เนื้อหาในตอนนี้มีประเด็นเกี่ยวกับ การแย่งแฟนผู้อื่น ซึ่งอาจทำให้ผู้อ่านบางท่านรู้สึกไม่สบายใจหรือกระตุ้นความรู้สึกด้านลบโดยไม่ตั้งใจ

 

ขอแนะนำให้พิจารณาก่อนอ่านตอนนี้หากไม่ชื่นชอบเนื้อหาลักษณะนี้

 

เจ็บหน้าอกจัง…

 

เหมือนมีบางอย่างที่มองไม่เห็นกำลังบีบแน่นอยู่ในอกของฉัน

 

ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไมมันถึงได้ปวดหน่วงขนาดนี้

 

“ไม่น่ามาทะเลเลย…”

 

พอขึ้นมาบนฝั่ง เสียงพึมพำก็หลุดออกมาเองโดยไม่รู้ตัว

 

ถ้าไม่มาตั้งแต่แรกก็คงไม่ต้องมารู้สึกแย่ขนาดนี้

 

อยู่บ้านของไรโตะคุง เล่นกับโคโคอะจังด้วยกันสามคนเหมือนเดิมคงสนุกกว่านี้ตั้งเยอะ

 

เฮียวกะจัง… เธอต้องชอบไรโตะคุงแน่ๆ ถึงได้ทำแบบที่ปกติไม่มีทางทำกับผู้ชายคนไหน ทั้งจับ ทั้งเกาะ ทั้งยิ้มให้

 

ในใจลึกๆ เธออาจจะรำคาญที่ฉันเป็นแฟนของเขาก็ได้

 

“จะทำยังไงดีนะ…”

 

ฉันไม่อยากกลับไปอยู่กับสองคนนั้นต่อแล้ว

 

ไม่สิ… จริงๆ แล้วฉันไม่อยากอยู่กับเฮียวกะจังต่างหาก

 

เพราะถ้ายังอยู่ด้วยกันแบบนี้ ฉันคงเผลอพูดอะไรแย่ๆ ออกไปแน่ๆ เพราะงั้นฉันเลยเผลอว่ายน้ำหนีออกมา

 

อยากไปหาพวกพี่สาวแล้วให้โคโคอะจังช่วยปลอบใจจัง… แต่ก็กลัวจะไปขัดจังหวะพวกเธออีก

 

โคโคอะจังดูติดพี่สาวมาก แถมยังอยากเล่นกับเธอด้วย

 

ถ้าฉันที่กำลังห่อเหี่ยวแบบนี้โผล่ไปก็คงทำให้บรรยากาศเสียซะเปล่าๆ

 

จะกลับบ้านก็กลับไปคนเดียวไม่ได้… เอาเป็นว่าขอกลับไปพักตรงที่วางสัมภาระก่อนก็แล้วกัน

 

ฉันคิดแบบนั้นขณะเดินกลับไป ทันใดนั้นเอง-

 

“เห็นไหม! ฉันบอกเธอแล้วว่ามันจะกลายเป็นอย่างงี้!!”

 

เสียงผู้ชายดังลั่นแสบหูแทรกเข้ามาในความคิด

 

พอเงยหน้าขึ้นก็พบว่าฉันใกล้จะถึงเต็นท์เก็บของที่พวกเราวางสัมภาระไว้แล้ว

 

แต่ตรงทางกลับนั้นกลับมีผู้ชายแต่งตัวแสบตาสองคนยืนขวางอยู่

 

“มีอะไรรึเปล่าครับ? ถูกผู้ชายทิ้งมางั้นเหรอ?”

 

“แย่ชะมัดเลยเนอะ! ทั้งที่เธอก็น่ารักขนาดนี้แท้ๆ หมอนั่นดันไปอี๋อ๋อกับผู้หญิงอีกคนเฉยเลย! มานี่ เดี๋ยวพวกฉันช่วยปลอบให้นะ~”

 

แค่เห็นหน้าฉันก็รู้แล้ว

 

พวกเขาเป็นคนที่แอบมองเรามาตั้งแต่เมื่อกี้แน่นอน

 

พวกเขาเหมือนจ้องรอจังหวะที่ฉันจะอยู่คนเดียว

 

“ไม่เป็นไรค่ะ…”

 

อย่างน้อยฉันก็รู้ว่าเวลาแบบนี้ห้ามเผลอเดินตามคนแปลกหน้าไปเด็ดขาด

 

ฉันเลยหันหน้าเดินหนีไปทางอื่นทันที แต่…

 

“อะไรกัน อย่าปฏิเสธเลยน่า!”

 

“เดี๋ยวพาไปกินของอร่อยเองนะ!”

 

ทั้งสองคนรีบเข้ามาขวางอีกครั้งและไม่ยอมให้ฉันหนี

 

ไม่เพียงเท่านั้น.. .พวกเขายังคว้ามือฉันไว้แน่นอีกด้วย

 

“ปล่อยนะคะ…!”

 

ฉันรีบสะบัดมือและตะโกนออกไป

 

แต่แรงที่จับมานั้นแน่นเกินกว่าฉันจะสะบัดหลุดได้

 

แถมดูเหมือนพวกเขาจะเตรียมใจไว้แล้วว่าฉันอาจจะส่งเสียงโวยวาย เพราะงั้นเลยไม่มีทีท่าว่าจะตกใจเลยสักนิด…

 

“ใจเย็นน่า! ไม่ได้จะทำอะไรไม่ดีซะหน่อย!”

 

“ใช่เลย! มาเปลี่ยนบรรยากาศหน่อย! มาเล่นอะไรสนุกๆ กันดีกว่า~”

 

ชายสองคนพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ สายตาของพวกเขาไล่ไปทั่วใบหน้าและร่างกายฉันอย่างโจ่งแจ้ง

 

“มะ…ไม่เอา! ปล่อยนะ…!”

 

“ฮะฮะ เดี๋ยวถึงที่แล้วจะปล่อยก็ได้~”

 

ตอนนี้พวกเขาจับมือฉันไว้ทั้งสองข้างและเริ่มดึงแขนฉันจากทั้งสองด้าน

 

ฉันพยายามขืนตัวไว้สุดแรงเพราะไม่อยากถูกลากไปที่ไหนก็ไม่รู้ แต่ก็สู้แรงผู้ชายสองคนไม่ไหวเลยถูกดึงไปเรื่อยๆ แถมพวกเขายังเอามืออีกข้างมาปิดปากฉันอีก

 

ฉันเหลียวมองรอบตัวหวังว่าจะมีใครช่วย

 

แม้เราจะอยู่ห่างจากทะเลพอสมควร แต่ก็เห็นชัดว่ามีบางคนกำลังมองมาทางนี้อยู่หลายคน

 

แต่พอเห็นฉันสบตา พวกเขากลับหันหน้าหนี

 

อีกแล้ว… อีกแล้วเหรอ…ไม่มีใครยื่นมือเข้ามาช่วยอีกแล้ว…

 

ทำไมกันนะ? ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้อยู่เรื่อยเลย?

 

ฉันไปทำอะไรผิด? ฉันแค่อยากมาสนุก…ไม่ว่าจะที่ทะเลหรือที่งานเทศกาล…

 

ทั้งๆ ที่ฉันต้องการแค่นั้นเองแท้ๆ

 

“เฮ้ย!!”

 

“หา? อ๊ากก!”

 

จู่ๆ หนึ่งในผู้ชายที่กำลังลากฉันอยู่ก็ล้มกระแทกพื้นทรายลงไปทั้งตัวพร้อมเสียงตุบหนักๆ

 

เขานอนกลิ้งอยู่กับพื้น มือกุมหลังด้วยสีหน้าที่เจ็บปวดสุดๆ

 

ฉันหันไปมองด้านหลังอย่างตกใจ

 

“แกสองคนกำลังทำอะไรกับแฟนฉันวะ?”

 

มีเด็กหนุ่มคนหนึ่งที่ฉันรู้จักดีกำลังยืนอยู่ตรงนั้นพร้อมสายตาเย็นชาราวกับมองขยะอยู่ตรงหน้า