“ขอโทษนะ ขอออกไปข้างนอกแป๊บนึง”

 

หลังจากเรานั่งพักผ่อนกันในห้องของไรโตะคุงได้สักพักหลังมื้ออาหาร เขาก็ลุกขึ้นพูดแบบนั้นแล้วเดินออกจากห้องไป เขาคงจะไปทำธุระส่วนตัว

 

พอคนที่คอยเอาอกเอาใจหายไป ฉันก็เลยหันไปมองใบหน้าของโคโคอะจังที่กำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียงของเขาอย่างสบายใจ

 

เด็กที่นอนหลับเก่งมักจะเติบโตได้ดี… ถ้าคิดตามหลักนั้น เด็กคนนี้ก็คงจะเติบโตมาอย่างแข็งแรงแน่ๆ

 

…ถึงฉันจะไม่ได้มีสายเลือดเดียวกันกับเธอก็เถอะ แต่เพราะได้อยู่ด้วยกันบ่อยๆ ฉันเลยรู้สึกว่าเธอเหมือนน้องสาวแท้ๆ ของตัวเอง หรือไม่แน่… ในอนาคตเธออาจจะได้เป็นน้องสาวจริงๆ ก็ได้นะ

 

“ฟุฟุ… ถ้าได้เป็นพี่สาวของโคโคอะจังจริงๆ ก็คงจะดีใจมากเลยล่ะ”

 

ตั้งแต่เด็กฉันก็อยากมีน้องสาวอยู่แล้ว โคโคอะจังเองก็เรียกฉันว่า ‘พี่สาว’ อยู่บ่อยๆ แล้วก็เป็นเด็กดี น่ารัก สดใส เรียกได้ว่าเป็นน้องสาวในอุดมคติเลยด้วยซ้ำ

 

ก็แน่นอนล่ะ ถ้ามีพี่ชายอย่างไรโตะคุงคอยดูแลด้วยความเอาใจใส่แบบนั้น ใครๆ ก็ต้องเติบโตมาอย่างอบอุ่นและน่ารักอยู่แล้ว

 

คุณแม่ของเขาเองก็ใจดี ไรโตะคุงก็แสนจะอบอุ่น โคโคอะจังก็น่ารักน่าชัง… บ้านหลังนี้สำหรับฉันแล้วช่างเป็นสถานที่ที่รู้สึกสบายใจที่สุดเลย

 

ถ้าเป็นไปได้ ฉันอยากจะอยู่แบบนี้ไปตลอดเลยด้วยซ้ำ…

 

…แน่นอนว่า คงจะพูดอะไรอย่าง ‘รบกวนขออยู่บ้านนี้ด้วยคนนะคะ’ ออกไปไม่ได้หรอก

 

“มิซากิจัง ขอรบกวนหน่อยได้ไหม?”

 

“คุณแม่…?”

 

จู่ๆ ก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น แล้วคุณแม่ของไรโตะคุงก็ชะโงกหน้าเข้ามาในห้อง

 

ถ้าเป็นเรื่องของไรโตะคุงล่ะก็คงมาเวลาผิดพอดีเลย แต่ในเมื่อเรียกชื่อฉัน แสดงว่าคงมีธุระจะพูดกับฉันโดยตรง

 

“มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

 

“ออกมาคุยกันข้างนอกหน่อยได้ไหมจ๊ะ?”

 

ตอนแรกฉันก็นึกว่าจะพูดอะไรกันตรงนี้ แต่ดูเหมือนเธออยากจะย้ายที่คุยมากกว่า ฉันเลยหันไปมองโคโคอะจังแวบหนึ่ง

 

“ไม่เป็นไรหรอกจ้ะ เดี๋ยวไรโตะก็กลับมาแล้วล่ะ”

 

ดูเหมือนคุณแม่จะเดาออกทันทีว่าทำไมฉันถึงหันไปมองเธอ เธอเลยเอ่ยปลอบให้

 

ถึงจะหลับอยู่ก็เถอะ แต่การปล่อยให้เด็กเล็กอยู่คนเดียวลำพังในห้องมันก็อดรู้สึกกังวลไม่ได้… แต่ถ้าเป็นไรโตะคุงล่ะก็ เขาคงกลับมาในอีกไม่กี่นาทีแน่ๆ แล้วฉันเองก็ไม่อยากให้คุณแม่มองฉันในแง่ไม่ดีด้วย…

 

คิดแบบนั้น ฉันจึงตัดสินใจลุกตามเธอออกไปตามคำชวน

 

จากนั้น พอฉันลงมาที่ห้องนั่งเล่นก็ได้ยินเธอพูดว่า-

 

“ไรโตะไม่ยอมปล่อยให้มิซากิจังคลาดสายตาเลยน่ะสิ ถ้าไม่ทำแบบนี้ก็คงไม่มีโอกาสได้คุยกันสองคนหรอก เด็กคนนั้นขี้หวงจริงๆ”

 

คุณแม่พูดพลางวางถ้วยชาและขนมหวานลงตรงหน้าฉัน ดูจากท่าทีแล้วน่าจะตั้งใจจะคุยยาวเลยล่ะ…

 

ไรโตะคุงคงจะรู้แน่ๆ ว่าฉันไม่อยู่ในห้องแล้ว แต่จะไม่เป็นอะไรจริงๆ เหรอ?

 

“ก็ถือว่าเป็นความสุขของคนเป็นแฟนล่ะนะคะ…”

 

จริงๆ แล้วไรโตะคุงไม่ได้หวงอะไรขนาดนั้นหรอก เขาแค่ให้ฉันอยู่ในห้องด้วยเพื่อที่ฉันจะได้ไม่เผลอหลุดพูดอะไรต่อหน้าคุณแม่มากกว่า

 

แต่ถ้าคุณแม่เข้าใจผิดไปแบบนั้น… มันก็ดีแล้วล่ะ เพราะถือว่าเป็นผลดีต่อ ‘เราสองคน’

 

แต่แล้วท่ามกลางความคิดที่กำลังประมวลอยู่ในหัว คำพูดของคุณแม่ที่ไม่คาดคิดก็พุ่งเข้ามาตรงๆ จนแทงทะลุความคิดทั้งหมด

 

“ใช่แล้วล่ะ ถ้าเป็นแฟนตัวจริงน่ะนะ”

 

“……เอ๊ะ?”

 

ฉันเผลอจ้องหน้าคุณแม่เข้าอย่างจังเพราะนึกว่าตัวเองฟังผิดไป

 

ทว่าคุณแม่กลับยิ้มบางๆ อย่างอ่อนโยนก่อนจะเอียงคอพลางพูดต่อว่า

 

“ทำไมถึงต้องแกล้งทำเป็นคนรักกันล่ะจ๊ะ?”

 

 

วันนี้แปล 52 – 59 นะครับ แต่เว็บมันน่าจะเด้งแค่ว่าแปลบท 59 ตอนเดียว