“ฟุฟุ ดีใจจังเลยที่หนูมองลูกชายแม่ในแง่ดีแบบนี้น่ะ”

 

แม่พูดพลางยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีตามที่พูดจริงๆ 

 

สายตาอ่อนโยนที่มองมานั่นทำเอาผมรู้สึกเกร็งขึ้นมาเล็กน้อย

 

“ก็เพราะเขาใจดีกับหนูมาตลอดเลยนี่คะ…”

 

มิซากิยิ้มน้อยๆ อย่างเขินอาย

 

พอแม่เห็นสีหน้าแบบนั้น แววตาก็เป็นประกายขึ้นมาทันที

 

เดี๋ยวนะ… รู้สึกไม่ดีแฮะ… เหมือนแม่กำลังจะถามอะไรแปลกๆ ขึ้นมาแน่ๆ

 

“เช่น… ยังไงเหรอ?”

 

“แม่ หยุดเลยนะ”

 

แม่เอียงคอถามด้วยใบหน้าระรื่น ผมเลยรีบขัดเธอไว้ทันที

 

อย่ามาสืบเรื่องความสัมพันธ์ลูกชายตัวเองนักได้ไหม แถมคนที่ถูกถามดันเป็นมิซากิอีก… แบบนี้มีสิทธิ์ที่เธอจะเผลอเล่าออกไปทุกเรื่องเลยมั้งเนี่ย

 

“เอ่อ…”

 

มิซากิหน้าแดงขึ้นทันทีแล้วก็หันมามองหน้าผมนิดหนึ่งเพราะคงไม่รู้จะทำยังไงดี 

 

เธอจะเมินคำถามของแม่แฟนก็ไม่ได้ และตอนนี้ผมก็หยุดแม่ไม่ให้ถามเธอ เธอเองก็คงไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี

 

“ไม่ต้องตอบก็ได้น่า”

 

ผมเลยบีบมือเธอที่ยังจับกันอยู่ใต้โต๊ะแน่นขึ้นเล็กน้อย

 

แน่นอนว่าไม่ได้แรงขนาดทำให้เจ็บหรอก

 

“อ-อืม…”

 

ดูเหมือนเธอจะเข้าใจแล้วว่าไม่ต้องฝืนตอบก็ได้

 

“โธ่ ไรโตะ อย่ามาขัดแม่ตอนี้สิ”

 

“จะไม่ให้ขัดได้ยังไงล่ะ เรื่องแบบนี้โดนแม่ถามตรงๆ น่ะ มันน่าอายจะตายไป”

 

ผมถอนหายใจตอบแม่ที่ดูจะไม่ค่อยพอใจ

 

ตอนแรกก็แอบคิดเหมือนกันว่าจะให้มิซากิตอบอะไรนิดๆ หน่อยๆ 

 

แต่พอคิดดีๆ แล้ว ถ้าเกิดเธอเผลอหลุดพูดอะไรออกมา มันจะยิ่งแย่กว่าเดิม

 

“มิซากิ เดี๋ยวขึ้นไปทำการบ้านที่ห้องฉันกันดีกว่า แล้วก็แม่ ผมฝากดูแลโคโคอะด้วยนะ”

 

ผมตัดสินใจแล้วว่าถ้าปล่อยไว้แบบนี้ต่อไปไม่ดีแน่ ผมเลยรีบชวนมิซากิขึ้นห้องไปด้วยกัน

 

“อ๊ะ อ๊ะ~ ทั้งๆ ที่แม่ก็อยู่แท้ๆ ยังจะชวนแฟนขึ้นไปบนห้องตัวเองอีก… นี่คิดจะทำอะไรกันจ๊ะ?”

 

“ก็บอกแล้วไงว่าจะไปทำการบ้าน…”

 

“ทำการบ้าน… เหรอ~?”

 

แม่หรี่ตายิ้มแล้วเหลือบมองไปทางมิซากิอย่างมีนัย ผมเลยเผลอมองตามสายตานั้นไปด้วย-

 

แล้วก็ต้องสะดุ้งเล็กน้อย เพราะมิซากิกำลังก้มหน้าด้วยแก้มที่แดงจัด

 

เดี๋ยวนะ…

 

“นี่พวกลูกคิดจะทำอะไรกันเหรอ~?”

 

แม่หันกลับมายิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผม นั่นก็คงเพราะท่าทีของมิซากินั่นแหละ ที่ดูยังไงก็ไม่เหมือนคนจะไปนั่งทำการบ้านกันจริงๆ

 

ทั้งที่ผมเองก็ไม่ได้พูดโกหกเลยแท้ๆ…

 

“อย่าทำแบบนั้นสิมิซากิ ทำตัวแบบนี้มันจะทำให้เข้าใจผิดกันไปหมดนะ…”

 

ผมหันไปกระซิบเตือนมิซากิ เพราะไม่เข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำท่าทางแบบนี้

 

แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือสายตาอันแสนอบอุ่นของเธอ

 

“ก็เพราะว่าเราสองคนไม่ค่อยได้อยู่กันสองต่อสองในห้องของไรโตะคุงเลยนี่นา…”

 

ก็จริง… ส่วนมากก็มีโคโคอะอยู่ด้วยตลอดถึงแม้ว่าเธอจะหลับ แต่เราก็มักจะอยู่ห้องเดียวกันอยู่ดี ไม่เคยแยกไปอยู่กันสองต่อสองแบบนี้

 

พอจู่ๆ ต้องอยู่ในห้องด้วยกันสองคนแบบนี้ เธอเลยอาจจะรู้สึกเกร็งก็ได้

 

ความผิดผมเองล่ะที่รีบชวนเธอขึ้นห้องโดยไม่ทันคิด…

 

“ขอโทษนะ… งั้นเดี๋ยวพวกเรานั่งทำอยู่ตรงนี้ก็ได้”

 

“ม-ไม่เป็นไร! ห้องของไรโตะคุงก็… ก็ได้นะ! อ๊ะ! ไม่ใช่… หมายถึงว่าฉันอยากเข้าไปทำในห้องของไรโตะคุงต่างหาก!”

 

จู่ๆ เธอก็รีบแก้คำพูดก่อนที่จะพูดจบ แถมยังพูดแทรกขึ้นมาซะเร็วเชียว

 

ไม่ต้องเดาก็รู้เลยว่าแม่ที่กำลังฟังอยู่คงยิ้มกว้างยิ่งกว่าเดิมแน่นอน…