นกันแน่…อุ๊บ!”

ไม่รู้ว่าเพราะรู้ตัวว่าถูกนัตสึกิฆ่าเกือบตาย หรือเพราะทั้งร่างกายและจิตใจช็อกเกินรับไหว—หรือทั้งสองอย่างรวมกัน—มิยาโกะหมดสติไปในที่สุด

“ดีแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่คิดเป็นศัตรูจริงๆ ยังจับทิศทางของโลกนี้ไม่ค่อยได้เลย แล้วลุงก็สั่งให้เงียบไว้ด้วย ถ้าเป็นโลกโน้นนะฉันฝังกลบไปแล้วนะเอ้อ?”