“อยู่ ๆ ก็หัวร้อนขึ้นมาเลยค่ะ”

 

อย่ามาคุยกันเองแบบไม่เห็นหัวฉันได้มั้ยยะ

 

คิดได้ดังนั้น ฉันก็พุ่งเข้าไปกลางสนามประลองเลย

 

โซเนียพยายามจะห้ามไว้ —แต่ใครสนล่ะ ยืนดูไปเงียบๆ เถอะ!

 

“แอชลีย์”

 

“คุณหนู? จู่ ๆ เข้ามาทำไ—”

 

“หุบปาก”

 

ฉันไม่พูดพร่ำอะไรทั้งนั้น ซัดเข้าเป้ากลางหว่างขาอย่างแรง

 

“อุฟฟฟฟ!?”

 

แอชลีย์ร้องเสียงหลงแล้วกลิ้งลงพื้นทันที

 

พอเห็นเขานอนกลิ้งกุมเป้าอยู่ ฉันก็จัดไปอีกดอกเต็มๆ ที่ลิ้นปี่อย่างสาสม

 

“อึก!? คะ คุณหนู…?”

 

“ตั้งใจฟังให้ดีนะ แอชลีย์”

 

ฉันถอนหายใจแรงๆ แล้วตัดสินใจพูดตรงๆ ออกไป

 

“ฉันไม่ได้เกลียดนายหรอกนะ”

 

“หะ… หา?”

 

แอชลีย์ตาเหลือก ปากอ้าตาค้างไปเลย

 

ทำหน้าแบบว่าไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน

 

“แต่ขอบอกไว้ก่อนนะ ไม่ใช่แบบคนรักอะไรหรอก—ก็อย่างว่า นายเป็นไอ้โรคจิตที่เก็บผมร่วงฉันไปทำ ‘ตุ๊กตาเรย์เต้จิ๋ว’ นี่นา”

 

“เห้ย!..ร-รู้ได้ยังไงกันครับ!?”

 

“ฉันเป็นนางร้ายไง~ แน่นอนว่าฉันต้องรู้เรื่องรสนิยมวิปริตของลูกน้องไว้เผื่อวันทรยศสิยะ”

 

“…และเพราะความเพี้ยนแบบนั้นแหละ ฉันถึงเชื่อใจนายได้มากกว่าคนอื่น”

 

ใช่—คนที่ฉันไว้ใจได้จริงๆ มีนับนิ้วได้เลย

 

พวกที่เอาใจฉันต่อหน้า ทุกคนล้วนมีแผนในหัว หรือไม่ก็เสแสร้งทั้งนั้น

 

แต่ไวซ์คุงกับหมอนี่ไม่ใช่แบบนั้น

 

ไวซ์คุงอาจจะเย็นชาสุดๆ แต่สิ่งที่เขาพูด—ไม่มีคำโกหกปะปนเลย

 

ส่วนแอชลีย์—ก็แค่พวกโรคจิต

 

รอยยิ้มลื่นๆ ลับๆ ล่อๆ ที่ส่งให้ฉันตลอดน่ะ—ของพวกโรคจิตชัดๆ

 

ใช่ โรคจิตแบบนั้นแหละ โคตรน่าขยะแขยงเลยด้วยซ้ำ

 

แต่เพราะมันจิตขนาดนี้แหละ ถึงมั่นใจได้ว่าเขาชอบฉันจริงๆ

 

“แล้วนี่อะไร? คิดเองเออเองว่าจะไปจากฉันงั้นเหรอ? — อย่ามาล้อเล่นนะ”

 

ความโมโหพลุ่งพล่านขึ้นมาอีกครั้ง

 

ฉันยังเหยียบท้องแอชลีย์อยู่ ขณะเดียวกันก็คว้าคอเสื้อเขาขึ้นมาจนหน้าแทบชนกัน

 

เขาเจ็บจนหน้าหงิก—แต่ใครแคร์ล่ะ? ก็ฉันเป็นวายร้ายไง!

 

“อย่ามาดูถูกฉันนะ ไอ้เวอร์จิ้น”

 

“!?”

 

“แกเป็น ‘สมบัติของฉัน’ อย่ามาทำเป็นมีความคิดเป็นของตัวเองนักสิยะ”

 

จะมาสละชีวิตเพื่อรับผิดชอบอะไรนั่นน่ะ… เลิกเพ้อได้แล้ว

 

ฉันจ้องลึกลงไปในตาเขาที่เต็มไปด้วยหวั่นไหว

 

แล้วกระซิบข้างหูด้วยน้ำเสียงเย็นเฉียบ

 

“ทุกๆสิ่งที่เป็นของแกคือของๆฉัน…จงอยู่กับฉัน… และตายไปกับฉัน”

 

“คะ-ครับผมมมม—!”

 

พ่อบ้านพยักหน้ารัวจนหัวแทบหลุด

 

ดีมาก แบบนี้สิถึงจะเรียกว่าเชื่อง 

 

“เด็กดี~” ฉันชมพลางลูบหัวเขา

 

เขาก็หน้าแดงแปร๊ดแล้วล้มตึงลงไปนอน… ช่างน่ารักเสียจริง~

 

“ทีนี้…”

 

ถึงตาเจ้าชายบ้างล่ะ