—แล้วเรื่องก็กลายเป็นว่า ฉันต้องมาเป็นกรรมการตัดสินศึกประลองสุดป่วนระหว่าง ‘เจ้าชายระเบิดไวซ์คุง’ กับ ‘พ่อบ้านโรคจิตแอชลีย์’ ซะงั้น

 

พูดตามตรง—ฉันว่าแอชลีย์มีโอกาสตายคาสถานะเวอร์จิ้นเก้าสิบเปอร์เซ็นต์แน่นอน

 

“ไวซ์คุง~ ขอแค่ให้อีกฝ่ายบาดเจ็บสาหัสก็พอแล้วนะ~?”

 

“จะพยายามครับ…แต่ให้เขาทำใจไว้ล่วงหน้าว่าอาจหลับยาวนะครับ”

 

ขอบคุณสำหรับคำตอบสุดซื่อตรงนะคะ นี่เรียกว่าพยายามผ่อนแรงแล้วเหรอ!?

 

“เอาเป็นว่าถ้าเป็นแบบนั้นจริง… ค่อยว่ากันละกันนะ…”

 

ขอแจ้งไว้ก่อน—สถานที่ตอนนี้คือแถว ๆ ชายขอบดินแดน ตรงใกล้ ๆ กับ ‘ป่าต้องสาป’

 

เป็นจุดที่มอนสเตอร์จากนอกแดนชอบไหลทะลักเข้ามาไงล่ะ

 

เลือกที่นี่ก็ดีแล้ว เพราะต่อให้ไวซ์คุงปล่อยท่าไม้ตายดาบระเบิดโลก หรือแอชลีย์ก่อมลพิษทางสายตาแล้วทำแผ่นดินเปื้อน มันก็ไม่เดือดร้อนใคร

 

“เอาล่ะค่ะ! ขอต้อนรับสู่ศึกดวลชิงตำแหน่งบอดี้การ์ดของฉัน~!”

 

””“โอ๊ววววววววววววววววว!!”””

 

เสียงโห่ร้องดังลั่นนั่นมาจากเหล่าทหารประจำแคว้นของฉันเองแหละ

 

คือฉันอ้างว่าจะมาลาดตระเวนใกล้ป่าต้องสาปน่ะ เลยหิ้วพวกเขามาด้วย

 

“ไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้เห็นท่านไวซ์ออกโรงอีกครั้ง!”

 

“ขออภัยนะคุณพ่อบ้าน แต่ผมขอเชียร์ไวซ์ซามะนะ!”

 

“ขอศึกษาเทคนิคหน่อยนะครับ!”

 

ดูเหมือนพวกเขาก็อยากเห็นไวซ์คุงโชว์ฝีมือเหมือนกัน แฟนคลับเต็มเลยแฮะ

 

และแล้ว… ภายใต้สายตาทุกคน คู่ดวลของเราก็กำลังเตรียมตัวกัน…

 

“พ่อบ้าน… อย่างที่ข้าบอกไป ข้าไม่ถนัดคำว่า ‘ยั้งมือ’ หรอกนะ”

 

“อย่าประเมินข้าต่ำไปดีกว่า เจ้าชาย… หรือจะให้ข้าออมมือให้ดีละ?”

 

“หึ…”

 

ว-หวาา… นี่มันจริงจังกว่าที่คิดเยอะเลยนะคะเนี่ย!?

 

ไวซ์คุงเริ่มตั้งท่าชักดาบอย่างระวัง ส่วนแอชลีย์ก็กำหมัดเตรียมเข้าโจมตีในท่าก้มต่ำพร้อมจังหวะก้าวที่มั่นคง…!

 

“หืม… ไม่ใช่แค่ท่านไวซ์ แม้แต่แอชลีย์เองก็ไม่มีช่องโหว่เลย”

 

“หือ?”

 

คนที่โผล่มาข้างฉันก็คือโซเนียคุง อดีตรองหัวหน้าหน่วยอัศวินของอาณาจักรที่ทั้งกล้ามโตและใจดี

 

เขามองไปทางแอชลีย์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียดราวกับกำลังวิเคราะห์อะไรบางอย่าง

 

“ท่าของแอชลีย์ดูใกล้เคียงกับศิลปะต่อสู้ระยะประชิดแบบแพนคราเชียน เขากำหมัดแน่นแล้วใช้ขาเป็นแรงขับเคลื่อน… เรียกได้ว่าเป็นคำประกาศกร้าวว่า ‘ข้าจะพุ่งไปต่อย’ ก็ว่าได้”

 

“แต่ไวซ์ซามะใช้อาวุธเป็นดาบยาว—นั่นหมายความว่า หากแอชลีย์จะโจมตีได้ เขาต้องหลบหรือรับดาบของเจ้าชายให้ได้เสียก่อน… ซึ่ง…”

 

“นายกำลังจะผันตัวเป็นนักพากย์แล้วใช่มั้ย โซเนียคุง”

 

แต่ก็ดีแล้วแหละ ช่วยอธิบายแบบนี้เพราะฉันไม่ค่อยเข้าใจเรื่องต่อสู้นี่นา

 

“เอ๊ะ ยังไงดีนะ อยู่ๆฉันก็รู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาเฉยเลย! งั้นทั้งสองคน—เริ่มการประลองได้เลยค่าาา!”

 

”“โอ้วววว!””

 

ทันใดนั้น สองคนก็พุ่งเข้าหากันพร้อมกันทันที

 

“ขอพลังจงหลั่งไหลสู่กายข้า—『หิมะนิรันดร์สวรรค์』!”

 

แสงสีฟ้าจาง ๆ พวยพุ่งขึ้นจากตัวไวซ์คุงทั้งร่าง

 

นั่นคือหลักฐานว่า “หิมะนิรันดร์สวรรค์”—กิฟต์เสริมพลังร่างกายของเขา—ได้เริ่มทำงานแล้ว

 

“แล้วไงล่ะ!”

 

ทางด้านแอชลีย์ เขากลับพุ่งเข้าใส่แบบไม่ลังเล

 

แอชลีย์พุ่งเข้ามาตรง ๆ ด้วยท่าต่ำเฉพาะตัว กำหมัดแน่นจนเข้าประชิดตัวไวซ์คุง

 

“ข้าไม่ให้เจ้าได้เข้าใกล้มากไปกว่านี้หรอก—วิชาดาบสายสเตรน—ท่าไม้ตาย… 『ชักดาบ · พิฆาตศูนย์』!!”

 

ในพริบตาต่อมา ไวซ์คุงก็ปลดปล่อยท่าไม้ตายโดยไร้ความปรานีแม้แต่น้อย

 

เป็นการชักดาบฟันแบบอิไอที่เร็วเหนือเสียง—ตามด้วยประกายแสงและแรงระเบิดถล่มดินฟ้า!

 

“อุหวาาาาาาา!?”

 

ฉันเผลอกรี๊ดออกมาเลยอ่ะ!

 

อาจไม่ถึงกับตอนถล่มเจ้ายักษ์จัมโบ้ แต่แค่เสียงกับแรงสั่นสะเทือนก็เกินพอจะทำให้หัวใจเต้นระรัวแล้ว!

 

ฝุ่นฟุ้งกระจายบดบังสายตา—ร่างของแอชลีย์หายวับไปกับควันระเบิด

 

“อ-แอชลีย์…? เดี๋ยวนะ อย่าบอกนะว่าเขา…ตายจริง?”

 

ฉันนึกว่ามันจบแล้ว… แต่ทว่า…

 

“—ยังไม่จบ!”

 

แอชลีย์พุ่งทะลุม่านฝุ่นออกมาโดยไม่มีรอยขีดข่วน! หน่านี้!!!!?

 

“อะไรกัน!?”

 

“รับไปซะ!”

 

หมัดเหล็กของแอชลีย์พุ่งเข้ากระแทกท้องของไวซ์คุงอย่างจัง ส่งร่างของเขาปลิวไปหลายเมตร!

 

“อึก…!”

 

ไวซ์คุงยังฝืนยืนไหว…แต่สีหน้าก็บ่งบอกว่าเจ็บไม่น้อยเลย

 

เดี๋ยวๆๆๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย!? บ้าไปแล้ว!

 

“ไวซ์คุงน่ะมีบัฟเสริมร่างกายระดับรับหมัดออร์กได้ไม่สะเทือนนะ!? แล้วแอชลีย์… นายรอดท่าดาบระเบิดนั่นมาได้ยังไงกัน!?“

 

“เรื่องมันง่ายมากครับ คุณหนู”

 

แอชลีย์ค่อย ๆ ถอดแว่นของเขาออก

 

จากนั้นเขาเก็บมันใส่ในชุดสูท ก่อนที่แสงสีเทาจะปะทุออกมาจากทั่วร่าง…!

 

“แสงนั่นมัน… กิฟต์งั้นเหรอ!?”

 

“ต้องขออภัยที่ปิดบังไว้ครับคุณหนู—ความจริงแล้ว ผมมี ‘พลังที่สามารถลบล้างกิฟต์’ อยู่น่ะครับ”

 

หะ ห๊าาาาา! จริงเหรอเนี่ย!?
 

แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่ตอนสมัครงานล่ะยะ!?

 

เรื่องแบบนี้ต้องเขียนไว้ในประวัติส่วนตัวช่อง “ความสามารถพิเศษ” สิยะ! อ๊ากกกก!

 

“นี่มันไม่ใช่ลูกเล่นแสดงงานวัดนะเฟ้ย! ถ้ารู้ว่านายมีพลังแบบนี้ ฉันจะได้สั่งงานให้เหมาะสมหน่อย!”

 

“—กรุณาถอยไปก่อนครับ คุณหนูเรย์เต้!”

 

ตอนฉันกำลังโวยวายอยู่นั่นแหละ โซเนียคุงก็เอาร่างล่ำๆ มาบังฉันไว้ แล้วชักดาบใส่แอชลีย์ทันที

 

เดี๋ยวสิ อะไรอีกล่ะเนี่ย!?

 

“ชื่อก็ว่าไปอย่าง… แต่พลังลบล้างกิฟต์ กับแสงสีเทาของอาริสเฟียร์… ไม่มีผิดแน่ครับ ผู้ชายคนนี้คือ แอชลีย์—หนึ่งในผู้บริหารขององค์กรทหารรับจ้าง ‘หมาป่านรก’!”

 

หน่านี้!!!!!!!!!!!!?

 

ปะ-ประวัติแบบนั้นไม่ได้อยู่ในใบสมัครงานเลยซักบรรทัดนะยะーーー!?

 

=============================================

 

【ข่าวด่วน】คุณหนูเรย์เต้ ผู้มองทะลุทุกอย่าง ดันเผลอจ้างอาชญากรจากใบสมัครปลอม—!