ผมไม่ค่อยเข้าใจความรู้สึกของมิซากิเท่าไหร่เลยจริงๆ

 

ผมหันไปมองเธอที่นั่งอยู่ข้างๆ อย่างเงียบๆ

 

“……♪”

 

มิซากิไม่ได้ตั้งใจจะทำการบ้านเลยสักนิด แถมยังดูมีความสุขเสียเหลือเกินตอนที่ผมลูบหัวให้

 

เธอชอบเข้ามาใกล้แบบนี้ แล้วผมเองก็เคยชินกับการลูบหัวเธอจนแทบกลายเป็นเรื่องปกติไปแล้วด้วยซ้ำ แต่ยังไงซะ… นี่มันไม่ใช่พฤติกรรมที่คนที่ไม่ได้คบกันจะทำกันหรอกมั้ง?

 

ถึงเราจะคบกันในฐานะแฟนปลอมๆ ก็เถอะ… แต่คนที่ปฏิเสธผู้ชายมาไม่รู้กี่คนแบบเธอ กลับยอมให้ผู้ชายมาสัมผัสตัวได้ง่ายๆ แบบนี้ มันก็อดรู้สึกแปลกๆ ไม่ได้อยู่ดี

 

ถ้าทำแค่ตอนมีคนมองอยู่ ผมคงจะเข้าใจว่าเธอแค่เล่นละครเฉยๆ

 

แต่ประเด็นคือ ถึงจะไม่มีใครอยู่ด้วยแบบตอนนี้ในห้องของผม เธอก็ยังทำแบบเดิมอยู่…

 

ในเมื่อก่อนหน้านี้เธอบอกไว้ชัดเจนว่าพวกเราจะไม่มีทางคบกันจริงๆ และก็ห้ามผมสารภาพรักกับเธอด้วย

 

นั่นก็แปลว่าตอนนี้เธอคงไม่ได้มีความรู้สึกแบบคนกำลังมีความรักอยู่หรอก

 

หรือว่าที่เธอทำแบบนี้ อาจเพราะว่าเธอมองผมเหมือนพี่ชายก็ได้?

 

เธอเองก็ดูเหมือนจะเป็นคนขี้อ้อนตั้งแต่ต้นอยู่แล้วด้วย…

 

ถึงผมจะคิดแบบนั้น แต่ยังไงผมก็ยังรู้สึกขัดๆ อยู่ดี

 

บางทีอาจต้องลองปรึกษาซูซุมิเนะซังดูสักครั้ง

 

ถึงยังไงเธอก็จับได้อยู่แล้วว่าเราสองคนไม่ได้คบกันจริงๆ คงไม่มีอะไรเสียหายหรอก

 

“ได้เวลาทำการบ้านแล้วมั้ง?”

 

“ยังเร็วไปน่า การบ้านน่ะ จะทำตอนไหนก็ได้ทั้งนั้นแหละ”

 

พอผมเอามือออก มิซากิก็รีบคว้ามือผมไว้ทันทีแล้วก็จับมาวางไว้บนหัวเธออีกครั้ง เหมือนจะบอกให้ลูบต่อ

 

“เธออาจจะทำแป๊บเดียวเสร็จแต่ฉันน่ะต้องใช้เวลานะ”

 

“ก็ช่วงปิดเทอมยังเหลืออีกตั้งเยอะนี่นา เดี๋ยวฉันช่วยสอนเอง ไม่ต้องห่วงหรอก”

 

ดูเหมือนเธอจะยังไม่อยากให้ช่วงเวลานี้จบลง

 

ถ้าพวกผู้ชายที่โรงเรียนรู้ว่ามาดอนน่าของโรงเรียนเป็นคนขี้อ้อนแบบนี้… พวกนั้นจะคิดยังไงกันนะ?

 

……คงจะอิจฉาผมกันจนแทบจะลงไปนอนตายแน่ๆ

 

“ว่าแต่ว่า ตั้งแต่ที่พวกเราเริ่มเป็นแฟนกันแบบปลอมๆ เธอยังโดนใครสารภาพรักอีกมั้ย?”

 

ถึงจะเป็นคำถามที่ดูเหมือนถามช้าไปหน่อย เพราะตอนนี้ก็เข้าสู่ช่วงปิดเทอมแล้ว แต่ผมก็ยังสงสัยอยู่ดีเลยลองถามดู

 

“อื้ม ตอนนี้ยังไม่มีใครเลยล่ะ ขอบคุณนะไรโตะคุง”

 

เธอยิ้มหวานแล้วก็พยักหน้าตอบกลับมาอย่างน่ารัก

 

ดูเหมือนการมีผมอยู่ด้วยจะได้ผลจริงๆ

 

ถึงผมจะไม่ใช่หนุ่มป๊อปหรือดูดีอะไรนัก แต่ถ้าผู้หญิงคนไหนมีแฟนอยู่แล้ว พวกผู้ชายก็มักจะไม่กล้าเข้าใกล้มากนักอยู่แล้วล่ะ

 

“ไม่มีใครถามถึงเรื่องที่คบกับฉันบ้างเลยเหรอ?”

 

ถึงจะเคยมีเรื่องวุ่นๆ ที่ห้องเรียนตอนนั้นก็เถอะ แต่ตั้งแต่นั้นมาก็ไม่เห็นมีอะไรเกิดขึ้นอีกเลย แต่ผมก็ไม่รู้หรอกว่าเบื้องหลังมันเป็นยังไงบ้าง

 

“อืมมม~?”

 

มิซากิเอานิ้วชี้แตะที่ริมฝีปากขณะเงยหน้ามองเพดานแล้วครุ่นคิด

 

“หลังจากเรื่องในห้องตอนนั้นก็ไม่เห็นจะมีอะไรอีกเลยนะ”

 

ดูเหมือนว่าเพื่อนร่วมชั้นจะพยายามหลีกเลี่ยงไม่พูดถึงเรื่องนี้

 

ตอนนั้นเธอแสดงอาการโมโหออกมาอย่างชัดเจนจนใครๆ ก็เห็นกันหมด สุดท้ายมันก็คงกลายเป็นเหมือนกับระเบิดที่ไม่ควรจะมีใครเข้าไปยุ่ง

 

แต่สำหรับเราสองคนมันก็ถือว่าเป็นผลดี จะว่าไปแล้วก็ไม่มีปัญหาอะไรเลยด้วยซ้ำ

 

“แล้วไรโตะคุงล่ะ? มีใครถามบ้างมั้ย?”

 

“ไม่มีหรอก คนที่จะกล้าเข้ามาคุยกับฉันน่ะหาได้ยากจะตาย”

 

ต่อให้มีใครถามขึ้นมาจริงๆ ผมก็คงไม่คิดจะตอบดีๆ อยู่แล้วล่ะ

 

“งั้นฉันกับเฮียวกะจังก็เป็นพวกชอบของแปลกสินะ?”

 

“เธอจงใจแปลความให้มันดูแย่ใช่ไหมเนี่ย?”

 

ผมถอนหายใจพลางตอบมิซากิที่กำลังทำหน้าทะเล้นใส่

 

จะว่าไป การที่เธอพูดกับผมก็เป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว ในเมื่อเรากำลังเล่นบทแฟนกันอยู่

 

ส่วนซูซุมิเนะซังเองก็เป็นเพื่อนสมัยเด็กของแฟน การพูดคุยกันตามปกติก็ไม่เห็นจะแปลกอะไร

 

ที่สำคัญก็คือในโรงเรียนเธอเองก็แทบจะไม่พูดกับผมอยู่แล้วด้วยซ้ำ

 

“ฟุฟุ… ฉันว่านะ คนพวกนั้นต่างหากที่ดูคนไม่เป็นน่ะ”

 

พอพูดจบ เธอก็เอนศีรษะพิงไหล่ผมอีกครั้ง

 

“จั๊กจี้นะ”

 

“งืมมมมม…”

 

ผมขยับตัวหนีออกเล็กน้อย แล้วเธอก็หันมามองด้วยสายตาไม่พอใจเต็มที่

 

เห็นได้ชัดว่าเธอกำลังงอน แถมยังพองแก้มใส่อีกต่างหาก

 

ไม่รู้จะอธิบายยังไงดี… แต่รู้สึกว่าความสัมพันธ์ของพวกเรามันเลยขอบเขตของคำว่าแฟนปลอมๆ ไปแล้วจริงๆ

 

แต่ยังไงก็เถอะ ผมให้คำสัญญากับมิซากิไปแล้ว ผมเลยไม่คิดจะเป็นฝ่ายพัฒนาความสัมพันธ์ให้มันไปไกลกว่านี้หรอก

 

ตอนแรกผมก็ไม่ได้คิดมากกับข้อตกลงนั้นหรอก แต่พอมาเจอแบบนี้เข้า…  ผมก็เริ่มรู้สึกว่าตัวเองเผลอไปรับปากอะไรที่มันยุ่งยากเข้าให้แล้วสิ