“—เฮ้ ดูนั่นสิ ผู้หญิงคนนั้นสวยมากเลยอะ”

 

“จริงด้วย หรือว่าเป็นไอดอลที่แอบมาเที่ยวกันนะ?”

 

…เธอเป็นถึงสาวสวยอันดับหนึ่งของโรงเรียน แค่เดินผ่านไปเฉยๆ ก็เรียกสายตาได้เป็นสิบคู่ และแน่นอนว่าในตอนนี้ เธอกำลังเป็นจุดสนใจของทุกคนรอบข้างอีกครั้ง

 

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยถนัดกับการถูกจ้องมองแบบนี้ สีหน้าของคุโรยูกิซังดูเกร็งๆ เหมือนรู้สึกไม่สบายใจนัก

 

—ในทางตรงข้าม โคโคอะที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของผมกลับไม่มีวี่แววว่าจะสนใจสายตาเหล่านั้นเลย

เธอกำลังโยกตัวไปมาด้วยท่าทีอารมณ์ดีสุดๆ เหมือนกำลังอยู่ในโลกของตัวเอง

 

“ผู้ชายข้างๆ นั่นใช่แฟนเธอรึเปล่า?”

 

“ไม่มีทางหรอก ดูไม่เข้าคู่กันเลยซักนิด น่าจะเป็นญาติหรือไม่ก็คนติดตามมากกว่า”

 

…ดูเหมือนว่าผมจะไม่ได้ถูกมองว่าเป็นแฟน แถมยังไม่ถึงขั้นเพื่อนผู้ชายด้วยซ้ำ คงเพราะภาพลักษณ์ของเรามันช่างไม่เข้าคู่กันอย่างสิ้นเชิง

 

เรื่องแบบนี้ถ้าเลี่ยงไม่ได้ก็ต้องเรียนรู้ไว้เป็นบทเรียนแหละนะ… แต่ถ้าเลือกได้ ผมก็ไม่อยากรู้เรื่องนี้เลยจริงๆ

 

“ขอโทษนะ…”

 

คุโรยูกิซังพูดพลางทำหน้าเศร้าเล็กๆ เหมือนจะรู้สึกผิดที่ผมโดนพูดถึงแบบนั้น

 

“ไม่ต้องขอโทษหรอก ไม่ใช่ความผิดของเธอเลยนะ คุโรยูกิซังไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย”

 

“แต่ฉันเป็นต้นเหตุที่ทำให้ชิราอิคุงต้องมาเจอเรื่องแบบนี้นี่นา…”

 

…เธอเป็นคนใจดีมาก บางทีอาจจะใจดีเกินไปด้วยซ้ำ

 

ทั้งๆ ที่ไม่มีใครโทษเธอเลย แต่เธอกลับเลือกจะโทษตัวเองก่อนเสมอ

 

“การที่เป็นคนใจดีน่ะ มันเป็นเรื่องที่ดีนะ… แต่ถ้าใจดีเกินไปล่ะก็ มันอาจจะไม่ดีเท่าไหร่ก็ได้”

 

“เอ๊ะ…?”

 

“การที่เธอคิดว่า ‘เป็นความผิดของฉัน’ มันดูเหมือนใจกว้างก็จริง แต่ถ้าเธอทำแบบนั้นกับทุกเรื่องไปเรื่อยๆ มันอาจหมายความว่าเธอกำลังเข้าใจสถานการณ์ผิดก็ได้นะ ยิ่งกว่านั้น บางทีมันก็อาจเป็นการพรากโอกาสในการรู้ถูกรู้ผิดของอีกฝ่ายไปด้วย”

 

ถ้าเป็นแค่พวกคนแปลกหน้าหรือคนที่ไม่ได้แคร์ก็ปล่อยให้เขาเจอผลของการกระทำตัวเองไปเถอะ

จะเรียนรู้ด้วยตัวเองหรือจะพลาดซ้ำๆ จนเจ็บตัวก็เป็นเรื่องของเขา

 

แต่ถ้าเป็นคนใกล้ตัว… เป็นคนสำคัญล่ะก็ ผมคิดว่าเราควรเตือนเขาให้รู้ว่าผิดตรงไหนเพื่อที่จะได้เปลี่ยนแปลงได้

 

“ว่าแต่ชิราอิคุงดูจะเอ็นดูโคโคอะจังมากเลยนี่นะ เวลาทำผิดล่ะ ดุเธอบ้างไหม?”

 

คุโรยูกิซังถามพลางมองหน้าผมอย่างสงสัย คงคิดว่าผมใจอ่อนเกินไปจนไม่เคยดุโคโคอะเลยล่ะมั้ง

 

แต่ก่อนที่ผมจะตอบเธอ เสียงเล็กๆ ก็ตัดหน้าขึ้นมาก่อน

 

“พี่จ๋า… ดุ~!”

 

โคโคอะที่นั่งฟังอยู่นาน จู่ๆ ก็โผล่หน้าเข้ามาตอบด้วยท่าทางมั่นใจสุดๆ ดูเหมือนแค่ได้ยินชื่อตัวเองก็พร้อมร่วมวงสนทนาเสมอ

 

“ก็มีบ้างนิดหน่อยน่ะ… แค่เตือนเบาๆ เท่านั้นเอง ไม่ใช่แบบตะคอกใส่หรืออะไรหรอก”

 

“แต่พี่จ๋าบางทีก็ดังไปหน่อยน้า~”

 

“…โคโคอะ? ประโยคนั้นมันแทงใจมากเลยนะรู้ไหม?”

 

ถึงจะรู้ว่าโคโคอะพูดเพราะน้อยใจเรื่องที่โดนเตือนบ่อย แต่พอได้ยินแบบนั้นตรงๆ จากน้องสาวตัวเอง ผมนี่ก็รู้สึกเจ็บจี๊ดเลยทีเดียว

 

“แต่พี่จ๋าน่ะใจดีกับโคโคอะมากๆ เลยนะ!”

 

ดูเหมือนว่าโคโคอะจะพอรู้ว่าผมแอบเสียใจ

เธอเลยรีบหันไปพูดกับคุโรยูกิซังด้วยรอยยิ้มกว้าง พยายามแก้ตัวแทนผม

 

…ผมอยากจะเชื่อว่านั่นเป็นคำพูดที่ออกมาจากใจของเธอจริงๆ

 

“ฟุฟุ… ดูสนิทกันจังเลยนะ”

 

“อื้อ! โคโคอะกับพี่จ๋าสนิทกันมากๆ เลยล่ะ!”

 

พอเห็นคุโรยูกิซังยิ้มออกมา โคโคอะก็ยิ้มตามอย่างร่าเริง

 

—แค่ได้เห็นภาพนี้ ผมก็รู้สึกเหมือนสองคนนี้เป็นพี่น้องกันจริงๆ ยังไงอย่างนั้น ช่วงเวลาแบบนี้มันช่างอบอุ่นดีจริงๆ

 

“—อ๊ะ! พี่จ๋า! ดูนั่นสิ! สายไหม!”

 

ระหว่างที่เรากำลังเดินคุยกันเพลินๆ จู่ๆ โคโคอะก็ชี้นิ้วไปที่ร้านแผงลอยร้านหนึ่งตรงหน้าอย่างตื่นเต้น ดูเหมือนว่าเธอจะจับตามองร้านขนมมาตลอดด้วยนะเนี่ย

 

“เมื่อกี้ยังบอกว่าอยากกินแอปเปิ้ลเคลือบน้ำตาลอยู่เลยไม่ใช่เหรอ?”

 

“อยากกินสายไหมด้วย~!”

 

โคโคอะเริ่มดึงชายเสื้อผมแรงขึ้นด้วยท่าทางอ้อนสุดตัว ดูท่าจะอยากกินมากจริงๆ

 

“เข้าใจแล้วๆ… โทษทีนะคุโรยูกิซัง พอจะรอแป๊บหนึ่งได้ไหม?”

 

“ไม่เป็นไรเลย ฉันก็อยากกินเหมือนกัน”

 

พอถามเธอออกไปอย่างสุภาพ เธอก็ยิ้มตอบกลับมาทันที

กับผู้หญิงที่ทั้งใจดีและเข้าใจคนอื่นแบบนี้ การเดินด้วยกันมันช่างสบายใจเหลือเกิน

 

ทั้งฉลาด พูดรู้เรื่อง และเอาใจใส่คนรอบข้างอย่างเธอ อยู่ด้วยแล้วรู้สึกสงบอย่างบอกไม่ถูก

 

…แต่อย่าลืมสิ เราสองคนไม่ได้คบกันจริงๆ เพราะงั้นผมต้องไม่เผลอพึ่งพาความอ่อนโยนของเธอมากเกินไปนัก

 

“งั้น… ฉันขอซื้อด้วยดีกว่า~”

 

“ดีเลยล่ะ เทศกาลทั้งทีไม่สนุกให้เต็มที่ก็คงน่าเสียดายนะ”

 

“แล้วชิราอิคุงล่ะ? จะไม่ซื้อด้วยเหรอ?”

 

คุโรยูกิซังถามขึ้นอย่างสงสัย คงเพราะเธอสังเกตว่าผมหยิบเงินแค่พอดีสำหรับคนเดียว

 

“ไม่เป็นไรน่า แค่โคโคอะได้กินก็พอแล้วล่ะ”

 

ผมพูดพลางยื่นเหรียญห้าร้อยเยนให้โคโคอะ

 

“คุณลุงค้า~! ขอสายไหมอันนึงค่า~!”

 

โคโคอะยิ้มสดใสส่งเหรียญให้คุณลุงเจ้าของร้าน ทำให้เขาก็ยิ้มกว้างกลับมาเช่นกัน

 

“เก่งมากเลยโคโคอะ!”

 

“อื้อ~!”

 

ผมลูบหัวเธอเบาๆ เป็นรางวัลสำหรับความกล้า

โคโคอะหลับตาพริ้มอย่างมีความสุขเหมือนแมวน้อยที่กำลังถูกรัก

 

“แต่โคโคอะจัง ฟังนะ เวลาสั่งอะไรแบบนี้น่ะ ต้องสั่งเผื่อของคุโรยูกิซังด้วยสิ”

 

“อ๊ะ…!”

 

ดูเหมือนว่าโคโคอะจะเพิ่งรู้ตัวว่าลืมไป

สีหน้าเธอสะดุ้งขึ้นมาทันทีราวกับมีเสียง ‘ตึง!’ ดังในหัว จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองคุโรยูกิซังด้วยสายตาสลด

 

“ข–ขอโทษค่า…”

 

“ม–ไม่เป็นไรหรอกน่า…!? เอ่อ… ว่าแต่นี่มันแอบใจร้ายไปหน่อยไหมชิราอิคุง…”

 

คุโรยูกิซังพูดพลางเหลือบตามองผมด้วยสีหน้ากังวล ดูเหมือนว่าเธอจะเข้าใจเจตนาของผมได้ทันที

 

“ก็ตอนที่โคโคอะรับเงินจากฉันไป เธอคงคิดว่านั่นเป็นค่าขนมของตัวเองคนเดียวเลยเผลอสั่งแค่ชิ้นเดียวไปโดยไม่ได้คิดถึงใครอีก แต่จริงๆ แล้วการจ่ายเงินน่ะ แค่จ่ายตอนยื่นเงินก็พอ พอถึงตอนสั่ง เราก็ควรเผื่อคนอื่นไว้ด้วย เข้าใจไหม?”

 

“…อื้ม”

 

แม้จะดูเหมือนเธอจะเข้าใจอยู่แล้ว แต่ผมก็อธิบายให้ชัดเจนอีกที

โคโคอะพยักหน้าเบาๆ อย่างจริงจัง

 

เธอไม่ได้มีท่าทีไม่พอใจเลยสักนิด ตรงกันข้าม ดูเหมือนจะเข้าใจและยอมรับว่าตัวเองยังทำได้ไม่ดีพอจริงๆ ด้วยซ้ำ

 

“เอาล่ะ ถ้าเข้าใจแล้ว รู้ไหมว่าควรทำยังไง?”

 

“อื้อ…! ลุงค้า~ ขอสายไหมเพิ่มอีกชิ้นนึงค่า~!”

 

“เก่งมากเลย”

 

พอเธอสั่งเพิ่มให้คุโรยูกิซังได้ ผมก็ลูบหัวเธออีกทีเป็นรางวัล แค่นั้นโคโคอะก็กลับมายิ้มแป้นอีกครั้งแล้ว

เด็กน้อยก็คือแบบนี้แหละ… อารมณ์เปลี่ยนง่ายแต่ก็สดใสและบริสุทธิ์สุดๆ ถึงจะดื้อแล้วงอนยาวในบางที แต่ตอนอารมณ์ดีก็น่ารักเกินห้ามใจ

 

“ปกตินายก็สอนอะไรแบบนี้ให้โคโคอะอยู่ตลอดเลยเหรอ?”

 

ระหว่างที่โคโคอะยื่นมือไปรับสายไหม คุโรยูกิซังหันมาถามผมด้วยแววตาประหลาดใจเล็กๆ

 

“ก็… ถ้ามีโอกาสนะ เพราะเราไม่รู้หรอกว่าจะมีวันไหนที่ฉันไม่สามารถสอนได้อีกแล้ว”

 

“เดี๋ยวสิ… พูดเหมือนจะตายยังไงยังงั้น…”

 

“คนเราน่ะ บางทีก็จากไปแบบไม่ทันตั้งตัวเหมือนกันนะ”

 

ผมพูดเบาๆ ราวกระซิบ พยายามให้โคโคอะไม่ได้ยินเพราะไม่อยากให้เธอกังวลกับเรื่องแบบนี้ แต่เสียงนั้นก็ดังพอให้คุโรยูกิซังได้ยินพอดี

 

“อืม… นั่นสินะ…”

 

แต่คำตอบของเธอกลับต่างจากที่ผมคาดไว้ ผมนึกว่าเธอจะรับฟังแบบขำๆ หรือไม่ก็ยิ้มแห้งๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง แต่กลับกลายเป็นว่าเธอมีแววตาครุ่นคิดบางอย่าง

 

…บางทีคุโรยูกิซังอาจจะเคยผ่านเรื่องคล้ายๆ กันมาก็ได้

 

“พี่จ๋า~ อ้ามม~!”

 

ขณะที่ผมกำลังคิดถึงสีหน้าเงียบๆ ของเธอ โคโคอะก็ยื่นสายไหมตรงมาทางผม
 

สีหน้ายิ้มแป้นเต็มไปด้วยความตื่นเต้น ดูเหมือนเธออยากป้อนผมเป็นพิเศษ

 

“โคโคอะกินก่อนเลยสิ”

 

“กินแล้ว~!”

 

อ่า… เผลอหันไปแป๊บเดียวเธอก็แอบชิมไปเรียบร้อยแล้วสินะ ในเมื่อเป็นแบบนั้น ผมก็ไม่เกรงใจแล้วละกัน

 

“อร่อยดีนะ จากนี้โคโคอะก็กินต่อเถอะ”

 

“อื้อ~!”

 

ผมเอียงหน้าถอยออกเล็กน้อยเป็นเชิงบอกว่าพอแล้ว โคโคอะก็พยักหน้าแล้วหันไปกินต่ออย่างเอร็ดอร่อย

 

“สนิทกันจังเลยนะ…”

 

คุโรยูกิซังพูดขึ้นขณะรับสายไหมจากลุงร้านแผงลอย แววตาของเธอเป็นประกายเล็กๆ แบบอบอุ่น

 

“คงเพราะอายุห่างกันเยอะล่ะมั้ง”

 

ผมตอบพลางเหลือบมองโคโคอะที่ยังคงกินสายไหมอย่างเพลินใจ

เธอทั้งเด็กและซุกซน แต่สำหรับผม… เธอเหมือนลูกสาวมากกว่าน้องด้วยซ้ำ เพราะอายุเราห่างกันมากจนเป็นแบบนั้นโดยธรรมชาติ

 

“ชิราอิคุงเป็นคนอ่อนโยนจังเลยนะ”

 

“ก็เฉพาะกับโคโคอะเท่านั้นแหละ”

 

“ไม่เห็นจะจริงเลย”

 

คุโรยูกิซังหัวเราะเบาๆ แล้วส่งยิ้มอบอุ่นให้ผมเหมือนจะบอกว่า ‘นายใจดีกว่านั้นอีกน่า’ แม้ผมจะไม่คิดแบบนั้นก็ตาม…

 

เพราะเอาเข้าจริง ผมไม่ได้มีเวลามากพอจะใส่ใจกับทุกคนรอบตัว ผมแค่ทุ่มทั้งหมดที่มีให้กับโคโคอะและครอบครัวของผมเท่านั้น

 

“ไปหาที่นั่งกินที่ไม่เกะกะกันเถอะ”

 

“อืม ดีเหมือนกันนะ”

 

จากนั้นพวกเราก็ย้ายไปนั่งที่เก้าอี้ยาวตรงมุมเงียบๆ ข้างทาง

พวกเรานั่งกินสายไหมกันเงียบๆ ท่ามกลางแสงไฟของงานเทศกาลที่ค่อยๆ สว่างขึ้นเรื่อยๆ

 

—แต่แน่นอนว่าเรื่องมันยังไม่จบแค่นั้น

 

“พี่จ๋า~ อ้ามม~!”

 

“ไม่กินแล้วเหรอ?”

 

“อ้ามม~!”

 

โคโคอะยื่นสายไหมครึ่งก้อนที่เหลือมาให้ผมอีกครั้ง ดูท่าจะอิ่มแล้วแต่ก็ไม่อยากทิ้ง

 

สุดท้าย ผมก็ต้องรับหน้าที่เป็นเครื่องกำจัดอาหารไปโดยปริยาย ยังไงเธอเองก็ยังเป็นแค่เด็กตัวเล็กๆ ที่ไม่สามารถทานอาหารได้หมดชิ้นอยู่ดีนั่นแหละนะ