“ชิราอิซัง…?”

 

“อะ เอ่อ… ขอโทษที่ฝากโคโคอะไว้กับอาจารย์ด้วยนะครับ”

 

พออาจารย์ซาซางาวะเอ่ยทัก ผมก็ได้สติกลับมาอีกครั้ง พลางเบือนหน้าหนีทั้งที่ยังกอดโคโคอะเอาไว้แน่น แต่แล้ว—

 

“หน้าแดงใหญ่เลยแฮะ…”

“เจ้าผู้ชายคนนี้ชอบผู้ใหญ่อย่างงั้นเหรอเนี่ย…?”

 

สองคนที่ยืนอยู่ตั้งแต่แรกต่างพากันส่งสายตาเย็นเฉียบมาให้ผมราวกับตำหนิกลายๆ

 

“หน้าคุณดูแดงนะคะ… มีไข้หรือเปล่าคะ..?”

 

ท่ามกลางความอึดอัดนั้น อาจารย์ซาซางาวะก็เดินเข้ามาใกล้ แล้วเอามือข้างหนึ่งแนบหน้าผากของผมอย่างเป็นห่วง พลางเอามืออีกข้างแตะที่หน้าผากของเธอเพื่อเปรียบเทียบอุณหภูมิ

 

ดูท่าว่าคนที่ทำอะไรตรงๆ เกินไปจะไม่ได้มีแค่มิซากิเพียงคนเดียว

 

“พะ… พี่ทำอะไรอยู่น่ะ…!”

 

พอเห็นแบบนั้น มิซากิก็รีบเบียดตัวเข้ามาคั่นกลางอย่างลนลาน

 

ด้วยเหตุนี้เอง อาจารย์ซาซางาวะเลยเซล้มลงเพราะแรงผลักจนลงไปนั่งอยู่บนผืนทราย

 

“ทะ… ทำไมล่ะ? ทำไมถึงได้รีบเข้ามาผลักอย่างนั้นล่ะ…?”

 

เธอทำหน้าไม่เข้าใจว่าทำไมน้องสาวของเธอถึงเข้ามาผลักเธอ ก็คงเพราะในสายตามิซากิแล้ว ร่างกายที่ชวนให้คิดไปไกลขออาจารย์ดูจะอันตรายเกินไป ถ้าเข้าใกล้ผมมากๆ อะไรไม่คาดฝันอาจเกิดขึ้นได้ง่ายๆ

 

“เพราะว่าชิราอิคุงเป็นแฟนของมิซากิน่ะค่ะ ถ้าเป็นไปได้ก็อย่าทำแบบนั้นจะดีกว่า…”

 

ซูซุมิเนะซังที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็ช่วยอธิบายให้ด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล แม้จะหลีกเลี่ยงไม่ใช้คำพูดตรงเกินไปก็ตาม

 

ถึงจะไม่ได้พูดออกมาตรงๆ แต่แค่นั้นก็น่าจะพอแล้วสำหรับให้รู้ตัวว่าเมื่อกี้มันอันตรายแค่ไหน เพราะถ้ามีสาวสวยระดับอาจารย์ซาซางาวะในชุดว่ายน้ำมาแนบตัวเข้าใกล้ขนาดนั้น เป็นใครก็คงต้องรู้สึกใจสั่นกันบ้างล่ะ

 

“มิซากิจังนี่ขี้หวงจังเลยนะ…”

 

อาจารย์ซาซางาวะยิ้มแห้งๆ อย่างไม่เข้าใจนัก พลางใช้มือตบๆ ทรายที่ติดตรงก้นออก

 

“คุณครู~ ไม่เป็นไรน้า?”

 

โคโคอะออกมาจากอ้อมแขนของผมก่อนจะเดินต้อยๆ เข้าไปหาอาจารย์

 

“อื้อ ไม่เป็นไรจ้ะ ขอบใจที่เป็นห่วงนะจ๊ะ”

“เอเฮะเฮะ~”

 

พอโดนลูบหัวเบาๆ เจ้าตัวก็ยิ้มแก้มปริอย่างอารมณ์ดี

 

แต่เอาเถอะ เรื่องนั้นเอาไว้ก่อน…

 

“ฮึมมมมมม…”

 

มิซากิพองแก้มพลางมองผมด้วยสายตางอนๆ แต่ถึงอย่างนั้น… เรื่องเมื่อกี้มันเป็นความผิดของผมเหรอ? เป็นผมไม่ใช่เหรอที่ถูกกระทำอยู่เพียงฝ่ายเดียว…

 

“เธองอนนายแล้วล่ะ”

 

แถมซูซุมิเนะซังก็มากระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ อีก ทำไมเพื่อนร่วมชั้นสาวทั้งสองคนถึงได้ใจร้ายกันขนาดนี้นะ…

 

“เอาล่ะ งั้นไปเช่าร่มชายหาดกับของใช้อื่นๆ กันเถอะค่ะ”

 

ในขณะที่มิซากิกับซูซุมิเนะซังส่งสายตาเฉียบคมมาให้ อาจารย์ซาซางาวะกลับยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

ของอย่างห่วงยางสำหรับโคโคอะเธอเตรียมมาให้แล้วก็จริง แต่พวกอุปกรณ์อื่นๆ อย่างร่มเธอบอกว่าจะเช่าที่นี่แทน ตอนนี้ทุกคนออกมากันครบหมดแล้ว คงถึงเวลาไปเช่าของกันแล้วสินะ

 

“โคโคอะ มานี่สิ”

“อื้ม…!”

 

แค่เรียกชื่อเธอ โคโคอะก็วิ่งกระดึ๊บๆ มาหาผมแล้วยื่นแขนออก ผมช้อนร่างเล็กๆ ของเธอขึ้นมาแล้วเดินตามอาจารย์ซาซางาวะไป

 

หลังจากเช่าร่มกับของใช้อื่นๆ และจัดเตรียมจุดพักของพวกเราเสร็จเรียบร้อยแล้ว

 

“ต้องทาครีมกันแดดก่อนนะ”

 

อาจารย์ซาซางาวะก็หยิบครีมกันแดดออกมาจากกระเป๋า

 

แสงแดดริมทะเลนั้นแรงกว่าปกติ ถ้าไม่ป้องกันไว้ เดี๋ยวจะต้องมานั่งร้องไห้กันทีหลัง ผมก็เลยคิดว่าพวกผู้หญิงน่าจะทามาจากห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วซะอีก…

 

“เดี๋ยวฉันกับมิโซระซังจะทาให้กัน ส่วนมิซากิกับชิราอิคุงก็ช่วยกันทาไปนะ”

 

คนที่พูดประโยคที่น่าตกใจนั้นขึ้นมาก็คือซูซุมิเนะซังนั่นเอง เธอทิ้งระเบิดได้อย่างหน้าตาเฉยแบบนี้อยู่เรื่อยจริงๆ…

 

“เฮียวกะจังพูดอะไรออกมาน่ะ!?”

“ฉันว่าผู้หญิงน่าจะทาให้กันเองมากกว่านะ…”

 

ทั้งผมกับมิซากิต่างก็รีบโต้กลับ โดยเฉพาะมิซากิที่หน้าแดงแจ๋ เพราะเรื่องนี้มันชัดเจนเลยว่าเกินขอบเขตที่เราตกลงกันไว้ไปแล้ว

 

“ก็แค่ทาหลังกับที่ที่มือเอื้อมไปไม่ถึงเฉยๆ ถ้าคบกันอยู่แล้วก็ไม่น่ามีปัญหาไม่ใช่เหรอ?”

 

ซูซุมิเนะซังยิ้มเจ้าเล่ห์ด้วยแววตาแพรวพราวราวกับกำลังสนุก

 

ทั้งๆ ที่รู้ว่าเราคบกันปลอมๆ แต่ก็ยังพูดคำนั้นออกมาอีกเนี่ยนะ…

 

“แล้วโคโคอะล่ะ~?”

 

“เดี๋ยวครูทาให้เองนะจ๊ะ โคโคอะจัง”

 

โคโคอะเอียงคออย่างไร้เดียงสาพลางถามขึ้น ก่อนที่อาจารย์ซาซางาวะจะยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมโอบตัวเธอไว้แนบอก

 

ดูจากที่เธอไม่ห้ามซูซุมิเนะซัง และไม่ได้เอ่ยอะไรกับผมหรือมิซากิเลย แสดงว่าเธอเห็นด้วยกับสิ่งที่ซูซุมิเนะซังเสนอแน่ๆ

 

“เร็วๆ สิ เสียเวลาอยู่นะ”

 

ซูซุมิเนะซังยื่นครีมกันแดดของตัวเองให้มิซากิแล้วพูดเร่ง

 

…จะให้ทำยังไงดีล่ะเนี่ย

 

ผมหันไปมองหน้ามิซากิแวบหนึ่ง แล้วเธอก็หันมามองพอดี สายตาเราสองคนประสานกันเข้าเต็มๆ

 

“～～～～～!”

 

มิซากิหน้าแดงจัด ไม่รู้ว่าจินตนาการอะไรอยู่ เธอเริ่มส่งเสียงครางอู้อี้พลางบิดตัวไปมา

 

ด้านข้างนั้น ซูซุมิเนะซังกำลังเริ่มทาครีมลงบนแขนของตัวเอง ส่วนอาจารย์ซาซางาวะก็ค่อยๆ ทาแขนให้โคโคอะอย่างเบามือ

 

พอเห็นว่าซูซุมิเนะซังพกครีมสำรองติดมาด้วยตั้งแต่แรก ก็ไม่ต้องเดาให้ยากว่าเธอวางแผนแบบนี้ไว้ตั้งแต่ต้นแล้ว

 

ส่วนอาจารย์ซาซางาวะเองก็คงอยากช่วยทาให้โคโคอะอย่างทั่วถึง เพราะเธอยังเด็กอยู่ จะได้ไม่พลาดจุดสำคัญ

 

แต่ผมนี่สิที่รู้สึกลำบากใจสุดๆ

 

“งั้นเดี๋ยวฉันให้โคโคอะทาให้ก็แล้วกัน ส่วนมิซากิให้อาจารย์ซาซางาวะช่วยทาให้นะ”

 

ถ้าเป็นอาจารย์ใจดีแบบเธอก็คงไม่ปฏิเสธถ้าน้องสาวที่กำลังลำบาก แม้ปัญหาจะอยู่ที่โคโคอะก็เถอะ เพราะเธอไม่เคยทาครีมให้ใครมาก่อน ไม่แน่ว่าจะทาได้ดีหรือเปล่า

 

ผมคิดอยู่อย่างนั้น แต่แล้ว-

 

“ไม่เป็นไร… เดี๋ยวฉันทาให้นายเอง แล้วไรโตะคุงก็ช่วยทาให้ฉันด้วยนะ..?”

 

มิซากิพูดเสียงเบาราวกระซิบ ขณะที่เธอหน้าแดงจนเหมือนจะระเบิด พร้อมกับเอื้อมมือมากุมมือผมไว้แน่น

 

…เอาจริงดิ?

 

 

1. เห็นลงช้านี่ผมไม่ได้แพนะครับ แค่ช่วงนี้ยุ่งกับกิจกรรมมหาลัยมากจริงๆ ตามที่เคยแจ้งไป 😭

2. อยากถามความเห็นผู้อ่านครับว่า อยากให้ใช้คำว่า ‘อาจารย์’ หรือ ‘คุณครู’ ซาซางาวะมากกว่ากัน เพราะหลังจากนี้มีบทเธอยาวๆ เลยครับ