“――พี่จ๋า… อุ้ม”

 

เช้าวันถัดมา พอเตรียมตัวไปเนอสเซอรี่เสร็จ โคโคอะก็ยื่นมือทั้งสองข้างมาตรงหน้าผม

 

ผมเป็นคนที่อุ้มเธอไปส่งที่เนอสเซอรี่เป็นประจำ

 

“โคโคอะ วันนี้ลองเดินเองดูบ้างไหม?”

 

“…………”

 

โคโคอะมองมาด้วยดวงตาใสแจ๋วแบบจะร้องไห้ราวกับกำลังอ้อนขอให้ผมอุ้ม

 

จริงๆ แล้วควรจะให้เดินเพื่อฝึกขาและเอวให้แข็งแรงมากกว่า… แต่สุดท้ายผมก็-

 

“ถ้าโตขึ้นอีกนิดต้องเดินเองให้ได้นะ”

 

เพราะเธอยังเล็กอยู่ ผมจึงยอมอุ้มตามเดิม

 

“อื้ม…!”

 

โคโคอะอารมณ์ดีสุดๆ เลยเอาแก้มมาถูแก้มผมไปมา เธอยังคงเป็นเด็กขี้อ้อนเหมือนเดิมเลย

 

จากนั้นเราก็ออกจากบ้านแล้วเดินไปเนอสเซอรี่ด้วยกัน

 

เนอสเซอรี่อยู่ค่อนข้างใกล้บ้านจึงเดินไปได้สบายๆ

 

“คุณครู~ สวัสดีค่ะ~!”

 

“จ้ะ โคโคอะจัง สวัสดีนะคะ  สวัสดีคุณชิราอิด้วยนะคะ”

 

พอมาถึงเนอสเซอรี่ คุณครูซาซากาวะก็ยิ้มทักทายเรา

 

“สวัสดีครับ ฝากน้องสาวด้วยนะครับ”

 

“ฝากตัวด้วยค่ะ”

 

ผมก้มหัวให้แล้วโคโคอะก็ทำตามเหมือนเป็นกิจวัตรยามเช้า

 

“ฝากไว้ได้เลยค่ะ คุณชิราอิก็ สู้ๆ กับโรงเรียนนะคะ”

 

“ขอบคุณครับ โคโคอะ เป็นเด็กดีนะ”

 

“อื้ม…! บ๊ายบายพี่ชาย~!”

 

“บ๊ายบาย”

 

ผมโบกมือตอบนิดๆ กลับไปให้โคโคอะที่โบกมือมาอย่างร่าเริง แล้วจึงหันกลับไปมองคุณครูอีกครั้ง

 

“…………”

 

“เอ่อ… มีอะไรหรือเปล่าคะ?”

 

ตอนที่กำลังจะกล่าวลาแล้วมุ่งหน้าไปโรงเรียน ผมก็รู้สึกว่าถูกจ้องมองอยู่

 

ปกติไม่เคยรู้สึกแบบนี้เลย…

 

“ฟุฟุ… ฉันดีใจจริงๆ ที่เป็นคุณชิราอิ”

 

“…ครับ? หมายถึงอะไรเหรอครับ?”

 

“ไม่มีอะไรค่ะ นั่นเป็นเรื่องส่วนตัวของฉันเองค่ะ”

 

เมื่อคุณครูซาซางาวะยิ้มอย่างมีเลศนัยแล้วส่ายหน้าช้าๆ ด้วยรอยยิ้ม ผมก็ไม่เข้าใจเลยว่าเธอต้องการจะสื่ออะไร

 

มันทำให้ผมอดสงสัยไม่ได้ ผมเองก็อยากจะถามให้แน่ใจอยู่หรอก แต่โชคร้ายที่ผมมีต้องขึ้นรถไฟไปเรียน ถ้าพลาดเที่ยวนี้ก็ต้องรออีกตั้งสามสิบนาที

 

“ขอโทษนะครับ พอดีผมต้องไปขึ้นรถไฟ ผมต้องรีบไปแล้ว”

 

“ค่ะ เดินทางปลอดภัยนะคะ”

 

“ขอตัวก่อนนะครับ”

 

ผมก้มศีรษะให้คุณครูซาซางาวะแล้วหันกลับไปมองโคโคอะอีกครั้ง

 

ทันใดนั้น โคโคอะก็ส่งยิ้มอย่างสดใสและน่ารักมาให้ผม

 

เพียงแค่นั้นก็ทำให้ผมรู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาอย่างประหลาด

 

หลังจากนั้นผมก็ออกเดินมุ่งหน้าไปยังสถานี โดยมีน้องสาวแสนน่ารักกับคุณครูคอยส่งยิ้มให้จนลับตา

 

 

“ทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่กันนะ…?”

 

ความรู้สึกแรกที่ผมคิดขึ้นมาได้ตอนมาถึงสถานีก็คือสิ่งนั้น เพราะว่า

 

“อ-อรุณสวัสดิ์นะ ไรโตะคุง”

 

มิซากิกำลังยืนอยู่ที่สถานี

 

ทั้งๆ ที่เราไม่ได้มีนัดว่าจะมาด้วยกัน แถมสถานีนี้ก็ไม่ใช่สถานีที่เธอควรจะขึ้นด้วยซ้ำ

 

เธอควรจะขึ้นรถไฟจากสถานีที่อยู่ถัดจากสถานีผมไปอีกตั้งสองสถานี และถ้าเป็นการเจอกันโดยบังเอิญในขบวนรถไฟก็ยังพอเป็นไปได้อยู่บ้าง แต่เจอกันในสถานีแบบนี้มัน…

 

“แอบรออยู่ก่อนแบบนี้ถือว่าเป็นงานอดิเรกที่ดีเหมือนกันนะ”

 

“พูดงี้กับคนที่เป็นแฟนเนี่ยนะ…?”

 

มิซากิยิ้มอย่างกลืนไม่เข้าคายไม่ออกพลางเดินเข้ามาใกล้ผม แต่จะให้ทำไงได้ล่ะ ถึงจะเป็นแฟนก็เป็นแค่แฟนหลอกๆ เท่านั้นเอง

 

“ถ้าจะมากับฉันล่ะก็บอกไว้ตั้งแต่เมื่อวานก็ได้นี่นา”

 

“เอ่อ… คือเมื่อกี้น่ะนะ ฉันโดนเฮียวกะจังทักว่า ‘เป็นแฟนกันแท้ๆ ทำไมไม่ไปโรงเรียนด้วยกันล่ะ?’ เข้าน่ะสิ…”

 

“แล้วก็เลยเผลอตอบไปว่ากำลังรออยู่ที่สถานีนี้สินะ?”

 

“อืม…”

 

ความคิดของเธอยังโอเคดีอยู่ไหมเนี่ย?

 

“เลิกทำให้การโกหกกลายเป็นนิสัยเถอะนะ”

 

แม้จะมีภาพจากตอนงานเทศกาลแวบขึ้นมาในหัว แต่เรื่องนั้นก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

 

แน่นอนว่าบางสถานการณ์ก็จำเป็นต้องโกหกจริงๆ นั่นแหละ แต่ถ้าเอะอะอะไรก็ใช้การโกหกเพื่อเอาตัวรอดอยู่ตลอด คนรอบข้างก็จะหมดความไว้ใจเอาได้

 

“รู้แล้ว… ขอโทษนะ…”

 

“ไม่ต้องขอโทษฉันก็ได้ ก็ไม่ใช่ว่า—อ่ะ เอาเถอะ แล้วปกติเธอไม่ได้ออกจากบ้านพร้อมกับซูซุมิเนะซังอยู่แล้วเหรอ?”

 

“อืม เพราะบ้านเราอยู่ติดกันก็เลยไปด้วยกันตลอดน่ะ”

 

ถ้าเป็นอย่างนั้นละก็ ซูซุมิเนะซังก็คงไม่เซ้าซี้อะไรมากนักหรอก

 

ถ้าเธอมีนัดกับซูซุมิเนะซังอยู่แล้วแต่กลับบอกว่ามีนัดกับผมด้วย การมาลงที่สถานีนี้มันก็ฟังดูไม่สมเหตุสมผลอยู่ดี

 

จริงๆ แล้วถ้าจะให้ถูกต้อง เธอก็ควรจะบอกซูซุมิเนะซังไว้ล่วงหน้าหรือไม่ก็ขอให้ผมเปลี่ยนเวลานั่งรถไฟมาให้ตรงกันกับเธอ แต่ถ้าไม่มีนัดกับซูซุมิเนะซังตั้งแต่แรก การบอกว่าเธอนัดกับผมไว้แล้วเปลี่ยนเวลารถไฟตามผมก็พอจะฟังขึ้นอยู่เหมือนกัน

 

เพราะทั้งสองคนนี้ออกจากบ้านไปโรงเรียนแต่เช้าอยู่แล้ว ปกติเธอก็คงจะนั่งรถไฟขบวนก่อนหน้าที่ผมนั่งเป็นประจำ

 

ก็แหงล่ะ การกระทำมันชัดเจนขนาดนี้ ยังไงซูซุมิเนะซังก็คงจับได้อยู่ดี แต่ถ้าไม่มีหลักฐาน ก็ไม่สามารถตัดสินได้ว่าเธอโกหกหรอก

 

“ถ้าบอกว่าไปเจอฉันที่บ้านตั้งแต่แรกจะดูน่าสงสัยน้อยที่สุดแล้วล่ะ”

 

“ก็ฉันคิดไม่ถึงขนาดนั้นนี่นา…”

 

“ก็ช่างเถอะ ยังไงมันก็คือการโกหกอยู่ดี”

 

เอาเป็นว่าเดี๋ยวค่อยหาจังหวะเหมาะๆ แล้วช่วยพูดกับซูซุมิเนะซังทีหลังละกัน ยังไงก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงรู้เรื่องครอบครัวผมละเอียดขนาดนั้น ถ้าบอกว่าเพิ่งไปส่งน้องสาวที่เนิร์สเซอรี่มาก็น่าจะพอเนียนไปได้อยู่

 

ปัญหาก็คือจะทำยังไงให้ลากบทสนทนาไปถึงตรงนั้นกับราชินีน้ำแข็งคนนั้นได้เนี่ยสิ

 

“…………”

 

“หืม? มีอะไรเหรอ?”

 

หลังจากเดินผ่านประตูตรวจตั๋วมาแล้ว อยู่ๆ มิซากิก็เอาแต่มองหน้าผมจนผมอดถามกลับไปไม่ได้

 

“เมื่อกี้นี่้คิดเรื่องที่จะช่วยพูดแทนฉันกับเฮียวกะจังอยู่ใช่มั้ย?”

 

“รู้ได้ไงน่ะ?”

 

“ก็ตอนนั้นนายทำตัวเงียบๆ แล้วทำหน้าเหมือนกำลังใช้ความคิดอยู่ ฉันเลยเดาว่าอาจจะใช่ก็ได้”

 

พอเป็นเรื่องเกี่ยวกับซูซุมิเนะซัง มิซากิก็มักจะกลายเป็นคนซื่อๆ ดูโป๊ะๆ จนทำให้ผมลืมไปเลยว่าจริงๆ แล้วเธอก็ฉลาดเหมือนกัน

 

ถ้าจำไม่ผิด เรื่องผลการเรียน เธอน่าจะได้อันดับรองจากซูซุมิเนะซังที่มักได้ที่หนึ่งอยู่ตลอดด้วยซ้ำ

 

ถ้าให้สู้เรื่องเรียนล่ะก็ผมคงหมดทางจะสู้ได้เลยจริงๆ

 

“ไรโตะคุงน่ะ ใจดีจริงๆ นะ…”

 

“ไม่หรอก ฉันก็แค่ไม่อยากมีเรื่องกับซูซุมิเนะซังน่ะ เพราะงั้นมันก็เพื่อความสะดวกของฉันเอง ไม่ได้ใจดีอะไรหรอก”

 

“หรือว่า… ไรโตะคุงชอบเฮียวกะจังเหรอ?”

 

“…หา?”

 

ผมเผลอหยุดคิดไปสองสามวินาทีเพื่อประมวลสิ่งที่เธอพูดออกมา

 

“มะ-ไม่ต้องทำหน้าดุขนาดนั้นก็ได้มั้ง…!”

 

“เดี๋ยวนะ แล้วทำไมฉันถึงต้องชอบซูซุมิเนะซังล่ะ?”

 

“ก็… เฮียวกะจังน่ารักแถมยังหัวดี แล้วก็ทั้งสองคนก็รู้จักกันมาก่อนด้วยไม่ใช่เหรอ?”

 

มิซากิเงยหน้าขึ้นมามองผมด้วยแววตาเหมือนกำลังแอบสำรวจปฏิกิริยา แต่สิ่งที่เธอพูดออกมากลับทำให้ผมรู้สึกงงเสียมากกว่า

 

“รู้จักกันมาก่อน… เธอหมายถึงก่อนงานเทศกาลน่ะเหรอ?”

 

แต่ถ้าแค่นั้น สำหรับเพื่อนร่วมชั้นก็นับว่าเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วนี่นา

 

“ตั้งแต่ก่อนเข้าม.ปลายเลย เอ๊ะ… หรือฉันจำผิด?”

 

“ฉันเพิ่งรู้จักซูซุมิเนะซังตอนเข้าม.ปลายนี่แหละ”

 

“งั้นเหรอ…”

 

อืม แล้วทำไมถึงตอบเหมือนไม่ค่อยแน่ใจแบบนั้นล่ะ? หรือว่ามีความเป็นไปได้ที่ผมเคยเจอเธอที่ไหนมาก่อนแล้วผมเป็นฝ่ายลืมแต่เธอยังจำได้อยู่

 

ถ้าเป็นแบบนั้น บางทีการที่เธอเย็นชากับผมในช่วงแรกของการเรียนอาจจะมีสาเหตุจากตรงนี้ก็ได้

 

ถึงอย่างนั้นเธอก็ไม่ได้มีท่าทางเป็นมิตรกับผู้ชายคนอื่นสักเท่าไหร่เหมือนกัน เพราะงั้นจะว่าผมคิดมากเกินไปก็คงใช่

 

“เอาเป็นว่าฉันไม่ได้ชอบซูซุมิเนะซังหรอกนะ แล้วก็ไม่ได้มีคนที่ชอบอยู่ด้วย”

 

“งั้นเหรอ… โล่งอกไปที…”

 

มิซากิยกมือขึ้นแตะอกอย่างโล่งใจ และนั่นก็คือคำตอบของผม

 

“เพราะถ้านายชอบเฮียวกะจังล่ะก็… มันคงทำให้ความสัมพันธ์ของเรากลายเป็นเรื่องยุ่งยากน่าดูเลยเนอะ”

 

ก็จริง มันก็ต้องเป็นแบบนั้นแหละ ไม่มีทางหรอกที่มิซากิจะรู้สึกอะไรกับผม

 

“—อ๊ะ รถไฟมาแล้วล่ะ”

 

พอรถไฟแล่นเข้ามาจอด เราสองคนก็หยุดเรื่องสนทนาไว้แต่เพียงเท่านั้น