“ฉ…ฉัน…ไม่อยากตื่นแล้ว..ว…”

 

เช้าวันถัดมาหลังจากซื้อตัวพวกทาสบาดเจ็บมาทั้งกอง ฉันก็ตื่นขึ้นมาด้วยอารมณ์หมดแรงสิ้นดี

 

ไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ ว่าทาสที่ฉันซื้อมามั่ว ๆ ดันกลายเป็นเศษซากของรัฐบาลเก่า… แถมยังมีเจ้าชายปะปนอยู่ด้วยเนี่ย!

 

ที่หนักกว่านั้นคือ ฉันเผลอพูดอะไรไปเล่น ๆ พวกเขาก็ฮึกเหิมขึ้นมาจะ  “ก่อปฏิวัติ” ขึ้นมาเฉยเลย!? บ้าไปแล้ว?

 

…เดี๋ยวนะ ไม่สิ เรื่องแบบนี้มันไม่น่าเกิดขึ้นจริงได้หรอก

 

“ชะ ใช่สิ! มันไม่มีทางเป็นเรื่องจริงได้หรอก! เมื่อวานน่ะ…ต้องเป็นฝันแน่ ๆ!”

 

ใช่ ๆๆๆ ทุกอย่างก่อนหน้านี้น่ะ… ฝันทั้งนั้นแหละ!

 

“ข้ามาปลุกแล้ว คุณหนูเรย์เต้”

 

ไม่ใช่ฝันสินะ

 

เสียงผู้ชายดังขึ้นกลางห้องแบบไม่ให้ตั้งตัว

 

ฉันหันไปทางประตู และ…

 

“วะ…ไวซ์คุง”

 

“ใช่ ข้าเอง”

 

คนที่ยืนอยู่ตรงนั้นไม่ใช่ใครอื่น นอกจาก องค์ชายไวซ์ ตัวเป็น ๆ และเป็นต้นเหตุของฝันร้ายเมื่อวาน!

 

“อ๊าาา… แสดงว่าเมื่อวานไม่ใช่ความฝันจริง ๆ ด้วย…”

 

“ยังงัวเงียอยู่รึเปล่า คุณหนูเรย์เต้? ฝันถึงอะไรล่ะ?”

 

“ฝันว่าตัวเองโดนล้อมรอบด้วยระเบิดน่ะ”

 

“ถ้าอย่างนั้นก็วางใจเถอะ ข้าจะปกป้องจากระเบิดพวกนั้นเอง”

 

อย่าพูดอะไรเท่ ๆ แบบนั้นเซ่! ระเบิดก็คือเอ็งนั่นแหละ ไอ้ชาย!!

 

“ยังไงก็ลุกเถอะ วันนี้เช้าอากาศดี มีเสียงนกร้องด้วย”

 

ไวซ์เดินเข้ามาโดยไม่รู้สึกถึงความว้าวุ่นในใจของฉันเลยแม้แต่น้อย

 

อ้อ ลืมบอกไป ตอนนี้เขาแต่งตัวเป็นชุดทหารดูน่าเกรงขาม เหมือนพวกบอดี้การ์ดส่วนตัวเลยล่ะ

 

“อ้อ จริงด้วย… เมื่อวานฉันส่งเหล่าอัศวินไปช่วยกองกำลังในเขตแดน แล้วให้นายมาเป็นบอดี้การ์ดกับคนรับใช้ส่วนตัวของฉัน”

 

จำเหตุการณ์เมื่อวานได้ชัดเจนเลย…

 

พวกอัศวินกับไวซ์คลั่งหนักมาก พากันตะโกน “ทวงคืนอาณาจักร!” 

 

แถมพวกคนใช้ฉันยังไปโหวกเหวกตะโกนลั่น “เมื่อปฏิวัติสำเร็จ ท่านเรย์เตต้องได้เป็นจักรพรรดินี !!”

 

ไม่ ไม่เด็ดขาด! ฉันแค่อยากกลั่นแกล้งชาวบ้านสนุก ๆ ไม่ได้อยากไปยุ่งกับการเมืองการปกครองของชาติซักหน่อย!!

 

ฉันเลยรีบหาทางลดความเดือดทันที ด้วยการพูดว่า—

 

“บุกตะลุยเลยตอนนี้มันบ้าระห่ำเกินไปนะ เราควรใช้ชีวิตปกติไปก่อน แล้ว ค่อย ๆ สะสมกำลังดีกว่า”

 

พวกงี่เง่าก็ดันไปชมอีกว่า “สมกับเป็นท่านเรย์เต้! ตัดสินใจได้เยี่ยมยอด!”

 

เปล่าหรอก พวกนายต่างหากที่เพี้ยนกันไปเอง!

 

“เอาเถอะ ยังไงก็ฝากตัวด้วยแล้วกันนะ ไวซ์คุง”

 

“รับทราบ ในฐานะบอดี้การ์ด ข้าสามารถเชือดคอเจ้าตอนนอนได้อย่างง่ายดาย แต่การที่เจ้ามอบตำแหน่งนี้ให้ แสดงว่าเชื่อในตัวข้าสินะ”

 

ไม่ใช่โว้ย!! อย่ายิ้มแบบเปล่งประกายตอนพูดอะไรน่ากลัวขนาดนั้นสิ!!

 

แกมันอาวุธมีชีวิตเลยนะ! ถ้าเมืองหลวงรู้ตัวเข้า พวกเขาจะบุกมาทันทีแน่!

เพราะงั้นฉันก็เลยต้องคุมไว้ใกล้ ๆ ยังไงล่ะ!

 

“ต้องอยู่ข้าง ๆ ฉันตลอดเข้าใจไหม!?”

 

“…เขินนะเนี่ย”

 

เดวแม่ตบกลิ้ง

 

“เฮ้อ…เอาเถอะ ตอนออกไปข้างนอก ใส่นี่ไว้ด้วยล่ะ”

 

ฉันหยิบผ้าพันแผลออกมาจากลิ้นชักข้างเตียง

 

ก็มันเรื่องปกติของนางร้ายล่ะนะ ที่จะเตรียมอุปกรณ์ปถมพยาบาลไว้ข้างเตียง เผื่อมีคนใช้บ้าจี้มาลอบโจมตีตอนหลับ

 

แต่เอาเข้าจริงจนถึงตอนนี้ เคยได้ใช้แค่ครั้งเดียวเอง

ตอนสาวใช้ฝึกหัดสะดุดล้มแล้วหัวเข่าถลอกนั่นแหละ

 

ปล่อยให้มีเลือดหยดเลอะเทอะบ้านตอนทำงานมันรับไม่ได้หรอกนะ

 

“พันไว้แค่ครึ่งหน้า โดยเฉพาะรอบดวงตาก็พอ แค่นั้นต่อให้มีใครจากเมืองหลวงมาเห็นหน้าก็จำไม่ได้หรอก”

 

“หืม แต่ถ้าพันรอบตา ข้าก็จะมองไม่เห็นสิ”

 

“ก็อย่าพันตรงลูกตาสิยะ”

 

“หืม?”

 

“ก็หมายถึงพันให้รอบหัว แต่เว้นช่องตาไว้ให้มองได้ไง…”

 

“หืมมมมม?”

 

เสียง “หืมมมมม” แบบนั้นคืออะไร!?

 

“…โอ๊ย ยอมก็ได้ เดี๋ยวฉันพันให้เอง นายไปนั่งที่เตียงเลย”

 

“ขอบคุณมาก”

 

ไวซ์นั่งลงบนเตียงอย่างสุภาพ

 

ว้าย เตียงดังเอี๊ยดเลยแฮะ

แรงกระแทกจนก้นฉันแทบกระเด้งตามแรงยุบของเตียงเลย

น้ำหนักต่างกันแค่ไหนเนี่ย…?

 

“เตียงของคุณหนูเรย์เตนุ่มดีจังเลย…สบายมากๆ”

 

“แน่นอนสิ  มันของแพงนี่นา ว่าแต่เจ้าชายอย่างนายก็น่าจะคุ้นเคยกับเตียงหรูอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”

 

“ข้ามักจะฝึกหนักจนหลับคาสนามฝึกบ่อยๆ หลังจากซ้อมกับกองทหารไปสี่ชั่วโมง ข้าก็จะซ้อมคนเดียวต่ออีกสิบหกชั่วโมง แล้วก็สลบตรงนั้นเลย สบายดีออก”

 

“แบบนั้นมันไม่ปกติแล้ว เจ้าชายแบบไหนซ้อมดุขนาดนั้นฟะ!?”

 

ทั้งที่ทำหน้าขรึมตลอด แต่หมอนี่ก็มีมุมเพี้ยนเหมือนกันนะเนี่ย…

 

“องค์ชายสายฝึกโหมจนหมดสติ… แบบนี้มันอะไรกัน?”

 

“ข้ากำลังเปิดรับสมาชิกอยู่ ทหารคนอื่นก็พยายามร่วมฝึก แต่ก็อ้วกแตกเกือบตายกันหมด”

 

ก็แน่นอนสิยะ

 

…ว่าแต่ฉันก็เริ่มอยากเห็นฝีมือดาบของหมอนี่ขึ้นมาซะแล้วสิ ถ้าฝึกหนักขนาดนั้นจริง ก็น่าจะเก่งเอาเรื่องแหละ

 

“โอเค อยู่นิ่ง ๆ นะ”

 

ฉันยืนตรงหน้าหมอนี่ แล้วเริ่มพันผ้าตั้งแต่หน้าผากลงมา

 

“หมุนๆ พัน ไปเรื่อยๆๆ……อืม เอาปิดตาข้างนึงไว้ก่อนก็แล้วกัน เผื่อไว้ใช้แค่ชั้นเดียวคงพอมองทะลุได้ ไม่ลำบากหรอก”

 

“อ้อ จริงสิ ตาข้างที่เป็นสีทองของข้าน่ะเด่นเกินไป ควรซ่อนไว้จนกว่าจะถึงวันปฏิวัติดีกว่า”

 

ฉันภาวนาให้วันนั้นไม่มีวันมาถึงเลย…

 

แล้วก็หยุดพูดสักที! ลมหายใจนายมันมาถึงต้นคอ ฉันจั๊กจี้นะ!

 

“ผูกตรงนี้แน่น ๆ… เสร็จแล้ว แบบนี้คงไม่มีใครจำหน้าได้หรอก”

 

“ขอบคุณ ข้าฝากเจ้าทำทุกเช้าเลยละกัน”

 

“ไม่เฟ้ย! ทำเองสิ!”

 

เฮ้อ… หมอนี่มันเจ้าชายจริง ๆ นั่นแหละ ทั้งเคยตัวเรื่องมีคนดูแล แถมยังมีออร่า “หลุดโลก” อยู่นิด ๆ ด้วย

“ให้ตายเถอะ นายไม่ใช่เด็กแล้วนะ ช่วยทำตัวให้สมกับวัยหน่อยเถอะ”

 

“เจ้าพูดถูก เมื่อเทียบกับคุณหนูเรย์เตแล้ว ข้ายังห่างชั้นนัก ให้ความรู้สึกเป็นผู้ใหญ่จริง ๆ”

 

“ว้าย แหม ปากหวานจังเลยนะคะ~!”

 

หึ พูดอะไรเข้าหูแบบนี้ ฉันล่ะปลื้มเลย

ใช่แล้ว! ฉันนี่แหละ เลดี้ผู้สง่างามเต็มขั้น!

เข้าใจอะไรดีเหมือนกันนี่นะ ไวซ์คุง~

 

“อุฟุฟุ~ ถ้าโกหกละก็ ไม่ให้อภัยแน่!!”

 

“ข้าพูดจริงนะเจ้าช่างน่าอัศจรรย์มาก สำหรับเด็กอายุสิบขวบน่ะนะ”

 

ฉันอายุสิบหกแล้วเฟ้ยยยยยยยยยยยย!!!!

 

——————————————————————–

 

ไวซ์: หนุ่มหล่อหน้าตายที่ถูกขนานนามว่า “เจ้าชายน้ำแข็ง” แต่ข้างในคือบ้าซ้อมระดับสายโหด เคยเข้าใจว่าเรย์เตอายุแค่สิบขวบ

เรย์เต: ↑ ไอ้หมอนี่มันเสียมารยาทสุด ๆ!!!