“—เอาล่ะ”

 

หลังจากปิดดีลเรียบร้อย คุณหัวเห็ดก็กลับไป เหลือไว้แค่ทาสบาดเจ็บสามสิบคนอยู่ตรงหน้าฉัน

 

หน้าตาทุกคนดูไม่เข้าใจสถานการณ์เลยนะ—แต่ยังดีกว่าตอนแรกที่ดูเหมือนซากศพ มีแต่ความหม่นหมอง

 

“ที่ฉันซื้อพวกเธอมาก็มีเหตุผลเดียว—เพื่อรับใช้และปกป้องเรย์เต้ ฮังกาเรียผู้นี้ไปจนวันตาย”

 

แต่พอพูดจบ พวกนั้นกลับยิ่งงงเข้าไปอีก อะไรยะ งงอะไร?

 

“—ข..ขอประทานโทษครับ ขอถามอะไรสักอย่างได้ไหม?”

 

ชายหนุ่มที่ยืนอยู่แถวด้านซ้ายสุดเอ่ยขึ้นมา

 

หมอนั่นแหละ ที่ฉันใช้ ‘ดวงเนตรราชินี’ มองแล้วรู้เลยว่า พรุ่งนี้ตายห่านแน่ๆ

 

ร่างกายเต็มไปด้วยแผลไฟไหม้และแผลฉีกขาด กลิ่นเน่าโชยมาจากแผลใต้ผ้าพันแผล ขนาดไม่ใช้พลังยังรู้เลยว่าอีกไม่นานเขาคงไม่รอด

 

ใบหน้าก็พังยับแทบไม่เป็นรูป แต่ยังยืนอยู่ได้—โคตรอึดเลยแหะ

 

“เธอชื่ออะไร?”

 

“ชื่อของข้าคือไวส์… แค่ไวส์ เป็นเพียงทหารปลายแถว”

 

อืม จดไว้ล่ะ แล้วไวส์คุงมีธุระอะไรล่ะ?

 

“เจ้าบอกว่าจะให้พวกข้าปกป้องเจ้าจนตาย… แต่ดูสภาพพวกข้าสิ บาดเจ็บสาหัส คงยากที่จะรับหน้าที่นั้น ดังนั้น…”

 

พูดจบเขาก็คุกเข่าลงหนึ่งข้าง

 

“ถ้าจะต้องฝืนใจกันจริง ๆ ก็ให้เป็นข้าเถอะ! ขอร้องล่ะ โปรดให้คนอื่นได้พักฟื้นรักษาตัวเถอะ!”

 

หืม กล้าดีนี่—ทาสที่เพิ่งถูกซื้อมา กล้ามายื่นข้อเสนอใส่เจ้านายแบบนี้เนี่ยนะ? แถมยังเป็นแค่ทหารปลายแถวแท้ ๆ ใจกล้าดีไม่เบา

 

คนอื่น ๆ ก็พากันน้ำตาคลอ พูดอะไรประมาณว่า “ช่างเป็นคนที่น่านับถือ…” กับ “ไม่ต้องห่วงพวกเรา!” เหมือนจะซาบซึ้งอะไรซักอย่าง

 

ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนไอ้หมอนี่จะมีคนรักเยอะพอควรนะ

 

แต่ว่า เสียใจด้วยนะ

 

“ไม่จ้ะ พวกแกทุกคนต้องเริ่มทำงานตั้งแต่วันนี้”

 

“อะ—!?”

 

ไวซ์ถึงกับช็อก ซึ่งก็ไม่แปลก ฉันจ่ายเงินไปตั้งเยอะ พวกแกต้องเริ่มทำงานสิยะ!

 

“เจ้า…! เจ้าเป็นปีศาจแบบไหนกัน!!!?”

 

“อ๊าฮ่าฮ่า! ดีใจที่สังเกตเห็นนะจ้ะ! ใช่แล้ว! ฉันนี่แหละคือ ‘เรย์เต้ ฮังกาเรีย’ ราชินีแห่งความชั่วร้ายของดินแดนนี้!”

 

อ๊าา~~ ความเกลียดชังแบบเปิดเผยนี่มันชื่นใจสุดๆเลย !

 

พวกในเขตปกครองของฉันน่ะเก่งเรื่องแสดงละคร แต่ไวส์คุงนี่ซื่อบื้อดีจริง น่าเอ็นดูตรงนี้แหละ

 

“…ตอนที่เจ้าซื้อพวกเรา ข้านึกว่าเจ้าเป็นขุนนางใจดี… แต่ข้าคิดผิด”

 

“น่าเสียดายนะจ้ะ ฉันไม่ใช่ขุนนางบื้อที่ทุ่มเงินเพื่อบุญคุณหรอกนะ ฉันคือขุนนางผู้เห็นแก่ผลประโยชน์ล้วน ๆ เตรียมตัวไว้เลยว่าจะต้องทำงานหนักเหมือนลาเหมือนวัวนั่นแหละ”

 

“ชิ…!”

 

ว่าแล้วก็—

 

“—เขาแห่งยูนิคอร์นศักดิ์สิทธิ์ จงเยียวยาเหล่าผู้บาดเจ็บเหล่านี้”

 

แสงสีทองสว่างไสวโอบล้อมกลุ่มทาส

 

“นี่มัน…!?”
“แสงอบอุ่นนี่มันอะไรกัน!?”
“ความเจ็บปวด…หายไป…!?”

 

ท่ามกลางความงุนงง ฉันค่อย ๆ ดึงเขายูนิคอร์นออกจากแขนเสื้อชุดเดรสโกธิค

 

นี่คือ เขาแห่งยูนิคอร์นศักดิ์สิทธิ์ สมบัติล้ำค่าที่สามารถรักษาบาดแผลและโรคภัยทุกชนิดด้วยคำอธิษฐาน

 

ก็ใช่ว่าจะใช้ได้เรื่อย ๆ หรอกนะ พอใช้แล้วมันจะเล็กลง ตอนนี้หลังรักษาไปสามสิบคน เหลือแค่ขนาดพอดีมือฉันเอง

 

“นั่นมัน… เขาแห่งยูนิคอร์นศักดิ์สิทธิ์!? เจ้าถึงกับใช้ของแบบนั้น… กับพวกเรา!?”

 

ไวส์คุงที่เกือบตายไปแล้วก็ดูสดใสเปล่งปลั่งขึ้นมาเลย

 

ผิวที่เคยไหม้กลายเป็นเนียนขาว ผมสีดำที่เคยกรอบก็กลับมาเงางามอีกครั้ง

 

“เอาล่ะ เรียบร้อย แบบนี้ก็ทำงานได้แล้วล่ะสิ?”

 

ทุกคนเงียบกริบ

 

พวกเขามองดูบาดแผล ร่างกาย และอวัยวะที่หายไปแล้วฟื้นคืนมาอย่างไม่เชื่อสายตา บางคนถึงกับสั่น

 

มีเพียงไวส์คุงที่เปล่งเสียงออกมาได้

 

“เจ้า… ไม่สิ… คุณเป็นอะไรกันแน่…?”

“ฉัน เรย์เต ฮังกาเรีย ขุนนางชายแดน อาหารโปรดคือเนื้อกับข้าวหน้าไข่ดิบ งานอดิเรกคือเดินเล่นกับดูน้องแมว”

“ไม่ใช่อย่างนั้น…”

 

แล้วจะเอายังไงยะ? ฉันไม่เข้าใจคำถามเลยนะ

 

“เจ้าบอกว่าตัวเองเป็น ‘ขุนนางผู้เห็นแก่ผลประโยชน์’ ไม่ใช่หรือ? แล้วทำไมถึงยอมใช้ของอย่าง ‘เขาแห่งยูนิคอร์นศักดิ์สิทธิ์’ กับทาสอย่างพวกเรา? แค่ขายก็ได้เงินเป็นหมื่นล้านเลยนะ…”

“อ๋อ เรื่องนั้นเหรอ?”

 

ฉันยิ้มมุมปากแบบสุดจะภาคภูมิใจ

 

“ก็เพราะฉันอยากซื้อความภักดีของพวกแกไงล่ะ จะได้กลายเป็นบอดี้การ์ดที่ ไม่มีวัน หักหลังฉันได้”

“พวกแกน่ะ อยู่ในสภาพย่ำแย่ ไม่มีเงิน ไม่มีบ้าน ไม่มีใครพึ่งพา”

“เพราะแบบนั้นไงล่ะ! เรย์เตซามะคนนี้จะช่วยพวกแกเต็มที่เลย! รักษาอาการเจ็บป่วยให้ มอบที่อยู่ให้ ให้เงินเดือนด้วย ถ้าเครียดจนหลับไม่ได้ ฉันก็จะลูบหัวปลอบให้ด้วย! ถ้ามีปัญหาอะไรก็เล่ามาได้เลย!”

 

มุฮะฮะฮ่า ถ้าเกิดดูแลเต็มขั้นแบบนี้แล้ว—

 

“ต่อให้เกลียดฉันแค่ไหน พวกเธอก็จะลังเลที่จะทรยศ! นี่แหละ วิธีของคุณหนูสุดชั่วーーー!”

 

โอ้ะโฮะโฮะโฮะーーー!

 

อ๊าา~ สะใจจริงโว้ย! เหล่าทาสพากันจ้องฉันตาเขม็ง มือที่กำหมัดแน่นสั่นไปหมด—เพราะอารมณ์ขัดแย้งแน่ ๆ เลย!

 

คงคิดกันอยู่แน่ ๆ ว่า “คุณหนูคนนี้ช่างชั่วร้ายอะไรอย่างนี้… แต่ก็เป็นคนเดียวที่พึ่งได้ จะทำยังไงดี…!?” อะไรแบบนั้นแหละ

 

อุฟุๆๆๆ ไม่รู้พวกแกเคยเป็นทหารกองไหนมาก่อน แต่ดูแล้วท่าจะเป็นพวกมนุษย์คุณธรรมแน่นอน

 

พอเห็นพวกแกทุกข์ใจเพราะฉันแบบนี้…มันช่างชั่วร้ายได้ใจยิ่งนัก!! อุฮิฮิโฮ่ฮ่ะฮ่ะฮ่าเำฟฟ-รตๅ/เ!

 

“เอาล่ะ ไหน ๆ ก็หายกันหมดแล้ว ได้เวลาทำงานแล้วจ้า—อ๊ะ? ว่าแต่ไวส์คุง ทำไมยังทำหน้าบูดอยู่อีกล่ะ?”

“เปล่า… ไม่ใช่ไม่พอใจหรอก…แต่…”

 

ไวส์อ้ำอึ้งใต้ผ้าพันแผลที่ยังคลุมปากอยู่—จะพูดอะไรก็พูดออกมาเลยสิยะ

 

“…ใช้ไอเทมที่มูลค่าหลายหมื่นล้านเพื่อซื้อใจแบบนี้ มันเกินไปไหม… ข้าไม่เข้าใจเลยจริง ๆ…”

“หะ? พูดอะไรของนายเนี่ย?”

 

ฉันต่างหากที่ไม่เข้าใจ เงินตั้งหลายหมื่นล้านหรอ? แล้วไงล่ะ?

 

“ขอพูดตรง ๆ เลยนะ ชีวิตฉันน่ะมีค่ามากกว่าหลายหมื่นล้านอีก เพราะฉะนั้น ถ้าใช้ของแบบนั้นเพื่อปกป้องชีวิตตัวเอง มันก็ไม่ต้องคิดให้มากเลยไงล่ะ”

“มั่นใจสุด ๆ เลยนะ…”

“แน่นอนสิ ฉันมันนางร้ายไงล่ะ แล้วก็อีกอย่าง—”

 

ฉันปรายตามองไปยังผู้ชายที่ยืนอยู่ด้านหลังไวส์คุง

 

“พวกแกทั้งหมดก็เป็น ‘สมบัติของฉัน’ แล้วนี่นา เพราะงั้น สักวันหนึ่ง พวกแกก็ต้องทำอะไรที่มีค่ามากกว่านั้นให้ฉันได้แน่ ๆ ใช่ไหมล่ะ?”

“…!”

 

จบนะคะ ชั่วโมงบรรยาย

 

เฮ้อ จะมารับใช้ฉันทั้งที ถ้าไม่เข้าใจแค่นี้ก็แย่ละนะ

 

“เฮ้อ พูดเยอะไปจนไหล่ตึงเลยแฮะ”

 

พอฉันหมุนไหล่เบา ๆ ทันใดนั้นทุกคน (ยกเว้นไวส์คุง) ก็ตาเป็นประกายแล้วร้องว่า—

 

“ข-ขอร้องล่ะ! ให้พวกเราได้นวดไหล่ให้ท่านหญิงเรย์เตเถอะคร้าาาบ!!”

 

อะไรกันเนี่ยอยู่ดี ๆ มาประจบกันเฉยเลย!?

 

—————————————————–

 

เรย์เต ฮังกาเรีย: นางร้ายผู้ประกาศตัวเองอย่างภาคภูมิใจ ชอบเนื้อ เดินเล่นและน้องแมว

 

ยูนิคอร์น: สัตว์ในตำนานที่เรย์เตบังเอิญไปเจอตอนเดินเล่นเฉยๆ