“แอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาล~ แอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาล~♪”

 

หลังจากที่พวกเราเดินเที่ยวงานเทศกาลกันมาสักพัก ไม่ว่าจะเล่นตกโยโย่บ้าง เล่นตักลูกบอลน้ำบ้าง

ตอนนี้โคโคอะกำลังต่อแถวเพื่อซื้อแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลซึ่งเป็นเป้าหมายหลักของวันนี้

 

เธอไกวตัวไปมาด้วยความตื่นเต้น ดูแล้วก็คงกำลังรอให้ถึงคิวเร็วๆ อย่างใจจดใจจ่อ

 

“ฟุฟุ… โคโคอะจังน่ารักจริงๆ เลยนะ”

 

“เหมือนนางฟ้าเลยล่ะสิ?”

 

“อื้ม… จนฉันเองยังอดอิจฉาไม่ได้เลยล่ะ ถ้ามีน้องสาวน่ารักแบบนี้ก็คงดี”

 

ดูเหมือนว่าความน่ารักของโคโคอะจะทำเอาคุโรยูกิซังถึงกับหลงเลยทีเดียว

สำหรับผมแล้ว การได้พูดคุยแบบนี้กับใครสักคนมันก็สนุกดีเหมือนกัน เพราะก่อนหน้านี้ยังไม่เคยมีใครให้พูดเรื่องแบบนี้ด้วยเลย

 

“เน่เน่ พี่สาวจะเอาแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลด้วยไหมคะ?”

 

ท่ามกลางการสนทนา โคโคอะที่ดูเหมือนจะไม่รู้เลยว่าเรากำลังพูดถึงเธอ เงยหน้าขึ้นไปถามคุโรยูกิซังด้วยรอยยิ้มสดใส

 

เธอก้มลงจนระดับสายตาเท่ากันกับโคโคอะก่อนจะตอบกลับด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

“ฉันไม่เอาหรอก โคโคอะจังสั่งแค่ของตัวเองก็พอนะ”

 

“งั้นก็…! ลุงคะ~ ขอแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาล 1 ไม้ค่ะ~!”

 

โคโคอะยื่นเงินให้ด้วยรอยยิ้มสดใส แต่เจ้าของร้านที่รับเงินไว้กลับหัวเราะแห้งๆ อย่างกลั้นขำเล็กน้อย

 

…ก็แน่ล่ะสิ โคโคอะ ยังไงๆ คนขายก็ยังไม่ได้อายุมากที่จะเรียกว่าลุงหรอกนะ…

 

“ขอโทษด้วยนะครับ…”

 

ผมรีบขอโทษแทนเธอ

 

“ไม่เป็นไรครับๆ เด็กเล็กๆ เห็นผมเป็นลุงกันทั้งนั้นแหละ~ ฮะฮะ!”

 

ชายหนุ่มที่ดูจะใจดีมากทีเดียวหัวเราะเบาๆ แล้วรับเงินไปด้วยท่าทางสบายๆ ถือว่าโชคดีที่เจอคนมีน้ำใจ

 

“……?”

 

โคโคอะที่ยังไม่เข้าใจว่าทำไมผมต้องขอโทษเอียงคออย่างมึนงงพร้อมสายตาไร้เดียงสา เอาไว้ค่อยอธิบายให้ฟังทีหลังละกัน

 

“พี่ชายลำบากแย่เลยนะ?”

 

คุโรยูกิซังพูดขึ้นมาพลางหัวเราะเบาๆ ด้วยแววตาเอ็นดู ผมเลยได้แต่ไหล่ตกพลางตอบกลับ

 

“เด็กก็แบบนี้แหละ ไม่ได้มีเจตนาไม่ดีหรอก”

 

เธอไม่ได้พูดเพราะจะแกล้งใคร

วันหนึ่งโคโคอะก็จะเรียนรู้ผ่านสายตาตัวเองแล้วเข้าใจเรื่องพวกนี้เองแหละ หน้าที่ของผมก็คือคอยบอก คอยชี้แนะให้เธอเข้าใจไว้ก่อน

 

“…………”

 

“หืม? มีอะไรเหรอ?”

 

อยู่ๆ คุโรยูกิซังก็มองผมนิ่งๆ ด้วยแววตาแบบนั้น ผมเลยเอ่ยถามเธอกลับไปด้วยความสงสัย

 

ทันใดนั้น เธอก็เผยรอยยิ้มอ่อนโยนออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

 

“เป็นพี่ชายที่ดีจังเลยนะ”

 

“อะไรล่ะนั่น”

 

“สำหรับโคโคอะจัง ชิราอิคุงน่าจะเป็นพี่ชายที่น่าภูมิใจเลยล่ะ”

 

พูดจบ เธอก็หันไปมองโคโคอะที่กำลังยืนอยู่ใกล้ๆ

 

ดูเหมือนว่าจังหวะนั้น โคโคอะจะเงยหน้าขึ้นมามองพวกเรา

แม้จะกำลังงับแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลอยู่ก็ยังจ้องคุโรยูกิซังด้วยสายตาแปลกใจนิดๆ แล้วพอเหมือนจะนึกออกถึงสิ่งที่เธอพูดก่อนหน้านี้ ก็ส่งยิ้มสดใสออกมาทันที

 

“อื้ม~!”

 

“เห็นมั้ย?”

 

พอเห็นโคโคอะพยักหน้ารับ คุโรยูกิซังก็หันมายิ้มให้ผม นั่นเป็นรอยยิ้มที่ดูภูมิใจจนเหมือนจะกลายเป็นแอบอวดเล็กๆ เลยด้วยซ้ำ

 

“แต่ฉันก็ยังแอบสงสัยว่าเธอเข้าใจความหมายนั้นจริงรึเปล่านะ บางทีเธออาจจะแค่พยักหน้าไปงั้นๆ ก็ได้”

 

“แล้วความเชื่อใจที่มีต่อน้องสาวล่ะหายไปไหน?”

 

“ก็โคโคอะเป็นเด็กฉลาดน่ะนะ… แต่ยังไงก็ยังเป็นเด็กเล็กอยู่ดีนั่นแหละ”

 

เธอเป็นเด็กที่หัวไว ผมไม่ได้พูดแบบอวยเพราะเป็นพี่ชายหรอก ผมมั่นใจจากที่ดูมาโดยตลอด แต่ถึงยังไงก็ยังฉลาดแบบมีขอบเขตอยู่ดี เพราะว่าตัวเธอเองก็เพิ่งสี่ขวบ

 

“โคโคอะรู้เรื่องที่คุโรยูกิซังพูดมั้ย?”

 

“อื้ม! พี่ชายหล่อมากเลย~!”

 

“อั่ก…!”

 

คำตอบที่คาดไม่ถึงเล่นเอาผมถึงกับยกมือขึ้นปิดปากกลั้นเสียงร้อง

 

คุโรยูกิซังที่เห็นก็หลุดหัวเราะเบาๆ ออกมา

 

“อะไรของเธอ?”

 

“ชิราอิคุงนี่ตลกกว่าที่คิดไว้อีกนะ”

 

“ฉันก็แค่คนธรรมดาคนหนึ่งนั่นแหละ”

 

ไม่สิ… ออกจะเป็นคนเงียบๆ จืดๆ ด้วยซ้ำ

ไม่ค่อยมีมนุษยสัมพันธ์แถมยังไม่ค่อยน่าคบด้วย

 

“ธรรมดาก็ไม่เชิงหรอกมั้ง ตอนอยู่โรงเรียนดูเคร่งขรึม แต่พอวันนี้ได้เห็นอีกมุมหนึ่งก็รู้สึกว่าค่อนข้างตลกดีนะ”

 

“กำลังแซวกันอยู่รึเปล่าเนี่ย?”

 

“เปล่าซะหน่อย ฉันชมจริงๆ นะ”

 

คำว่าตลกในความหมายนี้สำหรับผู้ชายมันคือคำชมจริงๆ หรือเปล่านะ?

 

แต่พอเห็นสีหน้าเธอก็รู้ว่าไม่ได้พูดด้วยความเสียดสีหรือประชดอะไร เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นเสมอแบบที่เป็นเธอ

 

“ว่าไปแล้ว เราสองคนแทบไม่เคยคุยกันแบบนี้เลยเนอะ?”

 

“ฉันมันไม่เหมือนกับเธอหรอก ฉันเป็นพวกที่ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร”

 

“ฉันเคยได้ยินเรื่องนี้มาบ้างนะ ว่าถ้ามีใครชวนไปไหนก็จะปฏิเสธแบบไม่พูดเหตุผลด้วย แต่ตอนนี้ฉันพอจะเข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมถึงเป็นแบบนั้น”

 

คุโรยูกิซังเหลือบมองไปที่โคโคอะเล็กน้อย

 

แม้เราจะอยู่มัธยมปลายกันแล้ว แต่การที่เดินพาเด็กตัวเล็กขนาดนี้มาเที่ยวในเมืองโดยไม่มีผู้ใหญ่คนอื่นก็พอจะทำให้เธอเดาอะไรได้บ้าง

 

โคโคอะเองก็คงไม่ได้สนใจบทสนทนาของเราแล้ว เพราะตอนนี้เธอกำลังตั้งใจแทะแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลอย่างเต็มที่

 

แม้จะเป็นภาพธรรมดา แต่ก็ยังดูน่ารักเหมือนเดิมอยู่ดี

 

“บอกไว้ก่อนเลยนะ ไม่ใช่ว่าฉันถูกบังคับให้ดูแลโคโคอะหรอกนะ ฉันเต็มใจอยากดูแลเธอเองต่างหาก”

 

“งั้นเหรอ”

 

พอได้ยินคำพูดของผม เธอก็ตอบกลับมาเพียงสั้นๆ

 

ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่กันแน่

 

“นี่ เรามาแลกเบอร์กันไว้มั้ย?”

 

“หา?”

 

อยู่ๆ เธอก็ยื่นมือถือมาตรงหน้า ทำเอาผมหลุดเสียงออกมาด้วยความตกใจ

 

“เปิดแอปแชตขึ้นมาสิ มาแอดเป็นเพื่อนกันไว้แบบนี้จะสะดวกกว่านะ?”

 

เธอเหลือบตามองโคโคอะแวบหนึ่งแล้วสื่อความหมายออกมาผ่านแววตา

 

จริงสินะ คราวนี้โคโคอะดูจะถูกชะตากับเธอเอามากๆ วันข้างหน้าเธออาจจะอยากคุยกับคุโรยูกิซังอีกหรือไม่ก็อาจอ้อนให้ผมชวนเธอมาเล่นที่บ้านด้วยซ้ำ

 

ถ้าเป็นอย่างนั้น การมีช่องทางติดต่อไว้ก็นับว่าเป็นเรื่องดี โดยเฉพาะเรื่องที่ไม่สามารถพูดคุยในโรงเรียนได้

 

แต่ถึงอย่างนั้น ผมก็ยังอดที่จะถามไม่ได้…

 

“แต่เธอไม่ใช่ไม่เคยให้เบอร์กับใครเลยเหรอ?”

 

จำได้ว่ามีข่าวลือในโรงเรียนว่าเธอไม่เคยแลกเบอร์หรือไอดีกับใครเลย

 

“อืม ก็ไม่ได้ให้จริงๆ นั่นแหละ แต่กับชิราอิคุงฉันว่าคงไม่เป็นไรหรอก นายรู้จักมารยาทดี ไม่ทำอะไรเกินเลย ไม่เอาเบอร์ฉันไปแจกให้ใครเล่นๆ แน่ใช่มั้ยล่ะ?”

 

“ก็แน่นอนอยู่แล้ว”

 

“ใช่มั้ย~ เพราะงั้นแลกกันเถอะนะ”

 

พูดพร้อมกับรอยยิ้มแบบนั้น มีหรือจะปฏิเสธได้

 

ในที่สุดผมก็ได้แลกเบอร์กับเธอ ไม่น่าเชื่อเลยว่าเบอร์แรกของผู้หญิงที่ผมได้จะเป็นของคนอย่างคุโรยูกิซัง โลกนี้มันเต็มไปด้วยเรื่องไม่คาดฝันจริงๆ

 

หลังจากนั้นพวกเราสามคนก็เดินเที่ยวในงานเทศกาลด้วยกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งผมพาเธอไปส่งถึงใกล้ๆ บ้าน

 

และเมื่อถึงเวลาต้องแยกกัน โคโคอะก็ออกอาการอ้อนวอนไม่อยากให้คุโรยูกิซังกลับ ผมเลยต้องกล่อมอยู่พักใหญ่ถึงจะพาน้องสาวสุดที่รักกลับถึงบ้านได้อย่างปลอดภัย