“เอ๊ะ? เอ๊ะ?”

 

ฉันพูดซ้ำอยู่แค่นั้นเพราะสมองว่างเปล่าไปหมดทันทีที่โดนคุณแม่ถามคำถามแบบไม่ทันตั้งตัว

 

เมื่อกี้คุณแม่พูดว่า ‘แกล้งทำเป็นคนรักกัน’ งั้นเหรอ…?

 

“ดูจากท่าทางแล้ว ท่าทางจะเดาถูกจริงๆ ด้วยสินะ”

 

คุณแม่พูดออกมาอย่างใจเย็น ไม่มีแววตำหนิหรือซักไซ้อะไรเลยสักนิด

 

เธอเพียงแค่จิบชาเบาๆ อย่างสงบ และนั่นแหละคือสิ่งที่น่ากลัวที่สุดสำหรับฉันในตอนนี้

 

ที่แท้เหตุผลที่คุณแม่เรียกฉันออกมาคุยตอนไรโตะคุงออกจากห้องก็เพราะเรื่องนี้เองเหรอ…!

 

“ม-ไม่ใช่นะคะ คือ พวกเราน่ะ จริงๆ แล้ว-!”

 

“แม่เคยบอกไปแล้วใช่ไหมจ๊ะ? ว่าบางครั้งการพูดตรงๆ ก็สำคัญกว่าคำโกหกที่ฟังแล้วดูดี”

 

ฉันพยายามจะกลบเกลื่อนด้วยความลนลาน แต่คุณแม่กลับมองมาทางฉันด้วยสายตาที่แน่วแน่

 

…ราวกับจะบอกว่า ‘แม่ไม่อนุญาตให้โกหก’ ด้วยสายตาเพียงเท่านั้น

 

ที่จริงตอนนั้นที่คุณแม่พูดเรื่อง ‘การพูดตรงๆ ก็สำคัญกว่าคำโกหกที่ฟังแล้วดูดี’ ก็น่าจะหมายถึงสิ่งนี้มาตั้งแต่แรกแล้ว… เธอพูดอย่างอ้อมๆ เพราะไม่อยากให้ไรโตะคุงจับได้

 

“ตั้งแต่… เมื่อไหร่กันคะ…?”

 

ก่อนจะตอบคำถาม ฉันกลับเป็นฝ่ายถามสวนกลับออกไปแทน

 

คุณแม่ยิ้มอย่างอ่อนโยนก่อนจะพูดอย่างไม่รีรอ

 

“ก็แทบจะตั้งแต่แรกแล้วล่ะจ้ะ”

 

“-!”

 

…ฉันประมาทเกินไปจริงๆ

 

คนที่อยู่ตรงหน้าคือแม่ของไรโตะคุงนี่นา… จะว่าเธอจับสังเกตเก่งก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกเลย

 

ทั้งที่ฉันดันหลงดีใจที่เหมือนจะได้รับการยอมรับ ทั้งที่ในความเป็นจริงฉันก็แค่ถูกปล่อยให้เล่นบทไปตามสคริปต์เท่านั้นเอง

 

“ไม่ต้องกังวลหรอกนะจ๊ะ แม่ว่ามิซากิจังแกล้งเป็นแฟนได้ดีมากเลยล่ะ เอาจริงๆ นะ ถ้ามองดูแค่เธอคนเดียว ยังไงก็ต้องคิดว่าเป็นแฟนตัวจริงแน่นอน”

 

สายตาของคุณแม่ตอนพูดแบบนั้น มันทำให้ฉันรู้สึกเหมือนถูกมองทะลุเข้าไปถึงข้างใน

 

…ฉันว่าเธอคงรู้แน่ๆ แล้วล่ะว่าฉันชอบไรโตะคุง

 

“ปัญหามันอยู่ที่ฝั่งไรโตะนั่นแหละ ขอโทษที่ต้องพูดแบบนี้นะ… แต่ตอนที่หนูมาถึง เขาทำหน้าดูไม่ค่อยอยากต้อนรับเท่าไหร่เลย รู้ตัวบ้างไหม?”

 

คุณแม่เอียงคอถามเบาๆ

 

คำถามนั้นเป็นสิ่งที่ฉันไม่อยากได้ยินที่สุด

 

“…จริงเหรอคะ…?”

 

ฉันไม่ทันสังเกตเลย

 

ตอนที่เปิดประตูมาแล้วเจอคุณแม่ยืนอยู่ตรงนั้น ฉันก็ตกใจจนหัวมันขาวโพลนไปหมด

 

งั้นแปลว่า… ไรโตะคุงน่ะ ไม่อยากให้ฉันมาบ้านเขาขนาดนั้นเลยสินะ…

 

ความรู้สึกเหมือนถูกมือที่มองไม่เห็นบีบที่กลางอกก่อตัวขึ้นทันที น้ำตาร้อนๆ เริ่มเอ่อคลอขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

 

แต่เพราะตอนนี้คุณแม่ยังอยู่ตรงหน้า ฉันเลยต้องกัดฟันไว้ไม่ยอมให้มันไหลออกมา

 

“ไม่ต้องกังวลไปหรอกนะมิซากิจัง ไม่ใช่ว่าเขาไม่ชอบหนูหรอก”

 

คุณแม่ส่งรอยยิ้มอ่อนโยนมาให้ราวกับจะบอกว่าเธอเข้าใจว่าฉันรู้สึกแย่แค่ไหน

 

“ก็แค่… ตอนที่หนูมา เขาไม่ได้ทำหน้าตกใจเพราะกลัวว่าแม่จะรู้ว่าเขามีแฟนน่ะสิ ถ้าเป็นไรโตะน่ะ ต่อให้โดนจับได้ว่าแอบมีแฟน เขาก็คงจะทำหน้าเหมือน ‘ก็มันช่วยไม่ได้นี่นา’ แล้วก็ยอมรับตรงๆ อย่างไม่ติดขัดอะไรนั่นแหละ เพราะเขาเป็นคนแบบนั้น… แต่ที่เขาทำหน้าไม่พอใจแบบนั้นมีอยู่สองความเป็นไปได้ อย่างแรกคือมีเรื่องบางอย่างที่เขาไม่อยากให้แม่รู้ แล้วการที่หนูโผล่มาอาจทำให้ความลับนั้นหลุด หรือไม่ก็การที่เธอมาอาจทำให้เรื่องบางอย่างซับซ้อนขึ้นมาก็ได้ หนูไม่คิดแบบนั้นเหรอ?”

 

ในฐานะแม่ที่เลี้ยงไรโตะคุงมาตั้งแต่เด็ก เธอย่อมอ่านท่าทางของลูกชายได้อย่างทะลุปรุโปร่ง

 

พอคิดตามแล้วฉันก็พอเข้าใจอยู่เหมือนกัน

 

ไรโตะคุงไม่ใช่คนที่จะปฏิเสธอะไรอย่างเด็ดขาด ถ้าเป็นเรื่องที่หลีกเลี่ยงไม่ได้ เขาก็มักจะยอมรับมันด้วยท่าทางเหมือนฝืนใจ แต่ไม่ถึงกับต่อต้านหรือแสดงความไม่พอใจ แต่ครั้งนี้เขากลับแสดงออกอย่างชัดเจนว่าวันนี้ ‘ไม่อยากให้ฉันมา’

 

ถ้าอย่างนั้น… ที่คุณแม่สงสัยก็อาจจะใกล้เคียงความจริงก็ได้

 

“คุณแม่เลยคิดว่า… หนูไม่ใช่แฟนตัวจริงของไรโตะคุงใช่ไหมคะ?”

 

“จะว่าอย่างนั้นก็ได้จ้ะ… ถึงจะพูดแล้วดูไม่ค่อยดี แต่ขอสารภาพตามตรงนะ แม่น่ะสงสัยอยู่ตั้งแต่แรกแล้วว่าเรื่องมันต้องมีเบื้องหลังแน่ๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง… เพราะมิซากิจังน่ะน่ารักเกินไปยังไงล่ะ”

 

“เอ๊ะ…?”

 

คำพูดของคุณแม่ทำฉันงงจนต้องเอียงคอตาม

 

“แม่ก็ไม่ได้จะดูถูกลูกตัวเองหรอกนะ แต่มิซากิจังน่ะน่ารักเกินไปจริงๆ ถ้าไปเดบิวต์เป็นไอดอลเมื่อไหร่ รับรองได้เลยว่าโด่งดังแน่นอน ก็แหม… เด็กผู้หญิงที่น่ารักขนาดนี้จู่ๆ ก็มาบอกว่ากำลังคบกับลูกชายตัวเองน่ะ ถ้าเป็นพ่อแม่คนอื่นก็คงไม่อยากเชื่อง่ายๆ หรอก จริงไหม? ว่าแต่หนูน่ะคงมีคนมาสารภาพรักเยอะใช่ไหมล่ะ?”

 

แบบนี้จะเรียกว่าโดนระแวงเพราะน่ารักเกินไปได้ไหมนะ…?

 

จะว่าไปแล้วมันก็ออกจะแปลกๆ เหมือนกันที่คุณแม่พูดแบบนี้ด้วยตัวเอง

 

“…ก็มีมาสารภาพบ่อยๆ ค่ะ… คงเพราะแบบนั้นเลยทำให้คุณแม่ยิ่งสงสัยมากขึ้นสินะคะ…”

 

จะพูดยังไงดีล่ะ… เหตุการณ์ตอนนี้มันทำให้ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย

 

“นั่นสินะ แต่จะว่าไป ที่จริงมันก็ไม่ค่อยเกี่ยวกันเท่าไหร่หรอก”

 

“เอ๊ะ? หมายความว่ายังไงเหรอคะ…?”

 

“เพราะความจริงที่ทำให้แม่สงสัยมากที่สุดน่ะ มันอยู่ตรงที่ว่าลูกชายแม่น่ะ ปกติแทบจะไม่สนิทหรือสุงสิงกับใครเลยนอกจากโคโคอะ มันแปลกตั้งแต่ที่จู่ๆ ลูกแม่ก็มีแฟนแล้วล่ะ”

 

คุณแม่ยิ้มเจื่อนๆ อย่างช่วยไม่ได้ และฉันก็ได้แต่พยักหน้าเบาๆ เพราะมันก็จริงอย่างที่เธอว่า

 

 

วันนี้ผมว่างไม่รู้จะทำอะไร งั้นแปลต่อเลยละกันนะครับ 😂