ดันเจี้ยนระดับต่ำสุดของระดับสูง “สวนปีศาจ” เป็นดันเจี้ยนที่สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า ปีศาจ อาศัยอยู่

 

ปีศาจ เป็นศัตรูที่แข็งแกร่งซึ่งนักผจญภัยธรรมดาไม่สามารถเอาชนะได้

 

มันมีร่างกายใหญ่โตกว่ามนุษย์มาก ร่างกายปกคลุมด้วยชุดเกราะกล้ามเนื้อ แข็งแกร่งและทนทาน มีความสามารถในการฟื้นฟูตัวเอง ทำให้บาดแผลเล็กน้อยหายได้ในพริบตา

 

อัลวินและ〈หมาป่าทะยาน〉ได้มาถึงห้องบอสที่ชั้นล่างสุดของดันเจี้ยนที่มีปีศาจดังกล่าวอาศัยอยู่

 

「เอาล่ะ…ทุกคน ทำตามแผนนะ ไปกันเลย!」

 

「อื้อ…!」

 

มีริส เรนกะ ชินจิ และ เฟรรี่ พยักหน้าตามคำพูดของ อัลวิน แล้วบุกเข้าไปในห้องบอส

 

สิ่งที่รออยู่เป็นฝูงปีศาจ 6 ตัวตามที่ได้สำรวจมาแล้ว… คือบอส 1 ตัว, ปีศาจกระบอง 3 ตัว, และปีศาจธนู 2 ตัว บอสเป็นปีศาจที่ใหญ่กว่าปกติหนึ่งเท่าตัว แถมยังมีเขาเดียวที่งอกงามอย่างสง่างามอีกด้วย

 

「โจมตีก่อนได้เปรียบ!!」

 

ร่างของอัลวินหายไป ปีศาจที่ถือกระบองก็ตอบสนองต่ออัลวิน ที่พุ่งเข้ามาตรงหน้าในพริบตา แต่ก็สายเกินไปแล้ว อัลวินได้เงื้อดาบใหญ่เรียบร้อยแล้ว

 

「เอาไปก่อนเลยหนึ่งดาบบบ!!」

 

การฟันในแนวนอนครั้งเดียวฉีกชุดเกราะกล้ามเนื้อออกอย่างง่ายดาย ผ่ากลางลำตัวปีศาจ และตัดส่วนบนของปีศาจออก ในชั่วพริบตาที่ดาบใหญ่ของอัลวินฟันโดน พื้นผิวของดาบก็ถูกห่อหุ้มด้วยพลังเวทสีฟ้า ทำให้คมดาบคมกริบยิ่งขึ้น

 

นี่คือ〈คมมีดเวทมนตร์〉เวอร์ชั่นเน้นพลังทำลายล้างพิเศษ ซึ่งลดระยะการโจมตีลงเกือบศูนย์และใช้พลังเวทแค่รอบๆ ใบดาบเท่านั้น แต่กลับเพิ่มพลังทำลายล้างสูงสุด

 

ฝูงปีศาจสูญเสียเพื่อนจากการโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัว แต่ก็ไม่หวั่นไหว ลูกธนู 2 ดอกพุ่งเข้าใส่อัลวิน ที่กำลังอยู่ในท่าที่ดาบใหญ่ฟันผ่านไปแล้วอย่างรุนแรง หากโดนเข้า ร่างกายมนุษย์คงถูกทะลวงในพริบตา แต่ลูกธนูนั้นกลับพุ่งเป็นวิถีที่แปลกประหลาดก่อนจะปักลงพื้นตรงหน้าอัลวิน

 

「〈ปัดป้องลูกศร〉」

 

นี่คือเวทมนตร์ของชินจิ เวทมนตร์ที่ป้องกันการโจมตีระยะไกลทางกายภาพ ปกป้องอัลวินได้อย่างสมบูรณ์ เมื่อกระบองของปีศาจถูกฟาดลงใส่อัลวิน เขาก็ได้เตะพื้นแล้วถอยออกจากจุดนั้นอีกครั้ง

 

ปีศาจที่โมโหที่ลูกธนูไร้ผล ก็โยนธนูทิ้ง แล้วพุ่งเข้าใส่แนวหลัง

 

ชินจิและเพื่อนๆ เมื่อเห็นท่าทางนั้น ก็พึมพำว่า “พวกสมองกล้าม…” แล้วยิ้มอย่างสบายๆ นั่นยิ่งทำให้ปีศาจโกรธจัด

 

ชินจิไม่แสดงท่าทีว่าจะรับมือกับปีศาจ ที่พุ่งเข้ามาเลย เพราะมันไม่จำเป็น ชินจิมีภูตสัญญาที่ยอดเยี่ยม เฟรรี่ยืนขวางระหว่าง ชินจิกับพวกปีศาจอย่างสบายๆ แล้วชี้นิ้วไปยังพวกปีศาจ ผงสีเหลืองพุ่งออกมาจากวงเวทเล็กๆ ที่ปลายนิ้ว พุ่งเข้าใส่ใบหน้าของพวกปีศาจโดยตรง พวกปีศาจที่กำลังคลุ้มคลั่ง สูดดมผงนั้นเข้าไปอย่างเต็มที่ ทันใดนั้นขาของพวกมันก็พันกัน และล้มลงสู่พื้นดินตามแรงที่กำลังวิ่งมา

 

「…」

 

เฟรรี่มองลงไปที่พวกปีศาจ ที่เคลื่อนไหวไม่ได้ด้วยผงอัมพาตออกฤทธิ์เร็ว ด้วยสายตาที่เฉยเมย ราวกับจะบอกว่าทำหน้าที่เสร็จแล้ว

 

ปีศาจที่มีความสามารถในการฟื้นฟูตัวเองน่าจะสามารถเคลื่อนไหวได้อีกครั้งในไม่กี่วินาที แต่ใน〈หมาป่าทะยาน〉ไม่มีคนไร้ความสามารถที่จะปล่อยให้หลายวินาทีนั้นเสียเปล่าไป

 

「〈ดาบศักดิ์สิทธิ์〉!!」

 

〈ดาบศักดิ์สิทธิ์〉ของมีริส ที่ลงมาจากด้านบนก็ทะลุหัวของ ปีศาจตัวหนึ่ง ปีศาจที่เหลือก็ถูกธนูของเรนกะทะลวง นี่เป็นเรื่องง่ายสำหรับเรนกะ ที่รวบรวมพลังเวทไว้ที่ธนูจนสามารถทะลุเปลือกนอกของปีศาจได้ตั้งแต่เริ่มต้นการต่อสู้

 

「สอง! สาม!!」

 

ปีศาจลูกน้องที่ทำได้แค่โจมตีแบบกว้างๆ นั้น ไม่สามารถรับมืออัลวินได้ พวกมันถูกอัลวินฟันทีละตัวก่อนที่จะมีโอกาสโจมตีกลับ อัลวินที่โจมตีแล้วถอยอย่างรวดเร็ว

 

ในระหว่างนั้นปีศาจบอสกำลังทำอะไรอยู่?

 

「〈แขนหิน〉〈แขนหิน〉〈แขนหิน〉」

 

มันกำลังตั้งสมาธิอยู่กับการทำลายการโจมตีด้วยการทุบตีด้วย〈แขนหิน〉ของชินจิ ที่ถูกสร้างขึ้นมาเรื่อยๆ หลังจากที่เสียการทรงตัวด้วย〈บึง〉ของชินจิ

 

การโจมตีเพียงครั้งเดียวไม่ทำให้ถึงแก่ชีวิต อย่างไรก็ตาม ความภาคภูมิใจของปีศาจ ไม่ยอมให้ถูกโจมตีจากมนุษย์ตัวเล็กๆ โดยเปล่าประโยชน์ และมันพยายามจะเยาะเย้ย ด้วยการบดขยี้การโจมตีของชินจิ

 

แน่นอนว่าชินจิ ที่ตั้งใจจะถ่วงเวลาอยู่แล้วไม่ได้รู้สึกโกรธ เขาตั้งใจจะรอให้เพื่อนร่วมทีมจัดการลูกน้องจนหมดตั้งแต่แรก และไม่คิดว่าตัวเองจะต้องเป็นคนกำจัดศัตรู ขอแค่สุดท้ายแล้วชนะก็พอ

 

หลังจากใช้พลังเวทไปเรื่อยๆ เพื่อรับบทถ่วงเวลาอยู่พักหนึ่ง อัลวิน มีริส เรนกะ สามคน และ เฟรรี่ ก็เข้าร่วมการต่อสู้

 

ปีศาจบอส ที่เหลืออยู่ตัวเดียวก็ส่งเสียงคำรามด้วยความโกรธ แต่ตอนนี้มันสายเกินไปแล้ว ปีศาจบอส ไม่มีทางชนะได้แล้ว

 

ด้วยเหตุนี้〈หมาป่าทะยาน〉จึงสามารถพิชิต สวนปีศาจ ได้สำเร็จ

 

 

 

「ยินดีด้วยค่ะ การพิชิตดันเจี้ยนสวนปีศาจได้รับการอนุมัติแล้วค่ะ และนี่คือรางวัลสำหรับเควสต์นี้ค่ะ」

 

「ขอบคุณมากครับ!!」

 

〈หมาป่าทะยาน〉กลับมาที่กิลด์หลังจากพิชิตดันเจี้ยนเสร็จ

 

อัลวิน หัวหน้าปาร์ตี้ ไปที่เคาน์เตอร์ต้อนรับคนเดียวเพื่อรายงานผลและแลกเปลี่ยนหินเวทมนตร์เป็นเงิน

 

อัลวินรับถุงที่เต็มไปด้วยรางวัล แล้วก็ถามพนักงานต้อนรับทันที

 

「การสอบเลื่อนขั้นระดับกลางของระดับสูงจะจัดขึ้นเมื่อไหร่ครับ?」

 

「นั่นสินะคะ…น่าจะประมาณอีกสามเดือนข้างหน้าค่ะ」

 

「ขอบคุณมากครับ!」

 

เงื่อนไขในการเข้าสอบเลื่อนขั้นคือต้องเคยพิชิตดันเจี้ยนระดับต่ำสุดของระดับสูงมาแล้ว

 

อัลวินที่ผ่านเงื่อนไขนั้นแล้ว ก็อยากเข้าสอบเลื่อนขั้นใจจะขาดแล้ว อัลวินโค้งคำนับแล้วเดินออกจากเคาน์เตอร์

 

(ต้องปรึกษาทุกคนแล้วสิ…!)

 

อัลวินวิ่งไปยังจุดที่เพื่อนๆ ทั้งสามคนกำลังรออยู่

 

เขาเห็นมีริสและเรนกะ กำลังคุยกันกระซิบกระซาบอย่างสนิทสนม และชินจิกำลังมองดูทั้งสองคนอยู่ห่างๆ

 

เมื่อเห็นภาพนั้น อัลวิน ก็รู้สึกได้ว่าเขากำลังใช้ชีวิตในแต่ละวันอย่างมีความสุขและเต็มที่จริงๆ

 

(เหลืออีกแค่ 2 ขั้น ก็จะถึงเป้าหมายระดับสูงสุดของระดับสูงแล้ว…!)

 

ชินจิดูเหมือนจะสังเกตเห็นอัลวินที่กำลังวิ่งมา จึงบอกมีริสและเรนกะ ถึงการมาของอัลวิน

 

ทั้งสองคนเมื่อสังเกตเห็นอัลวิน ก็ยิ้มแล้วต้อนรับอัลวิน แน่นอนว่าชินจิก็ด้วย

 

「อัลคุง! เหนื่อยหน่อยนะ!」

 

「อัล! หิวแล้ว ไปกินข้าวกันเถอะ!」

 

「อัลวิน, ขอบคุณนะที่แลกเงินให้」

 

หากมีทั้งสี่คนนี้ ความฝันคงจะเป็นจริงได้แน่นอน

 

อัลวินเข้าร่วมวงสนทนาด้วยความมั่นใจ

 

 

 

‘บทสนทนาลับที่อัลวินไม่ได้ยิน’

 

「มะรืนนี้ จะไปที่บ้านอีกนะคะ…♡」

 

「ฉันจะรออยู่พร้อมกับชินจินะ มี่♡」