“ฮารุคุง! ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันเถอะ!”

หลังจากที่ยูลิซิสเข้าเรียนในสถาบันหลวงได้ประมาณหนึ่งเดือน…
ตอนนี้ เขาก็… เอ่อ… ติดผมแจเลยล่ะ เรียกว่าติดแบบเดียวกับโปจิ หมาตัวผู้ที่เคยเลี้ยงไว้บ้านเกิดในชาติก่อนเลยก็ว่าได้

ซึ่งก็เป็นเหตุผลที่…

“อ่ะ อืม ไปก็ได้… แต่ว่า”
“…………………………”

…มันทำให้ผมโดนซานดราจ้องเขม็งแบบสุดๆ อยู่ทุกวันเลยอะ

แต่ก็ช่วยไม่ได้นี่นา ในเมื่อเป้าหมายของนักเรียนชายคนนั้นอาจเป็นยูลิซิส ดังนั้นผมก็ต้องคอยจับตาดูเขาใกล้ๆ ตลอดเวลาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้… จริงๆ นะ? ใช่สิ ช่วยไม่ได้จริงๆ

ว่าแต่ ขอบอกไว้ก่อนเลยนะ อย่าคาดหวังว่ามันจะกลายเป็นแนววายอะไรแบบนั้นล่ะ!

“โย่ว! ฮารุ! ยูริ! พวกนายจะไปกินข้าวกลางวันกันใช่มั้ย! พาฉันไปด้วยสิ!”
“เอ๋… ลอยด์คุง นายอยู่คนเดียวก็ได้นี่ อย่ามากวนสิ”

เฮ้ย ไม่เห็นต้องไล่กันขนาดนั้นเลยนี่นา
แถมยูลิซิสเองก็เป็นชาวนอร์สแท้ๆ แต่ลอยด์ก็ยังคุยกับเขาอย่างเป็นกันเอง นับว่าเป็นเพื่อนที่หาได้ยากเลยล่ะ

ตอนนี้พวกเราก็เรียกยูลิซิสว่า “ยูริ” ส่วนเจ้าตัวก็เรียกผมว่า “ฮารุคุง”
ก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรหรอกนะ แต่จะว่าไปผมก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่า ทำไมยูริถึงติดผมนัก…

“อะ อะฮะฮะ… ซะ ซานดรา โม-นิก้า พวกเราไปกันเถอะนะ”
“…ค่ะ”

ผมจับมือเล็กๆ ของซานดราที่ยังคงทำปากจู๋ แล้วมุ่งหน้าไปยังโรงอาหารด้วยกัน
แต่ว่า…

“…………………………”
“…………………………”

เอ่อ… ยูรินี่ มาตัวติดผมแจขนาดนี้ทำไมเนี่ย?
แถมยังทำหน้าทะเล้นใส่ซานดราที่กำลังทำหน้าดุอีก…

“ยูริ ใกล้ไปแล้ว เดินลำบากนะ”
“อะ ขะ ขอโทษที…”

พอผมพูดเตือน ยูริก็ทำหน้าประมาณว่า “แย่แล้ว” แล้วรีบถอยออกไป
แต่ก่อนจะหยุดก็ต้องมีฉากเบือนหน้าเศร้าแล้วเอานิ้วจิ้มชายเสื้อผมเป็นแพทเทิร์นตายตัว

ว่าแต่ทันทีที่ยูริถอยไป ซานดราก็เข้ามาเกาะแขนผมแทนที่ทันที พร้อมทำหน้าภูมิใจสุดๆ
…อา ซานดราที่หึงแล้วชอบอวดนี่มันน่ารักจริงๆ

หา? ทำไมผมถึงเตือนยูริให้ถอยแต่ไม่เตือนซานดราเหรอ?
ก็แน่นอนอยู่แล้ว เธอเป็นคู่หมั้นของผมนะ! จะอวดให้ทั้งโลกรู้ก็คงยังน้อยไป!

“เฮ้อ… ฮารุกับซานดรานี่ ยังไงก็สนิทกันเหมือนเดิมเลยนะคะ”
“อ๊ะ สวัสดี ลิเซ่ มากินข้าวด้วยกันมั้ย?”
“ตั้งใจไว้อยู่แล้วค่ะ”

พอลิเซ่มาสมทบ พวกเราก็ไปถึงโรงอาหาร และ…

“อุฟุฟุ ชั้นจองที่ไว้ให้แล้วล่ะ”
“…………………………”

คริสเทียในรอยยิ้มเจิดจ้ารอต้อนรับเราอยู่ที่โต๊ะริมระเบียง พร้อมกับคาร์ลาที่ดูเหนื่อยล้าอยู่ข้างๆ
โต๊ะนี้เป็นที่นั่งยอดนิยมที่สุดในโรงอาหาร คาร์ลาคงลำบากไม่น้อยที่ต้องไปจับจองไว้ตามคำสั่งของท่านนักบุญ

แต่ก็เถอะ โต๊ะนี้อยู่ห่างจากที่อื่นพอสมควร ทำให้ไม่ต้องเห็นหน้าวิลเฟรดกับวอร์เรน
แถมยังไม่ได้ยินเสียงนินทาว่าร้ายยูริจากพวกนักเรียนด้วย ถือว่าดีที่สุดแล้ว

“คาร์ลาซัง ขอบคุณมากครับ”
“! มะ ไม่เป็นไรค่ะ… ไม่ต้องใส่ใจ…”

พอผมพูดขอบคุณเบาๆ เธอก็ยิ้มบางๆ แล้วหลบตาลง
แบบนี้แหละสมกับเป็นหนึ่งในนางเอกหลัก มาดนิ่งของเธอเวลาที่เขินนี่พลังทำลายล้างสูงมาก

พวกเรานั่งลงที่โต๊ะ และ…

“…ยูรินี่ ดีจังเลยนะ”

คำพูดที่ลอยด์พึมพำขณะจ้องมองยูริ ทำเอาผมรู้สึกขนลุกเลยล่ะ…

◇

“ว่าแต่ พวกเธอมีแผนจะทำอะไรช่วงปิดเทอมฤดูร้อนกันบ้างรึเปล่า?”

หลังจากกินข้าวเสร็จ ผมก็ยกถ้วยชาขึ้นมาถือไว้ แล้วถามขึ้นอย่างไม่เป็นทางการนัก

ในเกม EnHaza น่ะ มีช่วงเวลากิจกรรมพิเศษในฤดูร้อนอยู่ครั้งหนึ่ง ซึ่งจัดให้มีการโหวตความนิยมของนางเอก
แต่เพราะจำนวนผู้เล่นน้อยมาก ถึงขนาดที่นางเอกอันดับหนึ่งยังได้โหวตไม่ถึงพันคะแนนเลย

ทั้งที่เป็นเกมที่เปิดให้เล่นทั่วโลกแท้ๆ แบบนี้มันช่างน่าเศร้ายิ่งนัก

หา? อยากรู้เหรอว่านางเอกที่ได้อันดับหนึ่งคือใคร? ก็นั่งอยู่ตรงหน้าผมนี่แหละ — คริสเทียไง
ยังไงๆ ตัวละครนักบุญก็ได้รับความนิยมเสมอ แม้จะเป็นนักบุญจิตๆ สายมืดก็ตาม

“ฉันกับคาร์ลาจะกลับไปยังอาณาจักรศักดิ์สิทธิ์ค่ะ ต้องเตรียมตัวสำหรับ ‘เทศกาลวันเกิด’ น่ะ”

อา จริงสิ ถึงแม้จะยังไม่เข้าสู่เนื้อเรื่องหลักของ EnHaza แต่ ‘เทศกาลวันเกิด’ ก็เป็นงานประจำปีอยู่แล้ว
แน่นอนว่ามันก็เป็นหนึ่งในฉากสำคัญที่ตัวเอกถูกเชิญไปร่วมพิธีกับคริสเทีย และร่วมมือกันปราบเทพมารที่ฟื้นคืนชีพจากการถูกผนึก

แม้จะไล่ต้อนจนหนีไปได้ แต่ก็จะกลายเป็นศัตรูหลักของเนื้อเรื่องหลังจากนั้น
และใช่ เทพมารที่ว่าก็เป็นสาวน้อยและยังเป็นหนึ่งในนางเอกที่จีบได้ด้วย

“ชะ ฉันจะไม่กลับอาณาจักรคาเปเธียนหรอก จะอยู่ที่นี่ค่ะ”

โอเคๆ ไม่ต้องหันมามองผมกับซานดรารัวๆ แบบนั้นก็ได้

“ถ้าอย่างนั้น ผมกับซานดราจะพาเธอเที่ยวรอบๆ เมืองในช่วงปิดเทอมเองนะ”
“! ตะ ต้องสัญญานะคะ!”

เมื่อพูดแบบนั้น รอยยิ้มเบิกบานของลิเซ่ก็เบ่งบานราวกับดอกไม้ที่ผลิบาน
ว่าแต่… ไหนว่าเป็นนางร้ายไง?

“งะ งั้นผมก็จะอยู่ที่นี่ด้วย!”
“อะ จริงเหรอ! บ้านฉันอยู่ในเมืองหลวงนี่เอง เดี๋ยวจะพายูริไปเที่ยวที่เด็ดๆ เลย!”

ยูริประกาศแบบไม่ยอมแพ้ราวกับกำลังแข่งกับลิเซ่ ขณะที่ลอยด์ก็ดูตื่นเต้นสุดๆ
…บอกตามตรง ผมเห็นแล้วก็ได้แต่ส่งสายตาเวทนาให้ลอยด์ ยังไงอนาคตนายก็มีแต่ความผิดหวังอยู่ดีน่า

“ฟุฟุ! ปิดเทอมนี้จะต้องสนุกแน่ๆ เลยค่ะ!”
“…ถ้าปีนี้จะไม่ไป ‘เทศกาลวันเกิด’ ได้มั้ยนะ?”
“ท่านนักบุญคะ!?”
“ลอยด์คุง! ใกล้ไปแล้ว!”
“เฮะๆ! ไว้ใจฉันได้เลย!”

เอ่อ… ทุกคนก็ดูสนุกดีนะ? นั่นแหละ สำคัญสุดแล้ว

ที่มากกว่านั้นก็คือ—

“…ช่วงปิดเทอมนี้ เราก็ไปเที่ยวกันให้เต็มที่เลยนะ?เฉพาะแค่เราสองคนน่ะ…”
“! คะ ค่ะ!”

ผมกระซิบเบาๆ ข้างหูซานดรา แล้วเธอก็ยิ้มสดใสสุดๆ ให้ผมทันที