“ไม่ต้องฝืนก็ได้นะ…?”

 

แม้จะต้องแกล้งทำตัวเหมือนคนเป็นแฟนกัน แต่การไม่ช่วยกันทาครีมกันแดดก็ไม่ได้แปลว่าเรากำลังปฏิเสธความสัมพันธ์เสียหน่อย

 

ยิ่งอยู่ต่อหน้าคนอื่นแบบนี้ การที่ผู้หญิงทากันเองมันก็เป็นเรื่องปกติกว่าอยู่แล้วด้วยซ้ำ

 

“ไม่เป็นไรหรอก… ถ้าเป็นไรโตะคุงล่ะก็…”

 

แม้จะเห็นได้ชัดว่าเธออายจนแทบระเบิดออกมาอยู่แล้ว แต่มิซากิก็ยังหันมามองผมด้วยแววตาร้อนรุ่มพร้อมใบหน้าแดงระเรื่อราวกับลูกพีชสุกจัด มันไม่ได้ดูเหมือนว่าเธอกำลังพยายามดื้อดึงอะไรเลยด้วยซ้ำ…

 

“ขนาดแฟนเขาเอ่ยปากขนาดนี้แล้วยังจะไม่ทำอีกเหรอ?”

 

ซูซุมิเนะซังที่กำลังทาครีมของตัวเองอยู่หันมาส่งสายตาเชิงยั่วยุ พร้อมทั้งยิ้มบางๆ อย่างจงใจ

 

ดูท่าจะสนุกอยู่สินะ…

 

“ก็ได้… งั้นหันหลังมาเถอะ”

 

ผมรับครีมกันแดดจากมิซากิแล้วบีบเนื้อครีมสีขาวลงบนมือ จากนั้นเธอก็ทำตามที่บอก 

 

เธอหันหลังมาให้ผมพร้อมกับยกปลายผมที่มัดเป็นหางม้าขึ้นด้วยตัวเอง

 

“ฝะ… ฝากด้วยนะ…”

 

“อืม…”

 

เพื่อไม่ให้เธอตกใจ ผมจึงวอร์มครีมเล็กน้อยด้วยฝ่ามือก่อนจะค่อยๆ ลูบลงไปบนแผ่นหลังเนียนใสไร้รอยตำหนิของเธอ

 

“อื้ม…… อือ……”

 

คงจะจั๊กจี้ล่ะมั้งที่ให้คนอื่นมาทาหลังให้แบบนี้ ทุกครั้งที่มือของผมสัมผัสกับหลังของเธอ มิซากิก็สะดุ้งนิดๆ พร้อมทั้งปล่อยเสียงหอบเบาๆ ออกมาจากริมฝีปาก

 

“แบบนี้… ไม่ไหว… อื๊อ… อือ……”

 

ดูเหมือนเธอจะกลั้นเสียงไว้ไม่อยู่ เธอจึงยกมืออีกข้างขึ้นมาปิดปากไว้ แต่ถึงอย่างนั้นเสียงครางเบาๆ ก็ยังเล็ดลอดออกมาอยู่ดี

 

“ลามก…”

 

เสียงพึมพำเบาๆ ของซูซุมิเนะซังดังขึ้นอยู่ข้างๆ ผม

 

เอาตรงๆ ผมเองก็คิดเหมือนกันนั่นแหละ… นี่เรากำลังทำอะไรกันอยู่กลางวันแสกๆ กันเนี่ย…

 

โชคดีที่โคโคอะยังคงอยู่กับอาจารย์ซาซางาวะ เลยไม่ทันได้หันมาสนใจสถานการณ์ตรงนี้เลย

 

“ยะ… ยังอีกเหรอ…?”

 

คงจะทรมานน่าดูที่ต้องกลั้นเสียงอยู่แบบนั้น มิซากิถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นๆ

 

“อีกนิดเดียวเอง”

 

เหลืออีกหน่อยบริเวณข้างลำตัว ตรงนั้นยิ่งต้องระวังเป็นพิเศษ คิดได้แบบนั้น ผมจึงค่อยๆ แตะมือลงไปเบาๆ ทว่า-

 

“ฮึ๊ยยยย!?”

 

ดูเหมือนบริเวณข้างลำตัวจะเป็นจุดอ่อนไหวของเธอ มิซากิถึงกับร้องเสียงสูงออกมา

 

“ว้าา!? พี่สาวเป็นอะไรเหรอ..?”

 

เสียงของมิซากิทำให้โคโคอะตกใจจนหันขวับมาทางนี้พร้อมทั้งจ้องมาด้วยแววตาเป็นห่วง

 

“อา… อืม… ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ”

 

มิซากิฝืนยิ้มทั้งที่ใบหน้าขึ้นสีจัดก่อนจะส่ายหัวไปมาเบาๆ ขณะยังใช้มือปิดปากอยู่ ท่าทางแบบนั้นยิ่งทำให้ดูน่าสงสัยเข้าไปอีก

 

แน่นอนว่าโคโคอะยังคงเอียงคอมองอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะเบนสายตามาทางผมที่ยืนอยู่ด้านหลังของมิซากิ

 

“พี่ชายจะใจร้ายไม่ได้นะ…!”

 

เธอคงคิดว่าที่มิซากิดูแปลกๆ เป็นเพราะผมแกล้ง เลยพองแก้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงตำหนิ

 

ก็ไม่ใช่ว่าจะผิดซะเดียวนั่นแหละ ผมก็เลยลำบากใจนิดหน่อย ถึงจะไม่ใช่เพราะตั้งใจ แต่ก็ไม่ใช่ว่าจะไม่มีส่วนเลยนี่นา

 

“ไม่ได้แกล้งหรอก พี่แค่กำลังทาครีมกันแดดให้อยู่ เธอก็เลยจั๊กจี้นิดหน่อยน่ะ”

 

“หืม…?”

 

ดูเหมือนโคโคอะยังไม่เข้าใจว่าทาครีมกันแดดแล้วทำไมถึงจั๊กจี้ เธอถึงกับเอียงคออีกครั้งอย่างสงสัย ก็ช่วยไม่ได้นี่นา เด็กน้อยจะไม่เข้าใจก็เป็นธรรมดา

 

“โคโคอะจัง เดี๋ยวจะทาหน้าให้แล้วนะ หลับตาด้วยนะจ๊ะ”

 

ในตอนนั้นเองอาจารย์ซาซางาวะก็เข้ามาช่วยคลี่คลายสถานการณ์

 

“อื้ม…!”

 

โคโคอะที่หลงรักอาจารย์ซาซางาวะอย่างแรง ยอมหลับตาลงอย่างว่าง่ายราวกับลืมเรื่องเมื่อครู่ไปหมดแล้ว แล้วก็ยืนนิ่งๆ ให้เธอทาครีมที่หน้าอย่างเชื่อฟัง

 

“นี่เสร็จแล้วใช่มั้ย…?”

 

พอความสนใจของโคโคอะถูกเบี่ยงเบนไป มิซากิก็หันมามองผมพร้อมกับถามขึ้นเสียงเบาในจังหวะที่ยังหอบไม่หาย ดูจากไหล่ที่ยังไหวขึ้นลงนิดๆ คงจะจั๊กจี้เอามากเลยสินะ

 

“ตรงหลังคอยังไม่ได้ทาเลยนะ”

 

แต่แล้วซูซุมิเนะซังก็พูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง เธอเองก็หน้าแดงระเรื่อ ดูเหมือนตอนที่เห็นท่าทางของมิซากิจะรู้สึกเขินเหมือนกัน

 

ระหว่างที่ผมกำลังทาครีมให้มิซากิอยู่ ซูซุมิเนะซังเองก็จ้องไม่วางตาเลยด้วยสิ… ว่าแล้วเชียว ผู้หญิงคนนี้ต้องเป็นพวกลามกแน่ๆ เลย…

 

“มะ…ไม่เอาตรงคอเด็ดขาด…! พอแล้ว! แค่นี้ก็พอแล้ว! ฉันทาตรงนั้นเองได้…!”

 

มิซากิรีบส่ายหน้าแรงๆ อย่างสุดชีวิตเหมือนจะไม่ยอมให้แตะต้นคอเป็นอันขาด ดูเหมือนว่าความรู้สึกของเธอจะไวเป็นพิเศษตรงจุดนั้นจริงๆ

 

“งั้นต่อไปก็เป็นตาของชิราอิคุงแล้วนะ”

 

พอทาครีมให้มิซากิเสร็จ ผมก็เป็นคนต่อไปตามลำดับ ซึ่งก็คงเป็นเหตุผลที่ซูซุมิเนะซังในฐานะผู้สังเกตการณ์หันมามองผมด้วยสายตานิ่งๆ แบบนั้น แต่แล้ว-

 

“เดี๋ยวก่อน! ต่อไปต้องเป็นเฮียวกะจังสิ!”

 

อยู่ดีๆ มิซากิก็โพล่งขึ้นมาหยุดเรื่องทั้งหมดไว้ทันที

 

“ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ…? ก็ฉันบอกแล้วไงว่าจะให้มิโซระซังทาให้…”

 

“มันไม่ยุติธรรมเลยนี่ที่ให้ฉันเป็นคนเดียวที่ต้องมาอายแบบนี้…! เฮียวกะจังก็ควรให้ไรโตะคุงทาให้เหมือนกัน…!”

 

ดูเหมือนว่าความอายเมื่อครู่จะฝังใจเธอไม่น้อย จนอยากให้คนอื่นต้องมารู้สึกเหมือนกันบ้าง จะเรียกว่าเอาคืนก็ได้ เพราะต้นเหตุก็คือเธอนี่แหละ…

 

“ก็เพราะเธอกับชิราอิคุงเป็นแฟนกันไงล่ะ…? แต่ฉันไม่ได้คบกับเขานี่นา…”

 

ดูเหมือนซูซุมิเนะซังจะไม่ค่อยชินกับแรงกดดันของมิซากิที่มาเต็มขนาดนี้ ถึงได้ตอบปฏิเสธกลับไปแบบกล้าๆ กลัวๆ

 

“ไม่เกี่ยวสักหน่อย…!”

 

แต่มิซากิก็ไม่มีทีท่าว่าจะยอมถอยง่ายๆ ในเมื่อพวกเราไม่ได้เป็นแฟนกันจริงๆ เธอคงคิดว่าตัวเองก็อยู่ในสถานะเดียวกับซูซุมิเนะซังนั่นแหละ

 

“ให้ผู้ชายเป็นคนทาให้บ้างก็ถือเป็นประสบการณ์ที่ดีไม่ใช่เหรอ?”

 

แล้วอยู่ๆ อาจารย์ซาซางาวะก็เข้ามาเสริมอีกแรงอย่างร่าเริง

 

ทั้งรอยยิ้มและน้ำเสียงของเธอฟังดูสดใส แต่ผมว่าในใจเธอคงกำลังสนุกอยู่ไม่น้อยเลย

 

มาคิดดูอีกที เธอก็ไม่ได้ห้ามมิซากิเหมือนกันนี่นะ

 

“ต-แต่ให้ผู้ชายมาทาให้น่ะ มันก็…!”

 

“จะดิ้นรนไปถึงไหนกันนะ…!”

 

พอโดนอาจารย์ซาซางาวะเข้าข้างอีกคน ซูซุมิเนะซังก็พยายามจะหนีทันที แต่ก็โดนมิซากิคว้าแขนไว้ซะก่อน

 

เธอยังพยายามจะดิ้นให้หลุด แต่ดูเหมือนมิซากิจะมีแรงมากกว่า สุดท้ายซูซุมิเนะซังก็ถูกกดมือไว้ทั้งสองข้างแบบไม่มีทางหนี

 

ดูจากท่าทางแล้ว ถ้าใช้หัวโขกหรือเตะสวนกลับไปก็คงพอจะหลุดได้อยู่หรอก แต่ก็คงเพราะอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสมัยเด็ก เธอเลยทำแบบนั้นไม่ลง

 

“เอ้า ไรโตะคุง…! จัดการเลย…!”

 

ว่าพลาง มิซากิก็จับไหล่ของซูซุมิเนะซังให้หันหลังมาหาผมราวกับกำลังส่งของมาให้

 

เดี๋ยวสิ… แบบนี้คนที่จะโดนโกรธทีหลังไม่ใช่ผมหรือไงเนี่ย…?

 

“รู้ใช่ไหมว่าควรทำยังไง… ชิราอิคุง…?”

 

แน่นอนว่าซูซุมิเนะซังหันมามองผมพลางส่งแรงกดดันอย่างรุนแรงใส่ เธอเหลือบตามาจิกด้วยแววตาดุๆ แบบที่ไม่ค่อยได้เห็นนัก ดูท่าจะไม่อยากให้ผมแตะจริงๆ นั่นแหละ แต่-

 

“…………”

“…………”

 

แรงกดดันแบบไร้คำพูดของอีกสองคนก็ถาโถมใส่ผมไม่แพ้กัน หนึ่งในนั้นคือมิซากิที่อยู่ตรงหน้า

 

เธอทำแก้มตุ่ยนิดๆ มองผมด้วยสายตาเจ้าอารมณ์ที่เหมือนจะงอนเต็มที และอีกหนึ่งสายตาก็มาจากอาจารย์ซาซางาวะที่ยืนดูเราอยู่ห่างๆ ด้วยรอยยิ้มสดใสแบบเดิม แม้จะยิ้ม แต่แรงกดดันจากเธอกลับทำเอาผมเหงื่อตก

 

แค่โดนมิซากิกดดันยังพอว่า แต่ขืนไปขัดใจอาจารย์ด้วย ผมคงไม่มีทางรอดแน่…

 

“ขอโทษนะ…”

 

ผมพูดพลางแตะมือลงบนแผ่นหลังของซูซุมิเนะซัง

 

“ฮยะ…!?”

 

เสียงหลุดออกมาจากปากของเธออย่างไม่ทันตั้งตัว เป็นเสียงที่น่ารักจนเผลอประหลาดใจ เพราะไม่เคยได้ยินเธอพูดแบบนี้มาก่อน แล้วเธอก็-

 

“ตอนลงไปในทะเลแล้วระวังตัวให้ดีล่ะ..!?”

 

เธอหันกลับมามองผมด้วยใบหน้าแดงซ่านและน้ำตาคลอเบ้า ดูเหมือนว่าแผ่นหลังของซูซุมิเนะซังจะความรู้สึกไวยิ่งกว่าใครเสียอีก…