“เพื่อนสมัยเด็ก… งั้นเหรอ…?”

ผมชะงักค้างกับคำพูดเหนือความคาดหมายของซูซุมิเนะซัง ส่วนมิซากิก็ถามด้วยสีหน้าเกร็งๆ

 

แน่นอนว่าผมไม่รู้เรื่องนี้เลย และดูเหมือนมิซากิก็เพิ่งได้ยินเป็นครั้งแรกเหมือนกัน

 

“ไม่น่าใช่นะ…”

ก็ซูซุมิเนะซังเป็นเพื่อนสมัยเด็กของมิซากิ ถ้าผมกับมิซากิไม่ได้เป็นเพื่อนกันตั้งแต่เด็กก็ไม่น่าจะเป็นไปได้

 

แต่มันก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีทางเป็นไปได้เลย

 

“เห็นไหมล่ะ สำหรับเขาน่ะ ฉันก็เป็นแค่คนที่ไม่มีค่าพอที่จะให้จดจำ ทั้งเรื่องตอนมัธยมต้นก็เหมือนไม่มีอยู่ในหัวเขาด้วยซ้ำ”

เธอยักไหล่เบาๆ คล้ายจะบ่นน้อยใจ ผมนึกถึงตอนที่เธอเคยมาที่บ้านแล้วผมถามไปว่า ‘ถ้าเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันจริง เธอไม่ใจร้ายไปหน่อยเหรอ’ ตอนนั้นเธอก็ทำหน้าประมาณว่า ‘ไม่ต้องพูดเลย’

 

บางทีผมอาจจะลืมเธอไปจริงๆ ก็ได้

 

แต่เรื่องตอนมัธยมต้นงั้นเหรอ? ผมไม่เห็นจะจำได้เลยว่าเคยเจอกับเด็กผู้หญิงแบบเธอ

 

“เพื่อนสมัยเด็ก… หมายความว่านายอยู่เนอสเซอรี่เดียวกับเฮียวกะจังเหรอ?”

มิซากิถามแบบมีแววคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ

 

จากที่ฟังดู ดูเหมือนว่ามิซากิกับซูซุมิเนะซังจะไม่ได้ไปเนอสเซอรี่ที่เดียวกันแม้บ้านจะอยู่ติดกันก็ตาม แบบนี้ก็พอจะเข้าใจได้

 

“ใช่แล้วล่ะ”

ซูซุมิเนะซังพูดออกมาโดยไม่แสดงอารมณ์อะไร

 

ดูจากท่าทีของเธอแล้ว ดูเหมือนจะไม่ได้มีความทรงจำสำคัญอะไรกับผมเป็นพิเศษ..

 

“ทั้งที่ตอนนั้นเล่นด้วยกันบ่อยแท้ๆ แต่หมอนี่กลับจำอะไรไม่ได้เลยล่ะ”

ไม่ใช่นี่นา เธอแค่เป็นคนที่ไม่กล้าแสดงออกต่างหาก

 

ว่าแต่… เหมือนเธอจะโกรธอยู่นิดๆ ด้วยนะ…

 

ก็ใช่แหละ ถ้าผมลืมเพื่อนสมัยเด็กไปซะสนิทแบบนั้น ผมก็คงผิดเต็มๆ นั่นแหละ

แต่เพื่อนตอนเนอสเซอรี่น่ะ พอถึงม.ปลายแล้วยังจำชื่อกันได้ก็ถือว่าแปลกแล้วไม่ใช่เหรอ?

 

ถึงอย่างนั้นผมก็ยังพอจำได้ลางๆ ว่าตอนนั้นเคยเล่นกับเด็กผู้หญิงคนนึงบ่อยๆ

 

จะว่าไปแล้วเด็กคนนั้นชอบเกาะติดอยู่กับผมตลอดเลย แล้วเธอก็ชอบลากผมไปนู่นไปนี่เหมือนลูกกระจ๊อกเลยนี่นา…

 

“เด็กไม่ดีคนนั้นน่ะเหรอคือซูซุมิเนะซัง…?”

ผมพึมพำออกมาเมื่อความทรงจำบางอย่างกลับมา และทันใดนั้น

 

“เรื่องแบบนั้นน่ะ ลืมๆ ไปซะก็ดีแล้ว!”

 

‘ซ่าาา’

น้ำทะเลถูกสาดใส่หน้าผมเต็มแรง

 

“อึก… แสบชะมัด…”

 

เธอคงอายจนต้องเบี่ยงประเด็นด้วยการทำให้ผมหลับตาด้วยน้ำทะเลแทน…

 

“ตกลงอยากให้จำหรืออยากให้ลืมกันแน่เนี่ย…”

 

ผมถามพลางปาดน้ำออกจากหน้าหลังจากที่ได้คำตอบกลับมาแบบไม่สมเหตุสมผลเท่าไหร่

 

“จำแค่เรื่องดีๆ ก็พอ”

 

แต่ผมมีแต่ความทรงจำที่โดนลากไปนู่นมานี่เหมือนลูกกระจ๊อกนะ…?

 

แล้วจู่ๆ บรรยากาศก็ถูกขัดขึ้นโดยมิซากิที่เอ่ยแทรก

 

“แต่เฮียวกะจังตอนเด็กเคยไปเนอสเซอรี่ใกล้บริษัทของป้าไม่ใช่เหรอ?”

 

พอได้ยินแบบนั้น ผมก็เริ่มเข้าใจทันทีว่าทำไมซูซุมิเนะซังถึงรู้เรื่องเกี่ยวกับแม่ของผมมากมายขนาดนั้น

 

“ใช่แล้วล่ะ” เธอพยักหน้ารับ

 

“แต่ไรโตะคุง โคโคอะจังไม่ได้เรียนเนอสเซอรี่เดียวกันกับที่นายเคยเรียนเหรอ?”

 

พอซูซุมิเนะซังตอบคำถามของเธอ มิซากิก็หันมาถามผมต่อทันที

 

“อาาา เปล่านะ แม่เล่าให้ฟังว่าสมัยฉันยังเล็ก ที่เนอสเซอรี่ของโคโคอะน่ะเต็มแล้ว ก็เลยต้องส่งฉันไปเข้าเนอสเซอรี่ที่อยู่ใกล้ที่ทำงานของแม่แทน”

 

ซึ่งก็คือเนอสเซอรี่เดียวกับซูซุมิเนะซังนั่นเอง

 

แล้วจากตรงนี้เราก็พอจะเดาได้แล้วว่าแม่ของผมกับแม่ของซูซุมิเนะซังอาจจะทำงานที่เดียวกันก็เป็นได้

 

“งั้น… เป็นเรื่องจริงเหรอที่พวกเธอเป็นเพื่อนสมัยเด็กกัน?”

 

พอเข้าใจความจริง มิซากิก็ทำหน้าเหมือนโลกจะถล่ม เธอก้มหน้าลงพร้อมยกมือแนบอกคล้ายจะตั้งสติไม่อยู่

 

เธอกำลังคิดอะไรอยู่นะ…?

 

ผมรู้สึกกังวลกับสภาพของมิซากิมากกว่าจะตกใจเรื่องซูซุมิเนะซังที่เป็นเพื่อนสมัยเด็กของผมเสียอีก

 

“ถึงจะบอกว่าเป็นเพื่อนสมัยเด็กก็เถอะ แต่ความสัมพันธ์ของฉันกับซูซุมิเนะซังไม่เหมือนกับของมิซากิหรอกนะ เรื่องพวกนั้นมันจบไปตั้งแต่ตอนเนอสเซอรี่แล้ว อย่าเข้าใจผิดล่ะ”

 

ก่อนที่เธอจะตีความผิดไปไกล ผมรีบพูดแก้ตัวทันที

 

ซูซุมิเนะซังก็แค่เอาเรื่องเพื่อนสมัยเด็กมาใช้เพื่อให้มิซากิสบายใจเท่านั้นเอง ไม่ได้มีเจตนาที่คิดจะแย่งผมไปหรืออะไรทั้งนั้น

 

แต่ก็อย่างว่าแหละ… มันจะได้ผลมั้ยก็อีกเรื่องหนึ่งเลย

 

“ขอโทษนะ ฉันขอกลับขึ้นฝั่งก่อน…!”

 

อยู่ๆ มิซากิก็พูดแบบนั้นก่อนจะรีบว่ายน้ำกลับเข้าฝั่งทันที

 

“หา!? เฮ้! มิซากิ!!”

 

ผมรีบตะโกนเรียกเธอ แต่เธอไม่คิดจะหยุดเลยสักนิด

อาจจะไม่ได้ยินเพราะเสียงคลื่นกับระยะห่างก็ได้

 

แล้วเธอก็ว่ายหายไปอย่างรวดเร็วในระดับนักกีฬาว่ายน้ำ

 

“ให้ตายสิ… เร็วเกินไปแล้ว…”

 

ถึงจะรู้ว่าเธอว่ายน้ำเก่ง แต่ผมคงไม่มีทางไล่ทันด้วยความเร็วแบบนั้นแน่ๆ

 

“หืมมมม… ก็คิดไว้อยู่ว่าอาจจะเป็นแบบนี้ สุดท้ายแล้วคำโกหกก็ค่อยๆ กลายเป็นความจริงสินะ”

 

ซูซุมิเนะซังพึมพำเสียงเบาๆ ก่อนจะลอยตัวเข้ามาใกล้ผม

 

“เอ้า รีบตามไปสิ”

 

เธอผลักแผ่นหลังผมเบาๆ

 

“เดี๋ยวสิ จะให้ตามไปเนี่ยนะ…”

 

“เวลาแบบนี้น่ะ มีแต่แฟนเท่านั้นแหละที่ต้องรีบตามไป”

 

พูดเหมือนเป็นฉากในมังงะเลยนะ… แต่ปัญหาคือผมเป็นแฟนปลอมๆ น่ะสิ จะให้รีบว่ายตามไปแล้วพูดว่าอะไรล่ะ…?

 

“ว่าแต่ตัวต้นเหตุมันก็คือเธอไม่ใช่รึไงซูซุมิเนะซัง…”

 

“ฉันก็แค่พยายามเคลียร์ข้อสงสัยเพราะโดนเข้าใจผิดอยู่นี่นา”

 

เป็นอย่างงั้นจริงๆ น่ะเหรอ? ถ้าเป็นอย่างงั้นจริง… เธอเดินหมากพลาดครั้งใหญ่เลยนะ…

 

ถึงถามต่อไปก็ไม่ได้คำตอบจากเธอหรอก ผมเลยเลือกที่จะปล่อยผ่านไป

 

“งั้นฉันจะไปละนะ”

 

“ห๊า!? เดี๋ยวก่อนสิ!! แล้วจะจับมือฉันทำไมล่ะ!?”

 

พอผมคว้ามือเธอไว้ เธอก็หน้าแดงแล้วโวยขึ้นมาทันที

ทั้งที่ตัวเองจับผมเองได้แท้ๆ แต่กลับไม่ยอมให้ผมจับกลับเนี่ยนะ…?

 

“เธอว่ายน้ำไม่เป็นใช่มั้ยล่ะ? ถ้าปล่อยทิ้งไว้คนเดียวแล้วเกิดอะไรขึ้นมาจะลำบาก ฉันจะพาเธอขึ้นฝั่งไปด้วย พอถึงแล้วค่อยถอยห่างออกจากตัวฉันก็ได้”

 

ผมพูดแล้วค่อยปล่อยมือเธอออก

ยังไงก็ต้องพาเรือยางกลับไปด้วยอยู่แล้ว จะให้ว่ายไปพร้อมกันก็คงไม่ได้ตั้งแต่แรก

 

ถึงจริงๆ แล้วการพามาด้วยอาจทำให้ตามมิซากิยากขึ้นก็เถอะ

แต่มาทะเลทั้งที จะปล่อยให้คนว่ายน้ำไม่เป็นอยู่กลางทะเลคนเดียวก็ไม่ได้

แล้วถ้าโดนพวกผู้ชายที่กำลังเล่นน้ำเข้ามาจีบตอนนี้อีกก็ลำบากกันพอดี

 

ถึงจะบอกว่าเป็นแค่เพื่อนสมัยเด็ก แต่พอเกิดอะไรขึ้นก็ใช่ว่าจะไว้ใจได้ง่ายๆ

 

ฉะนั้นจนกว่าจะขึ้นถึงฝั่ง ผมจะไม่ทิ้งเธอไว้แน่นอน

 

“นายควรจะใส่ใจกับมิซากิมากกว่าฉันนะ”

“กับมิซากิน่ะ ฉันก็ทำเต็มที่แล้วนะ… เธอรู้มั้ย..?”

 

ทั้งที่ปกติผมแทบจะไม่เข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเพื่อนร่วมชั้นเลยแท้ๆ แต่กับมิซากิ ผมพยายามเข้าใกล้เท่าที่จะทำได้แล้ว

แถมตอนอยู่ที่บ้าน ตอนที่เธอมาอ้อนผมก็ไม่เคยปฏิเสธหรือผลักไสเธอด้วยซ้ำ

 

พูดตามตรง… ถ้ามากไปกว่านี้ผมคงแบกรับไม่ไหวแล้วจริงๆ

 

แต่ยังไงก็เถอะ พวกเราขึ้นเรือลำเดียวกันแล้ว จะให้ผมลงกลางทางก็ไม่ได้อยู่ดี

 

ให้ตายสิ… เหมือนเลี้ยงน้องสาวที่เรื่องมากขึ้นทุกวันเลยแฮะ…

ไม่เหมือนโคโคอะเลยสักนิดเดียว

 

“ไม่ว่าจะพูดอะไรก็เถอะ… นายนี่ใส่ใจคนอื่นเก่งจริงๆ เลยนะ”