ซูซุมิเนะซังยิงคำถามจู่โจมเข้ามาอย่างไม่ทันตั้งตัว

ความกล้าแบบไม่ลังเลนี่แหละคงเป็นหนึ่งในข้อดีของเธอ

 

แต่ในมุมของคนที่ต้องเผชิญหน้ากับเธอ มันคือความน่าปวดหัวสุดๆ เลยต่างหาก

 

“ถามผิดคนแล้วไม่ใช่รึไง? ถ้าจะถามเรื่องนั้นก็ควรจะไปถามมิซากิไม่ใช่เหรอ?”

 

ผมสบตากับเธอพลางทำหน้าเหนื่อยหน่าย

ผมพยายามไม่เผยข้อมูลโดยไม่จำเป็น แต่ถ้าเธอกำลังแกล้งหยั่งเชิงผม ผมก็ต้องรับมือให้ดี

 

“ฉันไม่อยากถามจากมิซากิหรอก”

 

“ทำไมล่ะ?”

 

พวกเธอสองคนนี่นะ… คนหนึ่งก็พยายามปิดบัง อีกคนก็ไม่อยากถาม นี่เป็นเพื่อนสนิทกันจริงๆ เหรอเนี่ย?

 

แต่แล้วคำตอบที่เธอพูดออกมาก็ทำให้ผมต้องเปลี่ยนความคิด

 

“ในสถานการณ์แบบนี้ ถ้าฉันเป็นคนถามเอง มิซากิก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องโกหก ฉันถึงไม่ถาม เพราะฉันไม่ชอบคนโกหกน่ะสิ”

 

ดูเหมือนเธอจะเข้าใจนิสัยของมิซากิดีถึงขนาดไม่ยอมสร้างสถานการณ์ให้เพื่อนต้องพูดโกหกเลยทีเดียว

 

“แต่โดยปกติ ถ้าเป็นเพื่อนสนิทกันจริงๆ ก็ควรพูดตรงๆ กันไม่ใช่เหรอ?”

 

ผมลองถามกลับไปในแบบเดียวกับที่เคยถามมิซากิมาก่อนเพราะยังรู้สึกคาใจอยู่ และก็อยากรู้ด้วยว่าเธอจะตอบยังไง

 

“ขอฉันพูดข้อสันนิษฐานของฉันก่อนจะได้ไหม?”

 

เธอไม่ได้ตอบตรงๆ แต่กลับเอ่ยขออย่างสุภาพแทน

 

“ได้อยู่แล้ว พูดมาเถอะ”

 

“ขอบคุณนะ มิซากิน่ะมีเหตุผลบางอย่างที่ทำให้เธอไม่สามารถมีแฟนได้ แต่จู่ๆ ก็มาคบกับเด็กผู้ชายที่แทบไม่เคยคุยกันมาก่อน มันดูแปลกใช่มั้ยล่ะ?”

 

ดูเหมือนว่าเธอจะรู้เรื่องฝังใจของมิซากิด้วย

 

ที่เธอไม่พูดออกมาตรงๆ อาจเป็นเพราะคำนึงว่าผมอาจยังไม่รู้เรื่องนั้น เพราะงั้นถึงไม่ได้ลงรายละเอียด

 

“แล้วไงต่อ?”

 

ผมเห็นว่าเธอยังมีอะไรจะพูดจึงเร่งให้เธอพูดต่อ

 

“เพราะงั้นฉันก็เลยคิดว่าคำตอบมันอยู่ในสิ่งที่มิซากิพูดในห้องเรียนตอนเช้า วันเทศกาลฤดูร้อนน่ะ มิซากิถูกหนุ่มๆ เข้ามาจีบ แล้วนายก็คงแกล้งทำเป็นแฟนเพื่อช่วยเธอใช่มั้ยล่ะ?”

 

พูดจบเธอก็มองสบตาผมด้วยแววตาแน่วแน่เหมือนมั่นใจในคำตอบของตัวเอง

 

มั่นใจเกินไปแล้ว…

 

“ปกติถ้าเป็นคนอื่นล่ะก็อาจจะทำแบบนั้นก็ได้ แต่เธอไม่รู้ชื่อเสียงของฉันรึไง? คิดว่าฉันจะเข้าไปยุ่งเรื่องวุ่นวายแบบนั้นเองเหรอ?”

 

แม้จะน่าหนักใจที่เธอรู้เรื่องของมิซากิดี แต่ในเมื่อรับบทเป็นแฟนปลอมๆ แล้ว ผมก็ต้องเล่นให้ถึงที่สุด

 

ในสายตาคนที่โรงเรียน ผมน่ะเป็นพวกเข้ากับใครไม่เก่ง เย็นชา ไม่เคยช่วยใคร เพราะงั้นถ้าอ้างภาพลักษณ์นั้นก็อาจพอใช้กลบเกลื่อนได้

 

แต่ทว่า…

 

“นายน่ะ ถ้าเป็นคนอย่างนายก็คงช่วยเธอไว้แหละ”

 

จู่ๆ ซูซุมิเนะซังก็พูดแบบนั้นขึ้นมาโดยไม่ลังเล

 

“ไม่หรอก ฉันคงไม่ช่วยแน่ๆ”

 

“หืม~?”

 

แค่เสียงก็รู้แล้วว่าเธอไม่เชื่อผมเลยสักนิด

 

“ช่างเถอะ ประเด็นนั้นขอปล่อยผ่านละกัน”

 

“อย่าปล่อยผ่านสิ!?”

 

โดนปัดประเด็นทิ้งอย่างหน้าตาเฉยจนผมเผลอหลุดปากแทรกไปทันที

 

“มันก็แค่บทสนทนาที่ไร้ประโยชน์น่ะ ยังไงนายก็ไม่ยอมรับ ส่วนฉันเองก็ไม่ยอมเหมือนกัน”

 

ก็จริงว่าผมไม่มีทางยอมรับแน่ๆ แต่การที่เธอไม่ยอมถอยนี่เป็นเพราะอะไรนะ…?

 

ทั้งที่เราแทบไม่ได้คุยกันเลยแท้ๆ เวลาคุยกันในโรงเรียน เธอก็ทำกับผมเหมือนพวกผู้ชายคนอื่น

 

“กลับเข้าเรื่องนะ พอพวกเธอเล่นบทแฟนปลอมให้คนอื่นเห็นเข้าเยอะๆ มิซากิก็เริ่มได้รับข้อความสอบถามมากมายผ่านแอปแชต สุดท้ายเธอก็เลยคิดว่าถ้ายังคบกับชิราอิคุงต่อไปแบบนี้ล่ะก็ เธอคงได้หลุดพ้นจากวังวนละครเวทีสารภาพรักซักที”

 

ซูซุมิเนะซังเอามือเท้าคางแล้วพูดความเห็นของตัวเองอย่างมั่นใจเต็มที่

ถึงอยากจะทักว่า ‘นี่เธอเป็นนักสืบรึไง’ แต่ตอนนี้เธอดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษ ผมเลยเลือกจะเงียบไว้ดีกว่า

 

“แต่เธอก็เรียกมันว่าเวทีสารภาพรักเหมือนกันนะ”

 

“ก็ในสายตาฉันมันกลายเป็นโชว์ให้คนดูไปแล้วนี่”

 

คำตอบของเธอยังคงนิ่งเรียบเหมือนเดิม เหมือนเธอจะไม่ค่อยใส่ใจเรื่องของคนอื่นเท่าไหร่

 

“ไม่โกรธบ้างเหรอที่เพื่อนสมัยเด็กกลายเป็นของโชว์ไปแบบนั้นน่ะ?”

 

“จะเบี่ยงประเด็นไปก็เปล่าประโยชน์นะ”

 

“ไม่ใด้จะเบี่ยงซะหน่อย”

 

แย่ละ โดนจับได้ซะแล้ว

 

“แต่เอาเถอะ จะตอบให้ก็ได้ ถึงจะมีความรู้สึกไม่ดีเวลาเห็นคนดูเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุก แต่เด็กผู้ชายที่สารภาพรักกับมิซากิทุกคนต่างก็จริงจังกันทั้งนั้นแหละ ถ้าเป็นแบบนั้นฉันก็ไม่มีสิทธิ์ไปหยุดพวกเขาหรอก”

 

งั้นเหรอ… แบบนี้เองสินะที่ทำให้เธอไม่เข้าไปขัด

 

แม้จะดูเป็นโชว์ในสายตาคนภายนอก แต่คนที่ขึ้นเวทีนั้นล้วนจริงจังกันทั้งนั้น อย่างกัปตันชมรมบาสที่เป็นขวัญใจสาวๆ ก็ยังสารภาพรักแบบจริงใจเลย

 

ซูซุมิเนะซังเลยเลือกที่จะหลับตาข้างหนึ่งเพราะรู้ดีว่ามันไม่ใช่แค่เรื่องเล่นๆ และถ้าจะกำจัดคนที่พยายามสารภาพรักออกไปทั้งๆ ที่ต้นเหตุมันยังอยู่ มันก็ไม่มีทางสำเร็จหรอก

 

“ดูเหมือนจะใจดีเหมือนกันนะ”

 

“อ๊ะ สุดท้ายก็เผลอพูดความจริงออกมาจนได้สินะ?”

 

คำที่ผมหลุดปากออกไปโดยไม่ตั้งใจทำให้ซูซุมิเนะซังหันมาสนใจขึ้นมาทันทีพร้อมกับยิ้มมุมปากเล็กๆ แล้วเธอก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ลดระดับลงหลายขั้นว่า

 

“ระวังหน่อยนะ เดี๋ยวฉันจะโกรธเอานะ”

 

เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ

 

อืม เธอน่ากลัวจริงๆ ด้วย

 

“ฉันก็ชมอยู่นี่ไงว่าดูใจดี”

 

“แต่นายพูดว่า ‘ดูเหมือนจะใจดี’ ใช่มั้ย? แปลว่านายมองว่าฉันไม่ใจดีเลยสักนิดอยู่แล้วน่ะสิ”

 

เธอเองก็น่าจะรู้ตัวอยู่แล้วนี่นา

 

เอาเถอะ ยังไงก็อย่าเผลอพูดอะไรแย่ๆ มากไปกว่านี้เลย

 

“แล้วไงล่ะ? ความเห็นของฉันตรงกับความจริงรึเปล่า?”

 

ผมคิดว่าเธอน่าจะลืมไปแล้วซะอีก แต่ดูเหมือนจะยังไม่ลืมประเด็นที่พูดกันอยู่ก่อนหน้านี้ จะทำยังไงดีล่ะ…

 

“ถ้าฉันบอกว่าไม่ใช่ล่ะ นายจะเชื่อมั้ย?”

 

“ถ้าเธอพูดแบบนั้นได้เต็มปาก ฉันก็จะเชื่อ”

 

เข้าใจแล้วล่ะ เธอตั้งใจจะเชื่อคำพูดของผมจริงๆ แหละ แต่สายตาของเธอเหมือนจะพูดว่า ‘ถ้านั่นเป็นคำโกหก นายรู้ใช่มั้ยว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น?’

 

แน่นอนว่าต่อให้โดนจับได้ถึงขนาดนี้แล้ว ผมก็ยังไม่ควรพูดออกไป เพราะผมให้สัญญากับมิซากิไว้แล้วว่าจะไม่บอกใครง่ายๆ

 

“ก็แล้วแต่จะคิดแล้วกัน”

 

“เล่นไม่ซื่อเลยนะ”

 

ผมตอบแบบกำปั้นทุบดินไป ทำเอาซูซุมิเนะซังหรี่ตาพร้อมทำหน้าไม่พอใจใส่ผมทันที

ก็เข้าใจแหละว่ามันไม่ใช่คำตอบที่ใครจะพอใจได้ง่ายๆ

 

“นี่มันเรื่องของฉันกับมิซากินะ ไม่ใช่เรื่องที่เธอจะต้องมารู้หรือต้องมาถามด้วยซ้ำ”

 

เธอเงียบไปพร้อมกับทำหน้าหงุดหงิดอยู่ครู่หนึ่ง

ที่ผมพูดออกไปล้วนเป็นเรื่องจริงทั้งหมด เพราะสุดท้ายแล้วมันก็ไม่ใช่ธุระของเธอ

 

“เฮ้อ… มาเสียเที่ยวจริงๆ”

 

ดูเหมือนเธอจะยอมแพ้แล้ว

ดีละ อย่างน้อยก็คุยกันจบโดยไม่ต้องทะเลาะกัน

 

“แล้วที่มิซากิไม่ยอมบอกความจริงกับเธอน่ะ เป็นเพราะอะไรเหรอ?”

 

“หืม? นายไม่ยอมบอกว่าฉันเดาถูกมั้ยแต่ดันมาถามฉันซะงั้นน่ะเหรอ?”

 

“ก็ฉันอยากรู้”

 

ถึงผมจะรู้อยู่แล้วว่ามิซากิให้เหตุผลอะไรกับเธอไป แต่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าในมุมมองของซูซุมิเนะซังที่เป็นคนที่เข้าใจมิซากิดีจะวิเคราะห์ว่ายังไงบ้าง

 

“เฮ้อ…”

 

เธอถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายราวกับจะบอกว่า ‘ทำไมต้องถามอะไรแบบนี้ด้วยนะ’ ก่อนจะพูดต่อว่า

 

“มิซากิคิดว่าถ้าฉันรู้ว่าเธอโกหกความรู้สึกของพวกผู้ชายที่มาสารภาพรัก เธอต้องโดนฉันเกลียดแน่ๆ”

 

“แต่ถ้าอย่างนั้นทำไมเธอไม่บอกไปตรงๆ ล่ะว่าเธอจะไม่โกรธ? ก็ในความเป็นจริงเธอไม่ได้โกรธนี่นา?”

 

ทั้งที่ซูซุมิเนะซังเองก็รู้ดีอยู่แล้วว่ามิซากิกำลังโกหกแต่กลับไม่มีท่าทีโกรธเลยสักนิด

ผมว่าเรื่องนี้เป็นแค่ความคิดมากของมิซากิเท่านั้น

 

“ก็ใช่ ถ้ามิซากิบอกฉันมาตรงๆ ตั้งแต่แรกว่ากำลังลำบากอยู่ ฉันก็ไม่มีทางโกรธแน่นอน แถมฉันก็จะคิดด้วยว่าที่เธอเลือกทำแบบนี้ก็ถือว่าเป็นวิธีแก้ปัญหาที่ไม่เลวด้วยซ้ำ แต่ถึงจะเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันก็ไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องเป็นฝ่ายพูดก่อนเสมอ และฉันก็ไม่ได้ใจดีขนาดจะตามใจเธอทุกเรื่องหรอกนะ”

 

ดูเหมือนเธอจะคิดว่าถ้าจะทำขนาดนี้แล้วก็จงพูดออกมาตรงๆ เองเถอะ

เธอคนนี้คิดแบบผู้ใหญ่จริงๆ…

 

สำหรับเธอแล้ว บางทีแม้จะเป็นรุ่นเดียวกัน แต่มิซากิก็อาจจะเหมือนน้องสาวคนหนึ่งก็เป็นได้

 

“ขอบคุณที่ตอบคำถามให้ แล้วก็ขอโทษด้วยนะที่ทำให้เธอต้องลำบากมาถึงนี่”

 

“ฟุฟุ… อยู่ดีๆ นายมาขอโทษแบบนี้ ดูแปลกจังเลยนะ”

 

ผมแค่รู้สึกว่าควรจะขอบคุณเธอที่ยอมตอบคำถามผม ผมเลยขอโทษไปตามมารยาท แต่กลับถูกเธอหัวเราะอย่างขบขัน

 

นี่น่าจะเป็นครั้งแรกที่ผมเห็นซูซุมิเนะซังยิ้มให้กับผู้ชายเลยก็ว่าได้

 

“ฉันเป็นคนที่มาหาเองนะ นายไม่จำเป็นต้องขอโทษหรอก แล้วอีกอย่างฉันยังมีเรื่องที่ต้องคุยอีกเรื่องหนึ่งด้วย”

 

“หา!? ยังมีอีกเหรอ…?”

 

“อะไรล่ะ ทำหน้าเหมือนจะหนีฉันอย่างนั้นแหละ”

 

ดูเหมือนผมจะเผลอแสดงสีหน้าออกไปเพราะเธอมองมาด้วยสายตาเหมือนน้อยใจเล็กๆ

 

“ก็ฉันไม่อยากให้แม่เข้าใจผิดนี่”

 

“ไม่ต้องห่วงหรอก แม่นายยังไม่กลับมาหรอกน่า”

 

“ว่าแต่… ฉันสงสัยตั้งแต่เมื่อกี้แล้วนะ ทำไมเธอถึงรู้เรื่องแม่ของฉันละเอียดขนาดนั้น?”

 

ถือโอกาสถามออกไปเลยละกัน

แต่สิ่งที่เธอทำก็แค่ยักไหล่พร้อมกับหัวเราะในลำคออย่างเบาๆ

 

“คนที่จงใจไม่ยอมบอกฉันก่อนก็ไม่มีสิทธิจะรู้เหมือนกันหรอกนะ”

 

ดูเหมือนจะเป็นการเอาคืนแบบแกล้งๆ ของเธอ

มิซากิกับเธอนี่ถึงจะดูโตแค่ไหน แต่จริงๆ ก็ยังมีมุมเด็กๆ อยู่เหมือนกันทั้งคู่

 

“ฉันไม่ได้ตั้งใจจะจงใจไม่บอกเธอสักหน่อย”

 

“สำหรับฉันมันก็เหมือนกันนั่นแหละ”

 

“เฮ้อ… ก็ได้ๆ แล้วเรื่องที่ว่ายังมีอีกอย่างน่ะคืออะไร?”

 

ดูเหมือนถ้าผมไม่ยอมพูดก่อน เธอก็จะไม่ยอมเฉลยเหมือนกัน

งั้นก็ช่างเถอะ รีบๆ พูดให้จบแล้วจะได้กลับกันสักที แต่แล้ว-

 

“ขอบคุณนะที่ดูแลมิซากิให้ เธอเป็นคนที่อาจจะวุ่นวายนิดหน่อยแต่ก็เป็นเด็กดีคนหนึ่ง ช่วยปกป้องเธอให้ด้วยนะ”

 

เธอพูดพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนราวกับคนละคนกับตอนก่อนหน้านี้ ก่อนจะเอ่ยคำขอบคุณด้วยน้ำเสียงที่แสนอบอุ่น

 

“…………”

 

“งั้นก็… ฝันดีนะ”

 

พูดจบ เธอก็หมุนตัวเดินจากไปอย่างอารมณ์ดี

 

อะไรกันเนี่ย… สมองผมประมวลผลไม่ทันแล้วว่าตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นบ้าง…