“ข้าว~ ข้าว~♪”

 

ตอนนี้มิซากิกำลังเตรียมอาหารกลางวันอยู่ในครัว ส่วนโคโคอะก็นั่งแกว่งตัวไปมาอย่างร่าเริงอยู่บนตักของผม

กลิ่นหอมๆ ที่ลอยออกมาจากครัวคงทำให้เธอเริ่มตื่นเต้นจนแทบรอไม่ไหวแล้วล่ะ

 

“ฟุฟุ ใกล้เสร็จแล้วนะ รอนิดเดียวน้า~”

 

มิซากิพูดพลางถือกระทะด้วยมือข้างซ้ายแล้วยิ้มให้โคโคอะด้วยสายตาอ่อนโยน

ดูเหมือนว่าเธอจะชอบเด็กจริงๆ เวลาที่เล่นกับโคโคอะ เธอดูมีความสุขมาก แค่เห็นสองคนนี้อยู่ด้วยกันก็เหมือนกำลังมองภาพของครอบครัวอันแสนอบอุ่นอยู่เลย เป็นบรรยากาศที่ชวนให้นึกถึงคำว่าความสุขขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

 

“ขอโทษนะ ที่เพิ่งมาถึงก็ต้องให้ลงมือทำอาหารเลย”

 

ที่มิซากิเริ่มเข้าครัวทันทีที่มาถึงบ้านก็เพราะโคโคอะพูดออกมาด้วยแววตาว่า ‘หนูหิวแล้ว…’

ทั้งที่จริงๆ แล้ว เธอน่าจะได้พักหายใจบ้างแท้ๆ แต่มิซากิก็ใจดีมากพอจะตามใจเจ้าตัวน้อยโดยไม่บ่นสักคำ… ผมรู้สึกขอบคุณเธอจากใจจริง

 

“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเองก็ทำให้เธอสองคนต้องรอด้วยนี่นา”

 

เธอมาถึงสถานีตอนประมาณบ่ายโมงพอดี อาจจะถือว่าสายไปนิดสำหรับมื้อเที่ยง แต่ก็ไม่ได้สายอะไรขนาดนั้น

 

“ขอบคุณที่พูดแบบนั้นให้ฉันสบายใจนะ”

 

“ไม่เป็นไรเลย”

 

มิซากิยังคงยิ้มละมุนในขณะที่มือก็ยังคงขยับทำอาหารไปด้วย แค่ดูจากข้าวกล่องที่เธอทำให้ทุกวันก็รู้แล้วว่าเธอทำอาหารเก่ง แต่พอได้เห็นตอนที่เธอลงมือจริงๆ แบบนี้ ยิ่งรู้เลยว่าเธอมีฝีมือและความคล่องแคล่วแค่ไหน เธอคงทำอาหารเองเป็นประจำอยู่แล้วแน่ๆ

 

“…………”

 

“โคโคอะ?”

 

ไม่รู้เธอคิดอะไรอยู่ แต่จู่ๆ โคโคอะก็ลุกขึ้นจากตักผมแล้วก็เดินดุ่มๆ ตรงไปทางมิซากิ

 

“เดี๋ยวก่อนนะ อย่าเข้าไปเกะกะเธอสิ มันอันตรายนะ”

 

พอเห็นท่าทีแบบนั้น ผมก็รีบอุ้มเธอไว้จากด้านหลังทันที

โคโคอะเลยพองแก้มใส่ผมเหมือนกำลังบอกว่า ‘หนูจะไม่ทำอะไรไม่ดีนะ!’

 

“มุ่ว…!”

 

“ก็มีไฟกับมีดอยู่นี่นา มันอันตรายนะ เข้าใจไหม?”

 

ผมอธิบายให้โคโคอะฟังตรงๆ เพราะเธอเอาแต่ทำตาอ้อนวอนมาเหมือนน้อยใจ

ถ้าเธอดันไปกอดมิซากิโดยไม่ทันตั้งตัวแล้วเกิดทำอะไรหกหรือลนขึ้นมา จะลำบากกันเปล่าๆ

 

เพราะแบบนั้น ผมเลยตัดสินใจอุ้มเธอไว้ไม่ให้เข้าไปใกล้โดยเด็ดขาด

 

“โถ่~ โคโคอะจังอยากดูพี่ทำอาหารเหรอเนี่ย?”

 

มิซากิหันมามองโคโคอะที่อยู่ในอ้อมแขนผมแล้วเอียงคอนิดๆ ด้วยรอยยิ้ม

โคโคอะรีบยื่นมือทั้งสองข้างไปทางเธอเหมือนกำลังร้องขอความช่วยเหลือ

 

“พี่สาวๆ~!”

 

คงตั้งใจจะบอกว่า ‘ช่วยหนูที~’ อะไรประมาณนั้นล่ะมั้ง แต่น่าเสียดาย…  ผมไม่สามารถปล่อยให้เธอเข้าไปยุ่งกับของมีคมได้เด็ดขาด

 

“ไม่เป็นไรหรอกไรโตะคุง เดี๋ยวฉันระวังให้เอง ให้น้องมาดูใกล้ๆ ก็ได้นะ”

 

ดูเหมือนมิซากิจะหมายความว่าให้ผมอุ้มโคโคอะอยู่แล้วเดินเข้าไปใกล้เธอได้เลย เธอจะช่วยดูให้ว่าโคโคอะจะไม่ซนจนเกินไป

 

“แน่ใจนะ?”

 

“อื้ม ถ้าโคโคอะจังอยากดู ฉันก็อยากให้เธอได้ดูเหมือนกัน”

 

“งั้นก็…”

 

ผมหันไปมองโคโคอะในอ้อมแขนแล้วก็เจอเข้ากับสายตาคู่โตๆ ที่เธอเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างอ้อนวอน

 

…ก็ได้ๆ

 

ถึงยังไงความสูงของเธอก็ไม่พอจะมองเห็นของบนเคาน์เตอร์ได้อยู่ดี สุดท้ายผมก็ต้องอุ้มเธอไว้อยู่ดีนั่นแหละ

 

“แต่ห้ามซนนะ ห้ามเอื้อมมือไปจับอะไรเด็ดขาด เข้าใจไหม?”

 

“อื้ม…!”

 

โคโคอะพยักหน้าหงึกๆ อย่างมั่นใจ ผมก็เลยเตรียมพาเธอเข้าไปดูในระยะที่ปลอดภัยโดยห่างจากมีดและตัวมิซากิ

 

“ขอโทษด้วยนะที่ต้องให้เธอมาตามใจพวกเราตลอดแบบนี้”

 

“ไม่เป็นไรเลย ฉันต่างหากที่ได้อะไรจากไรโตะคุงตั้งเยอะ เพราะงั้นไม่ต้องคิดมากเลย แล้วก็ได้เห็นโคโคอะจังสนใจฉันขนาดนี้ ฉันก็รู้สึกดีใจมากเลยนะ”

 

นั่นสินะ… ความน่ารักของโคโคอะนี่มันสุดยอดจริงๆ

 

“เน่ๆ~!”

 

“เข้าใจแล้วๆ”

 

โคโคอะดึงชายเสื้อผมอีกครั้งเหมือนจะเร่งให้รีบเข้าไปใกล้ ผมเลยเริ่มขยับตัวเข้าไปหามิซากิอย่างระมัดระวัง