โซเนียคุง อัศวินกล้ามแน่นของเราชี้นิ้วไปที่พ่อบ้านโรคจิตของฉันแล้วพูดว่า—

 

“หมอนั่นคือ แอชลีย์แห่ง ‘หมาป่านรก’!”

 

“หะ ห๊าาา!? หมาป่านรก!? หมายถึงองค์กรชั่วร้ายที่รับงานจากเจ้าชายลำดับสองแล้วทำรัฐประหารสำเร็จนั่นน่ะเหรอ!?”

 

กลุ่มที่เผาวัง ฆ่ากษัตริย์ และอัดไวซ์คุงกับพวกจนเละไม่มีชิ้นดีนั่นน่ะเหรอ!?!?

 

“อะ-แอชลีย์… เรื่องจริงเรอะคะ?”

 

“จริงครับ คุณหนู… แต่ผมลาออกจากที่นั่นมาหลายปีแล้ว”

 

“อ๋อ งั้นก็โล่ง… เดี๋ยวนะ! โล่งตรงไหนฟะ!?”

 

อย่างน้อยก็ช่วยกรอกลงในช่อง “งานเก่าที่เคยทำ” บนใบสมัครด้วยสิ～～～～!

 

ฉันดันไปจ้างพวกแก๊งใต้ดินเข้าบ้านตัวเองเฉยเลยยย!

 

“ม-ไม่เป็นไรค่ะ ถ้าเป็นแค่ลูกกระจ๊อกละก็…”

 

“เปล่าครับ ผมเป็นหนึ่งใน ‘ห้าขุนพล’—กลุ่มห้าคนที่อยู่บนจุดสูงสุดของสมาชิกหมื่นคน”

 

“โคตรใหญ่เลยนี่หว่า～～～!?”

 

ว่าแล้วเชียว ฉันเคยได้ยินใครบางคนเคยพูดว่าเขาเป็น ‘หัวหน้า’ อยู่!

 

เฮ้ยๆ… ดินแดนนี้มีตัวร้ายอย่างฉันคนเดียวก็พอแล้วเฟ้ย!?

 

เดี๋ยวชาวบ้านเขาหาว่าฉันกับนายลอกคาแรกเตอร์กันทำไงล่ะ!?

 

“ขออภัยครับคุณหนู… เดิมทีผมตั้งใจจะเก็บเรื่องนี้ไว้จนวันตาย… แต่ก็อย่างที่เรียนไว้ ผมอดทนไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว“

 

แอชลีย์จ้องไวซ์คุงด้วยดวงตาสีอำพันที่เต็มไปด้วยความโกรธอย่างแท้จริง

 

“ไวซ์… แกคิดจะลากคุณหนูเข้าไปพัวพันกับ ‘ราชาทหารรับจ้าง’ ด้วยพลังห่วยๆ แค่นี้จริงดิ?”

 

“!”

 

ใบหน้าไวซ์คุงกระตุกเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าโดนจี้ใจดำเต็มๆ

 

“แกก็รู้อยู่แก่ใจว่า ‘ราชาทหารรับจ้าง’ หรือ ‘ซัคส์’ น่ะ… มันเลวขนาดไหน”

 

“ทั้งแข็งแกร่งสุดขีด แถมยังฉลาดแบบอำมหิต”

 

“คนสารเลวที่จุดไฟสงครามด้วยแผนชั่ว กลโกง ข่มขู่ รีดไถ—ทั้งหมดก็แค่เพื่อสนองสัญชาตญาณนักล่าของตัวเอง”

 

“ฟังดูเหมือนมีคนลอกคาแรกเตอร์ฉันเลยค่ะ”

 

「「…หึ」」

 

ฉันแค่พึมพำออกมาตามที่คิด แล้วสองคนนั่นก็หันมายิ้มให้กันเฉย!? อะไรกันเนี่ย!?

 

“ขออนุญาตพักเรื่องคุณหนูไว้ก่อนนะครับ”

 

“อย่ามาเมินฉันนะยะ!”

 

“ไวซ์ ข้ายอมรับจิตใจของเจ้า ที่คิดจะจุดไฟแห่งการปฏิวัติและล้างบาง ‘หมาป่านรก’”

 

“แม้ข้าจะเคยอยู่ฝั่งนั้นมาก่อนก็เถอะ… แต่องค์กรนั้นมันเลวได้โล่”

 

แอชลีย์เมินฉันสนิท แล้วระบายคำด่ารัวๆ

 

สีหน้าเขาบูดเบี้ยวราวกับเคี้ยวแมลงขมทั้งตัว

 

และเมินฉันไปอย่างสมบูรณ์แบบ….

 

“เจ้าพวกนั้นไม่มีความเป็นมนุษย์เหลือแล้ว ภายใต้ซัคส์ โรอา พวกมันบุกเมือง ปล้นสะดมทุกสิ่งตามใจ และตะครุบเหยื่อราวฝูงหมาป่าหิวโหย”

 

“หากปล่อยให้ฝูงสัตว์เดรัจฉานพวกนั้นยึดครองจุดศูนย์กลางของประเทศ… ไม่มีทางรู้เลยว่าอนาคตจะพังขนาดไหน”

 

“ต่อให้ตั้งใจดีแค่ไหน ถ้าไร้พลัง สุดท้ายก็แค่เหยื่อที่โดนมันกลืนกิน”

 

แต่แล้ว… แอชลีย์ก็พูดต่อด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

 

“และข้าจะไม่มีวันยอมให้คุณหนูเรย์เต้ต้องถูกลากลงนรกไปพร้อมตอนจบแบบนั้นเด็ดขาด”

 

“…เหตุผลฟังขึ้น แล้วเจ้าจะให้ข้าไปเตรียมการปฏิวัติที่อื่นแทน?”

 

“ถูกต้อง และอีกเรื่อง…”

 

แอชลีย์ล้วงบางอย่างจากอกเสื้อแล้วโยนมาทางฉัน

 

“ว—ว้าย!?”

 

มันคือการ์ดข้อความแผ่นหนึ่ง

 

ฉันรีบคว้ามาดู—ข้างในเขียนข้อความขอบคุณกับคำอำลา… ที่ส่งถึงฉัน…

 

“เดี๋ยวนะ… นี่มันจดหมายลาออก!?”

 

“ใช่ครับ ผมขอลาออกอย่างเป็นทางการ ตั้งแต่วันนี้เลย”

 

เขาพูดด้วยรอยยิ้มบางๆ ที่แฝงความเศร้า

 

“ตอนนี้ ‘หมาป่านรก’ ฝังรากลึกอยู่ในแกนกลางของประเทศ คนทรยศอย่างข้า… อาจถูกพวกมันล่วงรู้ได้ตลอดเวลา และนั่นจะทำให้คุณหนูตกอยู่ในอันตราย”

 

“น-นายจะไปเพราะเรื่องนั้นเหรอ?”

 

“ครับ ผมเองก็กลายเป็น ‘เป้าหมาย’ ของหมาป่านรก…ไม่ต่างจากไวซ์”

 

และด้วยเหตุนี้ ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เจ้าชายถูกขับไล่ฝ่ายเดียว แล้วตัวเองอยู่สุขสบายที่นี่หรอก — เขาพูดพลางมองไวซ์คุง

 

“ล-แล้วหลังจากนี้นายจะทำอะไร?”

 

“ข้าเองก็ทำชั่วมานักต่อนัก เพื่อรับผิดชอบต่อสิ่งที่ก่อไว้ ข้าจะเข้าร่วมการก่อปฏิวัติของไวซ์ และยอมสละชีวิตเพื่อกวาดล้าง ‘หมาป่านรก’”

 

“…การดวลครั้งนี้ ข้าจัดขึ้นเพื่อดูว่าผู้ที่จะเป็นนายคนใหม่ของข้านั้น แข็งแกร่งแค่ไหน… แต่กลับ…”

 

สายตาแอชลีย์ที่มองไวซ์คุง เริ่มเต็มไปด้วยความผิดหวัง

 

เขายักไหล่ แล้วหลุดหัวเราะอย่างเย้ยหยัน 

 

“ระดับนี้…ไม่มีวันแตะต้องซัคส์ โรอาได้หรอก”

 

“เจ้าคิดจะปฏิวัติใหม่ด้วยพลังแค่นี้งั้นเรอะ? น่าขำจริงๆ หรือจะให้ข้าเป็นผู้นำกองทัพแทนดีล่ะ?“

 

“คำชวนของเจ้าฟังดูน่าสนใจ… แต่ข้าเป็นเจ้าชาย ข้าจะเป็นผู้นำพวกพ้องด้วยตัวเอง”

 

ทั้งสองกลับมาจ้องตากันอีกครั้ง

 

ดูเหมือนว่าการดวลครั้งนี้ คือวิธีตัดสินผู้นำของกองทัพปฏิวัติ

 

…เรื่องที่ควรจะเป็นประลองชิงตำแหน่งบอดี้การ์ดของฉัน กลายเป็นอดีตไปแล้วซะงั้น

 

เพราะทั้งคู่ตั้งใจจะออกจากที่นี่…

 

เพื่อไม่ให้ฉันต้องเข้าไปเกี่ยวกับสงคราม

 

“เฮ้อ…”

 

เฮอะ ช่างเป็นเจตนาดีจริง ๆ เลยนะ

 

ฉันเองก็ไม่ได้อยากโดนลากไปเล่นเกมชิงอำนาจอยู่แล้วล่ะ

 

แต่ก็เถอะนะ…

 

“ไม่รู้ทำไม… แต่อยู่ ๆ ก็หัวร้อนขึ้นมาเลยค่ะ”

 

อย่าคิดว่าฉันไม่มีตัวตน แล้วคุยกันเองตามใจสิยะ

 

==================================

 

・ตอนหน้า: เรย์เต้จังโหมดเบอร์เซิก !