และแล้วช่วงเตรียมงานเทศกาลใหญ่แห่งการแปลงร่างก็เริ่มต้นขึ้น

 

ในฐานะเจ้าเมือง เรย์เต้จังก็ต้องนั่งตอกตราประทับรัวๆ กับเอกสารเปิดร้านข้างทาง บลาๆๆ แบบไม่พักเลยแหละ…

 

มันควรจะเป็นอย่างนั้น…

 

“ฮี่ฮี่ฮี่! งั้นเอาล่ะ เรย์เต้คุง! มาเริ่ม ‘การทดลอง’ แสนสนุกกันเถอะ!”

 

แล้วฉันก็ถูกคุณลุงแปลกๆ ลากเข้ามาใน “ป่ามรณะ” ซะงั้น… 

 

เดี๋ยวนะ ทำไมล่ะ!?

 

（◆ ◇ ◆）

 

เรื่องทั้งหมดเริ่มต้นขึ้นในช่วงกลางวัน

 

ฉันกำลังนั่งแทะบาร์บีคิวเนื้ออสูรอยู่ในสวนคฤหาสน์อย่างมีความสุข

 

“อืม~ เนื้อหมูโทรลนี่อร่อยแฮะ! นุ่มละลายกว่าหมูธรรมดาอีกนะเนี่ย!”

 

เรย์เต้เป็นนางร้ายผู้ชั่วร้าย ดังนั้นแน่นอนว่าเธอรักเนื้อสัตว์ทุกชนิดเป็นชีวิตจิตใจ

 

ขนาดฉันยังต้องร้องว้าว อืม~ แบบนี้ หมูโทรลนี่มันไม่ธรรมดาจริงๆ!

 

ความหวานของไขมันมันช่างเย้ายวน~ อร่อย! อร่อยโคตร!

 

“เนื้อปีศาจเหรอ… เอ่อ ขอโทษนะ แต่มันกินได้จริงๆ เหรอ?”

 

เสียงลังเลนั่นมาจากไวซ์คุงที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามฉันนั่นแหละ—อะไรเล่า?

 

“แหกปากวิจารณ์อาหารคนอื่นน่ะ มันเป็นใบเตือนตัวร้ายเลยนะยะ! เลวเกินขอบเขต เอาออกจากเด็คไปเลย!”

 

“ข…ขอโทษ”

 

รู้ตัวก็ดีแล้วล่ะ

 

ไวซ์คุงยังเป็นมือใหม่ด้านการสนทนา ฉันแนะนำให้ใช้เด็คพูดคุยพื้นฐานชุด “วันนี้อากาศดีนะครับ” ไปก่อน 

 

เด็คนี้จะเริ่มคอมโบจากพระอาทิตย์เป็นหลักนะจ๊ะ

 

แต่ถ้าวันไหนฝนตกก็ไร้ประโยชน์สุดๆ เลยนะ

 

“ว่าแต่… เมืองหลวงเขายังเชื่อกันอยู่ใช่ไหม ว่าถ้าแตะอสูรแล้ววิญญาณจะมัวหมองน่ะ? นายเชื่อด้วยหรือเปล่า?”

 

“เปล่า ไม่ใช่อย่างนั้น… แค่แบบ… ปีศาจมันเป็นสิ่งที่กินคนใช่มั้ยล่ะ? งั้นถ้าเรากินมันก็เหมือน… กินคนทางอ้อม…”

 

“อ๋อ เข้าใจละ”

 

เข้าใจสิ่งที่ไวซ์คุงพยายามจะบอกละ

 

อสูรคือสิ่งมีชีวิตที่เป็นภัยต่อมนุษย์

 

พวกมันมีลักษณะก้าวร้าวเกินกว่าปกติเมื่อเทียบกับสัตว์ทั่วไป และยังชอบรุมโจมตีมนุษย์อย่างไม่มีเหตุผลอีกต่างหาก

 

ด้วยเหตุนี้ ในคัมภีร์ของเทพีอาริซเฟียจึงเรียกปีศาจว่า “นักล่าของมนุษย์ที่ถูกสร้างโดยเทพเจ้าแห่งความมืด อารัม”

 

“งั้นการกินพวกมัน ก็เหมือนกลายเป็นพวกกินคนทางอ้อมสินะ”

 

ก็ไม่แปลกใจที่ไวซ์คุงจะลังเล

 

“เข้าใจความรู้สึกแล้วล่ะ ไวซ์คุง มันก็น่าขยะแขยงอยู่แหละ แถมได้ยินมาว่า พอปีศาจกินคนไปครั้งนึงเนื้อมันก็จะเหนียวเหม็นจนกินไม่ลงเลยล่ะ”

 

“จริงเหรอ?”

 

“จริงจ้ะ คงเรียกว่า ‘วิวัฒนาการ’ มั้ง? ประมาณว่าพวกออร์คกินคนบ่อยๆ จะกลายร่างเป็นจัมโบ้ออร์คอะไรแบบนั้นไง พูดง่ายๆ คือกินคนทีไร ดีเอ็นเอมันเปลี่ยนทุกที”

 

แต่ถึงอย่างนั้น…

 

“แต่เจ้านี่ไม่ต้องห่วงเลย หมูโทรลที่เรากินนี่ไม่เคยแตะต้องมนุษย์เลยสักครั้งจนโตเต็มวัย มันกินแค่แมลงกับพืชเหมือนหมูบ้านนอกทั่วๆ ไป เพราะงั้นถึงได้อร่อยยังไงล่ะ”

 

“งั้นเองเหรอ…”

 

จบบทเรียนวันนี้ค่ะ! ไวซ์คุง… กินเลย ไม่ต้องเกรงใจ!

 

ปิ้งให้หนังกรอบจนดังเป๊าะ~ แล้วรีบหยิบมาจุ่ม ‘วาซาบิโชยุ’ สูตรพิเศษจากแดนตะวันออก!

 

จากนั้นโปะบนข้าวสวยร้อนๆ แล้วซัดเข้าปากไปทั้งคำ—!!

 

“อ๊าาาาาาาา อร่อยโว้ยยยยยยยยยยยยยย!!!!!!!”

 

ฮัฟฮัฟ อร่อย อร่อย! โอ๊ย ความฉ่ำนี่มันสุดยอดดด!

 

“อุฮิฮิฮิ~ เนื้อนี่มันดีที่สุดในโลกเลย! อร่อย แถมพอกินเข้าไปก็เหมือนได้กระทืบเจ้าอสูรตัวนั้นชนะ! ชั่วร้ายได้ใจสุดๆ!”

 

“รีวิวของคุณหนูมันแปลกประหลาดไปหน่อย… แต่เห็นคุณหนูกินแล้วน่าอร่อยดี ข้าจะลองบ้างก็แล้วกัน”

 

ไวซ์คุงหยิบเนื้อที่เพิ่งย่างเสร็จอย่างกล้าๆ กลัวๆ แล้วค่อยๆ เอาเข้าปาก

 

แล้วก็… “อร่อย…” น้ำเสียงเจ้าชายนี่สดใสขึ้นมาเลยนะเนี่ย ดีมากจ้ะ กินเยอะๆ เลยลูก

 

“ของดีจริง ถ้าเนื้ออสูรได้รับความนิยมล่ะก็… อาจช่วยเพิ่มความมั่นคงด้านอาหารได้เลยนะเนี่ย”

 

“ใช่มั้ยล่ะ~ แต่อย่างเจ้านี่ล่ะก็ หาได้แค่ในเขตปกครองของข้าเท่านั้นนะ! พวกกองกำลังเราช่วงนี้โคตรขยัน จนอสูรบางตัวไม่มีศพคนให้แทะเลยล่ะ!”

 

“โอ้? ถ้าอย่างนั้น เนื้อนี่ก็คือของที่ทหารของเจ้าหามา?”

 

“เปล่า~ เนื้อนี่คุณหมอไรน์ฮาร์ทเป็นคนส่งมาให้น่ะ แถมมีเอกสารประกอบใบรับรองครบเซ็ตเลยนะ”

 

สิ้นเสียงนั้น… ไวซ์คุงลุกพรึ่บจากเก้าอี้ราวกับถูกไฟช็อต

 

แล้วเขาก็วิ่งอ้อมไปข้างหลังแล้วอุ้มฉันจากใต้พุงขึ้นมาเฉย!?

 

ทำอะไรของนายฟะ—!?

 

“คุณหนู! รีบคายเนื้อออกมาเดี๋ยวนี้เลย! หมอนั่นไว้ใจไม่ได้เด็ดขาด!!”

 

“หยุดเขย่าเดี๋ยวนี้เลยนะ!? อ๊ากกก!”

 

แขนอันอบอุ่นแต่บึกบึนของไวซ์คุงกดเข้ามาตรงหน้าท้องฉันเต็มแรง!

 

แล้วก็ซัดแรงจากข้างล่างขึ้นบน 

 

ทะลุชั้นไขมันผ่านถึงเครื่องใน! 

 

กะจะอัพเปอร์คัตกระเพาะเลยเหรอฟะ!?

 

“อุเกี้ยยยยยยย!!!!!!?”

 

จะ—จะออกแล้ว! ทุกอย่างกำลังจะไหลออกมาจริงๆ แล้วนะเว้ยยย!

 

ถ้ามันเลยเถิดกว่านี้ ไวซ์คุงต้องรับผิดชอบฉันไปตลอดชีวิตเลยนะ!! 

 

ศักดิ์ศรีสาวน้อยฉันพังหมดแล้ววว!!

 

“แงงงง~ แอชลีย์ช่วยด้วยยยยยยยย!!”

 

“หมอนั่นอยู่ในห้องน้ำ!”

 

“ตอนเวลาสำคัญดันใช้การไม่ได้เลยเหรอ!! ไอ้ไร้ประโยชน์เอ้ย!!”

 

ไอ้แว่นมาโซผู้ใช้วันหยุดดมหากลิ่นฉันยังกับหมานำทาง! ดันมาไร้ค่าตอนนี้เนี่ยนะ!? บ้าชิบ!!

 

“อุ๊บ… อุแว้…! ม-ไม่ไหวแล้วว… จะคลอดหมูโทรลออกมาแล้วววววว!”

 

แล้วตอนที่ฉันกำลังจะหมดทั้งศักดิ์ศรีและลำไส้นั่นแหละ…

 

ก็มีใครบางคนโผล่มาเบรกไวซ์ด้วยน้ำเสียงสุขุมว่า “ใจเย็นก่อนเถอะ องค์ชายไวซ์”

 

และเจ้าของเสียงนั้นก็คือ…

 

“แก!!… ด็อกเตอร์ไลน์ฮาร์ท!”

 

“อะแฮ่ม ใช่ ฉันเอง~”

 

และคนที่มาห้ามเจ้าชายผู้กำลังพยายามเค้นไส้ฉันออกมา… ก็คือลุงผมยาวคนส่งเนื้อนั้นเอง

 

==================================================================

 

เรย์เต้: “ฮึก…ไวซ์คุง…ซัดพุงฉันรัวๆไม่ยั้งเลยค่ะ…”

 

พ่อบ้านสติหลุด: 「！？！？！？！？！？！？！？！？！？」