หัลงจากนั้น—

 

“ยินดีต้อนรับนะ เคเนลริค! ที่นี่คือคฤหาสน์ของฉันล่ะ!”

 

“ก็เคยมาหลายครั้งแล้ว ไม่เห็นจะน่าตื่นเต้นตรงไหน…”
 

“ไอ้เด็กเปรต!”

 

ฉันอุตส่าห์ช่วย เคเนลริคไว้ทั้งที

ควรจะซาบซึ้งในพระเมตตาของท่านหญิงเรย์เต้จนร้องไห้ตาบวมไปเลยนะ～～～!

 

“ท่านหญิงเลเตจะใจดีกับญาติพี่น้องเท่านั้นนะ รู้สึกโชคดีบ้างไหมล่ะ ที่เกิดมาเป็นญาติกับฉันน่ะ?”

 

“…อา… มีหลายอย่างอยากพูด แต่ตอนนี้ฉันมีแค่คำขอบคุณเท่านั้น… จากใจจริงเลย”

 

แล้วหมอนั่นก็เล่นใหญ่ คุกเข่าข้างหนึ่งเหมือนเจ้าชายขี้เก๊ก

…หึ อย่ามาทำตัวสุภาพแบบไม่เข้ากับนิสัยเลยน่า

 

“ขอบคุณจริง ๆ ที่ช่วยดูแลแม่ของฉันไว้… อยู่กับพ่อนาน ๆ แม่อ่อนแรงไปเยอะเลย”

 

แม่ของหมอนี่ฉันให้ไปพักอยู่ที่เรือนรับรอง

ดูท่าจะป่วยหนักอยู่เหมือนกัน… แต่คงไม่เป็นไรหรอก

 

“ฉันจัดเมดไว้ให้ดูแลเต็มไปหมดเลยนะ ส่วนใหญ่เป็นแม่หม้ายทั้งนั้น แก้เหงาได้ดีล่ะพวกนั้น คนเคยลำบากเหมือนกันคุยกันง่ายจะตาย”

 

“งั้นเหรอ… ขอบคุณเท่าไหร่ก็คงไม่พอจริง ๆ…”

 

“ก็—บอก—แล้ว—ไง!”

 

ฉันเลยเตะหน้าแข้งไอ้เด็กเปรตไปหนึ่งที! ท่าไม้ตายของคุณหนูสุดโหด!

 

“โอ๊ยย!? เตะทำไมเนี่ย เรย์เต้!”

 

“หยุดทำหน้าอมทุกข์ได้แล้ว! รีบกลับไปเป็นไอ้ขี้เก๊กเหมือนเดิมซะ!”

 

มันเสียฟอร์มหมดเลยนะยะ! เคเนลริคที่ฉันรู้จักต้องเป็นพวกขี้โวยวายสิถึงจะถูก!

 

“หรือหิวอยู่? เอาคุกกี้ไหม? ฉันแอบใส่ไว้ในแขนเสื้อน่ะ”

 

“มันไม่ชื้นเหรอ… แล้วก็เปล่า ไม่ได้หิว”

 

งั้นทำไมทำหน้าเศร้าอยู่ล่ะ?

 

“เรื่องทั้งหมดนี่… ก็เพราะฉันกลัวพ่อ—บลูริค… ฉันมันขี้ขลาด น่าอับอายจริง ๆ”

 

ไอ้ขี้เก๊กพูดทั้งที่เบือนหน้าไปอีกทาง

ตาแดงๆอยู่นั่นแหละ… แต่ท่านหญิงเรย์เต้จะทำเป็นไม่เห็นก็แล้วกัน

 

“ตอนที่เขาสั่งให้ฉันขโมยเทคโนโลยีจากดินแดนของเธอ…ฉันควรจะปฏิเสธอย่างลูกผู้ชายไปตรงนั้นเลย”

 

“งั้นแม่ของนายก็จะถูกลงโทษใช่ไหมล่ะ?”

 

“ฉันควรจัดการพ่อให้เรียบร้อยตั้งแต่แรกแล้ว! …แต่ฉันก็มัวแต่กลัว จนกลายเป็นแบบนี้ แถมยังปล่อยให้เธอเป็นฝ่ายแก้ทุกอย่างให้หมดอีก…”

 

เขาพูดต่อทั้งน้ำตาคลอ—

 

“คนในอาณาเขตออร์ไบรท์… กำลังย้ายออกกันเป็นจำนวนมาก… ทั้งหมดก็เพราะฉัน…”

 

เคเนลริคหันไปมองเนินเขาที่ทอดยาวไปสู่อาณาเขตของฉัน

 

ตรงนั้น—กลุ่มคนจำนวนมากกำลังเดินตรงมาทางนี้

 

พวกนั้นคือชาวออร์ไบรท์ ทั้งหลายร้อย บางทีอาจถึงหลักพัน ที่พอได้ยินข่าวเรื่องสิทธิพิเศษในการย้ายถิ่นจากฉัน ก็รีบเก็บข้าวของย้ายกันในวันนั้นเลย

 

“คงเป็นภาพที่เจ็บปวดสินะ สำหรับเธอ พรุ่งนี้อาจจะมีคนมาอีกเยอะเลยล่ะ”

 

“…ก็สมควรแล้วล่ะ ดินแดนออร์ไบรต์น่ะ ไม่ได้ดูแลประชาชนดีเท่าไหร่หรอก…”

 

“ก็จริง”

 

—แล้วฉันก็เหลือบไปเห็นเมดคนหนึ่งที่กำลังเดินไปทางเรือนรับรอง

 

“อ๊ะ! คุณหนูเรย์เต้!”

 

รอยยิ้มสดใสที่ส่งมาให้ฉัน—ก็อาจจะยิ้มเพราะอยากได้เงินก็เถอะ แต่ก็ดูสดใสอยู่ดีล่ะนะ

 

แต่พอหันไปทางเคเนลริค—

 

“อะ…แล้วก็…คุณชายเคเนลริค…”

 

พอเมดมองไปที่เคเนลริค สีหน้าก็พลันหม่นลงทันที ทำเอาคเนลริคขมวดคิ้วสงสัย

 

“อ-อะไรน่ะ เมด? ฉันทำอะไรผิดไปเหรอ?”

 

“…ไม่ค่ะ คุณชายไม่ได้ทำอะไร แต่ตอนที่สามีของฉันตายจากการต่อสู้กับปีศาจ ท่านเจ้าของดินแดน—พ่อของคุณ กลับไม่ให้การชดเชยอะไรเลยแม้แต่น้อย”

 

“อะไรนะ!?”

 

ฟังแล้วนึกถึงเรื่องเก่าเลย ตอนพาไวซ์เดินดูรอบ ๆ เขตนี่แหละ ฉันเจอเธอคนนั้นที่หนีมาจากเรื่องแบบนี้พอดี

 

“ก็ใช่ค่ะ สามีของฉันไม่ได้ถูกมอนสเตอร์ฆ่าโดยตรง…เขาเสียจากอาการติดเชื้อหลังจากนั้น แต่ท่านพ่อของคุณกลับพูดอย่างเลือดเย็นว่า ‘ก็เพราะรักษาตัวเองไม่ดี เป็นความผิดของเขาเอง’ …!”

 

“พอได้แล้วล่ะ เคเนลิชไม่ใช่คนผิด”

 

“…ขอโทษค่ะ…! ขออนุญาต…”

 

เมดคนนั้นเดินจากไปอย่างรวดเร็ว และเมื่อมองแผ่นหลังของเธอ เคเนลริคก็กลั้นน้ำตาไม่อยู่จนมันไหลลงมา

 

“ให้ตายสิ…แบบนี้ใครจะไปอยากอยู่ต่อกันเล่า…!”

 

“รู้สึกผิดเหรอ? แต่นายก็เป็นแค่ทายาทไม่ใช่เหรอ ตัวต้นเรื่องน่ะคือเบอร์ลิคไม่ใช่หรือไง”

 

“ถึงจะเป็นแค่ทายาทก็เถอะ…แต่มันก็ต้องมีอะไรที่ฉันน่าจะทำได้มากกว่านี้…”

 

โอ้โห ดูจะมีความรับผิดชอบจังเลยนะ

 

ในขณะที่ฉันแกล้งชาวเมืองเล่นๆไปวันๆเอง

 

“แล้วนายจะทำไงต่อ?”

 

“แน่นอนอยู่แล้ว”

 

เพื่อนสมัยเด็กของฉันเช็ดน้ำตา แล้วหันไปมองแผ่นหลังของเมดที่จากไป กับกลุ่มคนที่กำลังเดินข้ามเนินมา—คนที่ทิ้งบ้านเกิดของตัวเอง เพื่อมายังดินแดนของฉัน—แล้วเขาก็พูดขึ้น

 

“เรย์เต้ ฉันจะต้องแข็งแกร่งขึ้นให้ได้ ฉันจะฝึกให้หนัก ศึกษาให้มาก แล้วกลายเป็นผู้ชายที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก และเป็นผู้นำแคว้นที่ยิ่งใหญ่ที่สุดให้ได้!”

 

“หืม? ยิ่งใหญ่กว่าฉันเหรอ?”

 

“แน่นอนอยู่แล้ว! แล้วฉันจะสร้างแผ่นดินที่ดีที่สุดขึ้นมา แล้วก็ทวงชาวแคว้นที่เธอขโมยไปคืนมาทั้งหมด!”

 

เขาชี้นิ้วใส่ฉันอย่างมั่นใจ พร้อมประกาศลั่น

 

ปากดีจริงนะ แต่เอาเถอะ แบบนี้ดีกว่ามานั่งจมอยู่กับความรู้สึกไร้ค่าเป็นล้านเท่า

 

“กลับมาเป็นตัวเองได้แล้วสินะ เคเนลริค งั้นฉันขอรับคำท้าของนายไว้ก็แล้วกัน!”

 

“แน่นอน! แล้ว…เอ่อ เรย์เต้ ถ้าเกิดฉันชนะล่ะก็ ฉัน…ฉันอยากให้เธอ…แต่งงานกับฉัน…”

 

“หืม?”

 

แล้วตอนที่เขาทำท่าจะพูดอะไรต่อ เสียงสะอื้นปนซึ้งก็ดังมาจากเงามืดว่า “ช่างซาบซึ้งใจจริงๆ…!”

 

เสียงนี่มัน…

 

“มองอะไรของแกน่ะ แอชลีย์”

 

“อ๊ะ! โดนจับได้แล้วหรอ!”

 

พ่อบ้านแว่นจิตหลุดของฉันเอง ทำไมถึงมายืนปาดน้ำตาพร้อมผ้าเช็ดหน้าอยู่แบบนั้นเนี่ย

 

“ร้องไห้อะไรของนายเนี่ย?”

 

“ผมแพ้ทางบทซึ้งแบบนี้จริงๆ ครับ…!”

 

“บทซึ้งแบบไหน?”

 

“เรื่องราวมิตรภาพของเด็กน้อยสองคนขอรับ”

 

““พวกเราไม่ใช่เด็กซะหน่อย!!””

 

แล้วฉันกับเคเนลริค—ที่อายุสิบหกแต่สูงไม่ถึง 150 ซม.ทั้งคู่—ก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนสวนกลับไปพร้อมกัน