“โกรธเหรอ…?”

 

แม่เดินไปเตรียมชาและขนม ทิ้งให้เราสองคนอยู่ที่โต๊ะ มิซากิเลยเงยหน้ามองผมแล้วถามคำถามนั้น

 

ตอนนี้ผมกับเธอได้นั่งลงที่โต๊ะตามที่แม่บอก ส่วนโคโคอะเองก็กำลังนอนหลับสบายอยู่บนโซฟา

 

“ขึ้นอยู่กับเหตุผลที่เธอมาน่ะ”

 

ถ้ามีเหตุผลสำคัญจริงๆ ผมก็ไม่โกรธหรอก

 

“ฉันลืมไปว่าห้ามมาน่ะ… วันนี้เลยแค่มาเล่นเฉยๆ…”

 

มิซากิหลบสายตาผมอย่างอึดอัด

 

ไม่มีเหตุผลสำคัญอะไร เธอแค่ทำพลาดธรรมดาๆ เหมือนเดิม

 

ยังไงเธอก็ยังเป็นคนที่แสนจะ… ไม่รู้จะพูดยังไงดี…

 

เธอถือกระเป๋าใบใหญ่มา ผมคิดว่าเธอน่าจะเอาการบ้านมาทำด้วย ไม่ใช่แค่มาเล่นอย่างเดียว

 

“เพราะแบบนี้แม่เลยเข้าใจผิดคิดว่าฉันมีแฟนแล้วซะงั้น…”

 

“อึก…!”

 

ในสถานการณ์แบบนี้ผมเลยลองพูดจิกกัดไปบ้าง มิซากิเลยเอามือกุมอก

 

ดูเหมือนว่าคำพูดของผมจะทิ่มเธอแรงกว่าที่คิด

 

“ขอโทษนะ…”

 

“ไม่เป็นไรหรอก เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ไม่ต้องเก็บไปคิดมาก”

 

จะพูดอะไรไปตอนนี้ก็ไม่มีประโยชน์ เพราะแม่ก็คงไม่หายเข้าใจผิด และผมก็รู้ว่ามิซากิเองไม่ได้ตั้งใจทำ ผมก็เลยไม่อยากที่จะตำหนิเธอ

 

คงเป็นเพราะเมื่อวานเจอเรื่องหนักที่ทะเล วันนี้เธอก็เลยลืมไปว่าไม่ควรมา

 

“ไม่โกรธเหรอ?”

 

“มันก็เป็นเรื่องจริงแหละที่มิซากิเป็นแฟนของฉันในแง่หนึ่ง แล้วอีกอย่าง โคโคอะอาจเผลอพูดออกมาเองก็ได้ แล้วก็เหมือนแม่จะรู้อยู่แล้วเพราะได้ยินมาจากป้าข้างบ้าน นี่อาจจะเป็นโอกาสที่ดีเลยก็ได้”

 

พูดแล้วผมก็คิดขึ้นมาได้ ถ้าแม่รู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว ยังไงเรื่องแบบนี้ก็คงเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว

 

ถ้าแม่หมดความอดทนก็คงสั่งให้ผมพาเธอมาเจอแน่ๆ แล้วทีนี้ถึงจะปฏิเสธเสียงแข็งแค่ไหน เธอก็คงจะไม่เชื่อ

 

เรื่องมันจบตั้งแต่ตอนที่ป้าข้างบ้านเห็นมิซากิแล้วแหละ

 

“ขอบคุณนะ…”

 

แปลกดีที่มิซากิหันมาขอบคุณผมด้วยสายตาอบอุ่นแล้วก็จับมือผมที่อยู่ใต้โต๊ะ

 

บางทีเธอกำลังพยายามทำตัวให้เหมือนกับเป็นแฟนผมเพราะตอนนี้มีแม่ผมอยู่ด้วย

 

การที่เธอทำแบบนี้อย่างกระทันหัน… มันไม่ดีต่อหัวใจของผมเลย…

 

เธอแอบจับมือผมแล้วก็บีบเล่นไปมาอย่างไม่เกรงใจ

 

ตอนเข้าบ้านมา เธอยังดูกังวลและซึมๆ อยู่บ้าง แต่ดูเหมือนตอนนี้จะดีขึ้นแล้ว

 

แม่คงจะถามคำถามยาวเหยียดแน่ๆ แต่ก็หวังว่าเธอจะสู้กับสถานการณ์แบบนั้นไหวนะ