ชินจิอุ้มมีริสที่หมดสติไปแล้ว ไปส่งที่ห้อง เขาจัดเสื้อผ้าเธอให้เรียบร้อย แล้ววางเธอนอนลงบนเตียง

 

การร่ายเวทมนตร์สะกดจิตกับคนที่หมดสติจากการถึงจุดสุดยอดและไม่มีทางป้องกันนั้นเป็นเรื่องง่าย และเขาทำให้เธอลืมฉากร่วมรักของชินจิกับเรนกะที่เห็นเมื่อคืนนี้ไป

 

ชินจิหัวเราะพลางลูบแก้มของมีริสที่กำลังหลับอยู่

 

(ที่เหลือก็แค่ค่อยๆ ทำให้ตกต่ำลงไปเรื่อยๆ)

 

ชินจิ หัวเราะอย่างเงียบๆ พลางคิดถึงเรื่องที่จะเกิดขึ้นต่อไป

 

 

 

บ่ายวันรุ่งขึ้นหลังจากงานเลี้ยง

 

ชินจิ มีริสและเรนกะ สามคนกำลังรออัลวินที่ห้องอาหารของโรงแรม ซึ่งถูกกิลด์เรียกตัวให้ออกไป

 

「ทุกคน! ผมได้เลื่อนขั้นเป็นระดับต่ำสุดของระดับสูงแล้วนะ!」

 

อัลวินที่น่าจะเดินโซซัดโซเซไปกิลด์ด้วยอาการเมาค้าง ได้วิ่งกลับมาที่โรงแรมอย่างมีชีวิตชีวาราวกับไม่เคยเป็นอะไรมาก่อน

 

「จริงเหรอ!? เยี่ยมเลยนะ อัล!」

 

「ในที่สุดก็ระดับสูง…ดีจังเลยค่ะ」

 

เรนกะและมีริสจับมืออัลวิน เพื่อแสดงความยินดี ชินจิก็มองทั้งสามคนที่กำลังร่าเริงอยู่อย่างมีความสุข

 

อัลวินเดินเข้ามาใกล้ชินจิ แล้วยื่นกำปั้นไปข้างหน้าด้วยรอยยิ้ม

 

「เยี่ยมเลยนะ อัลวิน」

 

「อื้อ! หลังจากนี้ก็ฝากด้วยนะ!」

 

ชินจิก็กำกำปั้นแล้วแตะเบาๆ ที่กำปั้นของอัลวิน

 

「แต่ก็เลื่อนขั้นเลยนะ สงสัยจะเป็นเพราะเควสต์นั้นสินะ ฉันคิดว่าต้องมีผลงานมากกว่านี้เสียอีก」

 

「ก็คงอย่างนั้นแหละ ดูเหมือนว่าตัวพิเศษมันอันตรายกว่าที่คิดไว้มาก พวกเขาก็เลยประเมินคะแนนให้สูงน่ะ」

 

「จริงๆ แล้ว ถ้าไม่มีท่าประสานกันของคุณเอมิลี่กับคุณชินจิ ก็คงจะลำบากกว่านี้มากเลยค่ะ…」

 

มีริสพึมพำพลางนึกถึงแสงสีฟ้าที่ถูกปล่อยออกมาจากกระบองเหล็กของเอมิลี่

 

อัลวินถามชินจิราวกับเพิ่งนึกขึ้นได้

 

「จริงสิ! ชินจิ เมื่อตอนนั้นมันคืออะไรน่ะ?」

 

「นั่นสินะ…ไหนๆ ก็เป็นระดับสูงแล้ว จะเล่าให้ฟังนะ ทุกคนนั่งลงก่อนสิ」

 

ชินจิรับบัตรนักผจญภัยระดับต่ำสุดของระดับสูงจากอัลวิน พลางเชิญทั้งสามคนให้นั่งลง

 

อัลวินและเพื่อนๆ ก็นั่งลงอย่างว่าง่าย

 

「จะอธิบายตามลำดับนะ พวกเธอรู้ใช่ไหมว่าเมื่อเป็นระดับสูงแล้ว จะปลดล็อกเวทมนตร์พิเศษได้?」

 

「ค่ะ เวทมนตร์อันตรายถูกเรียกว่าเวทมนตร์พิเศษ และถูกควบคุมโดยกิลด์นักผจญภัยใช่ไหมคะ?」

 

「ก่อนที่จะมีการควบคุม ก็มีการนำไปใช้ในทางที่ผิดบ่อยครั้ง ฉันได้ยินมาว่าเพื่อความปลอดภัยของเมือง」

 

「งั้นแสดงว่าที่เอมิลี่ใช่ นั่นก็เป็นเวทมนตร์พิเศษน่ะสิ?」

 

「ใช่แล้ว มันคือเวทมนตร์〈คมมีดเวทมนตร์〉ที่เปลี่ยนพลังเวทให้เป็นคมมีดน่ะ」

 

ชินจิพลิกบัตรนักผจญภัยพลางเสริมว่า “ก่อนที่จะมีการควบคุม ดูเหมือนว่าจะถูกใช้อย่างแพร่หลายตั้งแต่พวกนักเลงข้างถนนไปจนถึงนักฆ่าเลยนะ” บัตรนักผจญภัยระดับสูงมีช่องเว้าสามช่องที่ไม่มีอยู่ในบัตรนักผจญภัยก่อนหน้านี้

 

「ช่องเว้าเหล่านี้ใช้สำหรับใส่หินเวทมนตร์ที่บรรจุเวทมนตร์พิเศษอยู่ เมื่อใส่เข้าไปแล้ว ผู้ครอบครองก็จะสามารถใช้เวทมนตร์พิเศษได้ จะเลือกจากรายการเวทมนตร์ แล้วยื่นคำขอที่กิลด์นักผจญภัย กิลด์ก็จะให้ยืมไปใช้เอง เพราะงั้นระวังอย่าให้หายล่ะ」

 

「ระดับต่ำสุดใช้ได้ 1 อย่าง ระดับกลางใช้ได้ 2 อย่าง ระดับสูงสุดใช้ได้ 3 อย่างใช่ไหม?」

 

「มีห้องสำหรับดูเวทมนตร์พิเศษโดยเฉพาะด้วยนะคะ อยากไปกับทุกคนอีกครั้งค่ะ」

 

ทั้งสองคนไม่แสดงอาการของการถูกชินจิกอดเมื่อคืนเลย

 

สายตาของชินจิ ที่มองเรนกะและมีริส ที่กำลังคุยกันอย่างเป็นกันเองก็ยังคงเป็นปกติ คงไม่มีใครคิดเลยว่าทั้งสามคนได้มีเซ็กส์กัน

 

「แต่ว่า〈คมมีดเวทมนตร์〉ไม่ใช่เวทมนตร์ที่ยืดออกไปหลายเมตรแล้วฟันเหรอ? ฉันเคยเห็นนักผจญภัยคนอื่นใช้เมื่อก่อน มันต่างกันโดยสิ้นเชิงเลยนะ」

 

「วิธีเคลื่อนที่ก็เหมือนกันนั่นแหละ…เอมิลี่ถนัดการเน้นไปที่จุดเดียว เวทมนตร์นั้นน่าจะเป็นการมุ่งเน้นไปที่ระยะการโจมตีนะ คมมีดบางเฉียบและคงอยู่เพียงชั่วพริบตา แลกกับการที่สามารถฟันเป้าหมายที่อยู่ไกลขนาดนั้นได้ไงล่ะ」

 

ชินจิหัวเราะแห้งๆ พลางบอกว่า “เลียนแบบไม่ได้หรอกนะ”

 

「ของเมื่อวานนี้เป็นเวอร์ชั่นพิเศษ ที่ใช้พลังเวทได้อย่างไม่จำกัดเพราะมีพลังเวทของฉันด้วยน่ะสิ แม้จะใช้โดยไม่มี〈มานาลิงก์〉ก็ใช้ได้นะ แต่จะเบากว่านี้น่ะ」

 

「อย่างนั้นเหรอ…ถึงอย่างนั้นก็ยังสุดยอดอยู่ดี…」

 

อัลวินพึมพำอย่างนั้นแล้วก็เงียบไป ไม่มีคำถามใดๆ เพิ่มเติมชินจิจึงปรบมือเบาๆ

 

「พูดคุยกันแค่นี้ก่อนนะ แล้วอัลวินจะกลับเมื่อไหร่?」

 

「ถ้าไม่รีบเตรียมตัว ก็จะเกิน 1 เดือนแล้วนะครับ」

 

เมื่อเป็นระดับต่ำสุดของระดับสูงแล้ว ก็ไม่มีธุระอะไรในเมืองนี้แล้ว

มีริสก็เอียงคอพลางมองหน้าอัลวิน เมื่อได้ยินคำถามของชินจิ

 

「ฉันอยากบอกลาอากาเนะด้วย เพราะงั้นอีกประมาณ 2-3 วันก็น่าจะดีนะ」

 

「ผมเองก็มีเรื่องที่ยังทำไม่เสร็จเหมือนกันนะ เพราะงั้นประมาณนั้นแหละดี ชินจิกับมีริสโอเคไหม?」

 

「ไม่มีปัญหาค่ะ อัลคุง」

 

「ก็ได้นะ…แต่มีเรื่องที่ยังทำไม่เสร็จเหรอ? อะไรกันน่ะ」

 

「มาหาแล้วจ้า~♡」

 

ในขณะที่ชินจิที่กำลังจะถามอัลวินว่ามีเรื่องอะไรที่ยังทำไม่เสร็จ เอมิลี่ก็เลื่อนตัวเข้ามาในห้องอาหารด้วยความเร็ว และนั่งลงข้างๆ ชินจิ อย่างเป็นธรรมชาติพร้อมสั่งเบียร์เอล

 

「วันหยุดก็ยังเอาแต่ดื่มอยู่ตลอดเลยสินะ…」

 

「เมื่อวานนี้เหนื่อยหน่อยนะคะ คุณเอมิลี่」

 

「เฮ้อ…เหนื่อยมากเลย」

 

ชินจิมองเอมิลี่ ด้วยสีหน้าหน่าย ๆ

 

มีริสต้อนรับเอมิลี่ด้วยรอยยิ้ม แต่เรนกะทำหน้าเหมือนจะพูดว่า “มาอีกแล้วเหรอ” แต่ก็ทักทายอย่างดี

 

เอมิลี่จิบเบียร์เอลที่ยกมาให้จนหมด แล้ววางแก้วลงบนโต๊ะก่อนจะอ้าปากพูด

 

「เหนื่อยหน่อยนะ~♪ แล้วคุยเรื่องอะไรกันอยู่เหรอ?」

 

「เราคุยกันเรื่องจะออกจากเมืองแล้วน่ะ เพราะได้เลื่อนเป็นระดับต่ำสุดของระดับสูงแล้วน่ะ」

 

「อย่างนั้นเหรอ? ยินดีด้วยนะทุกคน!! วันนี้ก็ฉลองกันอีกนะ♡」

 

「ขอบคุณค่ะ แต่เรื่องงานเลี้ยงคงไม่…」

 

「ติดต่อกันหลายวันคงไม่ไหวหรอกนะ…」

 

「อย่าหาเหตุผลมาจัดงานเลี้ยงทุกวันสิ…! ฟังนะ ไม่ใช่ว่าทุกคนจะคอแข็งเหมือนเธอนะ…」

 

แก้มของมีริสและเรนกะ กระตุกเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดของเอมิลี่

 

ชินจิเริ่มเทศนาเอมิลี่เกี่ยวกับสามัญสำนึกเมื่อเธอเสนอให้จัดงานเลี้ยงทุกวัน

 

แม้จะเป็นคำพูดบ่นที่น่ารำคาญ แต่เอมิลี่ที่ถูกชินจิเทศนากลับรับฟังอย่างว่าง่ายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

 

(คำเทศนาของชินจิ ไม่ได้ฟังมานานแล้วนะเนี่ย…♡)

 

สำหรับเอมิลี่ที่คิดว่าคำเทศนาจากคนที่ชอบนั้นไม่เลว มันคงจะเป็นรางวัลสำหรับเธอ

 

เมื่อชินจิสังเกตเห็นท่าทางของเอมิลี่ ในที่สุดก็ถอนหายใจ แล้วตัดสินใจเลิกเทศนา

 

「ยังไงซะ วันนี้ก็ไม่มีงานเลี้ยงนะ」

 

「จ้าๆ เข้าใจแล้วค่า~」

 

「ไว้โอกาสหน้าดีกว่านะคะ…?」

 

「เอมิลี่…ไม่สิ คุณเอมิลี่ครับ!」

 

เมื่อบทสนทนาสิ้นสุดลง อัลวินที่เงียบมาตลอดก็ลุกขึ้นยืนกะทันหัน

 

ในขณะนั้น ชินจิก็เดาได้ว่า อัลวินมีเรื่องอะไรที่ยังทำไม่เสร็จ และคำพูดต่อไปที่จะออกจากปากของเขาด้วย

 

มีริสและเรนกะทำหน้าตกใจกับเสียงดังของอัลวิน แล้วก็จ้องมองเขา

 

「ช่วยรับผม…เป็นศิษย์ด้วยครับ!!」

 

(อย่างที่คิดไว้เลยแฮะ~)

 

「「เอ๋!?」」

 

อัลวินก้มหัวลงอย่างแรง

 

ชินจิใช้มือปิดหน้าแล้วเงยหน้าขึ้นมองฟ้า

 

มีริสและเรนกะ ก็ส่งเสียงตกใจติดต่อกัน

เอมิลี่ยิ้มกริ่ม แล้วลุกขึ้นจากที่นั่งอย่างรวดเร็ว ยืนกอดอกด้วยท่าทางที่ดูยิ่งใหญ่ต่อหน้าอัลวิน

 

「การฝึกของฉันเข้มงวดนะ เธอจะทนได้ไหม?」

 

「ครับ…! ผมจะพยายามครับ!!」

 

「ดีมาก! …ถ้าอย่างนั้นฉันก็จะไปด้วยเหมือนกัน จะไปเตรียมตัวไว้นะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะทุกคน♡」

 

เอมิลี่หัวเราะอย่างอารมณ์ดี

 

「มี่! ฉันจะแข็งแกร่งขึ้นนะ!」

 

「อื้อ สู้ๆ นะ อัลคุง!」

 

「ฝีมือของเธอเชื่อถือได้จริงๆ นั่นแหละ… เฮ้อ…」

 

「เฮ้อ…จะเป็นยังไงต่อไปนะ…」

 

แม้จะมีปฏิกิริยาที่แตกต่างกันไป แต่พวกเขาก็ยอมรับเอมิลี่