“ฉันตื่นแล้วค่า!”

 

—ฉันเรย์เต้ ฮังกาเรีย และเช้านี้ก็ตื่นแต่ไก่โห่เช่นเคย

 

ตื่นก่อนไวซ์คุงที่ออกไปฟันต้นไม้ด้วยกระบวนท่าดาบระเบิดซะอีก แล้วก็เริ่มแต่งตัวเองทันที

 

นั่งหน้ากระจก หวีผมเงินเงาวาวสุดรักสุดหวงของตัวเองอย่างทะนุถนอม

 

ไม่ใช้สาวใช้ค่ะ

 

เพราะถ้าปล่อยให้เมดทำให้ล่ะก็ พวกหล่อนจะตบตีแย่งสิทธิ์ “เตรียมตัวตอนเช้าให้เรย์เต้ซามะ” จนบ้านแตก ส่วนถ้าให้แอชลีย์ช่วยก็มีแต่จะได้เสียงหอบหื่นกลับมาแทน

 

“ทำไมผู้ชายรอบตัวฉันถึงมีแต่พวกประหลาดกันหมดเลยฟะ…?”

 

บ่นไปแต่งตัวไป แล้วก็สวมชุดเจ้าประจำที่ดูร้ายกาจสุด ๆ ให้เสร็จสรรพ

 

จากนั้นก็หันหน้าไปทางหน้าต่างแล้วตะโกนประกาศอย่างภูมิใจ

 

“เหล่าราษฎรทั้งหลาย~! วันนี้เรย์เต้ซามะผู้ชั่วร้ายจะใช้แรงงานพวกเจ้าให้คุ้มอีกเช่นเคย! โอ้ะโฮ่โฮ่โฮ่โฮ่โฮ่~~~~!!”

 

[[[โอ้วววววววววว!!!!! เรย์เต้ซาม้าาาาาาーーーーー!!!]]]

 

เสียงของฉันถูกตะโกนตอบรับจากประชากรกว่าหนึ่งแสนห้าหมื่นคน ที่ขยายตัวขึ้นเพราะรับชาวออร์ไบรท์เข้ามาอยู่ด้วย

 

เอ่อ… เสียงดังไปแล้วนะพวกนาย

 

———————————————————–

 

“เธอทำแบบนั้นทุกเช้าเลยเหรอ?”

 

“อ๊ะ เคเนะ~”

 

“อย่ามาเรียกชื่อฉันให้มันน่ารักสิ…!”

 

ณ โต๊ะอาหารเช้ายามเช้า

 

คุณเพื่อนวัยเด็กที่มาพักกับฉันพักหลังนี้เริ่มถามคำถามประหลาดอีกแล้ว

 

“ก็ไอ้ตอนที่เธอตะโกน ‘วันนี้จะใช้แรงพวกเจ้าให้คุ้ม!’ ตอนเช้าน่ะ ฉันว่าแค่นั้นก็น่าตกใจแล้วนะ แต่ที่น่าตกใจกว่าคือพวกชาวบ้านดันตะโกนตอบกลับด้วยความฮึกเหิมซะงั้น”

 

“อ๋อ นั่นกิจวัตรยามเช้าฉันเอง~”

 

“มันเป็นกิจวัตรแบบไหนนั่น…?”

 

เฮ้อ~ เด็กน้อยนี่ไม่เข้าใจอะไรเลยจริง ๆ

 

“ก็ดูสิ ฉันฉลาดจะตายใช่มั้ยล่ะ?”

 

“ถ้าเฉพาะบางส่วนก็ว่าไปอย่างนะ”

 

“ฉันฉลาดโดยรวมเลยต่างหาก แล้วพวกชาวบ้านก็ไม่ได้ฉลาดอะไรใช่มั้ยล่ะ? ถ้าฉันไม่คอยเตือน พวกนั้นอาจลืมไปก็ได้ว่าจริง ๆ แล้วเป็น ‘สัตว์เลี้ยงของเรย์เต้ซามะ’ น่ะ”

 

“เลยต้องตอกย้ำทุกเช้าแบบนั้นสินะ?”

 

ใช่เลยจ้า~!

 

“ฉันฉลาดใช่ม้า~?”

 

“อืมมม?”

 

“อย่าอืมใส่กันแบบนั้นนะ! จากที่ว่า ‘บางเรื่อง’ ตอนนี้มันกลายเป็นไม่ยอมรับอะไรเลยแล้วใช่มั้ย!?”

 

เพื่อนสมัยเด็กนี่มันเสียมารยาทจริง ๆ เลยนะ

 

“ฟังนะ เคเนะ”

 

“อีกแล้วเหรอชื่อนั่น… เอาเถอะ ช่างมัน”

 

“งั้นขอพูดต่อล่ะนะ—เธอเคยประกาศกับฉันไว้ไม่ใช่เหรอว่า สักวันจะเป็นเจ้าเมืองที่เก่งกว่าฉันให้ได้ น่ะ?”

 

“ใช่ มันอาจจะดูหยิ่ง แต่ฉันพูดจากใจจริงเลยนะ”

 

ดีมาก ถ้าอย่างนั้น เพื่อไม่ให้กลายเป็นพวกปากเก่งอย่างเดียวนะ

 

“อยู่ที่นี่น่ะ เธอถือเป็นลูกศิษย์ของฉันเลยล่ะ! จ้องดูฉันไว้ให้ดี แล้วเรียนรู้ซะ!”

 

“ตะ-ต้องดูเธอตลอดเวลาเลยเหรอ…!?”

 

ทำหน้าแดงทำไมกันน่ะ?

 

หรือว่าไม่พอใจที่โดนเรียกลูกศิษย์งั้นเหรอ!?

 

“ฮึ ถ้าไม่พอใจก็ไม่ต้องก็ได้ย่ะ”

 

“ม่ะ-ไม่ๆๆๆ! ฉันจะตั้งใจดูและเรียนรู้แน่นอน สาบานเลย!”

 

งั้นเหรอ? งั้นก็ลืมตาให้กว้างแล้วจ้องฉันไว้ตลอดละกัน!

 

“ตั้งใจฝึกให้ดี แล้วขึ้นเป็นเจ้าเมืองชั่วร้ายอันดับสองให้ได้ล่ะ!”

 

“เอ่อ…ไม่แน่ใจว่าดูเธอแล้วจะกลายเป็นคนชั่วได้น่ะสิ…”

 

“หา!? ทำไมล่ะ!?”

 

แล้วในขณะที่ฉันกำลังเถียงกับเจ้าเพื่อนสมัยเด็กจอมงี่เง่านี่อยู่ พ่อบ้านแอชลีย์ก็เดินถือจานอาหารเข้ามาพร้อมพูดว่า “อาหารเช้าพร้อมแล้วครับ”

 

…เฮ้ย แล้วทำไมทำหน้ายิ้มลามกแบบนั้นกันล่ะ?

 

“อา~ ช่างเป็นช่วงวัยแห่งความรักจริงนะครับ ‘คุณเคเนะ’ ได้รับชื่อเล่นจากเธอด้วย น่ายินดีจริงๆ เลยนะครับ~”

 

“ชะ เงียบไปเลยนะ พ่อบ้าน!”

 

นี่พวกนายทั้งคู่ พอได้แล้ว ไม่รู้ทะเลาะอะไรกันแต่พอเลย!

 

น้ำลายกระเด็นใส่อาหารหมดแล้วนะ!

 

“ขออภัยอย่างสูงขอรับ ว่าแต่คุณหนู จะกรุณาตั้งชื่อเล่นให้กระผมบ้างได้ไหมขอรับ?”

 

“ไอ้แว่นโรคจิต”

 

“โอ๊ย…!”

 

ทั้งที่ฉันด่าไปตรง ๆ แล้วแท้ ๆ แต่แอชลีย์ดันดูดีใจอีก แบบนี้ไงถึงได้เป็น ‘ไอ้แว่นโรคจิต’

 

“อ๊ะ ขออภัยอีกครั้งขอรับ สำหรับมื้อนี้คือเนื้อย่างออร์คครับ ขอเชิญคุณเคเนริคด้วยนะขอรับ”

 

“หืม อาหารเช้าเป็นเนื้อเลยเหรอ… เดี๋ยวนะ เมื่อกี้บอกว่าเนื้อ ออร์ค ไม่ใช่ พอร์ค ใช่มั้ย!?”

 

“ครับผม เป็นเนื้อจากปีศาจหมูป่า—ออร์คนั่นเองขอรับ”

 

“อึ๊ก..!?”

 

โอ๊ย ทำหน้ารังเกียจอะไรขนาดนั้นล่ะ? มันอร่อยจะตาย~?

 

“ก็รู้แหละว่าเริ่มกินเนื้อปีศาจกันแล้ว…แต่ก็ยังรู้สึกตะขิดตะขวงอยู่ดีน่ะ…”

 

“ไม่ได้หรอก เคเนะ ถ้าอยากเป็นเจ้าเมืองสุดเจ๋งก็ต้องกินให้ครบทุกอย่างสิ จะได้โตเร็วๆ ไงล่ะ?”

 

“เธอพูดแบบนั้นแล้วมันไม่น่าเชื่อเอาซะเลยนะ…”

 

จะให้ดีดหน้าซะทีมั้ย!?

 

“แต่ก็พูดถูกแหละนะ งั้นก็จะกินอย่างเต็มใจแล้วกัน”

 

“หึ แบบนั้นแหละถึงจะดี”

 

ฉันกับเคเนะก็กินกันไปด้วยกัน อืมม~ เนื้อนี่มันนุ่มละลายในปากเหมือนเดิมเลย อร่อยสุดๆ!

 

ไอ้คุณเพื่อนสมัยเด็กก็ดูจะลังเลอยู่แป๊บหนึ่ง แต่พอได้ลองคำแรกก็ดีใจใหญ่เลย

 

“ทั้งๆ ที่เป็นเนื้อแท้ๆ แต่กลับไม่เลี่ยนเลยแฮะ เหมือนมีแต่น้ำมันดีๆ รสชาติเนื้อกับซอสก็ตัดกันอย่างลงตัว”

 

“นั่นน่ะสิ~ ด๊อกเตอร์เคยบอกไว้นะ ว่าเหล่าสัตว์ประหลาดเกิดมาเพื่อฆ่าเป็นหลัก ดังนั้นร่างกายพวกมันเลยถูกสร้างมาให้มีประสิทธิภาพสุดๆ พูดง่ายๆ คือเนื้อมันเรียบง่ายและคุณภาพสม่ำเสมอ เลยไม่มีรสขมรสคาวแปลกๆ ไงล่ะ”

 

“เข้าใจล่ะ… แบบนี้เชฟก็ปรุงง่ายสินะ วัฒนธรรมอาหารจากสัตว์ประหลาดนี่ลึกซึ้งกว่าที่คิดแฮะ”

 

“ใช่มั้ยล่ะ? ถ้านายได้เป็นเจ้าเมืองเมื่อไหร่ จะเอาแนวคิดนี้ไปใช้เลยก็ได้นะ”

 

“ได้เหรอ?”

 

แน่นอนอยู่แล้วสิ ไม่งั้นฉันจะลำบากนะ

 

“วัฒนธรรมจะเติบโตได้ก็ต่อเมื่อมีการแข่งขัน ถ้าเขตของนายมีเชฟอาหารปีศาจเหมือนกัน คนของฉันก็จะฮึดขึ้นไปอีกไงล่ะ”

 

“อืม… ฟังดูมีเหตุผลแฮะ ต้องศึกษาเรื่องพวกนี้เพิ่มซะแล้ว”

 

“งั้นก็ฝากด้วยล่ะ~ แอบลอกวัฒนธรรมไม่ว่า แต่ถ้าขโมยเทคโนโลยีล่ะก็… ได้ตีกันแน่ๆ เลยนะ~?”

 

“บะ… บอกเลยว่าเรื่องนั้นพอเถอะ ชั้นไม่อยากเห็นเธอโกรธอีกแล้ว…!”

 

อุฟุฟุฟุ เข้าใจก็ดีแล้วล่ะจ้ะ

 

“—นุฟุฟุฟุ…!”

 

“อะไรอีกล่ะ แอชลีย์!?”

 

หัวเราะยิ้มแหยๆ แบบนั้นคืออะไร หา!?

 

“แหมๆ~ แค่ได้เห็นเด็กตัวเล็กๆ นั่งกินข้าวกันอย่างน่ารักก็ชื่นใจแล้วล่ะครับ~”

 

“อย่าเรียกว่าเด็กนะเฟ้ย!”

 

ให้ตายสิ! พ่อพ่อบ้านปากหมาคนเดิมเลยนะ!

 

“เรียกแบบนั้นอีกที จะไล่ออกจริงด้วยนะ!!”

 

“อย่าเลยครับ ขอร้อง~! ว่าแต่ คุณหนูครับ—”

 

“อะไรอีกล่ะ!?”

 

อย่ามาเปลี่ยนเรื่องหน้านิ่งนะยะ!?

 

“จะมาพูดเรื่องไร้สาระอะไรอีกล่ะ?”

 

“ไม่ครับ คราวนี้เป็นเรื่องจริงจัง… เกี่ยวกับท่านเคเนลริคครับ”

 

หือ? เรื่องเคเนะเหรอ? ทำไมล่ะ?

 

“เพราะท่านเคเนริคก็เหมือนเป็นคนในแล้ว ทำไมไม่ลองเปิดอกคุยกับเขาดูล่ะครับ เรื่อง…ปัญหาใหญ่ที่แคว้นฮันกาเรียต้องเผชิญอยู่ตอนนี้”

 

อืมม…

 

เรื่องใหญ่ที่ว่า… เขาหมายถึง “เรื่องนั้น” แน่ๆ ใช่มั้ยล่ะ?

 

“หมายถึงเรื่องที่เราอาจต้องปะทะกับพวก ‘หมาป่านรกสมองกลวง’ อีกสักวันน่ะเหรอ… ไหนจะเจ้าชายมือระเบิดแห่งราชอาณาจักร ไหนจะเจ้าชายผิวแทนแห่งสหพันธรัฐอีก…”

 

“ถูกต้องครับ คุณหนู”

 

แอชลีย์พยักหน้าตอบอย่างสง่างามตามแบบฉบับพ่อบ้านตัวอย่าง

 

ว่าแต่ หมอนี่ก็อดีตแกนนำหมาป่านรกเหมือนกันนะ… ชีวิตฉันนี่มีแต่ระเบิดอยู่รอบตัวจริงๆ

 

“เฮ้อ~ ตอนนี้กำลังแฮปปี้กับการกอบโกยเงินแท้ๆ พอเจอความจริงก็หมดแรงเลยสิ… สันติน่ะ ดีที่สุดแล้วจริงๆ นะ”

 

“สมกับเป็นคุณหนูจริง ๆ ครับ ถึงกับเป็นห่วงว่าชาวเมืองอาจจะตกอยู่ในอันตราย”

 

ไม่ใช่ซะหน่อย! ฉันก็แค่ห่วงตัวเองเฉย ๆ ต่างหากล่ะ!

 

“หึ… เคเนะเป็นหนึ่งในคนไม่กี่คนที่มีพลังพิเศษนี่นา ถ้ามาช่วยได้ก็คงอุ่นใจล่ะนะ… แต่จะให้ฉันลากเขาเข้าไปยุ่งดื้อๆ มันก็…”

 

“เฮ้ พวกเธอคุยอะไรกันอยู่น่ะ?”

 

เพื่อนสมัยเด็กของฉันเอียงคออย่างงงๆ ดูยังไม่เข้าใจอะไรสักนิด

 

“ปะ…เปล่าเลย! ไม่มีอะไรหรอก!”

 

“เรย์เต้ อย่ามาเนียนกลบเกลื่อนเลย ฉันดูออกนะ ว่าเธอกำลังแบกอะไรยุ่งๆ ไว้อยู่”

 

“อึก…”

 

เคเนะจ้องฉันด้วยแววตาจริงจังผิดปกติ ทั้งที่เมื่อก่อนเอาแต่ทำหน้าโหดใส่กันแท้ๆ…

 

“…ตอนนี้ฉันกับแม่อยู่ในความดูแลของเธอ เรียกว่ากินข้าวฟรีแบบน่าสมเพชก็ยังได้ ในฐานะผู้ชาย ฉันจะอยู่ในสภาพแบบนี้ต่อไปไม่ได้หรอก”

 

เพราะแบบนั้นเขาเลยขอร้องให้ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง ส่วนแอชลีย์ก็ตะโกนเชียร์ว่า “ช่างน่ายกย่องจริง ๆ!”

 

“ข้าขอปฏิญาณในนาม เคเนริค ออร์ไบรท์! ในฐานะทายาทของตำแหน่งผู้นำตระกูล และยิ่งไปกว่านั้นในฐานะลูกผู้ชาย ข้าจะรับฟังเรื่องราวไม่ว่าจะยุ่งยากแค่ไหน โดยไม่มีวันเสียใจภายหลัง!”

 

“โอ้วววว ประกาศกร้าวได้ดีมากขอรับ! ผมเปลี่ยนความคิดที่มีต่อคุณเคเนริคแล้วจริงๆ! เอาล่ะครับคุณหนู ในเมื่อเขาพูดถึงขนาดนี้…”

 

อืออออออ… งั้นก็เล่าให้ฟังก็ได้มั้ง…

 

เอาเลยก็แล้วกัน

 

“เคเนะ”

 

“ว่าไงล่ะ!?”

 

“ที่ชื่อไวซ์น่ะ คนที่คอยคุ้มกันฉันอยู่ตลอดน่ะ”

 

“คนนั้นน่ะเหรอ ที่ทั้งเก่งและหน้าคล้ายเจ้าชายที่ว่าตายไปแล้วน่ะ?”

 

ใช่ คนนั้นแหละ

 

“หมอนั่นน่ะ เป็นองค์ชายรัชทายาทจริง ๆ เลยนะ”

 

“…หา?”

 

“รัฐบาลชุดปัจจุบันถึงขั้นปลอมข่าวว่าเขาตายแล้ว เพื่อให้ประชาชนสงบปากสงบคำกันไป ถ้าเกิดเขาถูกพบเข้าเมื่อไหร่—บริเวณนี้ทั้งแถบได้หายวับจากแผนที่แน่นอน”

 

“………”

 

“แล้วก็ชาคีลคุง คนที่คุมโรงงานน้ำมันน่ะนะ เขา…”

 

“เขาเป็นเจ้าชายรัชทายาทของรัฐปกครองพิเศษที่เพิ่งล่มสลายไปเมื่อไม่นานมานี้นั่นแหละ ถ้าเกิดคนรู้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่ พวกชาวรัฐที่หนีตายไปกระจัดกระจายจะลุกฮือขึ้นพร้อมกัน—แบบนั้นรัฐบาลกลางก็จะอยากล้างบางเราด้วยอีกคน!”

 

“เฮ้ย เฮ้ย!?”

 

“แล้วก็—ยังมีทหารจากอาณาจักรสเตรนกับรัฐแร็กไทม์ที่เราซ่อนตัวไว้เป็นโหลๆ อีกด้วยนะ ส่วนแอชลีย์ที่นั่งอยู่นั่นก็เป็นอดีตหัวหน้าหน่วยของ ‘หมาป่านรก’—กลุ่มทหารรับจ้างที่คุมเบื้องหลังรัฐบาลปัจจุบันนั่นแหละ หลบหนีออกมาจากพวกมันเลยด้วย แล้วอีกอย่าง…ลืมบอกไปว่าเจ้าชายอันดับสองชวาลที่ขึ้นเป็นกษัตริย์ตอนนี้น่ะ—ไวซ์บอกว่าเขาท่าทางแปลกๆ มาก อาจโดน ‘ราชาทหารรับจ้าง แซคส์ โรอา’ ล้างสมองอยู่ก็ได้ แล้วก็นั่นแหละ สรุปสั้นๆ ก็คือประเทศนี้ใกล้พังเต็มทีแล้วล่ะจ้ะ”

 

“………………”

 

อ้าวแย่ละ เคเนจังเงียบไปเลยแฮะ เฮ้~ ยังอยู่มั้ย?

 

“หรือว่า…เริ่มเสียใจที่อยากรู้ขึ้นมาแล้ว?”

 

“ม-ไม่ได้เสียใจซักหน่อย!!”

 

เขาตะโกนตอบกลับมา ตาแดงก่ำจะร้องไห้ซะให้ได้… เอ่อ ขอโทษนะ~?