“เน่เน่~ ทำอะไรกินอยู่เหรอ~?”

 

โคโคอะถามพลางพยายามชะเง้อมองเข้าไปในกระทะทั้งที่ยังอยู่ในอ้อมแขนของผม

 

“ทำข้าวห่อไข่อยู่น่ะ~”

 

มิซากิตอบพร้อมกับหย่อนเนยลงในกระทะอีกใบหนึ่ง ซึ่งเธอเตรียมไว้แยกจากกระทะที่เพิ่งผัดข้าวเสร็จ ดูเหมือนว่าเธอกำลังรอให้กระทะร้อนพอดี

 

“ข้าวห่อไข่~!?”

 

โคโคอะตาโตทันที เพราะนั่นคือหนึ่งในเมนูโปรดของเธอ ความตื่นเต้นของเธอเพิ่มขึ้นแบบเห็นได้ชัดเลยล่ะ

 

ตอนนี้สายตาของโคโคอะจับจ้องไปที่ชามไข่ที่ตีไว้เรียบร้อยแล้ว เธอกำลังรอดูจังหวะที่มิซากิจะหยิบมันขึ้นมา

 

“ก็ไรโตะคุงเคยบอกว่าหนูชอบข้าวห่อไข่ใช่ไหมล่ะ~ พี่เลยไปฝึกมานิดหน่อยน่ะ”

 

เธอพูดแล้วหยิบชามไข่ขึ้น จากนั้นจึงเทลงในกระทะที่เนยละลายอยู่เต็มที่แล้วก็ควงกระทะเบาๆ พร้อมกับใช้ตะเกียบคนไข่อย่างรวดเร็ว

 

“ว้าว~!”

 

คงดูเหมือนโชว์อะไรสักอย่างในสายตาของโคโคอะ เธอเลยเริ่มตบมือแปะๆ อย่างชื่นชมทันที

 

มิซากิก็หัวเราะเบาๆ แล้วตีไข่ต่อไปด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

พอของเหลวเริ่มระเหยจนเหลือแค่เนื้อไข่เนียนนุ่ม เธอก็เริ่มจัดรูปทรงของมันให้เป็นรูปพัดอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นก็ใช้ข้อมือกระแทกเบาๆ ให้ไข่ประกบกันแล้วกลายเป็นทรงรีคล้ายลูกบอล สุดท้าย เธอวางไข่ทรงสวยนั้นลงบนข้าวผัดไก่แล้วก็หยิบมีดพลาสติกสำหรับเด็กส่งให้โคโคอะ

 

“ลองผ่าตรงกลางดูสิ~”

 

“อื้ม…!”

 

โคโคอะพยักหน้ารับแรงๆ พร้อมกับยิ้มกว้าง แล้วก็ค่อยๆ ใช้มีดจิ๋วหั่นไข่ตามที่มิซากิบอก

ทันใดนั้น ไข่เนื้อนุ่มก็เผยให้เห็นไส้ด้านในที่ยังเยิ้มอยู่ เนื้อของไข่ที่ละลายไหลแผ่คลุมข้าวผัดอย่างสวยงามในชั่วพริบตา

 

สิ่งที่มิซากิทำก็คือข้าวห่อไข่แบบฟุวะโทโระ

 

“ว้าว…”

 

โคโคอะเบิกตาเป็นประกายราวกับเจออัญมณีล้ำค่าเข้าให้ ก็คงไม่แปลกหรอก เพราะนี่คงเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นข้าวห่อไข่แบบนี้

 

ปกติผมทำแต่ข้าวห่อไข่แบบธรรมดา ผมทำโดยการห่อข้าวด้วยไข่ไปเฉยๆ เอง

 

“ต่อไปก็เป็นขั้นตอนสุดท้ายแล้วจ้ะ~”

 

มิซากิยิ้มให้โคโคอะอย่างอ่อนโยน

ผมเองก็คิดว่าเสร็จแล้วเสียอีก แต่เธอกลับหยิบขวดซอสมะเขือเทศขึ้นมาแทน แล้วก็ค่อยๆ บีบซอสลงบนข้าวห่อไข่แบบนุ่มเยิ้มตรงหน้า เส้นสายค่อยๆ ปรากฏขึ้นทีละนิด กลายเป็นรูปร่างที่เริ่มดูคุ้นตา

 

“แมว~!”

 

โคโคอะร้องออกมาด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นทันที เธอจำได้ทันทีว่าเจ้ารูปที่กำลังวาดอยู่ตรงหน้านั่นคือรูปแมว

 

ที่จริงมันก็ไม่ใช่รูปแมวจริงๆ หรอกนะ แต่เป็นแมวแบบคาแรกเตอร์การ์ตูนที่วาดด้วยซอสมะเขือเทศ

แน่นอนว่า มิซากิต้องฝึกซ้อมมาเพื่อวันนี้แน่ๆ เพื่อให้โคโคอะดีใจ

 

“หนูชอบแมวใช่ไหมล่ะ?”

 

“อื้ม! โคโคอะน่ะชอบแมวมากเลย~!”

 

“ฟุฟุ ดีจังเลย”

 

มิซากิยิ้มละมุนอย่างมีความสุขแล้วก็หันมามองทางผมพลางพูดต่อ

 

“ของพวกเราค่อยกินทีหลังก็ได้ใช่ไหม?”

 

“อืม แบบนั้นจะดีมากเลย”

 

เพราะตอนนี้ต้องให้โคโคอะได้กินก่อน
 

“เน่ๆ~!”

 

“รู้แล้วน่าๆ ไปเดี๋ยวนี่แหละ”

 

พอโคโคอะเริ่มเร่ง ผมก็รีบพาเธอไปนั่งบนเก้าอี้ตัวเล็กสำหรับเด็กที่เตรียมไว้

 

“…………”

 

เธอนั่งนิ่งๆ แล้วจ้องหน้าผมเหมือนกำลังรอสัญญาณเริ่มต้น

 

“จะกินเองใช่ไหม?”

 

“อ้าาาาา—!”

 

พอผมยื่นช้อนให้โคโคอะ เธอก็อ้าปากกว้างโดยไม่ได้พูดอะไร… ชัดเลยว่าอยากให้ป้อน

 

ต่อให้มีมิซากิอยู่ด้วย เธอก็ยังติดให้ผมเป็นคนป้อนเหมือนเดิม

 

“งั้นก่อนจะกินต้องพูดอะไรบางอย่างใช่ไหม?”

 

“อื้ม… ทานแล้วนะค้าา~!”

 

โคโคอะพนมมือประกบกันแล้วพูดคำทักทายก่อนเริ่มกินอย่างน่ารัก แล้วมิซากิก็ยิ้มตอบกลับด้วยเสียงที่แสนอ่อนโยนว่า

 

“เชิญเลยค่ะ ทานให้อร่อยนะคะ~”