“—เมื่อครู่ที่คุณหนูคาดการณ์เรื่องของหญิงสาวคนนั้นได้อย่างแม่นยำ ถือว่าน่าทึ่งมาก
ท่านเรย์เต้มีสายตาเฉียบแหลมถึงเพียงนั้นเลยหรือ?”

 

“อึก”

 

…หมอนี่ประชดฉันอยู่รึเปล่าเนี่ย?

 

เชอะ ถึงฉันจะทั้งฉลาดทั้งสวย แต่ก็ใช่ว่าจะรู้ทุกเรื่องในพริบตาหรอกนะ!?

 

อย่างตอนที่ฉันโลภจัด ซื้อทาสบาดเจ็บมาแบบสุ่ม ๆ ตามสไตล์นางร้าย

แต่สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเป็น “ศัตรูของรัฐบาลใหม่”!

 

แถมยังมี “เจ้าชายรัชทายาทที่ควรจะตายไปแล้ว” ปะปนอยู่ด้วยเนี่ย

 

อยากจะโวยออกไปใจจะขาด

แต่ในฐานะเจ้าแห่งความชั่วร้าย ฉันจะเสียภาพลักษณ์ไม่ได้เด็ดขาด

 

“…อ..อื้อ แน่นอนอยู่แล้ว”

 

เลยขอแกล้งพยักหน้ารับไว้ก่อน

…ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน พออยู่ต่อหน้าไวซ์คุงแล้วชอบเผลอทำตัวขี้อวดตลอดเลยแฮะ

 

“สุดยอดเลยครับ ข้าควรเลียนแบบจากคุณหนูบ้าง”

 

“แหม~ไวซ์คุงเริ่มตระหนักถึงความเจิดจ้าของความชั่วร้ายแล้วสินะ?  ดีเลย ฉันจะตั้งนายให้เป็นผู้บริหารแห่งความมืดให้เอง!”

 

“แต่ข้าไม่ได้อยากเป็นฝ่ายอธรรมนะครับ”

 

“ทำไมล่ะยะ!?”

 

งั้นนายจะเอาอะไรจากฉันไปเลียนแบบละหาา!?

 

“ฉันนี่มันสายชั่วเต็มพิกัด! จากหัวจรดเท้าเต็มไปด้วยความชั่ว! ไม่มีจุดไหนให้น่าชื่นชมอีกแล้วนะ!”

 

“ก็มีอยู่นะ… อย่างความใจดีของคุณหนูไง”

 

“จ-ใจดีเรอะ!?”

 

ห๊าาาาาา!? ความใจดีอะไรฟะ!? มันอยู่ตรงไหนในตัวฉันกันยะ!?

 

“อย่าพูดมั่วนะ ไอ้ไวซ์คุงคนงี่เง่า!”

 

“ใช่แล้วล่ะ ข้านี่แหละคือไวซ์คนงี่เง่า ที่ตอนประกาศว่าอีกไม่นานจะได้ขึ้นครองราชย์ 

ดันคิดว่าการที่น้องชายตัวสั่นปรบมืออยู่น่ะ เขาซาบซึ้งในตัวฉัน…….

ทั้งที่จริง ๆ แล้ว มันคือ ‘เจตนาฆ่า’ น่ะ…”

 

“อย่าแซะตัวเองแบบอลังการได้มั้ย!?”

 

ให้ตายเถอะ… เจ้าชายติงต๊องนี่ไม่มีทางคาดเดาได้เลยว่าจะพูดอะไรออกมาอีก

 

“อืม ถ้าข้าพูดถึงความใจดี คุณหนูจะโกรธสินะครับ?”

 

“แน่นอนสิ! ฉันไม่ได้ใจดีซักหน่อย!”

 

“ถ้าอย่างนั้นขอชมเรื่องรูปลักษณ์ก็แล้วกัน
คุณหนูช่างน่ารักและงดงามมากครับ”

 

ห๊ะ?

 

“อย่างน้อยข้าก็เป็นคนในราชวงศ์
ข้าเคยพบสตรีขุนนางมากมายตามงานเลี้ยง
แต่ในหมู่พวกเธอทั้งหมด—คุณหนูเรย์เต้ดูเปล่งประกายยิ่งกว่าผู้ใด”

 

“หา!?”

 

ก-ก็ใช่! ฉันมั่นใจในรูปลักษณ์ตัวเองอยู่หรอกนะ!?
แต่ว่าแบบนี้มัน—

 

“เสียดาย ข้าพูดไม่ค่อยเก่งนัก
อาจจะชมรูปลักษณ์ของคุณหนูได้ไม่ดีเท่าที่ควร
แต่ถ้าจะให้เปรียบจริง ๆ ล่ะก็—ความงามของคุณหนูช่างเหมือนกับ ‘ดอกไม้ที่ผลิบานในยามราตรี’
เป็นความงามพิศวง ที่สะท้อนแสงจันทร์ท่ามกลางความมืดได้งดงามเหนือคำบรรยาย…”

 

“ดะ-เดี๋ยว-เดี๋ยวก่อน! หยุดเลยนะ! ไหนบอกว่าไม่ถนัดพูดไง!? นายชมผู้หญิงเก่งขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กันยะ!?”

 

“ข้าก็เพิ่งรู้เหมือนกันว่าตัวเองมีพรสวรรค์ด้านนี้”

 

“กลับไปไม่รู้แบบเดิมเถอะ!!”

 

โอ้ย หมอนี่มันยังไงกันแน่เนี่ย!?

 

ก็ไม่ใช่ว่าฉันไม่เคยโดนชมว่าสวยนะ—พวกคนใช้ชมทุกวันอยู่แล้ว

แต่นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่มีคนชมแบบจริงจัง  ด้วยหน้าตายไร้การประจบแบบนี้… 

 

มันครั้งแรกเลยต่างหาก!

 

ยิ่งเพราะรู้เต็มอกว่าเขาไม่ได้ประจบเหมือนคนอื่น…

 

ยิ่งทำให้เขินกว่าเดิมอีก!!

 

“อย่ามาพูดอะไรแบบนั้นกลางถนนสิยะ คนก็เยอะแยะ!”

 

“…งั้นถ้าอยู่กันแค่สองคนจะไม่ว่าใช่ไหม?”

 

“ไม่! ไม่ดีเหมือนเดิมนั่นแหละ!”

 

ฉันถองไปที่สีข้างของเจ้าบื้อ

เขาก็แค่พูดว่า “เจ็บ” ด้วยหน้าตาย… อย่างน้อยก็แสดงออกหน่อยได้มั้ยว่าเจ็บน่ะ!

 

“อืม… ข้าไม่ค่อยชินกับการคุยกับผู้หญิงนัก ดูท่าว่าข้าจะทำให้ท่านโกรธอีกแล้วสินะ”

 

“นายน่ะ ไม่ใช่แค่คุยกับผู้หญิง… แต่กับ ‘มนุษย์’ ปกติก็ไม่ค่อยได้คุยเลยใช่มั้ย?”

 

“…พอว่าแบบนั้น ก็จริงแฮะ”

 

ไวซ์ดูแอบซึมลงนิด ๆ ขณะพูดถึงว่า ปกติเขาแค่ฟังพวกอัศวินพูดฝ่ายเดียว

ถึงหน้าตาจะนิ่ง แต่ตอนนี้ฉันเริ่มจับอารมณ์เขาออกแล้วล่ะ

 

“ว่าแต่คุณหนูเรย์เต้… พวกอัศวินตอนนี้ถูกส่งตัวเข้ากองกำลังประจำเมืองแล้วสินะ?”

 

“ก็ใช่น่ะสิ”

 

“ถึงตอนนี้พวกเขาจะขึ้นตรงต่อท่านแล้ว แต่ในฐานะอดีตผู้บัญชาการ ผมอยากเห็นว่าพวกเขาเป็นยังไงบ้าง ขอไปดูได้ไหมครับ?”

 

อืม… พอพูดขึ้นมาก็อดไม่ได้เหมือนกันแฮะ

ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่าพวกเขาเป็นยังไงบ้างตอนนี้

 

“อนุญาตจ้ะ ไปที่ลานฝึกของกองกำลังพร้อมกันเลยก็แล้วกัน”

 

“ขอบคุณมาก”

 

ไม่ต้องขอบคุณก็ได้

ส่วนตัวแล้ว ฉันไม่สนหรอกว่าพวกเขาจะปรับตัวได้หรือเปล่า

 

ที่ฉันสนจริง ๆ คือ…

พวกอดีตอัศวินจากอาณาจักรเก่าจะไปปลุกปั่นแนวคิด “ปฏิวัติรอบสอง” มาป้ายใส่ลูกน้องฉันรึเปล่าเนี่ยสิ!

 

เรย์เต้จังผู้นี้แค่ได้กลั่นแกล้งชาวบ้านตัวเล็ก ๆ ไปวัน ๆ ก็พอใจแล้ว

จะมาลากฉันเข้าสงครามใหญ่โตอะไรไม่เอาทั้งนั้นนะยะ!

 

ฉันนี่แหละ—เรย์เต้จัง… “ผู้เชี่ยวชาญด้านการทรมานประชาชนโดยเฉพาะ”

 

“(ตราบใดที่ไม่สร้างปัญหาให้ฉันล่ะก็) ขอให้พวกนั้นอยู่อย่างสงบเถอะนะ~”

 

“เห็นด้วยครับ ความสงบน่ะดีที่สุดแล้ว”

 

ได้โปรดเถอะ อย่าเอาแนวคิดเพี้ยน ๆ ไปใส่หัวลูกน้องฉันนะ~?

 

====================================================

 

ไวซ์คุง: “คุณหนูเรย์เต้กับข้า คุยกันได้เข้าขาดีเลยจริง ๆ”

 

※ ไม่อะ คนละโลกเลยต่างหาก