“ว่าแต่โคโคอะ แม่ฝากมาบอกอะไรรึเปล่า?”

 

ตอนนี้เลยเที่ยงมาแล้ว ไม่ใช่แค่ผมกับโคโคอะ แต่รวมถึงมิซากิเองก็ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย แม่เองก็บอกไว้แล้วว่าจะทำเผื่อมิซากิด้วย

 

พอโคโคอะตื่นแล้วก็น่าจะเริ่มทำอาหารแล้วล่ะมั้ง… แต่-

 

“อ๊ะ……!”

 

-สีหน้าเหมือนนึกอะไรออกของโคโคอะทำให้ผมเดาได้เลยว่านี่แหละคือสาเหตุที่เธอขึ้นมา

 

“แม่บอกว่าอะไรเหรอ?”

 

จากปฏิกิริยาเธอ ยังไงเธอก็ต้องโดนสั่งมาแน่ๆ ผมเลยลองถามด้วยรอยยิ้มใจเย็น

 

“บอกว่า… จะทำกับข้าว……! แล้วก็ให้โคโคอะขึ้นมา… เรียก…!”

 

โคโคะอะพยายามตอบคำถามผมอย่างตั้งใจ

 

ดูเหมือนเหตุผลที่เธอขึ้นมาที่ห้องจะไม่ใช่เพราะอยากมาเล่นด้วยจริงๆ แต่เป็นเพราะแม่สั่งให้มาชวนพวกเราลงไปกินข้าวต่างหาก

 

แต่อารมณ์ที่อยากเล่นกับมิซากิมันคงชนะจนลืมไปหมดเลยล่ะ…

 

แม่เองก็คงเดาได้แหละว่าพวกเรายังไม่ลงไปเพราะอะไร

 

“ถ้าแม่บอกว่าจะทำ แสดงว่าตอนนี้คงเริ่มลงมือแล้วสินะ”

 

“แย่แล้ว… ต้องรีบไปช่วยทำแล้วล่ะ…!”

 

ผมขยับลุกขึ้นจากที่นั่ง มิซากิก็รีบลุกตามทันทีพร้อมอุ้มโคโคอะขึ้นมาด้วยใบหน้าเคร่งเครียด

 

“อะไรแย่เหรอ?”

 

ผมไม่เห็นว่ามีอะไรแย่เลย เลยหันไปถามมิซากิที่ดูร้อนรนอยู่ข้างๆ

 

“ก็… ถ้ายังอยู่เฉยๆ แบบนี้ คุณแม่จะคิดว่าฉันเป็นคนที่ไม่ชอบช่วยงานบ้านน่ะสิ…!”

 

อ๋อ… เข้าใจล่ะ เธอกำลังกังวลเรื่องภาพลักษณ์ในสายตาของแม่ผมนี่เอง

 

“ไม่ต้องห่วงหรอก แม่ฉันไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อยแบบนั้นหรอก แถมดูเหมือนจะชอบเธอด้วยนะ พอเห็นเธออยู่บนห้องกับฉันก็คงแค่คิดว่า ‘สองคนนี้สนิทกันจังเลยน้า~’ เท่านั้นแหละ”

 

อย่างน้อยแม่ผมก็ไม่ใช่คนที่จะเกลียดใครเพียงเพราะไม่ได้ช่วยเข้าครัว

 

ตรงกันข้ามเลย… แม่น่าจะกำลังตื่นเต้นที่ได้ทำอาหารให้มิซากิชิมซะด้วยซ้ำ

 

“โคโคอะก็สนิทเหมือนกันนะ~!”

 

ดูเหมือนโคโคอะจะเข้าใจว่าผมกับมิซากิสนิทกันอยู่สองคน เลยรีบยกมือขึ้นมาป่าวประกาศจากในอ้อมแขนของมิซากิ3

 

“ใช่เลย โคโคอะก็สนิทกับพวกเราด้วยนี่นา”

 

ผมลูบหัวโคโคอะเบาๆ พลางพยักหน้าเห็นด้วย

 

แม่ก็คงคิดว่าโคโคอะยังอยากอ้อนพวกเราเลยยังไม่ยอมลงไปจริงๆ แล้วผมกับมิซากิก็รักโคโคอะกันทั้งคู่… ดังนั้นพวกเราเองก็ไม่ได้ทำอะไรผิดหรอก

 

“คิดดูดีๆ แล้ว… นี่มันก็เหมือนกับการจำลองการเป็นสามี-ภรรยาอยู่เลยนะ…?”

 

ขณะที่ผมกำลังเพลิดเพลินกับการลูบหัวโคโคอะที่กำลังเคลิ้ม มิซากิก็พึมพำอะไรบางอย่างออกมาเบาๆ

 

แม้จะอยู่ใกล้กัน แต่ผมก็ฟังไม่ชัดนักว่าเธอพูดอะไร แต่ดูเหมือนว่า-

 

“สามี… ภรรยา…?”

 

โคโคอะกลับได้ยินชัดเต็มสองหู เธอเอียงคอพลางเงยหน้าขึ้นไปมองมิซากิด้วยแววตางงๆ

 

พอเจอแบบนั้นเข้าไป ใบหน้าของมิซากิก็เปลี่ยนเป็นสีแดงจัดในพริบตา

 

“มะ… ไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ! เอ่อ กะ… ก็แค่พูดขึ้นมาเฉยๆ น่ะ! ไม่ได้มีอะไรแอบแฝงเลยนะ!”

 

คงเพราะไม่อยากให้ผมได้ยินแน่ๆ มิซากิเลยหันมาพยายามอธิบายให้ผมฟังยกใหญ่ แทนที่จะตอบคำถามของโคโคอะ

 

ท่าทางจริงจังกับการแก้ตัวขนาดนั้น… ผมเผลอหลุดขำออกมาโดยไม่ตั้งใจ

 

“อ่ะ… แย่ที่สุดเลย…!”

 

แน่นอนว่าท่าทางของผมดันไปสะกิดต่อมมิซากิเข้าเต็มๆ เธอเลยพองแก้มขึ้นทันที ส่วนโคโคอะเองก็มองผมด้วยสายตาตำหนิ

 

“เปล่าซะหน่อย… ไม่ได้คิดจะแกล้งหรืออะไรหรอกนะ แค่ไม่เห็นต้องรีบร้อนขนาดนั้นเลยนี่นา ฉันเองก็เข้าใจอยู่แล้ว”

 

ผมลูบหัวโคโคอะอีกครั้งเพื่อให้เธอใจเย็นลงแล้วก็หันไปยิ้มปลอบมิซากิที่ดูเหมือนจะยังโกรธอยู่นิดๆ

 

“เอ๊ะ… นั่นหมายความว่า…?”

 

“ก็หมายถึงว่าพอมีเด็กน้อยอย่างโคโคอะ แล้วมีเราสองคนช่วยกันดูแลเธออยู่ด้วยกัน คนอื่นมองมาก็อาจจะรู้สึกเหมือนพวกเราเป็นครอบครัวเดียวกันไงล่ะ ฉันก็พอเข้าใจอยู่นะ”

 

“…………”

 

มิซากิเงียบไปและไม่พูดอะไร แต่แววตาเธอดูซับซ้อนอย่างประหลาด…

 

ขณะที่สีหน้าของมิซากิแอบดูสดใสขึ้นเพียงแวบเดียว แต่พอได้ยินประโยคถัดมาของผม เธอกลับหรี่ตาแล้วส่งสายตาเหน็บแนมใส่ทันที

 

แปลกแฮะ… ทั้งๆ ที่ผมตั้งใจจะช่วยประคองสถานการณ์แท้ๆ

 

“พี่ชาย… ห้ามนะ”

 

เหมือนโคโคอะจะจับสังเกตได้ว่ามิซากิเริ่มอารมณ์ไม่ดี เธอจึงพยายามเอื้อมมือเล็กๆ มาแปะที่แก้มผมเบาๆ ราวกับจะบอกว่า ‘พี่ผิดนะ’ ทั้งที่เด็กคนนี้ไม่น่าจะเข้าใจบทสนทนาเมื่อกี้ด้วยซ้ำ…

 

“ขอโทษนะ ฉันไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นน่ะ”

 

ในเมื่อโคโคอะยังเข้าข้างมิซากิ ผมเลยต้องยอมยกธงขาวยอมรับผิดไปตามตรง

 

จะว่าไป… ผมเองก็รู้ตัวอยู่ว่าชอบพูดอะไรแบบไม่คิดอยู่บ่อยๆ เหมือนกัน

 

“…ไรโตะคุงนี่เดาใจคนอื่นเก่งหรือแย่กันแน่นะ”

 

ไม่รู้ว่าเธอยกโทษให้แล้วรึยังหรือยังคงงอนอยู่ เธอแค่พูดเบาๆ พลางเอานิ้วชี้จิ้มแก้มผม