ในช่วงเวลาน้ำชาหลังมื้อเช้า…

 

“—ข้า! เรย์เต้ ฮังกาเรีย ขอสั่ง! เจ้าพวกคนรับใช้ เอาหนังสือพิมพ์มาให้ข้าซะ!”

 

“ค่ะ/ครับคุณหนู !!!”

 

แค่ฉันออกคำสั่งทีเดียว พวกคนรับใช้เป็นสิบก็แห่กันถือหนังสือพิมพ์เข้ามาเต็มไปหมด

 

ฉันไม่ได้ต้องการเยอะขนาดนั้นโว้ย!

 

“เอามาแค่ฉบับเดียวก็พอ ที่เหลือไปได้แล้ว”

 

“รับทราบค่าาา!!!”

 

ฉันรับมาเล่มนึงจากใครก็ไม่รู้ แล้วไล่พวกที่เหลือออกไปให้หมด

 

แม้แต่พวกคนสวนยังวิ่งมา …ไปทำงานดิเห้ย

 

“เฮ้อ พวกนั้นมันจะประจบฉันกันไปถึงไหนเนี่ย…ช่างมันเถอะ เรื่องสำคัญกว่าคือ…”!

 

ฉันจิบชาพลางเปิดอ่าน ‘หนังสือพิมพ์ราชอาณาจักรสเตรน’

 

นี่เป็นหนังสือพิมพ์เพียงฉบับเดียวที่ได้รับอนุญาตให้ตีพิมพ์ในราชอาณาจักร แม้แต่เขตห่างไกลอย่าง “ดินแดนฮังกาเรีย” ก็ยังมีมาส่ง…ถึงจะช้าไปสองสัปดาห์ก็เถอะ

 

“งั้นเริ่มจากการ์ตูนสี่ช่อง ‘โอโฮะจัง’ ก่อนก็แล้วกัน—เดี๋ยวนะ นี่มันหัวข่าวอะไร? อ่าวเห้ย!?”

 

“องค์ชายรองก่อการปฏิวัติ—สังหารองค์ชายใหญ่กับพระราชา!?”

 

“แล้วตอนนี้องค์ชายรองกลายเป็นพระราชาองค์ใหม่แล้วงั้นเหรอ…? ห้ะ…อะไรเนี่ย…?”

 

นี่มันข่าวบ้าอะไรกัน!? โผล่มาปุ๊บก็ช็อกโลกเลยเหรอ!?

 

“ไหนดูต่อสิ เขียนว่าอะไรอีก?”

 

“จากคำแถลงของรัฐบาลใหม่ พระราชาองค์ก่อนกับองค์ชายใหญ่เป็นคนชั่วสะสมทรัพย์ลับหลังประชาชน”

 

“…เอาจริงดิ? เชื่อได้เร้ออ?”

 

ก็ไม่เห็นเคยได้ยินข่าวเสีย ๆ หาย ๆ เกี่ยวกับองค์ราชาหรือองค์ชายใหญ่เลยนี่นา

 

อืมม…กลิ่นมันฟ้องเลยว่าเป็นข่าวลวงไว้ล้างผิดเรื่องปฏิวัตินั่นแหละ แต่จะไปขุดก็เสียเวลาเปล่า

 

“ดูท่าจะวุ่นวายแน่ ๆ…ชาตินี้ไม่ขอยุ่งกับการแย่งชิงอำนาจเด็ดขาด”

 

ฉันเป็นคุณหนูสุดชั่วก็จริง—สนุกกับการกลั่นแกล้งชาวบ้านสุด ๆ—แต่ถ้าให้ไปฟาดฟันกับเจ้าพวกขุนนางตัวเป้งล่ะก็ ขอบายดีกว่า

 

ถ้าจวนตัวเมื่อไหร่ ฉันจะใช้ชาวบ้านเป็นโล่เนื้อทันทีเลยเจ้าค่ะ!

 

“ข้านึกภาพพวกขุนนางฝั่งองค์ชายรองฉวยโอกาสนี้ ยกพวกไปยึดที่ดินของขุนนางฝ่ายองค์ชายใหญ่ได้เลย…”

 

แต่โชคดีที่ดินแดนฮังกาเรียของฉันไม่น่าจะโดนลูกหลง

 

เราไม่เข้าฝักฝ่ายไหน แถมในฐานะขุนนางชายแดน ก็มีหน้าที่คุมพวกสัตว์ประหลาดจาก ‘ดินแดนไร้การสำรวจ’ ไม่ให้ล้ำเข้ามาด้วย

 

ถึงที่ดินเราจะกว้างก็เถอะ แต่ถ้าใครคิดมายึด ก็ต้องรับมือกับสัตว์ประหลาดพวกนั้นแทน แบบนั้นใครมันจะโง่พอคิดจะบุกกันล่ะ

 

ที่ดินกว้างก็จริง แต่ถ้าใครมายึดไป จะต้องรับศึกกับพวกมอนสเตอร์แทน—ใครมันจะอยากล่ะ?

 

“อืมม…ฉันน่าจะประกาศเตือนพวกชาวบ้านไม่ให้ไปเมืองหลวงช่วงนี้นะ ตอนนั้นคงยุ่งเหยิงสุด ๆ แล้วถ้าไปก่อเรื่องอะไรเข้า ฉันต้องปวดหัวแน่”

 

เฮ้อ องค์ชายรองคะ เลิกปฏิวัติได้ไหมคะ? มันน่ารำคาญ!

 

อีกเดี๋ยวก็คงมีคนจากวังส่งสารมาถามว่า “จะรับใช้ราชาองค์ใหม่ไหม?” จนกว่าจะถึงวันนั้นอิฉันคงต้องนิ่งไว้ก่อน ตรูไม่อยากตายโว้ย!

 

“…น่าสงสารองค์ชายใหญ่เหมือนกันนะ ได้ข่าวว่าอายุแค่สิบแปดเอง”

 

หน้าตาก็พอจำได้อยู่ ผมดำ ตาสีทอง หน้าหล่อระดับเทพเลยล่ะมั้ง

 

ถึงจะเป็นเจ้าชาย แต่ดูเหมือนจะเก่งด้านการต่อสู้มาก ๆ แถมยังได้แชมป์การแข่งดาบในเมืองหลวงบ่อยอีกต่างหาก

 

เลยได้เห็นภาพเหมือนในหนังสือพิมพ์อยู่บ่อย ๆ ถือถ้วยรางวัลอย่างเท่

 

“หน้าตาก็ดีแท้ ๆ แต่มักทำหน้าบูดบึ้งตลอดเวลา… สมกับเป็นองค์ชายตรงไหนกันยะ?”

 

เลยถูกเรียกว่า “เจ้าชายน้ำแข็ง” คงเป็นทั้งฉายาและประชดในตัว

 

แต่โดนน้องชายตัวเองหักหลังแล้วฆ่าทิ้งกลางการปฏิวัติแบบนั้น—มันเศร้าเกินไปจริง ๆ

 

ขอให้ไปสู่สุคตินะคะ… แม้แต่ฉันยังรู้สึกเห็นใจขึ้นมานิดนึง แล้วก็เป็นตอนนั้นเอง…

 

ระหว่างที่ฉันกำลังรำลึกถึงองค์ชายผู้ล่วงลับ พ่อบ้านก็โผล่หน้ามาเรียก

 

“อะไรอีกล่ะ? ถ้าจะให้ฉันเหยียบอีกละก็ไม่เอานะ ยุ่งอยู่”

 

“มะ…ไม่ใช่เรื่องนั้นครับ มีพ่อค้าคนหนึ่งมาขอเข้าพบคุณหนูให้ได้ครับ”

 

“พ่อค้า?”

 

พ่อบ้านพยักหน้า “ดูเหมือนจะมาจากเมืองหลวงครับ” เขาพูดพลางหลังแว่นสะท้อนความขยะแขยงชัดเจน

 

“เขามาจากเมืองหลวง ดูเหมือนจะเป็น พ่อค้าทาส ที่รับซื้อพวกบาดเจ็บหรือป่วยหนักซะส่วนใหญ่ครับ”

 

“เหรอ?”

 

ตอนนั้นแหละ สมองสุดชั่วร้ายของฉันก็เริ่มทำงาน

 

พอดีกับที่ฉันกำลังคิดว่า “แย่ละ ปฏิวัตินี่น่ากลัวจังเลยค่ะ…”

 

ก็แหม ฉันน่ะเป็นคุณหนูขุนนางสุดโหดนะจ๊ะ

 

เชื่อสิว่ามีชาวบ้านที่เกลียดฉันอยู่ไม่น้อย พวกที่ยิ้มแย้มเอาใจน่ะ ก็แค่แกล้งทำเพราะอยากได้เงินเท่านั้นแหละ

 

เพราะงั้นไงล่ะ ฉันถึงอยากได้พวกทาสที่จงรักภักดีต่อเรย์เต้ซามะคนนี้อย่างสิ้นเชิง…!

 

“ก็ได้ งั้นไปบอกพ่อค้าทาสคนนั้นซะให้พาทาสทั้งหมดมาที่ห้องรับแขกได้เลย”

 

—————————————————————

 

ชาวเมืองฮังกาเรีย: ข้ารับใช้ของเรย์เต จงรักภักดีสุด ๆ คลั่งรักท่านเรย์เต้