หลังจากการมีเซ็กส์กัน สิ่งที่ชินจิพูดออกมาคือ:

 

   • เก็บเรื่องนี้เป็นความลับจากอัลวินและเรนกะ

   • ต่างฝ่ายต่างให้ความสำคัญกับธุระส่วนตัว

   • ไม่บังคับเรื่องเซ็กส์

   • รักษากฎเกณฑ์ข้างต้นนี้ไว้และไม่แพร่งพราย

 

สำหรับมีริสแล้ว นี่เป็นข้อตกลงที่สะดวกสบายมาก

 

มีริสไม่มีเจตนาที่จะบอกใคร และก็ไม่ใช่เรื่องที่สามารถพูดได้ การให้ความสำคัญกับธุระส่วนตัวก็จะไม่รบกวนการเดตกับอัลวิน

 

มีริสรู้สึกโล่งใจที่สุดในเรื่องที่ไม่บังคับเรื่องเซ็กส์

 

แม้จะยอมเป็น “คู่นอน“ เพราะเมามัวกับความสุข แต่เมื่อความปวดหน่วงหายไปและมีสติขึ้นมา เธอก็รู้สึกผิดอยู่ในใจ

 

อย่างไรก็ตาม หากมีกฎข้อนี้ เธอก็สามารถปฏิเสธการมีเซ็กส์ที่ไม่ต้องการได้

 

มีริสตัดสินใจที่จะตั้งใจให้มั่นคง

 

และจากกฎข้อสุดท้าย ก็เห็นได้ว่าชินจิ ก็ไม่มีเจตนาที่จะแหกกฎเหล่านี้เช่นกัน

 

อย่างไรก็ตาม นี่เป็นกฎที่เอื้อประโยชน์ให้กับชินจิ

 

ชินจิเองก็ต้องการเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับเช่นกัน

 

แม้จะระบุว่าไม่มีการบังคับเรื่องเซ็กส์ แต่หากเขาเพิ่มพลังของเวทมนตร์กระตุ้นอารมณ์ที่ฝังไว้ในช่องคลอดของมีริส

 

เขาก็สามารถทำให้มีริสเกิดความต้องการทางเพศได้ทุกเมื่อที่ต้องการ

 

การห้ามไม่ให้แพร่งพราย ก็ทำไปเพื่อกำจัดการแทรกแซงจากภายนอกให้เหลือน้อยที่สุด สภาพแวดล้อมที่เหลือก็จะสมบูรณ์พร้อมสำหรับการทำให้เธอตกต่ำลงไปเรื่อยๆ

 

มีริสไม่รู้ตัวเลยว่า เธอได้จมดิ่งลงสู่บ่อโคลนเรียบร้อยแล้ว…

 

 

 

ในตอนเย็น สมาชิกของ〈หมาป่าทะยาน〉และเอมิลี่ร่วมรับทานอาหารเย็นด้วยกัน

 

「 อัลวิน มีพรสวรรค์จริงๆ นะ เธอเข้าใจสิ่งที่ฉันสอนได้ทันทีเลย」

 

「เพราะอาจารย์สอนเข้าใจง่ายไงครับ!」

 

「พวกอัจฉริยะที่ใช้ความรู้สึกล้วนๆ สินะ…」

 

เอมิลี่และอัลวินดูเหมือนจะเข้ากันได้ดีมาก และรู้สึกได้ถึงความก้าวหน้าจากการฝึกซ้อมตลอดทั้งวัน

 

สำหรับชินจิที่เคยขอคำแนะนำจากเอมิลี่แล้วล้มเลิกไป เขาทำได้เพียงหัวเราะแห้งๆ กับความแตกต่างระหว่างตัวเขาเองกับอัลวินที่เข้าใจวิธีการสอนของเอมิลี่

 

「ถ้าฉันใช้ได้ก็คงจะสะดวกดีนะ」

 

「พวกเราที่อยู่แนวหลังก็มีบางครั้งที่อยากเคลื่อนไหวเร็วๆ เหมือนกันนะคะ」

 

「คราวหน้ามาฝึกด้วยกันไหมจ๊ะ? ฉันจะสอนให้ดีเลย」

 

เอมิลี่ชวนมีริสและเรนกะและทั้งสองก็พยักหน้า

 

ชินจิก็บอกว่าจะเข้าร่วมในฐานะผู้สนับสนุนด้วย

 

อัลวินดีใจมากแล้วบอกว่า “กลับไปเราจะฝึกกันทุกคนเลย!”

 

อัลวินรู้สึกเติมเต็มอย่างมากกับบรรยากาศและการเติมโตของปาร์ตี้ที่ราบรื่นไร้ปัญหา

 

ดังนั้นเขาจึงไม่รู้เลยว่าคนรักที่เขารักที่สุดได้ถูกชินจิกอดถึงสามครั้ง…และก็ไม่เคยสังเกตเห็นเรื่องนั้นเลย…

 

 

 

หลังจากอาหารเย็นที่สนุกสนาน

 

ชินจิกำลังอ่านหนังสือตามกิจวัตรประจำวันในห้องของเขา แล้วก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

 

「 ชินจิ ตอนนี้สะดวกไหม?」

 

「ได้สิ ประตูไม่ได้ล็อค」

 

ชินจิปิดหนังสือ แล้วเงยหน้ามองเรนกะที่เดินเข้ามาในห้อง

 

「มีอะไรเหรอ?」

 

「 ชินจิ…พรุ่งนี้นายมีนัดหรือเปล่า?」

 

ใบหน้าของเรนกะที่ปิดประตูแล้วเข้ามาใกล้ดูไม่ค่อยดีนัก

 

เธอถามถึงกำหนดการของชินจิ และชินจิก็รู้สึกว่า เธออยากให้เขาว่าง

 

「ไม่มีอะไรเป็นพิเศษนะ」

 

「งั้นเหรอ…คือว่า อากาเนะอยากจะขอบคุณชินจิน่ะสิ แล้วก็อยากให้นายมาด้วยกัน…」

 

「ก็ได้นะ แต่มีอะไรปิดบังอยู่หรือเปล่า?」

 

แม้จะดูพูดลำบาก แต่เนื้อหากลับเป็นเรื่องปกติ นั่นหมายความว่าเธอยังไม่ได้พูดทั้งหมด…

 

ชินจิยิ้มแล้วถามเรนกะ

 

「มันเป็นไปตามสถานการณ์น่ะสิ ก็ฉันดันไปลากนายมาเกี่ยวข้องกับเรื่องลามกด้วยนี่นา? ก็เลยกลายเป็นเรื่องลามกไปนิดหน่อย พอฉันเล่าเรื่องตอนที่ใส่ชุดเมดก่อนหน้านี้ อากาเนะก็เลยบอกว่าอยากจะทำอะไรที่ทำให้ชินจิดีใจด้วยกันน่ะ…」

 

เรนกะยอมแพ้ต่อรอยยิ้มที่กดดันแล้วเริ่มเล่า เนื้อหาที่เธาพูดนั้นน่าอายมาก ชินจิอดหัวเราะออกมาอย่างสนุกสนานไม่ได้กับเนื้อหานั้น

 

「ปฏิเสธไม่ได้สินะ?」

 

「อย่าหัวเราะสิ…! ตอนนั้นก็จริงที่บอกว่าจะให้ดูเท่านั้น แต่กลับล่อลวงจนมีอะไรกันไปแล้วนี่นา เพราะงั้นฉันเลยสัญญาว่าจะถามชินจิ เฉยๆ แล้วก็ถือว่าไม่มีหนี้บุญคุณต่อกันอีก!」

 

「ขอโทษนะเรนกะ ตอนที่เธอดูเขินอาย มันน่ารักดีน่ะ」

 

ชินจิยังคงหัวเราะ ใบหน้าของเรนกะก็ยิ่งแดงก่ำด้วยความอาย

 

「ถ้าอย่างนั้นก็คงต้องไปสินะ อ๊ะ แต่…」

 

ชินจิลุกขึ้นจากเก้าอี้ แล้ววางมือบนศีรษะของเรนกะที่มองชินจิที่ตอบตกลงด้วยสายตาหงุดหงิด

 

เรนกะกำลังคิดว่า ชินจินี่มันทะลึ่งจริงๆ…

 

「ถ้าเป็นอากาเนะคนเดียว ฉันคงปฏิเสธไปแล้วล่ะ ที่รับปากก็เพราะมีเรนกะไปด้วยนี่แหละ」

 

เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เรนกะทำหน้าเหมือนไม่เข้าใจว่าเขาพูดอะไร อย่างไรก็ตาม ทันทีที่เธอเข้าใจเนื้อหา ใบหน้าของเธอก็แดงก่ำในทันที การที่เขาพูดเป็นนัยว่า เรนกะพิเศษ ทำให้ช่องคลอดของเรนกะปวดหน่วง “คิวย์น♡” และเรนกะก็รู้สึกอยากถูกชินจิกอดขึ้นมา

 

「อย่า… อย่าพูดเรื่องบ้าๆ สิ…」

 

「เป็นเรื่องจริงนะ ไม่ใช่ว่าฉันจะกอดใครก็ได้หรอกนะ」

 

พูดแค่นั้น ชินจิก็ยกมือออกจากศีรษะของเรนกะ

เรนกะรู้สึกเหงาเมื่อความอบอุ่นของชินจิหายไป แต่ก็ไม่สามารถส่งเสียงดังได้ เพราะห้องข้างๆ มีอัลวินอยู่

 

「งั้น พรุ่งนี้เจอกันนะ」

 

「เข้าใจแล้ว…นี่ชินจิ」

 

เรนกะจับแขนชินจิ ที่กำลังจะจบการสนทนาแล้วกลับไปอ่านหนังสือต่อ

 

「ขอคุยต่ออีกหน่อยได้ไหม?」

 

「ได้สิ งั้นมาคุยกันพลางจิบชาดีกว่านะ」

 

ชินจิยิ้ม และยอมรับคำขอของเรนกะที่กำลังออดอ้อนอยู่