“—พูดไปก็อายนะ ข้าน่ะไม่เป็นที่โปรดปรานของพวกขุนนางเลย พวกนั้นก็เลยพากันหันไปสนับสนุนการปฏิวัติของน้องชายข้า”

 

“ร-เหรอ…?”

 

หลังจากได้รับสารภาพสุดช็อกไปหมาด ๆ…

 

ฉันจับทุกคนยัดเข้าห้องอาบน้ำไปก่อน แล้วเรียกไวซ์—เจ้าชายที่แอบเนียนเป็นทาส—มากับโซเนีย หนุ่มกล้ามโตที่เป็นรองหัวหน้าหน่วยอัศวิน มาคุยแบบเคลียร์ ๆ กันหน่อย

 

“ก็นะ ข้ามันคนหน้าตาย ไม่แปลกหรอกที่ใคร ๆ จะไม่ชอบ…”

 

“ไม่ใช่นะพ่ะย่ะค่ะ! ท่านไวซ์ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย! พวกมหาดเล็กต่างหากที่เกลียดความซื่อสัตย์ของท่าน ท่านไม่เคยไขว้เขวกับสินบนหรือเสน่ห์มารยา! พวกมันถึงได้เลือกดันองค์ชายรองขึ้นมาแทน…!”

 

“อืม…แต่ถึงอย่างนั้น ข้าก็ปล่อยให้ขุนนางนอกลู่นอกทาง นั่นแหละคือข้อพิสูจน์ว่าข้าไม่คู่ควรจะเป็นกษัตริย์…”

 

….โอเค พูดตามตรง เจ้าชายคนนี้เหมือนกำลังจมอยู่กับความรู้สึกผิดระดับจักรวาลอยู่ตรงหน้าฉัน

 

อยู่ดี ๆ ก็มีเจ้าชายมานั่งวิเคราะห์ชีวิตให้ฟังต่อหน้าแบบนี้ ฉันควรเชื่อดีมั้ยเนี่ย…

 

แต่ที่ฉันรับไม่ได้ที่สุด ก็คือความจริงที่ว่าตัวเองดันเผลอไปเก็บพวกกบฏทั้งกองมาไว้ในบ้านซะได้…เวรเอ้ย!

 

“อ๊ะ ขออภัยด้วยท่านหญิงเรย์เต้ เราพูดกันเพลินไปหน่อย”

 

“ตามสบายเลยค่ะ ขอแค่ไม่ลากฉันไปเอี่ยวก็พอ”

 

“โอ้ ใจดีจริง ๆ เลยขอรับท่านหญิง”

 

ห๊ะ!? อะไรทำให้เข้าใจแบบนั้นเนี่ย!?

 

ฉันแค่อยากอยู่ให้ไกลจากเรื่องซวย ๆ ของพวกแกเฉย ๆ! ฉันมันนางร้าย!! ไม่ใช่นางเอกใจบุญ!

 

“ยังไงก็เถอะ ขอพูดต่อแล้วกัน”

 

ไม่ฟังได้ปะคะ..

 

“เกี่ยวกับการปฏิวัติ…ความจริงแล้ว อัศวินในวังหลวงส่วนใหญ่ยังคงภักดีต่อข้า แต่องค์ชายชูวาล—น้องข้า—แม้จะได้ขุนนางหนุนหลัง แต่ก็ขาดกำลังรบ”

 

อ๊ากกก จะเล่าประวัติศาสตร์ให้ฟังทำไมยะ! ฉันไม่ได้อยากรู้นะ!?

 

“สุดท้าย ชูวาลก็เลือกวิธีสุดโต่ง…ไปจ้างสมาพันธ์ทหารรับจ้างที่ชื่อ ‘หมาป่านรก’”

 

ชื่อกลุ่มโคตรไม่น่าไว้ใจสุด ๆ ไปเลย

 

“หมาป่านรก… กลุ่มกองกำลังขนาดใหญ่ มีสมาชิกนับพัน แถมหลายคนยังมี ‘กิฟต์’ อีก พวกมันขึ้นชื่อเรื่องความโหดเหี้ยมอำมหิตขนาดว่าบางทียังทำร้ายพวกเดียวกันเองเลย”

 

เหมือนเคยอ่านเจอในหนังสือพิมพ์… พวกนั้นไม่ต่างจากภัยพิบัติเดินได้เลยนี่นา

 

พวกมันโผล่ที่ไหน ก็ตามมาด้วยเลือด ความโกลาหล และเสียงกรีดร้องทุกครั้ง

 

“ข้ารู้ความจริงทั้งหมดเมื่อได้ประจันหน้ากับหัวหน้าของพวกมัน…เจ้า ‘ราชาทหารรับจ้าง’ นั่น แต่ตอนนั้น…พระราชวังถูกเผาเหลือแต่เถ้า บิดาของข้าและเหล่าทหารก็ถูกฆ่าจนหมดสิ้นแล้ว”

 

ไวซ์พูดเสียงเบาลง ขณะที่โซเนียเป็นฝ่ายเล่าต่อ

 

“ไม่มีทางยกโทษให้ได้เลย… องค์ชายชูวาลถึงขั้นเปิดเผยอุโมงค์ลับของราชวงศ์ ให้พวกหมาป่านรกบุกเข้ามาจากข้างใน และผลลัพธ์ก็คือ…”

 

“การปฏิวัติก็สำเร็จสินะ…”

 

ยอดไปเลยเจ้าค่ะ ตอนนี้ฉันรู้เรื่องการปฏิวัติจนหมดเปลือกแล้ว…

 

แล้วก็รู้แน่ชัดด้วยว่า—นี่มันเรื่องที่ฉันไม่ควรเข้าไปยุ่งเด็ดขาด!!

 

จะให้พูดกันตามตรง—ฉันมันก็แค่นางร้ายที่ชอบไปรังแกพวกชาวบ้านเท่านั้น ไม่ใช่คนที่อยากเผชิญหน้ากับองค์ชายสุดเทพ หรือกองทหารรับจ้างนรกแตกซักหน่อย!!

 

“ส่วนสาเหตุที่องค์ชายรองกระจายข่าวว่าองค์ชายไวซ์ถูกฆ่าตายนั้น คงเป็นเพราะต้องการทำลายขวัญกำลังใจของฝ่ายสนับสนุนแน่ ๆ เพราะท่านไวซ์ชนะในการประลองมามากมาย เป็นที่ชื่นชมของเหล่านักรบทั่วหล้า”

 

โซเนียพูดไปมองไวซ์ตาเป็นประกาย คงเป็นหนึ่งในแฟนคลับล่ะมั้ง

 

แต่ไวซ์กลับหลบตา

 

“ข้าไม่คู่ควรกับความเคารพพวกนั้นหรอก ข้าแพ้ให้กับราชาทหารรับจ้าง เป็นเพียงคนไร้ค่าที่รอดมาได้เพราะปราสาทถล่มช่วยไว้เท่านั้น”

 

หา?

 

“ข้าวิ่งหนี ปล่อยให้ทหารตายแทน แถมยังซ่อนตัวตนเองไว้เหมือนคนขี้ขลาด…”

 

ไงนะคะ?

 

“ข้าไม่มีสิทธิ์ได้รับความเคารพจากใครทั้งนั้น…”

 

ไวซ์ไม่ได้พูดจบหรอก

 

เพราะฉันฟาดหน้าหมอนั่นฉาดใหญ่ไปแล้วเรียบร้อย

 

“ค…คุณหนูเรย์เต้!?”

 

“ไอ้เจ้าชายงี่เง่า!!”

 

มีคนต้องตะโกนใส่หมอนี่บ้างแล้ว!

 

“ก็มีทหารที่ชื่นชมแกอยู่ไม่ใช่รึไง!? โซเนียก็ยังเคารพแกอยู่นี่นา!?”

 

“อ…เอ่อ ก็ใช่…”

 

“งั้นก็ทำตัวให้มันเหมาะสมหน่อย! อย่าดูแคลนความรู้สึกของพวกเขาสิ!!”

 

ให้ตายสิ งี่เง่าสุด ๆ

 

ความเคารพมันไม่ใช่สิ่งที่ร้องขอแล้วได้ 

 

แต่มันคือสื่งที่คนมอบให้เพราะเห็นคุณค่า 

 

และถ้าใครได้มันมาแล้วกลับไม่ใส่ใจ 

 

นั่นมันไม่ใช่แค่เสียมารยาท แต่มันคือ “ไอ้โง่บรม”!!

 

“แต่ข้าทำให้พวกเขาผิดหวัง…”

 

“แต่นายยังมีชีวิตอยู่! แถมรอดจากการลอบจู่โจมของหมาป่านรกอีกด้วยนะ”

 

โซเนียพยักหน้ารับคำพูดของฉันอย่างแรงกล้า

 

“ใช่เลยพ่ะย่ะค่ะ! การที่ท่านรอดมาได้ กลายเป็นความหวังของพวกเราทุกคน! ”

 

พูดดีมากโซเนีย! พวกคนหัวแข็งแบบนี้น่ะ ต้องใช้คำพูดแรง ๆ สะกิดถึงจะได้สติ

 

โอเค พอมีคนปลุกใจขนาดนี้แล้ว องค์ชายไวซ์ก็น่าจะ…เดี๋ยวนะ!?  แสงอะไรวิบวับในตานั่น!?

 

ทั้งตัวเขากำลังเปล่งออร่าจากแรงบันดาลใจเต็มสูบ! เข้าสู่โหมดฮีโร่เต็มขั้น! ไวซ์นี่กำลังฮึกเหิมสุดขีด!

 

“โซเนีย… คุณหนูเรย์เต้… ขอบคุณ… เพราะพวกเจ้าข้าจึงมองเห็นเส้นทางที่ตัวเองต้องเดิน”

 

แย่แล้ว…

 

“เพราะพวกเจ้า… ข้าค้นพบเส้นทางที่ข้าควรเดินแล้ว”

 

ไม่นะ….

 

“ข้าจะล้มล้างน้องชาย และชิงบัลลังก์กลับคืนมา!!”

 

อ๊ากกกกกกกก ประกาศก่อกบฏชิงบัลลังก์ไปแล้ว

 

นี่มันพาไปสู่สงครามกลางเมืองรอบสองชัด ๆ

 

“ด..เดี๋ยวก่อนค่ะ ไวซ์ อย่าพึ่งรีบตัดสินใจ—”

 

ฉันกำลังจะร้องขอให้เขาหยุด แต่หมอนั่นก็คว้ามือฉันไว้ก่อน! แง๊!

 

“ข้าตัดสินใจเช่นนี้ได้…ก็เพราะเธอ”

 

ห้ะ…

 

“เส้นทางข้างหน้าอาจเต็มไปด้วยเลือดและความสูญเสีย…แต่ข้าก็ตัดสินใจได้แล้ว และนั่นเป็นเพราะเธอ”

 

“ด…เดี๋ยวก่อน”

 

“ท่านหญิงเรย์เต! โปรดจงมองดูอนาคตของพวกเรานักปฏิวัติ—ผู้ซึ่งท่านได้จุดไฟแห่งความหวังขึ้นมา!”

 

ชั้นไม่ได้ให้ความหวัง!! 

 

ชั้นไม่ได้ยุให้ทำ!! 

 

แล้วชั้นก็ไม่อยากเห็นอะไรทั้งนั้นด้วยยยย!!

 

ฉันมันก็แค่นางร้ายท้องถิ่นธรรมดา!! เป้าหมายชีวิตก็แค่แกล้งชาวบ้าน ไม่ได้อยากกลายเป็นตัวแปรพลิกประวัติศาสตร์ของชาติบ้านเมืองซะหน่อย!!

 

“ว-ไวซ์ ใจเย็นก่อน—”

 

『โอ้ววววววววววววววววววววววววว! ท่านหญิงเรย์เต้จงเจริญญญญ!!』

 

ทันใดนั้น เสียงโห่ร้องก็ดังสนั่นมาจากนอกห้อง

 

ประตูถูกผลักเปิดกระแทกออก แล้วเหล่าอัศวินก็ทะลักเข้ามาอย่างตื่นเต้นสุดขีด!!

 

“พวกเราแอบได้ยินทุกอย่างมา ต้องขออภัยด้วย!”

 

“ขอบคุณที่ช่วยดึงองค์ชายของเราจากความสิ้นหวังกลับมา!”

 

“ท่านไม่ได้รักษาแค่ร่างกายขององค์ชาย…แต่ยังเยียวยาจิตใจของพวกเราทุกคน!!”

 

อะไรกันเนี่ย

 

พอที! มายืนร้องไห้กันระงม แถมตะโกน “ท่านหญิงเรย์เต้จงเจริญ” กันไม่หยุด!!

 

แม้แต่พวกคนใช้ก็ร่วมวงตะโกนด้วย! นี่มันนรกชัด ๆ!

 

“คุณหนูเรย์เต้… ข้ายินดีเหลือเกินที่ได้พบท่าน ณ ดินแดนอันห่างไกลนี้…”

 

“าาาาาา…”

 

ไวซ์ยังคงกุมมือฉันแน่น ส่วนฉัน…ทำอะไรไม่ได้นอกจากยืนช็อกอยู่กับที่

 

—————————————————-

 

“ชีวิตฉัน…จะกลายเป็นยังไงกันแน่ล่ะเนี่ย…? (คำรำพันของหญิงสาวที่เผลออุ้มชูกลุ่มกบฏ)”