“โคโคอะอยากได้อันไหนเหรอ?”

 

“อื้ม… คุณโลมา…!”

 

โคโคอะชี้ไปที่ห่วงยางรูปโลมา เพราะว่าห่วงยางที่อาจารย์ซาซางาวะเอามาให้มีหลากหลายแบบ ผมเลยให้โคโคอะเลือกเองแบบนี้แหละ

 

มันไม่ใช่ห่วงยางแบบวงกลมธรรมดา แต่เป็นแบบที่ขึ้นไปนั่งขี่ได้ เลยยิ่งต้องระวังโคโคอะให้มากขึ้นอีก

 

“เดี๋ยวจะเป่าละนะ!”

 

ผมใช้ที่สูบลมค่อยๆ เติมอากาศเข้าไป ห่วงยางรูปโลมาก็ค่อยๆ ขยายตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว โคโคอะที่มองดูอยู่ก็ปรบมือน้อยๆ ด้วยความดีใจ

 

“เอ้า โคโคอะ”

 

พอสูบจนเต็ม ผมก็ลองยื่นให้โคโคอะดู

 

“ใหญ่มากเลย…!”

 

โคโคอะตบๆ ห่วงยางโลมาที่ทั้งยาวและใหญ่กว่าตัวเองอย่างตื่นเต้น

 

ถึงจะเป็นของเบาๆ แต่สำหรับโคโคอะแล้วมันก็ค่อนข้างใหญ่และถือลำบากอยู่ดี เธอคงจะลากไปบนชายหาดได้แค่แค่นิดเดียวแหละ

 

“…………”

“หืม?”

 

ระหว่างที่ผมกำลังมองโคโคอะซึ่งกำลังเล่นกับเจ้าห่วงยางอย่างสนุกสนานไปพลางนั้น ซูซูมิเนะซังก็เดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าผมโดยที่เอามือไพล่หลังไว้

 

“มีอะไรหรือเปล่า?”

 

“เติมลมอันนี้ให้ด้วยสิ”

 

เธอพูดแค่นั้นแล้วก็ยื่นห่วงยางสีขาวลายจุดน้ำเงินแบบวงกลมให้ผม

 

“…………”

 

หืม?

 

“เดี๋ยวก่อน โคโคอะเลือกห่วงยางโลมาไปแล้วไม่ใช่เหรอ…?”

 

ผมหันไปมองโคโคอะ เธอก็ยังเล่นกับห่วงยางโลมาอย่างสนุกอยู่ไม่เปลี่ยน แค่อยู่ตรงชายหาดก็เล่นได้อย่างสนุกแล้วมั้ง ดูยังไงก็ไม่น่าจะต้องใช้ห่วงยางอันอื่นเพิ่มอีกนี่นา…?

 

“ไม่ใช่ของโคโคอะจังหรอก”

 

“เอ๊ะ งั้นของใคร-“

 

ผมพูดได้แค่นั้นแล้วจึงชะงักไป

 

ถ้าไม่ใช่ของโคโคอะ แต่เป็นของใครสักคนที่ต้องการใช้… งั้นก็คงมีแค่คนนั้นคนเดียวเท่านั้นแหละ คนที่ถือมันมาพร้อมกับขอให้ช่วยเติมลมให้… ซูซูมิเนะซังนั่นเอง

 

“เฮียวกะจังว่ายน้ำไม่เป็นน่ะ”

 

มิซากิพูดเสริมขึ้นมาราวกับจะช่วยยืนยันความคิดของผม

 

พูดแล้วก็นึกขึ้นได้ว่าเธอไม่เหมือนกับมิซากิที่ทั้งเรียนและเล่นกีฬาเก่ง ซูซูมิเนะซังนั้นดูเหมือนจะไม่ถนัดเรื่องพวกนี้เลย ถ้าจำไม่ผิด เธอก็วิ่งช้าอยู่เหมือนกัน

 

“ทั้งที่ชอบทะเลแท้ๆ แต่กลับว่ายน้ำไม่ได้นี่นะ…”

 

“แล้วจะทำไมล่ะ?”

 

ซูซูมิเนะซังเชิดหน้าหน่อยๆ พลางเบือนหน้าไปทางอื่นพร้อมเม้มริมฝีปากแน่นอย่างไม่สบอารมณ์

 

เห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกได้เลยว่าเธอก็เป็นเด็กผู้หญิงในวัยเดียวกันกับพวกเราเหมือนกัน หรืออาจจะดูเด็กกว่านิดหน่อยด้วยซ้ำ

 

“ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่ ใครๆ ก็มีเรื่องที่ถนัดกับไม่ถนัดกันทั้งนั้นแหละ”

 

“ใครน่ะเหรอ…?”

 

ซูซูมิเนะซังหันไปมองมิซากิด้วยสายตาเหมือนอยากจะพูดอะไรสักอย่าง

 

“อ…อะไรล่ะ?”

 

มิซาเดินถอยหลังเล็กน้อยพลางมองอีกฝ่ายด้วยท่าทีระแวดระวัง

 

ในแง่ความรู้สึก ผมเองก็ออกจะเข้าข้างซูซูมิเนะซังมากกว่านะ

 

“บนโลกนี้น่ะ มันก็ต้องมีข้อยกเว้นกันบ้างล่ะนะ”

 

มิซากิทั้งเรียนดี กีฬาเด่น แถมหน้าตายังสวยไม่แพ้ไอดอล เป็นคนที่เหมือนจะได้รับของขวัญจากสวรรค์ไม่ใช่แค่สองอย่าง แต่เป็นสามสี่อย่างไปเลยด้วยซ้ำ เพราะงั้นที่ซูซูมิเนะซังจะรู้สึกไม่แฟร์ขึ้นมา มันก็พอเข้าใจได้แหละ

 

“ช่างไม่ยุติธรรมเอาซะเลย”

“ถึงจะพูดงั้นก็เถอะ…”

 

มิซากิส่งสายตาเลิ่กลั่กแล้วค่อยๆ ถอยหลังช้าๆ เหมือนกับกำลังพยายามจะหลบอะไรบางอย่าง ก่อนที่เธอจะขยับมาหลบอยู่ข้างหลังผม

 

เธออย่าใช้คนเป็นโล่ได้มั้ย…

 

“แต่ซูซูมิเนะซังเองก็เป็นคนที่สาวๆ อิจฉากันจะตายอยู่แล้วนี่ เรียนก็เก่ง แถมยังสวยอีก”

“――ฮ”

 

ผมพูดในสิ่งที่คิดออกไปตามตรงแล้วซูซูมิเนะซังก็ถึงกับชะงัก เธอกลั้นหายใจไปชั่วขณะก่อนจะเริ่มหน้าแดงขึ้นมา 

 

ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ถนัดเวลามีคนชมสินะ เป็นจุดอ่อนที่คาดไม่ถึงเลยแฮะ…

 

ผมกำลังคิดอะไรแบบนั้นอย่างสบายใจ แต่จู่ๆ-

 

“ไรโตะคุง ถ้ายังไม่หยุด เดี๋ยวนายจะโดนแล้วนะ…”

“มิซากิ เธอควรจะดูแลแฟนตัวเองให้ดีๆ หน่อยนะ…”

 

อยู่ดีๆ ทั้งคู่ก็เริ่มมีท่าทีไม่พอใจขึ้นมาซะงั้น

 

เอ๊ะ… ผมเผลอไปทำอะไรเข้าอีกแล้วเหรอ?

 

“ชิราอิคุงนี่เข้ากันได้ดีกับมิซากิจังเลยนะคะ”

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง อาจารย์ซาซางาวะก็หันมายิ้มให้ผมอย่างอึกอัก

 

“ฉันไม่ได้แย่เท่าไรโตะคุงหรอกนะ”

 

ดูเหมือนว่าความรู้สึกของมิซากิจะตรงกันกับผมเลย เธอพองแก้มขึ้นนิดๆ อย่างกับกำลังงอน

 

แต่ผมน่ะคิดว่ามิซากิแย่กว่าผมซะอีกนะ…

 

เอาเถอะ อย่างน้อยก็รีบๆ เติมลมห่วงยางของซูซูมิเนะซังให้เสร็จ แล้วออกไปเล่นทะเลกับโคโคอะกันดีกว่า

 

“เสร็จแล้ว เอ้านี่”

“ขอบคุณนะ”

 

พอรับห่วงยางที่เติมลมเสร็จแล้วไป ซูซูมิเนะซังก็เผยรอยยิ้มบางๆ ออกมาอย่างพอใจก่อนจะสอดขาเข้าไปในช่องว่างของห่วง

 

จะว่าไงดีนะ พอเห็นสาวสวยสุดคูลใส่ห่วงยางแล้ว มันก็ชวนให้ใจเต้นเพราะความน่ารักที่แตกต่างจากภาพลักษณ์สุดๆ ไปเลย

 

“ไรโตะคุง… นายกำลังคิดถึงเฮียวกะจังอยู่ใช่ไหม…”

 

ไม่รู้ทำไมมิซากิถึงมองผมด้วยสายตาที่ชวนให้รู้สึกเหมือนจะพูดอะไรออกมาสักอย่างอยู่แบบนั้น……