สามเดือนผ่านไปนับตั้งแต่ชินจิเข้าร่วมปาร์ตี้ 〈หมาป่าทะยาน〉

 

วันนี้ถูกกำหนดให้เป็นวันพักผ่อน และจะไม่ออกไปทำงานนักผจญภัยกัน

 

ชินจิออกจากโรงแรมไปคนเดียวตั้งแต่เช้าตรู่ เดินเล่นไปตามถนนในเมือง

 

เขามีจุดประสงค์ แต่ยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะซื้ออะไร จึงมุ่งหน้าไปยังย่านร้านค้า เขาเดินดูหลายร้านแต่ก็ไม่เจอสิ่งที่ถูกใจ ขณะที่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรดี ก็มีเสียงทักมาจากด้านหลัง

 

「ไง วันนี้ตื่นเช้าจังนะชินจิ นายบอกว่าปกติจะนอนตื่นสายนี่นา」

 

「ไง เรนกะ วันนี้ฉันกำลังตามหาของอยู่น่ะ」

 

เมื่อชินจิกล่าวอรุณสวัสดิ์ เรนกะก็ยิ้มตอบและกล่าวอรุณสวัสดิ์กลับ สามเดือนเป็นเวลาที่เพียงพอที่จะทำให้ความสัมพันธ์แน่นแฟ้นขึ้น และพวกเขาก็สะสมความไว้วางใจกันมากพอที่จะทักทายกันเมื่อเจอหน้ากันในเมือง

 

「แปลกจังนะ ปกติชินจิเป็นพวกที่ตัดสินใจว่าจะซื้ออะไรก่อนแล้วค่อยลงมือทำไม่ใช่เหรอ」 

 

「ปกติก็ใช่แหละ วันนี้ตั้งใจจะซื้อของขวัญวันเกิดให้อัลวินน่ะ อีกหนึ่งเดือนกับสี่วันก็จะถึงแล้วใช่ไหมล่ะ?」

 

ชินจิจำวันเกิดที่เคยได้ยินมาตอนทำงานจุกจิกได้อย่างแม่นยำ แน่นอนว่าไม่ใช่อัลวินคนเดียว แต่รวมถึงวันเกิดของมีริสและเรนกะด้วย การเอาใจใส่เล็กๆ น้อยๆ ซ้ำๆ แบบนี้ช่วยเพิ่มความประทับใจที่ดีต่อชินจิ เรนกะเองก็รู้สึกดีกับชินจิที่ตั้งใจจะฉลองวันเกิดให้กับเพื่อนร่วมปาร์ตี้

 

「ก็จริงนะ ทุกปีพวกเราจะรวมตัวกันกินข้าวในวันเกิด ปีนี้ฉันคงต้องชวนชินจิเข้าร่วมด้วยแล้วล่ะ」 

 

「ถ้าอย่างนั้นก็ขออนุญาตเข้าร่วมด้วยนะ ฝากถามอีกสองคนให้ด้วยนะ」 

 

「หึๆ แน่นอนว่าพวกนั้นต้องบอกว่าดีอยู่แล้วล่ะ เข้าใจแล้ว」

 

เรนกะหัวเราะคิกคักกับคำพูดของชินจิที่ขออนุญาตอย่างจริงจัง

 

「แล้วสองคนนั้นไปเดทกันเหรอ?」 

 

「ใช่แล้ว ออกไปข้างนอกกันตั้งแต่เช้าเลย ฉันก็ว่างๆ เลยคิดว่าจะไปซื้อของเหมือนกัน」

 

「อย่างนั้นเหรอ ถ้าว่างล่ะก็ มาช่วยฉันเลือกของขวัญวันเกิดให้อัลวินหน่อยได้ไหมล่ะ จะขอบคุณมากเลยถ้าได้คำแนะนำ แน่นอนว่าฉันจะตอบแทนให้」 

 

「ก็ได้นะ งั้นมื้อกลางวัน ชินจิเลี้ยงนะ」

 

「ได้เลย」

 

การออกไปข้างนอกด้วยกันสองคนนั้น ไม่ใช่ครั้งแรก ก่อนหน้านี้เขามักจะทำงานร่วมกับเรนกะบ่อยครั้งเมื่อต้องแยกกันทำภารกิจ เช่น การซื้อของของปาร์ตี้ หรือการรวบรวมข้อมูลในเควสต์ 
 

เรนกะเริ่มเชื่อใจชินจิที่ทำงานได้อย่างมีประสิทธิภาพเพื่อปาร์ตี้โดยไม่แสดงท่าทีจะจีบเมื่ออยู่กันสองต่อสอง และเธอไม่รู้สึกรังเกียจที่จะได้ทำกิจกรรมร่วมกับเขาอีกต่อไป

 

「งั้นเราไปทางนั้นกันเถอะ นายตัดสินใจได้หรือยังว่าจะซื้ออะไร?」

 

「น่าจะเป็นของใช้สิ้นเปลือง หรือของที่ใช้ในชีวิตประจำวันที่ไม่ซ้ำใครละมั้ง ถ้ามีงานเลี้ยง อาจจะมีของหวานด้วยก็ได้นะ」

 

「ปกติมี่จะเป็นคนอบเค้กให้น่ะ」

 

เรนกะพูดพลางเดินนำไป ชินจิเดินตามหลังเรนกะ ปรับก้าวเดินให้เข้ากับเธอ โดยรักษาระยะห่างแบบเพื่อนไว้หนึ่งก้าวหลังเธอ

 

หลังจากเดินดูหลายร้านแต่ก็ไม่เจอสิ่งที่ถูกใจ ทั้งสองก็ยังตัดสินใจไม่ได้ และเวลาก็ผ่านไปจนใกล้เที่ยง

 

「เรนกะ พวกเราไปทานอาหารกลางวัน กันก่อนไหม?」 

 

「ก็ได้นะ งั้นไปที่ลานกว้างนั่นกันเถอะ มีร้านขายข้าวกล่องอร่อยๆ มาตั้งด้วยนะ อากาศก็ดี กินข้างนอกกันเถอะ」

 

「เข้าใจแล้ว」

 

เมื่อมาถึงลานกว้าง ก็มีผู้คนจำนวนไม่น้อยเดินเล่นไปมาหรือยืนคุยกัน มีคู่รักหลายคู่กำลังนั่งกินอาหาร ทำให้ที่นั่งเหลือน้อยลง ยิ่งไปกว่านั้น ร้านข้าวกล่องก็มีคิวยาว ดูท่าจะซื้อไม่ได้ในทันที

 

「ฉันจะไปจองที่นั่งให้นะ เธอช่วยไปซื้อให้หน่อยได้ไหม?」 

 

「…ก็ได้นะ ถ้าฉันยืนรอคนเดียวคงจะโดนจีบแหงๆ」

 

「คนสวยนี่ลำบากจริงๆ นะ เอานี่ กระเป๋าสตางค์」

 

ชินจิหัวเราะแห้งๆ พลางส่งกระเป๋าสตางค์ให้เรนกะที่ทำหน้าหงุดหงิดจากการที่จะโดนจีบอย่างไม่คาดคิด หากต้องนั่งรออยู่คนเดียว

 

「เหรียญเงินสองเหรียญก็มีพอแล้ว ไม่ต้องให้ทั้งกระเป๋าหรอก」

 

「ถ้าเป็นเรนกะคงไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมล่ะ?」 

 

「ก็ใช่นะ แต่ก็ช่างเถอะ」

 

เมื่อเรนกะมองด้วยสายตาที่เหมือนจะตำหนิว่า “ประมาทไปหรือเปล่า” ชินจิก็ทำท่าประหลาดใจราวกับว่า “เป็นห่วงอะไรขนาดนั้น” เรนกะก็ทำหน้าประหลาดใจกับปฏิกิริยาของชินจิที่มักจะตรวจสอบอย่างเคร่งครัดเมื่อขอให้คนอื่นช่วย แต่กลับผ่อนปรนเมื่อเป็นเรื่องที่ขอให้เพื่อนช่วย ในใจเธอกลับรู้สึกดีใจที่ได้รับความไว้วางใจนั้น

 

ชินจินั่งลงบนม้านั่งและมองส่งเรนกะไป เมื่อเห็นเรนกะเข้าแถว เขาก็มองไปรอบๆ เสียงเด็กๆ วิ่งเล่นดังไปทั่วลานกว้างที่อากาศดีและสงบสุข ขณะที่เขากำลังมองวิวทิวทัศน์ประจำวันอยู่นั้น ก็มีเสียงหงุดหงิดของเรนกะดังขึ้น

 

เมื่อหันไปมองทางต้นเสียง ก็เห็นเรนกะถูกชายสองคนจีบอยู่ ร้านข้าวกล่องอยู่ห่างออกไปเล็กน้อย คงจะคิดว่าเธอมาคนเดียว ชินจิถอนหายใจแล้วมุ่งหน้าไปหาเรนกะ

 

「ก็บอกอยู่ว่า มากับเพื่อนผู้ชายนี่ไง」 

 

「ปล่อยผู้ชายที่ปล่อยให้แฟนสาวน่ารักมาซื้อของเองเถอะ มาเล่นกับพวกเราดีกว่าน่า~」

 

「ใช่ๆ มากับพวกเราสนุกกว่าเยอะเลยนะ~」

 

เรนกะปฏิเสธแล้ว แต่ก็ยังถูกขวางทางโดยผู้ชายสองคน เธอหงุดหงิดและจ้องมองพวกเขา แต่พวกผู้ชายก็ไม่แสดงท่าทีสนใจเลยสักนิด ยังคงยิ้มกวนประสาทและพยายามจีบต่อ เรนกะถือข้าวกล่องอยู่จึงไม่กล้าผลักพวกเขาออกไป ผู้ชายพวกนั้นคงจะรู้ดีจึงทำแบบนี้

 

ในขณะที่ความหงุดหงิดของเรนกะพุ่งถึงขีดสุด และกำลังจะอ้าปากตะโกนออกไป ชินจิก็เข้ามาขวางทาง ราวกับจะปกป้องเรนกะจากพวกผู้ชาย

 

「ขอโทษด้วยนะ เธอคือคนสำคัญของฉัน รบกวนหลบไปหน่อยได้ไหม?」

 

ใบหน้าของชินจิที่มองไปยังพวกผู้ชายนั้นยิ้มอยู่ แต่แววตาของเขากลับไม่ยิ้มเลย และแผ่รังสีอำมหิตออกมาอย่างน่าประหลาดใจ ทำให้พวกผู้ชายรู้สึกกดดัน 

 

เมื่อพวกผู้ชายกำลังจะอ้าปากตอบโต้ ชินจิก็เพิ่มพลังเวทมนตร์และเพิ่มแรงกดดันให้รุนแรงขึ้นอีก

 

ในที่สุดพวกผู้ชายก็รับรู้ถึงคำขู่ของชินจิ พวกเขาก็หุบปากแล้วเดินจากไปอย่างเงียบๆ แม้จะบ่นพึมพำ แต่ชินจิก็ไม่สนใจเสียงเห่าหอนของหมาขี้แพ้ เขามองส่งพวกนั้นไป

 

「ไม่คิดเลยว่าจะโดนจีบแม้จะอยู่ห่างกันแค่นี้ ขอโทษนะ」

 

「ฉันก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน…ขอบคุณนะ ที่มาช่วยก่อนที่ฉันจะตะโกน」

 

ชินจิที่หันกลับมาทำหน้าขอโทษ แต่เรนกะก็คิดว่าตนเองประเมินสถานการณ์ผิดพลาด จึงส่ายหน้าพลางยิ้ม เรนกะยื่นข้าวกล่องให้ ชินจิก็รับไป

 

「เรนกะในชุดธรรมดาสวยกว่าปกตินี่นะ ชุดนี่ก็เข้ากับเธอมากๆ เลย ลืมเรื่องโดนจีบไปเถอะ พวกเรามาทานอาหารกลางวันกันดีกว่า」

 

เรนกะรู้สึกหวั่นไหวกับคำชมของชินจิที่พูดออกมาอย่างเป็นธรรมชาติ

 

คำชมจากเพศตรงข้ามที่สนิทสนม ซึ่งแตกต่างจากพวกที่มาจีบอย่างน่ารำคาญ หรือแม้กระทั่งจากมีริสซึ่งเป็นเพศเดียวกัน ทำให้เรนกะใจเต้นแรง แม้จะคุ้นเคยกับการถูกชมว่าสวย แต่เธอก็ไม่เคยถูกชมรวมถึงแฟชั่นการแต่งกายมาก่อน

 

แม้ว่าเธอควรจะเกลียดคำพูดที่ไม่จริงจัง แต่เธอกลับรู้สึกดีใจ เรนกะจึงตัดสินใจกลบเกลื่อนความรู้สึกนั้นด้วยการพูดเสียงดัง

 

「ชะ…ใช่แล้ว! ทานอาหารกลางวันกันเถอะ! ข้าวกล่องที่นี่สุดยอดเลยนะ!」 

 

「อืม เพราะเป็นของแนะนำของเรนกะนี่นา ฉันตื่นเต้นมากเลยล่ะ」

 

เรนกะรู้สึกราวกับว่าชินจิที่ยิ้มเหมือนปกติทั่วไปนั้น กำลังมองทะลุความคิดของเธอ อย่างไรก็ตาม เธอรู้สึกสบายใจที่เขาไม่แกล้งเธอเหมือนอัลวิน และปล่อยให้เรื่องผ่านไป เธอจึงเดินตามชินจิไปยังม้านั่ง

 

พวกเขาทานอาหารกลางวันกันอย่างมีความสุข แล้วก็กลับไปเดินในเมืองอีกครั้ง

 

แต่ช่วงบ่ายนั้นแตกต่างจากช่วงเช้าเล็กน้อย

 

ชินจิเป็นคนนำทาง ส่วนเรนกะเดินตามหลัง

 

ชินจิปรับก้าวเดินตามระยะก้าวของเรนกะ เขาปรึกษากับเรนกะเรื่องการพูดคุยกับพนักงานร้านค้าและจุดหมายปลายทาง เรนกะซึ่งปกติเป็นฝ่ายนำอัลวินและมีริสอยู่เสมอ รู้สึกแปลกใหม่กับการถูกนำโดยผู้อื่น การที่ได้อยู่กับผู้ชายที่อายุมากกว่าและพึ่งพาได้ที่ไม่ใช่พ่อ ทำให้หัวใจของเธอเต้นผิดปกติ

 

ท้ายที่สุด พวกเขาก็เดินดูไปเรื่อยๆ จนถึงตอนเย็น แต่ก็ไม่เจอสิ่งที่ถูกใจ ชินจิไปส่งเรนกะถึงโรงแรมของเธอ ตอนแรกเรนกะปฏิเสธเพราะเป็นคนละเส้นทาง แต่ก็ยอมให้เขาไปส่งเมื่อชินจิบอกว่าเป็นการกันคนมาจีบ ตอนเย็นเป็นช่วงที่พวกชอบจีบมักจะออกมาชวนไปกินข้าวได้ง่าย หลังจากที่ชินจิเป็นคนดูแลให้ตลอดครึ่งวัน เรนกะก็ลดความรู้สึกต่อต้านในการพึ่งพาชินจิลงไปมากแล้ว

 

「วันนี้ฉันทำให้เธอต้องมาด้วยทั้งวันเลย แต่สุดท้ายก็ยังตัดสินใจไม่ได้ ขอโทษนะ」

 

เมื่อชินจิกล่าวขอโทษด้วยใบหน้าที่รู้สึกผิด เรนกะก็ยิ้มพลางส่ายหน้า

 

「ไม่เป็นไรหรอก ฉันก็รู้สนุกทั้งเหมือนกัน」 

 

「อย่างนั้นเหรอ ถ้าอย่างงั้นก็ดีแล้วล่ะ」

 

เมื่อเห็นรอยยิ้มที่โล่งใจของชินจิ เรนกะก็รู้สึกโล่งใจเช่นกัน 

 

ทันใดนั้น เธอก็คิดขึ้นมาว่า “มีแค่ฉันคนเดียวหรือเปล่าที่สนุก?” เธอคิดว่าการดูแลคนที่ไม่เหมือนผู้หญิงอย่างเธอคงจะเป็นเรื่องลำบากสำหรับเขา

 

「ช…ชินจิ ก็สนุกไหม?」

 

เธอไม่ได้ตั้งใจจะถาม แต่คำพูดก็หลุดออกมาจากปากไปแล้ว “แย่แล้ว” เธอคิด แต่ความรู้สึกนั้นก็ถูกพัดพาไปโดยคำพูดของชินจิ

 

「แน่นอน สนุกมากเลยล่ะ วันนี้ขอบคุณนะ เรนกะ」

 

“ดีใจจัง” เรนกะคิด

 

「งั้น พรุ่งนี้เจอกันนะ」 

 

「อื้อ ไว้เจอกัน」

 

ชินจิเดินจากไป เรนกะมองตามหลังเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลับเข้าห้อง เมื่อกลับถึงห้อง เรนกะก็นอนลงบนเตียง

 

แล้วเมื่อคิดอย่างใจเย็นแล้ว เธอก็ฉุกคิดขึ้นมาว่า “การไปซื้อของด้วยกันวันนี้ มันคือเดทไม่ใช่เหรอ?” ช่วงเช้าอาจจะบอกว่าเป็นเพื่อเลือกของขวัญ แต่ช่วงบ่ายเธอสนุกกับเวลาที่ได้อยู่กับชินจิ ตอนแยกจากกันเธอก็ยังรู้สึกเหงาเล็กน้อยด้วยซ้ำ…

 

(ม…ไม่ใช่ซะหน่อย! ไม่ได้นัดเดทกันนี่นา งั้นก็ไม่นับ! ไม่ได้โดนจีบด้วย!)

 

เธอส่ายหัวแรงๆ แล้วกระโดดลงจากเตียง ใช่แล้ว ชินจิยังคงดูเหมือนปกติ เขาใส่ใจแต่ก็ปฏิบัติต่อเธอเหมือนเพื่อนที่เท่าเทียมกัน

 

ด้วยเหตุผลบางอย่าง เรนกะกลับรู้สึกไม่สบายใจกับเรื่องนี้