“นี่ๆ พี่สาวมาอยู่บ้านโคโคอะได้ไหม~?”

 

ไม่รู้ว่าเพราะฟังบทสนทนาของพวกเราจบแล้วคิดอะไรได้ขึ้นมา จู่ๆ โคโคอะก็เอียงคอพลางถามมิซากิขึ้นมาด้วยน้ำเสียงใสแจ๋ว

 

แต่ถ้ามองจากเนื้อเรื่องที่ผ่านมา โดยทั่วไปน่าจะเป็นคำถามประมาณว่า “โคโคอะอยากไปอยู่บ้านของมิซากิหรือเปล่า?” มากกว่า… แล้วทำไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะ?

 

“ทำไมถึงถามแบบนั้นเหรอ?”

 

มิซากิก็เหมือนจะสงสัยเหมือนกัน เธอยิ้มอ่อนแล้วถามกลับไป

 

“ก็เพราะว่า… โคโคอะจะอยู่คนเดียวไม่ได้ถ้าไม่มีพี่ไรโตะ! เพราะงั้นพี่สาวเองก็มาอยู่บ้านโคโคอะด้วยกันนะ!”

 

โคโคอะแสดงสีหน้าจริงจังก่อนจะจับเสื้อของมิซากิแล้วดึงเบาๆ อย่างตั้งใจ

 

ทำไมเด็กคนนี้ถึงได้น่ารักขนาดนี้กันนะ… ให้ตายยังไงก็จะเลี้ยงดูให้อย่างดีที่สุดเลย จะตามใจทุกอย่างจนกว่าจะโตเลย

 

ไม่สิ… ไม่ว่าโตแค่ไหน ผมก็จะดูแลเธอไปตลอดชีวิต

 

ใช่… สำหรับผมแล้วโคโคอะเป็นสิ่งมีชีวิตที่น่ารักที่สุดเท่าที่เคยพบมาเลยจริงๆ

 

“โคโคอะจังนี่รักพี่ชายมากเลยเนอะ”

 

“อื้ม…!”

 

มิซากิพูดด้วยรอยยิ้มสดใส ส่วนโคโคอะก็ตอบกลับด้วยการพยักหน้ารัวๆ

 

ทั้งที่เมื่อกี้เพิ่งงอนผมอยู่แท้ๆ ทำไมถึงกลับมาอารมณ์ดีได้ขนาดนี้… เด็กคนนี้น่ารักจริงๆ

 

แต่แล้ว… โคโคอะก็พูดบางอย่างออกมาอีกครั้ง

 

“พี่สาว… แล้วก็ต้องพาคุณครูมาด้วยนะ!”

 

คำพูดนั้นอาจฟังดูสับสนอยู่บ้าง แต่ก็พอเข้าใจได้ไม่ยากนัก

 

ดูเหมือนมิซากิเองก็เข้าใจเช่นกัน เพราะทันใดนั้นสีหน้าเธอก็เริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย

 

“หมายความว่า… โคโคอะอยากให้คุณครูมาอยู่ด้วยกันเหรอ?”

 

“อื้ม! ก็โคโคอะน่ะ… รักคุณครูมากๆ เลยนี่นา อยากอยู่ด้วยกันตลอดเลย!”

 

ไม่ว่าใครดูก็รู้ว่าโคโคอะติดอาจารย์ซาซางาวะมากแค่ไหน

 

น่าจะติดอาจารย์มากกว่ามิซากิเสียอีก และมิซากิเองก็คงรู้ตัวดีอยู่แล้ว ถึงได้เผลอทำสีหน้าแบบนั้นออกมาโดยไม่รู้ตัว…

 

“ท-ทำไมล่ะ? เป็นพี่คนเดียวไม่ได้เหรอ…?”

 

มิซากิถามออกมาด้วยรอยยิ้มฝืนๆ ขณะมองหน้าโคโคอะ

 

แล้วทันใดนั้นเอง สีหน้าของโคโคอะก็สลดลงอย่างเห็นได้ชัด

 

“……คุณครูก็ต้องอยู่ด้วย……”

 

เพราะเป็นเด็กตัวเล็กๆ โคโคอะจึงพูดออกมาตามตรงอย่างไม่ทันคิด

 

แน่นอนว่าเธอไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรหรอก แต่ถึงอย่างนั้นแล้วสำหรับมิซากิ คำพูดนี้ก็คงสร้างบาดแผลพอสมควรเลยทีเดียว

 

“……ฉันจะไม่แพ้พี่สาวตัวเองหรอกนะ……”

 

ผมหันไปมองหน้ามิซากิ เห็นเธอขยับปากพูดบางอย่างเบาๆ

 

ถึงจะไม่ได้ยินชัดนักว่าเธอพูดว่าอะไร แต่จากแววตาที่ส่งมานั้นก็ดูรู้เลยว่าในใจเธอคงคิดอะไรอยู่ไม่น้อย

 

พูดตามตรง แม้จะรู้สึกผิดแต่ผมก็คิดว่ามิซากิไม่มีทางชนะอาจารย์ซาซางาวะได้หรอก

 

อาจารย์ซาซางาวะคอยดูแลโคโคอะอยู่ตลอดที่เนอสเซอรี่ อาจารย์อยู่กับโคโคอะมาตลอด แถมยังคอยเอาใจใส่เธออยู่ตลอดอีกด้วย

 

สำหรับโคโคอะแล้ว อาจารย์ซาซางาวะคือคนที่สำคัญมากๆ ของเธออีกคนหนึ่งจริงๆ และต่อจากนี้ไป เวลาที่ทั้งสองคนจะได้ใช้ร่วมกันก็ยังคงมีอยู่อีกมาก

 

ตอนนี้มิซากิยังมาที่บ้านผมเกือบทุกวันเลยได้ใช้เวลากับโคโคอะเยอะก็จริง แต่พอเปิดเทอมเมื่อไหร่เวลานั้นก็จะหมดลงทันที

 

ยิ่งไปกว่านั้น ความอบอุ่นแบบผู้ใหญ่อย่างที่อาจารย์ซาซางาวะมี ต่อให้ผมที่เป็นผู้ชายยังสัมผัสได้ว่าเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความเป็นแม่

 

แม้ว่ามิซากิจะถูกมองว่าเป็นพี่สาวสำหรับโคโคอะก็จริง แต่สำหรับเด็กเล็กอย่างเธอแล้ว บางทีสิ่งที่โหยหายิ่งกว่าพี่สาวก็คืออ้อมอกของแม่ก็เป็นได้

 

ผมคิดว่าถ้าไม่พยายามแข่งกันในจุดนั้นก็น่าจะดีกว่าสำหรับมิซากิเองด้วยซ้ำ

 

“มิซากิก็คือมิซากินั่นแหละ ไม่ต้องฝืนหรือแบกรับอะไรหรอก โคโคอะก็รักมิซากิเหมือนกับที่รักพี่สาวเธออยู่แล้ว”

 

ผมพูดขณะยกมือขึ้นลูบหัวเธอเบาๆ และเพียงเท่านั้นเอง แรงตึงในไหล่ของเธอก็ผ่อนคลายลงทันที

 

“ทำแบบนี้อีกแล้ว… ไรโตะคุงนี่ขี้โกงที่สุดเลย…”

 

แต่ไม่รู้เพราะอะไร มิซากิก็เบือนหน้าหนีสายตาผมอย่างงอนๆ

 

แล้วไหงผมถึงกลายเป็นคนขี้โกงได้ละเนี่ย…?