「นี่แน่ะ! สารภาพออกมาให้หมดต่อหน้าเรย์เต้ซามะซะดีๆ! งั่ม งั่ม …ซูชิอร่อยจังเลย～！」

 

หลังจากเจ้าเด็กซามูไรตาเรืองๆ เซ็ตสึนะที่หน้าตาดูรั่วๆ บุกเข้ามาเล่นงานฉันนั่นแหละ

 

พอไวซ์คุงจัดการหมอนั่นร่วงในพริบตา ฉันก็จับมัดแล้วนั่งกินซูชิต่อหน้ามันเลยจ้า!

 

“ม-หมายความว่าไงขอรับ…!?”

 

“หืม? ชาวอาคิตสึอย่างนาย มองว่า ‘ซูชิ’ คือของจำเป็นต่อการมีชีวิตอยู่ไม่ใช่เหรอ? เห็นเขียนไว้ในเอกสารอยู่นะ”

 

ก็คืออาหารที่เอาข้าวมาโปะปลาดิบไว้ข้างบนน่ะ

 

แต่ฉันกลัวอาหารเป็นพิษ ก็เลยใช้เนื้อเป็ดอบย่างแบบเผาหน้านิดๆ แทนปลาดิบ

 

แต่อร่อยชะมัด!

 

“และนี่แหละคือการทรมาน! ฉันจะนั่งกินซูชิรัวๆ ให้ตาแห้งตายไปเลย!”

 

“…จริงดิ?”

 

โฮะๆๆๆๆ! สมกับเป็นคุณเรย์เต้สายอำมหิตสุดๆ ไปเลย!

 

“…ข้าไม่ค่อยเข้าใจหรอกนะ แต่ซูชิที่ไม่ใช้ปลาน่ะเป็นของผิดธรรมเนียม แถมกลิ่นยังไม่มีแม้แต่กลิ่นน้ำส้มสายชูเลย—นี่มันซูชิปลอมชัดๆ”

 

“งั้นก็สอนวิธีเลี้ยงปลาที่ปลอดภัยกับวิธีกินแบบถูกสุขลักษณะมาซะดีๆ ถ้ากล้ามาว่าซูชิฉันละก็… ก็ต้องให้ชิมของจริงด้วยสิยะ!”

 

“หึ ยินดีเลย—เดี๋ยว ไม่ใช่แบบนั้นเฟ้ย!”

 

เซ็ตสึนะดิ้นพราดๆ ทั้งที่ยังถูกมัดอยู่

 

ไวซ์คุงที่กำลังกินซูชิด้วยกันรีบจะชักดาบ ฉันเลยยกมือห้ามไว้ก่อน

 

“อะไรอีกล่ะ?”

 

“เจ้าหญิงเรย์เต้… เจ้าเคยถามข้าว่ามีเป้าหมายอะไรที่แท้จริงใช่หรือไม่? คำตอบนั้นง่ายมาก—ข้าจะฆ่าเจ้าผู้มัวเมาในผลกำไร แล้วชิงทรัพย์สมบัติทั้งหมดของท่านไปยังไงเล่า!”

 

หืมมมมมมม…

 

“โกหก”

 

“หา!?”

 

อย่ามาดูถูกสายตาราชินีแห่งความชั่วร้ายแบบฉันนะยะ

 

“ที่ว่าอยากได้เงินน่ะเรื่องจริง ช่วงงานคอสเพลย์นั่นก็ลงแข่งงัดข้อเพราะเล็งเงินรางวัลไม่ใช่เหรอ”

 

“อืม…”

 

“แล้วก็ตอนเดินผ่านแผงขายของน่ะ มองซะน้ำลายไหล แต่ก็ส่ายหน้าบ่นว่า “ไม่ได้ๆ” ก่อนจะเดินผ่านไปทั้งอย่างนั้น”

 

“แค่ก! ท่านไปรู้เรื่องพวกนั้นได้ยังไงกันขอรับ!?”

 

รู้อยู่แล้วสิยะ! ในฐานะราชินีสายดาร์ก ถ้าเทศกาลที่ฉันจัดน่าเบื่อเมื่อไหร่มีหวังโดนเมินแน่

 

แน่นอนอยู่แล้วว่าฉันต้องจับตาดูพฤติกรรมแขกทุกคนที่เข้ามาในงาน!

 

“แต่เซ็ตสึนะ… นายไม่ได้อยากฆ่าฉันจริงๆ หรอกใช่มั้ยล่ะ?”

 

“มะ…หมายความว่ายังไง?”

 

“นายไม่มีเจตนาฆ่าเลยสักนิด”

 

พอชั้นพูดแบบนั้น เซ็ตสึนะก็เม้มปากแน่นแล้วเงียบไปเลย

 

รอยยิ้มจาง ๆ บนหน้าเขาหายไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ทั้งที่ตอนงานคอสเพลย์ยังยิ้มจากใจแท้ ๆ อยู่เลยแท้ ๆ

 

“ได้ข่าวว่านายจัดการพ่อบ้านฉันได้ตอนเผลอสินะ—ก็แสดงว่านายเก่งอยู่หรอก แต่ถ้านายเข้ามาพร้อม “เจตนาฆ่าจริง” ล่ะก็ ต่อให้แพ้ แอชลีย์ไม่มีทางถูกจัดการง่ายๆ หรอก”

 

ถึงจะประหลาดไปหน่อย แต่หมอนั่นเป็นพวกที่ไม่มีทางปล่อยให้ฉันเป็นอะไรแน่… เขาเป็นคนแบบนั้นแหละ

 

“อีกอย่าง นายก็ไม่ได้บอกว่าฆ่าเขาไปแล้วใช่ไหมล่ะ? ทั้งที่ไม่มีเหตุผลอะไรจะปล่อยให้รอดเลยแท้ ๆ”

 

“นั่นมัน…”

 

“แถมตอนนี้ก็กลางวันแสก ๆ ถ้านายจะฆ่าปล้นจริง ๆ ล่ะก็ คงบุกมาตอนกลางคืนแล้วไม่ใช่เหรอ?”

 

แต่นายนี่กลับเดินมาหน้าตาเฉย แถมยังทักทายอีกต่างหาก—ถ้าคิดจะฆ่าจริงๆ ล่ะก็ โคตรโง่เลยล่ะ

 

“สรุปก็คือ… นายกำลังประชดชีวิตอยู่ใช่ไหม?”

 

“อึก…”

 

“ชั้นไม่รู้หรอกว่านายต้องการเงินไปทำอะไร แต่ที่แน่ ๆ คือนายไม่อยากฆ่าผู้หญิงอย่างชั้นแบบเลือดเย็น เลยเลือกจะมาบุกตรง ๆ แบบนี้แทน――”

 

ชั้นเงยหน้ามองไปทางไวซ์คุง

 

ผู้ชายที่ถึงจะเป็นแค่แข่งงัดข้อ ยังอัดเซ็ตสึนะราบคาบ… ชายที่แข็งแกร่งที่สุด

 

“นายอยากให้เขา—ไวซ์คุง—หยุดนายไว้สินะ เหมือนกับกำลังร้องขอว่า ‘ช่วยหยุดฉันที’ อะไรแบบนั้น”

 

“อึก…!”

 

เซ็ตสึนะก้มหน้าหลบตาอย่างสิ้นหวัง

 

เรียกได้ว่าเถียงไม่ออกแม้แต่คำเดียว

 

“ไวซ์คุง แก้มัดให้เขาเถอะ”

 

“รับทราบ …เซ็ตสึนะ บอกเรามาเถอะว่าเกิดอะไรขึ้น”

 

ไวซ์คุงเริ่มคลายเชือกออกอย่างระวัง มือยังคงพร้อมชักดาบได้ตลอดเวลา

 

“ว่าแต่…ทำไมถึงต้องใช้เงินล่ะ? ตอนงานมหกรรมแฟนซีคราวก่อน นายบอกว่าต้องใช้เป็นค่าเดินทางฝึกฝนตนนี่นา”

 

“…ที่จริงแล้ว…ข้าน้อยโกหกไป”

 

ในที่สุดเซ็ตสึนะก็เปิดปากพูดขึ้นมา

 

ท่าทางยิ้มแป้นแบบเมื่อครู่หายไปหมดแล้ว เหลือแค่เด็กหนุ่มผมดำที่ดูเหมือนจะร้องไห้ออกมาได้ทุกเมื่อ

 

“ข้าชื่อ มุรามาสะ เซ็ตสึนะ มาจากตระกูลซามูไรในวาโคคุ… ถ้าให้เปรียบในประเทศนี้ก็คงเหมือนตระกูลอัศวินนั่นแหละ”

 

“ฟังดูดีออกนี่นา”

 

งานคือคุ้มครองชนชั้นสูงกับเชื้อพระวงศ์สินะ แบบนี้ก็ถือว่าน่านับถืออยู่นะ

 

“แล้วแบบนี้ นายถึงต้องมาอยากได้เงินทำไมล่ะ?”

 

“เพราะว่าปู่ของข้า… สังหารนายเหนือหัวของตนขอรับ”

 

หา!?

 

“ท่านปู่ของข้าเป็นนักดาบผู้เงียบขรึม พูดน้อยแต่จงรักภักดีต่อผู้เป็นนายอย่างถึงที่สุด เรียกได้ว่าเป็นซามูไรต้นแบบเลยก็ว่าได้”

 

――แต่ว่า…เซ็ตสึนะกล่าวต่อว่า

 

อยู่มาวันหนึ่ง เขาก็ฆ่าเจ้านายของตนแล้วหนีไป

 

“ข้าไม่รู้เหตุผล แต่ท่านปู่ยังฟันซามูไรคนอื่นที่มาห้ามปรามด้วย สรุปแล้วเขาฆ่าคนไปสามสิบสามคนก่อนจะหลบหนีออกมา ทำให้ตระกูลมุรามาสะทั้งหมดโดนตัดสินให้ประหารด้วยการแขวนคอ”

 

ก็…เข้าใจได้อยู่หรอกนะ

 

เล่นก่อคดีระดับนั้น จะโดนล้างบางทั้งตระกูลก็ไม่แปลก

 

“แล้วทำไมนายถึงยังรอดล่ะ?”

 

“ทางรัฐบาลโชกุนให้เมตตา ถ้าข้าหาเงินจากต่างแดน—ในราชอาณาจักรสเตรน—ให้ได้หมื่นล้านโกลด์ภายในห้าปี ก็จะไว้ชีวิตครอบครัวข้า”

 

“…เข้าใจละ”

 

“โชกุน” ก็คงประมาณ “ราชสำนัก” ของที่นี่ล่ะนะ

 

พวกนั้นก็ช่างคิดแผนได้โหดใช้ได้เลยนะ

 

“สเตรนพัฒนาเร็วมาก แต่ฝั่งวาโคคุนั่นเป็นเกาะเล็ก ๆ ล้อมรอบด้วยทะเล ส่งออกอะไรก็ลำบาก”

 

ฉันเคยทุ่มเงินก้อนใหญ่เพื่อสั่งวาซาบิกับโชยุมาโดยเฉพาะเลยนะ

 

เอามาจิ้มหมูโทรลล์บาง ๆ แล้วกินกับข้าวเนี่ย…อร่อยสุดๆ

 

แต่ช่างเรื่องนั้นก่อนละกัน

 

จะค้าขายกับต่างประเทศได้ก็ต้องใช้เงินตราที่มีมูลค่าสูงสิ ถึงได้ใช้นายนี่เป็นเบี้ยเดินหมากยังไงล่ะ

 

ก็ครอบครัวที่เหลือถูกจับเป็นตัวประกัน จะทรยศก็ไม่ได้

 

แถมต่อให้เซ็ตสึนะตายค้างถนนในต่างแดนไปซะ ยังไงก็เป็นแค่ลูกของนักโทษประหาร ถือว่าประหยัดแรงไปอีกขั้น

 

“เลวไม่เบาเลยนะ นี่ขนาดฉันเป็นนางร้ายยังอดชมไม่ได้”

 

“เจ้าหญิงเรย์เต้เป็นคนเลวงั้นเหรอ?”

 

มีปัญหาเรอะ!?  เดี๋ยวฉันกินซูชิโชว์ตรงหน้าให้ดูเลยนี่!

 

“แล้วจู่ ๆ มาบุกทำไมกัน? ตอนงานแฟนซีคราวนั้นยังดูชิลอยู่เลยไม่ใช่เหรอ”

 

“ตอนนั้นน่ะใช่ แต่ตอนนี้มันเปลี่ยนไปแล้ว”

 

เซ็ตสึนะบอกว่า เวลาหาเงินสิบพันล้านถูกย่นจากห้าปีเหลือแค่ปีเดียว

 

“หา? แล้วทำไมอยู่ ๆ ถึง…”

 

“ก็เพราะ “การปฏิวัติ” ไงล่ะ การเปลี่ยนแปลงโดยองค์ชายรองเมื่อสองเดือนก่อนนั่น ส่งข่าวไปถึงบ้านเกิดของข้าแล้ว”

 

“แล้วเกี่ยวอะไรล่ะ…อ้อ เข้าใจแล้ว”

 

—เหตุผลที่รัฐบาลโชกุนยอมรับสกุลเงินของที่นี่เป็นหมื่นล้านโกลด์

 

ก็เพราะพวกเขามองว่าที่นี่จะพัฒนาไปเรื่อย ๆ แล้วค่าเงินจะยิ่งสูงขึ้น

 

แต่ตอนนี้…

 

โดยปกติการเปลี่ยนแปลงการปกครองแบบยัดเยียดแบบนั้นมักทำให้เศรษฐกิจย่ำแย่ แถมเบื้องหลังยังมีองค์กรนรกอย่าง “หมาป่านรก” เข้ามาเกี่ยวด้วย เพราะงั้น…

 

“โชกุนเลยประเมินว่าค่าเงินของอาณาจักรสเตรนจะร่วงแน่นอน—ก็เลยสั่งให้หาเงินหมื่นล้านภายในหนึ่งปี ตอนที่มันยังมีค่าอยู่นั่นแหละ”

 

อ๋อ เข้าใจละ ว่าทำไมเซ็ตสึนะถึงหมดอาลัยตายอยากไปเลย

 

“…ไวซ์คุง ไม่ต้องคิดมากหรอกนะ”

 

“…ไม่ไหวหรอก…”

 

เขาดูซึมไปเลย ก็เพราะการปฏิวัติในวันนั้นแหละที่ทำให้เซ็ตสึนะต้องมาลำบากแบบนี้

 

ในฐานะพี่ชายและรัชทายาทอันดับหนึ่ง ที่ไม่ทันสังเกตความผิดปกติของน้องชาย—เขาคงรู้สึกผิดไม่น้อย

 

“เซ็ทสึนะ… ข้าขอโทษที่ลงมือกับเจ้าแรงไป แม้มันจะเพื่อปกป้องคุณหนูเรย์เต้ก็เถอะ… ข้ายังหักดาบที่เจ้ารักด้วย ขอโทษจริงๆ…”

 

“วะ…ไวซ์โดโนะ?”

 

“…แต่อย่างว่า เรื่องที่เจ้าชักดาบใส่คุณหนูน่ะ ข้าจะจำไว้อย่างน้อยสามเดือนล่ะนะ…”

 

“หาอะไรวะท่าน!?”

 

เซ็ตสึนะยังไม่รู้ความจริงเลยล่ะสิ ดูมึน ๆ ไปเลย ไว้ค่อยเล่าให้ฟังทีหลังก็ได้

 

“เข้าใจทุกอย่างแล้วค่ะ งั้นเซ็ทสึนะ…”

 

“อืม…ต่อให้จะมีเหตุผลลึกซึ้งแค่ไหน ข้าก็ยังชักดาบใส่ท่านหญิงอยู่ดี… ขอรับโทษประหารเถิด”

 

“ฉันจะให้หมื่นล้าน นายมาเป็นคนของฉันซะ”

 

“หาาาาาา!?”

 

จบเรื่อง เคลียร์ค่าาา~!

 

“ดีใจด้วยนะจ๊ะ เซ็จจัง~ ปัญหาเคลียร์แล้ว!”

 

“เซ็จจังเรอะ!?”

 

============================================

 

・【ช็อกโลก】 ปมดราม่าหนักระดับชาติ—เคลียร์จบใน 2 วิ!?【ด้วยพลังเงิน】