“ฉันชอบแนวคิดของเธอที่อยากใช้ประโยชน์จากร่างของพวกมอนสเตอร์ให้คุ้มค่าสุด ๆ เลยล่ะ ดังนั้นฉันก็เลยคิดว่าจะเริ่มวิจัยเรื่อง ‘ผลึกเวทมนตร์’ ที่ฉันเล็งไว้มาตั้งนานแล้วน่ะ”

 

“ผลึกเวทมนตร์เหรอ?”

 

ฉันเอียงคอสงสัย แล้วด็อกเตอร์ก็ชี้นิ้วขึ้นมาพร้อมเริ่มอธิบายทันที

 

นิ้วยาวขาวซีดอย่างกับนักเปียโนแน่ะ… เคยเรียนเปียโนมารึไง?

 

“ผลึกเวทมนตร์ก็คือคริสตัลลึกลับที่อยู่ในร่างของมอนสเตอร์น่ะ”

 

“หูว”

 

“วงการวิชาการเคยคิดว่ามันก็แค่ ‘นิ่วเวทมนตร์’ เฉยๆ แต่ฉันได้ยินข่าวลือบางอย่างเข้า…”

 

“นักดาบคนหนึ่งฟันโดนอวัยวะที่ไม่ใช่จุดตายของอสูร แต่กลับทำให้มันตายทันที พอเขามองไปที่บริเวณนั้นก็พบว่า—”

 

“…มีผลึกแตกกระจายอยู่หรอคะ?”

 

“เป๊ะเลย! ถูกต้องที่สุด!!!!”

 

แหกปากอะไรเนี่ยเสียงดังเกิน!?!

 

“ฉันน่ะสงสัยระบบชีวภาพของพวกมอนสเตอร์มาตั้งนานแล้ว พวกมันมีร่างกายมหึมา มีอวัยวะโจมตีสุดโหด แต่กลับกินพลังงานน้อยเกินไป แถมไม่แตะต้องเลือดเนื้อของมนุษย์หรือสัตว์เลย กินแต่พืชเหมือนสัตว์กินพืชทั่วไป มันแปลกใช่ไหมล่ะ?”

 

“พูดยาวไปละ สรุปว่ายังไง?”

 

“ก็เหมือนกับที่ผู้มีพลังพิเศษได้รับ ‘กิฟต์’ จากพระเจ้าน่ะ ฉันสงสัยว่ามอนสเตอร์เองก็อาจได้รับพลังงานจาก ‘ผลึกเวทมนตร์’ ที่เป็นศูนย์กลางของมัน จากใครบางคนหรืออะไรบางอย่างเหมือนกันนั่นแหละ”

 

อืม ฟังดูมีเหตุผลดีเหมือนกัน ฉันเข้าใจที่ด็อกเตอร์พูดละ

 

จริงสิ อย่างไวซ์คุงเองก็ปล่อยท่าไม้ตายดาบระเบิดแบบทำลายล้างโลกได้ แต่กินข้าวในปริมาณคนปกติแท้ ๆ

 

ทั้งหมดนั่นก็เพราะกิฟต์ที่เทพีอลิซเฟียประทานมาให้ล่ะนะ

 

แบบเดียวกัน มอนสเตอร์ก็คงได้รับพลังงานจากเส้นทางอื่นเหมือนกันสินะ

 

ว่าแต่…ตามตำนานล่ะก็ มอนสเตอร์มันถูกสร้างโดย ‘เทพแห่งความมืดอารัม’ ใช่มั้ยนะ? งั้นพลังพวกนั้นก็คงมาจากเจ้านั่นล่ะมั้ง?

 

อาจจะใช่ก็ได้เนอะ ฉันเองก็อยากรู้เหมือนกันว่าตัวตนของเขาอยู่ที่ไหน มีชีวิตยังไง — เอาล่ะ กลับมาเข้าเรื่องดีกว่า

 

ด็อกเตอร์โน้มตัวลง แล้วจ้องมาทางฉันผ่านไรผมยาวที่ปิดหน้าของเขา

 

“สิ่งที่ฉันอยากขอให้เธอช่วย คือการเก็บ ‘ผลึกเวทมนตร์’ ยังไงล่ะ”

 

“…หา? ทำไมต้องเป็นฉันด้วยล่ะ?”

 

ขอร้องให้ฉัน—ที่สู้แมลงยังแพ้—ไปเก็บผลึกเนี่ยนะ? หมายความว่าไงกัน!?

 

“คือแบบนี้นะ ผลึกเวทมนตร์เนี่ย มันอยู่คนละที่ในแต่ละตัว แถมถ้าฆ่ามอนสเตอร์ก่อน ผลึกมันก็จะละลายหายไปหมด นี่แหละที่ทำให้เก็บยากสุด ๆ …แต่แล้วก็มีทางออก!”

 

จู่ ๆ เขาก็ชี้มาที่ตาทั้งสองข้างของฉันอย่างแรง—น่ากลัว!?

 

“ถึงเวลาที่กิฟต์ของเธอ ‘เนตรราชินี’ จะได้โชว์ฝีมือแล้วล่ะ! ก็ในเมื่อเธอเห็นจุดอ่อนของศัตรูได้ การจะหาผลึกเวทมนตร์ก็น่าจะง่ายเลยใช่ไหมล่ะ!”

 

โอ้ แบบนี้นี่เอง!

 

“ผลึกเวทมนตร์คือก้อนพลังงานล้วน ๆ เลยนะ! ถ้าเราสกัดออกมาได้และนำไปใช้วิจัยล่ะก็ อาณาเขตของเธออาจจะพัฒนาแบบก้าวกระโดดเลยก็ได้~!”

 

“แค่คิดก็อดใจไม่ไหวแล้ว! โอเคเลย ฉันจะช่วยด้วยความยิน—”

 

—แต่ยังพูดไม่จบ ฉันก็ชะงักไปหนึ่งจังหวะ

 

เดี๋ยวนะ… แบบนี้ฉันต้องไปยืนจ่อหน้ามอนสด ๆ ใช่ไหม!?

 

แบบนี้มันอันตรายเกินไปแล้วไม่ใช่เรอะ…!?

 

“เอ่อ ด็อกเตอร์คะ”

 

“โอเค! ได้รับอนุญาตแล้ว! งั้นเริ่มการทดลองเลยยยยยยยーーー!!”

 

พูดจบปุ๊บ ตาลุงคว้าฉันขึ้นหนีบใต้แขน แล้วพุ่งเข้า ‘ป่ามรณะ’ แบบไม่ฟังเสียงใครทั้งนั้น!!

 

“โว๊วววววววววว ไฟวิจัยมาเต็มแล้วโว้ยยยยยย!!”

 

เดี๋ยววว! วิวข้างทางเบลอหมดแล้ว! ฉันหลุดเข้ามังงะโชเน็นเหรอฟะ!?

 

คุณลุงขาาาา! ทำไมเร็วยังกับติดจรวดแบบนี้เนี่ยยยย!?

 

 

“—ว่าไปแล้วนะ ฉันว่าเหตุผลที่การทดลองชุบชีวิตล้มเหลว ก็เพราะซากศพมอนสเตอร์ตอนนั้นไม่มีผลึกเวทมนตร์เหลืออยู่ก็เป็นได้เนอะ~”

 

“ถ้าเราคิดว่ามันเป็นแค่แหล่งพลังงานธรรมดา การที่ผลึกแตกแล้วมอนสเตอร์ตายทันทีมันก็ไม่สมเหตุสมผลใช่ไหมล่ะ? ถึงจะขาดพลังงานก็ยังควรอยู่ได้นิดหน่อยสิเนอะ~”

 

“สรุปคือ ฉันคาดว่าเจ้าผลึกเวทมนตร์นั่นแหละที่อาจมี ‘จิตวิญญาณ’ หรือสิ่งไม่มีตัวตนบางอย่างสถิตอยู่ก็เป็นได้เนอะ~”

 

“หยุดลากเสียง ‘เน่~’ ตอนจบประโยคได้แล้วเฟ้ย!”

 

ฉันได้แต่ตะโกนใส่ลุงสุดติสต์ที่ยังคงทำตัวตามใจตัวเอง แล้วก็ทรุดตัวลงไปกองบนพื้นหญ้าแบบหมดแรง……

 

ทั้งหมดนี่เกิดขึ้นหลังฉันถูกดร.ไรน์ฮาร์ทลักพาตัวมา แล้วรู้ไหมว่าเรามาจอดตรงไหน? …ก็กลาง “ป่ามรณะ” ไงล่ะ!

 

ไม่ใช่แค่ตรงชายป่าด้วยนะ ลากกันมาจนกลางป่าลึกเลย!

 

แล้วแน่นอน เสียงอสูรจากเงาไม้รอบข้างก็ดังลั่น “เกรี๊ยววววว!” ใส่ฉันไม่หยุด! ตายแน่ฉัน!

 

“แง๊~ กลัวแล้ววว~ ฮืออ~ พาหนูกลับบ้านที~!”

 

“ไม่ต้องกลัวนะ ฉันจะปกป้องเธอเอง”

 

“ไม่ต้องพูดเท่เลยนะยะ! คนที่พาฉันมาติดอยู่ในป่านรกนี่มันก็แกนั่นแหละ!”

 

ฉันลุกขึ้นไปเตะขาลุงขายาวที่น่าหมั่นไส้นั่น!

 

”รับไปซะ!ท่าไม้ตายลูกเตะนางร้าย!…โอ๊ยตีนฉ้านนนน! ทำไมขาแกแข็งเป็นเหล็กงี้!?”

 

“แง๊ออออออออออ~~ ไอ้!(เตะ) ลุง!(เตะ) นี่!(เตะ) มัน!(เตะ) อะไรก็านนนนนน!!??” 

 

โคตรแข็ง!! เตะไม่เข้าเลยสักนิด

 

“อ๊าฮ่าฮ่าฮ่า! เรย์เต้คุงนี่ร่าเริงดีจริงๆน้า~ ดูแล้วไม่มีเบื่อเลย!”

 

“เงียบไปเลย ไอบ้า! แล้วนี่ยังไง…นายเป็นตัวอะไรกันแน่! อุ้มฉันแล้วยังวิ่งเร็วระดับสายฟ้าอีก! ร่างกายนายมันอะไรกัน!? หรือจริงๆ แล้วลุงเก่งมาก!?”

 

“จะว่าไงดีล่ะ~ ก็ฉันมันอัจฉริยะนี่นา อย่างน้อยก็น่าจะสู้ได้พอๆ กับคนธรรมดาทั่วไปล่ะมั้ง――”

 

ทันใดนั้น ลุงหมอก็ควักมีดผ่าตัดจากอกเสื้อ

 

ฟึ่บ! เขาฟาดมันไปข้างหลัง—แกร๊งงง!! เสียงเหล็กกระทบกันดังลั่น!

 

“แต่…กับเจ้าชายนี่ฉันสู้ไม่ไหวจริงๆนะ~”

 

“ไรน์ฮาร์ท…!!!!!!”

 

คนที่อยู่ตรงนั้น ก็คือไวซ์คุงที่ฟาดดาบใส่ด็อกเตอร์อย่างแรง…!

 

==============================================================

 

※พ่อบ้านอยู่ในห้องน้ำ