“พี่จ๋า! อุ้มหน่อย~!”

 

พอรู้ว่าเราจะออกไปซูเปอร์ใกล้ๆ กัน โคโคอะก็รีบวิ่งเข้ามาแบมือสองข้างขึ้นตรงหน้าอย่างเต็มใจ

 

ว่าแล้วเชียว… เวลาจะออกไปข้างนอก เธอก็จะขอให้ผมอุ้มตลอด

 

“…………”

 

ผมหันไปเห็นมิซากิที่กำลังมองมาทางนี้ด้วยสายตาอิจฉาแบบปิดไม่มิด

ขอโทษนะ สิทธิ์ในการอุ้มโคโคอะน่ะ ผมไม่ยอมยกให้ใครเด็ดขาด

 

ผมเลยรีบชิงอุ้มโคโคอะขึ้นมาไว้อย่างรวดเร็ว กันไม่ให้มิซากิแย่งไปได้ทัน

 

“โคโคอะจังชอบให้พี่ชายอุ้มจังเลยนะ~”

 

มิซากิก้มลงมามองหน้าโคโคอะที่กำลังเบียดแก้มแนบแก้มกับผมอยู่อย่างอารมณ์ดีแล้วพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล อย่าทำเสียงน่ารักใส่แบบนั้นสิ เดี๋ยวเธอก็แย่งน้องผมไปอีกคนหรอก! สิทธิ์การอุ้มโคโคอะต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น…!

 

“อื้ม~!”

 

โคโคอะยิ้มหวานแล้วพยักหน้าอย่างร่าเริงโดยไม่รู้เลยว่าผมกำลังนึกอะไรอยู่ในใจ แต่เธอก็ไม่ได้ยื่นมือไปหามิซากิแต่อย่างใด ดีแล้วที่น้องสาวผมยังเลือกพี่ชายอยู่

 

“มีพี่ชายแสนดีแบบนี้อยู่ด้วยตลอดก็ดีเหมือนกันนะ”

 

ดูเหมือนมิซากิก็ไม่ได้คิดจะมาแย่งอุ้มจริงๆ เธอแค่ยื่นมือไปลูบหัวโคโคอะอย่างแผ่วเบาด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน

 

“เอะเฮะ~”

 

โคโคอะที่ชอบถูกลูบหัวเป็นทุนเดิมก็ทำหน้าเคลิ้มสุดๆ แถมยังหัวเราะเบาๆ อย่างน่าเอ็นดู

รอยยิ้มแบบนี้แหละที่ทำให้ใครๆ ตกหลุมรักได้อย่างง่ายดายนัก

 

“งั้นก็ไปกันเลยมั้ย?”

 

พอลูบหัวเสร็จ มิซากิก็ชักมือกลับแล้วส่งยิ้มให้ผมอีกครั้ง

 

ไม่รู้ทำไมผมกลับรู้สึกผิดยังไงชอบกล ผมเลยรีบพยักหน้ารับคำ

 

“อืม…ไปกันเถอะ”

 

แล้วก็ออกเดินทันทีก่อนที่เธอจะจับสีหน้าผมได้

โคโคอะที่อยู่ในอ้อมแขนก็หันมามองหน้าผมอย่างสงสัยเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

 

หลังจากนั้นพวกเราก็ออกจากบ้าน แล้วพอเดินออกจากประตูบ้านมา-

 

“แหม~! ไรจัง~ วันนี้พาเด็กน่ารักมาด้วยเหรอเนี่ย?”

 

ระหว่างกำลังปิดประตู ผมก็ดันมาเจอเข้ากับคุณป้าข้างบ้านเข้าเต็มๆ แล้วทำไมต้องเป็นคนนี้ด้วยเนี่ย…

 

“ครับ? คนนี้เป็นเพื่—”

 

“เป็นแฟนของพี่จ๋าค่ะ~!”

 

ผมตั้งใจจะพูดว่าเพื่อนเพื่อปัดๆ ให้จบๆ ไป แต่โคโคอะดันพูดออกมาดื้อๆ ซะอย่างนั้น

 

ผลคือมิซากิรีบห่อไหล่เล็กๆ แล้วก้มหน้าทำความเคารพเบาๆ ก่อนจะรีบขยับมายืนหลบหลังผมแบบอายสุดขีด

 

อืม… ยังไงใครที่เห็นก็ต้องคิดว่าเป็นแฟนที่ขี้อายอยู่ดีนั่นแหละ

 

“ว้าย! ตายแล้ว~!!”

 

คุณป้าเหมือนจะเข้าสู่โหมดไฮเปอร์เรียบร้อย แกจ้องผมเขม็ง แววตาเป็นประกายวิบวับยิ่งกว่าดวงดาว

 

แย่ละสิ… อีกไม่นานชื่อของมิซากิคงจะถูกเมาท์ไปทั่วหมู่บ้านแน่ๆ แต่ก็เอาเถอะ…

 

“รบกวนช่วยเก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากแม่ผมด้วยนะครับ ผมจะเป็นคนบอกท่านเองทีหลัง…”

 

ถึงจะพยายามแก้ว่าเป็นแค่เพื่อนยังไงคุณป้าก็คงไม่เชื่ออยู่ดี เพราะแกเป็นพวกถ้าคิดอะไรไว้แล้วก็จะไม่ฟังใครทั้งนั้น แบบนี้มีทางเดียวคือต้องหาทางเบี่ยงเบนไว้ก่อน แต่ถึงอย่างนั้น…

 

“จ้าๆ ป้าจะไม่บอกคุณแม่หรอก~!”

 

แค่ฟังจากน้ำเสียงก็รู้แล้ว… ไม่น่าเชื่อถือเลยสักนิด

 

แม่ผมเองก็ยุ่งกับงานเลยไม่ค่อยได้เจอคุณป้าเท่าไหร่ แต่ถ้าได้เจอเมื่อไหร่ แกต้องพูดออกมาแน่ๆ

 

ยังไงก็แล้วแต่ ถ้าเผลอแสดงความไม่ไว้ใจออกไป เดี๋ยวจะกลายเป็นว่าไปกระตุ้นให้เขาเผลอพูดออกมา เพราะงั้น…

 

“งั้น… ขอตัวก่อนนะครับ”

 

การหนีคือทางออกดีที่สุดแล้วในสถานการณ์แบบนี้ แต่—

 

“โอ๊ยๆ อย่าเพิ่งรีบไปสิ~! แล้วนี่ไปจีบน้องคนสวยได้ยังไงน่ะ!? ไม่น่าใช่ไอดอลแน่ๆ งั้นคงเป็นนางแบบใช่ไหม!?”

 

ยังไม่ทันได้เดินหนี ไหล่ผมก็ถูกล็อกด้วยมือของคุณป้า

แกถามมาอย่างกระตือรือร้นสุดขีดขณะที่ยังไม่ปล่อยให้ผมขยับไปไหน

 

ก็เข้าใจอยู่หรอกว่ามิซากิสวยมากจนดูเหมือนไอดอลหรือไม่ก็นางแบบ แต่การที่ได้เจอคุณป้าแบบนี้ล่ะก็คงเตรียมตัวโดนรั้งไว้คุยนานแน่นอน…

 

“พี่สาวเป็นนางแบบเหรอ~!?”

 

โคโคอะก็เริ่มเข้าใจผิดตามไปด้วยอีกคน…

 

“ไม่ใช่นะโคโคอะ มิซากิไม่ได้เป็นไอดอลหรือนางแบบหรอก ใช่ไหมล่ะ?”

 

“ค–ค่ะ ไม่ใช่หรอกค่ะ…”

 

มิซากิที่เมื่อครู่นี้ยังดูมั่นใจอยู่ กลับกลายเป็นแมวน้อยขี้อายไปเสียแล้ว

ปกติเธอเป็นคนที่เข้ากับใครก็ได้แท้ๆ สงสัยเธอจะไม่ถนัดรับมือกับคุณป้าแบบนี้ก็เป็นได้…

 

“แหม~ อย่างงั้นเหรอ~? ทั้งที่หน้าตาสวยขนาดนี้เชียวนะ เสียดายจังเลย~!”

 

“เรื่องที่ว่ามิซากิสวยน่ะ ผมเห็นด้วยครับ แต่…”

 

“——ฮะ!?”

 

ผมพูดออกไปตรงๆ จนได้ยินเสียงหายใจเฮือกเบาๆ จากด้านข้าง

พอหันไปมองก็เห็นว่าหน้าเธอแดงขึ้นมาอย่างชัดเจน

 

…ก็ไม่น่าจะใช่คำพูดที่เธอไม่เคยได้ยินเสียหน่อยแท้ๆ

 

“แต่ก็ไม่ใช่ว่าคนที่หน้าตาดีจะต้องไปเป็นไอดอลหรือนางแบบเสมอไปนี่ครับ มันเป็นเรื่องของความสมัครใจด้วย ไม่ใช่สิ่งที่ใครๆ จะไปยัดเยียดให้เขาได้หรอก”

 

แม้จะแอบรู้สึกเป็นห่วงมิซากิ แต่ยังไงตอนนี้ต้องรับมือกับคุณป้าก่อน ผมจึงพยายามพูดด้วยรอยยิ้มแบบนุ่มนวลที่สุด แต่ถึงอย่างนั้น…

 

“พี่จ๋า… หิว…”

 

ขณะที่ผมกำลังคิดหาทางเลี่ยง คุณป้าก็ยังไม่มีท่าทีจะปล่อยให้ไปง่ายๆ แต่โคโคอะกลับดึงชายเสื้อผมเบาๆ แล้วส่งสายตาบูดบึ้งมาทางนี้ เหมือนจะบอกว่า ‘ยังไม่ไปกันอีกเหรอ?’

 

สมกับเป็นโคโคอะจริงๆ

 

“ขอโทษด้วยนะครับ ดูเหมือนโคโคอะจะหิวแล้ว งั้นพวกเราขอตัวก่อนนะครับ”

 

“อ๊ะ อ๊ะ งั้นก็ต้องรีบไปล่ะสิเนอะ~ ไว้เจอกันใหม่จ้า~!”

 

คราวนี้คุณป้ากลับเปลี่ยนท่าทีทันที เธอยิ้มร่าพร้อมโบกมือลาอย่างอ่อนโยน

 

เด็กเล็กมาก่อนเสมอ นี่คือกฎเหล็กของคนแถวนี้ นั่นคงเป็นเหตุผลที่คุณป้าถึงยอมปล่อยพวกเราไปง่ายๆ โคโคอะช่วยได้มากเลยจริงๆ

 

“เดี๋ยวซื้อของเสร็จแล้วค่อยกินข้าวกันนะ โคโคอะอดใจรออีกนิดนะ”

 

“อื้อ! ไม่เป็นไร~”

 

เธอยิ้มหวานกลับมาให้ผมอย่างร่าเริง ถ้าหิวจริงๆ โคโคอะคงจะทำหน้าเศร้าไปแล้วล่ะ แบบนี้แปลว่าน่าจะยังไม่ถึงขั้นนั้น

 

“เด็กดีจริงๆ เลย”

 

ผมลูบหัวเธอเบาๆ เป็นรางวัลที่ช่วยให้เรารอดจากวงล้อมของคุณป้า

 

“……”

 

“มิซากิ? เป็นอะไรหรือเปล่า?”

 

จู่ๆ มิซากิก็จ้องหน้าผมแบบนิ่งๆ พอผมหันไปทัก เธอกลับรีบส่ายหัวแรงๆ แล้วหันหน้าหนีในทันที

แม้จะไม่พูดอะไร แต่สีหน้าที่แดงระเรื่อของเธอก็ยังคงเหมือนเดิม

 

นี่เธอยังไม่หายเขินจากเมื่อกี้อีกเหรอ? ทั้งที่น่าจะได้ยินคนชมว่าน่ารักบ่อยแล้วแท้ๆ