ช่วงกลางวัน ฉันจัดการงานไปพอสมควรแล้วเลยตัดสินใจออกไปดูความเป็นอยู่ของชาวเมืองสักหน่อย

 

ก็ต้องคอยจับตาดูไว้ก่อน เผื่อเจ้าพวกชาวบ้านมันคิดก่อกบฏอะไรขึ้นมาน่ะนะ

 

“ไปกันได้แล้ว แอชลีย์”

 

“ขอรับบบบบ คุณหนู~~!”

 

“กระตือรือร้นดีจังเลยนะ~”

 

แน่นอนว่าวันนี้คนคุ้มกันคือไอ้แว่นโรคจิตลามก

 

ช่วยไม่ได้ล่ะนะ ก็ไวซ์คุงกับเซ็ตจังยังติดงานก่อสร้างอยู่เลยนี่

 

“อยู่กับแอชลีย์แค่สองคนแบบนี้ ทำให้นึกถึงสมัยก่อนเลยเนอะ~”

 

“ใช่เลยครับ ถึงเมืองจะเปลี่ยนไปเยอะก็เถอะ”

 

คุยกันเพลินๆ ขณะเดินเข้าสู่ย่านคนพลุกพล่าน ทันทีที่ฉันปรากฏตัว พวกชาวเมืองก็พากันโค้งหัวทักทายว่า “ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดีนะขอรับ ท่านเรย์เต้” แล้วก็เปิดทางให้ฉันเป็นแถบ

 

อุฟุฟุฟุ~ สมแล้วที่เป็นฉัน! ทุกคนดูจะกลัวน่าดูเลยล่ะ!

 

“ต่างจากเมื่อหกปีก่อนลิบเลยนะครับ—ตอนนั้นเรียกว่ากึ่งสลัมยังได้เลย”

 

“เสียมารยาทชะมัด…แต่ก็เถียงไม่ได้แฮะ เพราะคนพูดก็เคยอยู่ในสลัมมาก่อน—งั้นคงจริงสินะ ที่นี่เคยแย่มากๆ เลย”

 

หกปีก่อน ตอนที่ฉันเพิ่งขึ้นเป็นผู้นำเขตนี้ ความสงบเรียบร้อยเรียกว่าต่ำติดดิน

 

แค่เดินออกนอกสายตาคนไปนิดเดียว ก็อาจโดนพวกโจรดักปล้นเพื่อหาเงิน

 

แล้วตอนนั้นฉันก็เก็บแอชลีย์มาโดยบังเอิญ …แต่เจ้าหมอนั่นกลับมีประโยชน์อย่างเหลือเชื่อเลยล่ะ

 

“สุดยอดเลยนะนาย…เริ่มจากซัดพวกอันธพาลข้างถนน, ได้เบาะแสก็ซัดหัวหน้ามันต่อ, แล้วก็ล้มบอสใหญ่, แล้วก็ไปตามล่าคนบงการเบื้องหลังต่ออีก…สุดท้ายก็ยึดโลกใต้ดินของฮังกาเรียได้หมดเลย!”

 

“แหะๆ ตอนนั้นผมยังเลือดร้อนอยู่น่ะครับ~”

 

“ตอนนั้นฉันตกใจมากเลยนะ…”

 

แถมยังซ่อนพลังพิเศษสุดแกร่งเอาไว้อีก พอรู้ว่าเคยเป็นถึงอดีตผู้บริหารระดับสูงของกองทหารรับจ้าง “หมานรก” ก็พอเข้าใจได้ล่ะนะ ว่าทำไมถึงโหดขนาดนั้น

 

“ฟุฟุ… ฉันนี่โชคดีจังนะ ที่เก็บของดีได้แบบนี้”

 

“ขอรับ ผมก็รู้สึกเป็นเกียรติที่ได้รับการเก็บมาเลี้ยง… หวังว่าเพื่อนๆ ที่อยู่สลัมจะได้เจอที่ทางที่มีความสุขเหมือนกันนะขอรับ”

 

แอชลีย์ทำตาเหม่อลอยออกไปไกลๆ… พูดถึงก็พึ่งรู้แฮะ ว่าฉันแทบไม่เคยได้ยินเรื่องอดีตของหมอนี่เลย

 

“นี่ แอชลีย์ ตอนอยู่ในสลัม นายมีเพื่อนหรือพรรคพวกมั้ย?”

 

“แน่นอนขอรับ ผมแข็งแกร่งมากเลยมีลูกน้องอยู่ไม่น้อย พวกเราชอบยกพวกตีกันเป็นประจำเลย”

 

ตีกันเรอะ… วัยรุ่นเถื่อนใช้ได้เลยนะ

 

“แล้วก็มีพวกเด็กที่ผมคอยดูแลในฐานะพี่ใหญ่อย่างเช่นเจ้าเด็กชื่อแวมพีด… เจ้าหมอนั่นมีกิฟต์แท้ๆแต่ขี้ขลาดสุดๆไปเลย…”

 

ขณะที่อาชเลย์กำลังจะเริ่มรำลึกความหลัง ก็มีเสียงตะโกนแว่วมาว่า “บอส~~!”

 

“ช่วยแวะดูหน่อยเถอะครับ บอส!”

 

“วันนี้แอปเปิ้ลหวานฉ่ำสุดๆ เลยนะครับ~!?”

 

“มากับคุณหนูเรย์เต้ด้วยนะขอรับ~!”

 

กลุ่มพ่อค้าโหงวเฮ้งไม่น่าไว้ใจก็พากันแหกปากเรียก แหม… นึกออกละว่าใคร

 

ก็พวกแก๊งใต้ดินที่เคยโดนแอชลีย์อัดเละไงล่ะ

 

“ไอ้พวกนั้นเรอะ… เฮ้! ห้ามเรียกข้าว่าบอส! ตอนนี้ข้าไม่ใช่พวกเกเรแล้ว แต่เป็นพ่อบ้านผู้เรียบร้อยต่างหาก!”

 

“ขอโทษครับบอส~!”

 

“อยากโดนข้าตบกระเด็นนักใช่มั้ย ไอ้พวกบ้า!?”

 

พ่อบ้านผู้สุภาพเรียบร้อย ที่กำลังขู่ใช้กำลังอย่างโจ่งแจ้ง… ขำจนจะเป็นลมแล้วเนี่ย

 

“ให้ตายสิ พวกนั้นน่ะ…”

 

“หลังจากนั้น พวกเขาก็โดนแอชลีย์ขู่ให้ ‘ตั้งใจทำงาน’ แล้วตอนนี้ก็กลายเป็นพ่อค้าผลไม้แบบดีงามไปแล้วล่ะ~”

 

เห็นทำงานกันอย่างสนุกสนานแบบนั้นก็ดีแล้วล่ะ… ตั้งใจหาเงินมาจ่ายภาษีให้เรย์เต้ซามะด้วยนะ!

 

“ฟุฟุฟุ…ในที่สุดก็พิสูจน์แล้วว่า การควบคุมผู้คนต้องใช้ความกลัว! ต่อไปก็ฝากตัวเป็นพ่อบ้านสายดาร์กต่อไปด้วยนะ แอชลีย์?”

 

“นับเป็นคำชื่นชมอันน่าเป็นเกียรติอย่างยิ่ง… แต่กระผมขอแก้หนึ่งอย่างครับ”

 

หือ อะไรเหรอ?

 

“สิ่งที่กระผมทำไปนั้นเล็กน้อยนัก… ความสงบสุขที่เกิดขึ้นในดินแดนฮังกาเรีย เป็นผลงานอันยิ่งใหญ่ของคุณหนูแต่เพียงผู้เดียวครับ”

 

แหม แหม!?

 

“นี่ฉันกลายเป็นราชินีแห่งความหวาดกลัวไปแล้วเหรอเนี่ย!? กรี๊ดด~ ร้ายกาจสุด ๆ เลย~!”

 

“ฟุฟุ… ก็ใช่น่ะสิครับ”

 

โอ๊ะโฮะโฮะโฮะ! คำพูดของแอชลีย์ทำให้ฉันอารมณ์ดีสุดๆไปเลยล่ะ!

 

เฮ้ พ่อค้าผลไม้ตรงนั้นน่ะ! รีบเอาแอปเปิ้ลอร่อยๆ มาถวายราชินีซะดีๆ~!

 

“สำหรับแอชลีย์ ฉันจะซื้อผลไม้อีกแบบให้ แล้วเราจะได้แบ่งกันครึ่งๆ… เป็นการแชร์แบบพวกคนชั่วยังไงล่ะ!”

 

“แชร์แบบคนชั่วงั้นเหรอครับ”

 

ใช่เลย! เราจะไม่ซื้อสองอย่าง แต่ซื้อคนละอย่างแล้วแบ่งกัน! ทั้งที่ฉันเป็นเจ้าของดินแดนแท้ๆ ดันงกซะได้! สุดยอดแห่งความร้ายกาจเลย~!

 

“แอชลีย์~ นายอยากกินอันไหน?”

 

“อืม เลือกยากจัง…เพราะตอนนี้รู้สึกอิ่มท้องด้วยความสุขเสียแล้วล่ะครับ”

 

เขาพูดพลางยิ้มอย่างอ่อนโยน

 

“กระผมคือพ่อบ้านที่มีความสุขที่สุดในโลกเลยขอรับ”

 

————————————————————————

 

—ขณะเดียวกัน ในอีกด้านหนึ่ง

 

“อ๊ากกกกก! ขอสาปแก!… เรย์เต้ ฮังกาเรียยยยยย!!”

 

เสียงตะโกนเดือดดาลของชายคนหนึ่งก้องไปทั่วคฤหาสน์

 

ในดินแดนข้างเคียง—แคว้นออร์ไบรท์—ลอร์ดบูลริคกำลังคลั่งสุดขีด

 

เขากระดกไวน์ในถ้วยทองราวกับน้ำเปล่า ก่อนจะปาแก้วเปล่าใส่พ่อบ้านชราพร้อมตะโกน “เอามาอีก!”

 

“ขะ…คุณท่านครับ การดื่มแบบนั้นไม่ดีต่อร่างกายนะครับ…”

 

“หุบปากไปเลย เซบาสเตียน! แกกล้าขัดใจข้าเรอะ!? หรือว่าแกก็หัวเราะเยาะข้าเหมือนคนอื่นด้วยใช่ไหม๊!?”

 

“มะ ไม่กล้าขอรับ! ขะ ข้าน้อยจะไปจัดเตรียมให้ทันที!”

 

พ่อบ้านชรารีบวิ่งหนีไปแทบจะในทันที บุลริกสบถใส่แผ่นหลังอันผอมแห้งของเขา แล้วทรุดตัวลงบนโซฟาหรูอย่างหมดแรง

 

“เรย์เต้… เพราะเรื่องบ้าๆ นั่น ข้า… แคว้นของข้า…!”

 

――เหตุการณ์ทรยศต่อแคว้นฮังกาเรียเมื่อราวหนึ่งสัปดาห์ก่อน

 

ข่าวลือแพร่กระจายไปทั่วทั้งดินแดนอย่างรวดเร็ว

 

เขาพยายามขโมยเทคโนโลยี… โดยส่งลูกตัวเองไปเป็นเครื่องมือ

 

ฝั่งตรงข้ามคือเรย์เต้—เด็กสาวอายุสิบหก แถมยังเป็นเครือญาติด้วยซ้ำ

 

ยิ่งกว่านั้นเธอยังเป็นขุนนางชายแดน ที่มีหน้าที่รับมือกับเหล่ามอนสเตอร์จากแนวชายแดน—แล้วเขากลับไปขัดขาเธอเสียเอง

 

แค่เรื่องใดเรื่องหนึ่งก็ถือว่าน่าอับอายสุด ๆ แล้ว แต่นี่คือผิดทุกข้อพร้อมกัน—โคตรเลวร้าย

 

ผลก็คือ บูลริค ออร์ไบรท์ เสียการสนับสนุนไปหมดสิ้น

 

แล้วพอเรย์เต้ประกาศนโยบาย “เอื้อเฟื้อผู้อพยพ” ขึ้นมา ประชาชนก็พากันแห่ย้ายออกจากแคว้นออร์ไบรท์กันเป็นขบวน…

 

“เวรเอ๊ย! เวรจริงๆ!”

 

แต่ว่า…

 

“ทุกอย่างมันเป็นความผิดของยัยนั่น! ถ้าไม่มีหล่อนล่ะก็ เรื่องคงไม่บานปลายแบบนี้!”

 

บลูริกไม่ได้สำนึกผิดเลยแม้แต่น้อย

 

“จะสั่งสอนให้หล่อนรู้ซะบ้าง… ต้องให้หล่อนรู้สำนึก… ต้องให้หล่อนเข้าใจบ้างซะที!”

 

เขาถึงขั้นมองว่าตัวเองคือ เหยื่อ

 

ก็เหมือนตอนที่พยายามใช้ลูกชาย—เคเนลลิค—ก่อเรื่องเลวร้ายนั่นแหละ

 

เมื่อหกปีก่อน เขาไม่อยากจัดการกับแคว้นฮันกาเรียที่เต็มไปด้วยความเสี่ยง เลยยัดเยียดมันให้เรย์เต้ที่ตอนนั้นอายุแค่สิบขวบ แต่พอแคว้นนั่นเจริญเติบโตขึ้นอย่างผิดคาด เจ้าตัวกลับเชื่อว่า เรย์เต้ฉกโอกาสไปจากตน แบบหน้าตาเฉย เขาหาข้ออ้างให้ตัวเองได้เสมอ

 

ตอนนี้เขาถึงขั้นมองว่าตัวเองเป็น “ชายผู้น่าสงสารที่ถูกช่วงชิงทั้งดินแดนและครอบครัวไปหมดแล้ว”

 

“ต้องล้างแค้นให้ได้… แต่จะทำยังไงดีล่ะ…?”

 

เขาอยากจะกำจัดเรย์เต้…ไม่สิ ถ้าให้ดีต้องยึดทั้งฮังกาเรียมาเป็นของตัวเองให้ได้ บลูริกจึงคิด…คิด…และคิดต่อไป

 

“ข้านี่แหละคือฝ่ายถูก… หากไปฟ้องเจ้าหน้าที่ระดับสูงว่าข้าคือทายาทผู้ชอบธรรมของดินแดนข้างเคียง ก็ต้องได้รับการสนับสนุนแน่…”

 

“ถ้ายังลังเลอยู่ ข้าก็จะให้สินบน บอกว่าพอยึดฮังกาเรียได้เมื่อไหร่ จะแบ่งสมบัติให้”

 

“แต่ที่นี่มันแค่บ้านนอก… ข้าก็ไม่มีเส้นสายกับพวกขุนนางระดับบนซะด้วยสิ…”

 

บลูริกยังคงคิดวนไป

 

ระหว่างนั้น เขายังอารมณ์เสียใส่พ่อบ้านแก่ที่มาเสิร์ฟไวน์ช้า แล้วฟาดไปทีหนึ่งก่อนจะกลับมาวางแผนต่ออย่างเอาเป็นเอาตาย

 

—แล้วในที่สุด…

 

“ใช่แล้ว… นั่นล่ะ…”

 

เขานึกถึงเหตุการณ์เมื่อราวสัปดาห์ก่อนขึ้นมาได้

 

ชายหนุ่มรูปงามผมดำตาทองคนนั้น ผู้เคียงข้างเรย์เต้และทุบคฤหาสน์จนเละ

 

เขาหน้าตาเหมือนเจ้าชายไวซ์ สเตรน—ผู้ล้มตายกลางการปฏิวัตินั่นไม่มีผิด!

 

แถมในกลุ่มประชาชนฮังกาเรียที่บุกเข้ามานั่น ยังมีคนที่หน้าตาเหมือนเจ้าชายชาคี แรักไทม์ ผู้สิ้นชีพจากการถูกรุกรานอีกด้วยไม่ใช่หรือ?

 

“อย่าบอกนะว่ายังมีชีวิต… ไม่สิ ไม่มีทางเป็นไปได้ รัฐบาลประกาศชัดว่าเจ้าทั้งคู่ตายไปแล้ว… แต่กระนั้น…คุคุคุ…”

 

บลูริกนึกแผนอันยอดเยี่ยมขึ้นได้—แผนที่พวกชาวบ้านธรรมดาทำไม่ได้แน่นอน

 

“ข้าจะปล่อยข่าวลือในแวดวงขุนนางว่า ‘ไวซ์กับชาคีลยังไม่ตาย และเรย์เต้ ฮังกาเรียเป็นคนซ่อนพวกเขาไว้’!”

 

เขายกย่องแผนตัวเองว่าสมบูรณ์แบบที่สุด

 

ถ้าข่าวลือนั่นจำกัดอยู่แค่ในหมู่ชาวบ้านหรือนักรบล่างๆ ล่ะก็ รัฐไม่มีวันขยับเขยื้อนแน่นอน เพราะใครจะไปเสียเวลาฟังคำเพ้อเจ้อลอยๆ กันล่ะ?

 

แต่ถ้าข่าวลือนั่นหลุดไปในหมู่ขุนนางล่ะก็—เรื่องจะเปลี่ยนทันที แม้แต่ราชวังก็ต้องรีบหาความจริงให้ได้

 

แล้วถ้าเป็นอย่างนั้นล่ะก็…

 

“พวกเขาจะมา! มายังแคว้นฮังกาเรีย! แล้วก็จะต้องผ่านแคว้นของข้า—เหล่าขุนนางชั้นสูงของรัฐบาลจะมาแน่นอน!!”

 

บลูริกหัวเราะอย่างสะใจ จะโกหกหรือเปล่าไม่สำคัญ แค่แกล้งทำเป็น “ได้ยินมาจากข่าวลือเหมือนกัน” ก็จบ

 

จุดสำคัญคือ—แค่ได้โยงใยสัมพันธ์กับพวกเบื้องบนก็พอแล้ว

 

“ถ้าโกหกกระจอกๆ แบบนี้จะใช้ล้างแค้นได้ล่ะก็—ก็ยินดีสุดๆ เลยล่ะ! วะฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

 

บลูริกไม่มีแม้แต่ร่องรอยของความลังเลในการลากญาติของตัวเองให้ตกต่ำ—ความผิดบาปในการทรยศสายเลือดไม่มีอยู่ในหัว?

 

ทว่า—เขาไม่รู้เลยว่า…

 

ไอ้เรื่องโกหกไร้สาระที่เขาปั้นขึ้นมา… มันดันเป็นความจริงเข้าเต็มๆ

 

และแล้ว…

 

“ถ้าจำไม่ผิด ผู้ที่ถูกแต่งตั้งเป็นแม่ทัพคนใหม่ชื่อแซ็กซ์ โรอาใช่ไหมล่ะ ได้ยินว่าเป็นแค่นักรบรับจ้างที่เห็นแก่เงิน ถ้ามีใครที่สนิทกับเขาเข้ามาใกล้ล่ะก็ ใช้สินบนก็ผูกสายสัมพันธ์ได้ไม่ยากหรอก…”

 

แต่บุลริกไม่รู้…

 

ว่าแท้จริงแล้ว แซ็กซ์ โรอา “ราชาแห่งทหารรับจ้าง” คนนั้น… คือผู้กุมอำนาจเบื้องหลังประเทศนี้อย่างแท้จริง

 

และเขา—คือคนที่ไม่มีวันยอมให้อภัยการทรยศเด็ดขาด