หนึ่งสัปดาห์หลังจากวันพักผ่อน สมาชิกของ〈หมาป่าทะยาน〉ก็ได้เดินทางไปยังป่าเพื่อทำเควสต์

 

ป่าแห่งนี้ซึ่งเป็นที่อยู่ของอสูรหมูป่านั้นอันตราย แต่ก็มีสมุนไพรล้ำค่าขึ้นตามธรรมชาติ จึงมักจะได้รับภารกิจให้เก็บสมุนไพรตามความจำเป็น

 

ป่านี้แบ่งออกเป็นชั้นบน ชั้นกลาง และชั้นล่าง ซึ่งอัลวินและพวก ได้เดินทางไปยังส่วนลึกที่สุดของชั้นกลาง

 

「เรนกะ เธอยังรู้สึกไม่ค่อยดีอยู่เหรอ?」

 

อัลวินเช็ดเลือดที่ติดอยู่บนดาบใหญ่พลางถามเรนกะ มีริสก็มองเรนกะด้วยความเป็นห่วง พักหลังมานี้ การเคลื่อนไหวของเรนกะขาดความคล่องแคล่ว และหากเป็นเช่นนี้ต่อเนื่องกัน 3 วันติด ใครๆ ก็ต้องเป็นห่วง เรนกะทำหน้ากระอักกระอ่วนแล้วขอโทษ

 

「สุขภาพฉันไม่ได้แย่หรอกนะ แต่แค่ไม่ค่อยมีสมาธิเท่านั้นเอง รู้ว่าไม่ดีแต่ก็…」

 

「ก็ยังอยู่ในขอบเขตที่พอจะช่วยเหลือได้นะ มีอะไรในใจหรือเปล่า?」

 

「…ฉันจะจัดการเอง ไม่ต้องห่วงนะ」

 

เรนกะตอบคำถามของชินจิเพียงแค่นั้น แล้วก็ถอยห่างจากทั้งสามคนเล็กน้อยเพื่อกลับไปเฝ้าระวังรอบข้าง ชินจิกระซิบถามอัลวินและมีริสว่า “พวกเธอรู้เรื่องนี้หรือเปล่า?” แต่ทั้งสองก็ส่ายหน้า

 

「ถามแล้วก็ไม่ยอมบอกน่ะ」

 

「เอ่อ…คุณชินจิช่วยลองถามดูหน่อยได้ไหมคะ? ฉันคิดว่าอาจจะเป็นเรื่องที่พูดกับพวกเราได้ยากน่ะค่ะ」

 

ทั้งสองมองเรนกะด้วยความเป็นห่วง

 

「จะลองดูแล้วกันนะ」

 

ชินจิพูดพลางยิ้ม

 

 

 

หลังจากทำเควสต์เสร็จเรียบร้อยและออกมาจากกิลด์ ชินจิก็เรียกเรนกะไว้

 

「เรนกะ พอมีเวลาสักหน่อยไหม?」

 

「อื้อ…ได้สิ แล้วอัลกับมี่ล่ะ?」

 

「พวกฉันขอกลับก่อนนะ」

 

「เรนกะจัง ไว้เจอกันนะ!」

 

ทั้งสองคนวิ่งออกไปราวกับจะหนี เรนกะที่สังเกตเห็นท่าทางนั้นก็ถอนหายใจแล้วจ้องมองชินจิด้วยสายตาหงุดหงิด ชินจิเองก็อดหัวเราะแห้งๆ ไม่ได้กับปฏิกิริยาที่เข้าใจง่ายเกินไปของทั้งสองคน

 

「สองคนนั้นฝากให้ทำหรือเปล่า?」

 

「ก็คงงั้นแหละนะ ทั้งสองคนเป็นห่วงเธออยู่」

 

「งั้นเราไปเดินเล่นกันหน่อยดีไหม?」 ชินจิพูดแล้วเริ่มเดิน เรนกะดูเหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่ก็เดินตามหลังเขาไปอย่างว่าง่าย พวกเขาเดินไปเงียบๆ อยู่พักหนึ่ง แต่แล้วเรนกะก็เปิดปากพูด

 

「ฉันรู้ว่าทำให้เป็นห่วง แต่เรื่องนี้มันปรึกษาใครไม่ได้เลย」

 

「อย่างนั้นเหรอ?」

 

เรนกะพยายามหลีกเลี่ยงการสบตากับชินจิเพราะความอึดอัด แต่เมื่อได้ยินคำพูดของชินจิที่ดูเหมือนจะเข้าใจ เธอก็อดมองหน้าชินจิไม่ได้ หัวใจของเธอเต้นเร็วขึ้นเมื่อสบกับสายตาที่เหมือนมองอย่างทะลุปรุโปร่งของชินจิ

 

ไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ผู้คนเริ่มเบาบางลงไปแล้ว ชินจิที่เดินช้าลง ก็มาอยู่ข้างๆ เรนกะโดยไม่รู้ตัว

 

「ฉันคิดว่าฉันเองก็มีส่วนรับผิดชอบเหมือนกันนะ เพราะงั้นฉันจะช่วยเอง」

 

มือของชินจิลูบไล้แก้มของเรนกะที่แข็งค้างอยู่เบาๆ

 

「ม…ไม่เข้าใจความหมายที่พูดเลย」

 

เรนกะหันสายตาหนีจากชินจิเพื่อพยายามทำให้หัวใจที่เต้นเร็วสงบลง แต่คำพูดของชินจิที่ตามมากลับทำให้หัวใจของเธอไม่ได้สงบลงเลย ตรงกันข้าม กลับเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ชินจิโน้มหน้าเข้าใกล้หูของเรนกะแล้วกระซิบ

 

‘ดูเหมือนว่าเธอจะเว้นระยะห่างจากฉันกับอัลวินอยู่ใช่ไหม?’

‘แต่กับมีริสหรือพวกผู้หญิงคนอื่นๆ ดูเหมือนจะไม่ต่างจากปกติเลยนะ?’

‘กับผู้ชายคนอื่น เธอกลับดูก้าวร้าวมากกว่าปกติอีกนะ?‘

‘พอมีช่วงที่เธอไม่มีสมาธิ ก็ดูเหมือนเธอจะกังวลกับร่างกายตัวเองด้วยใช่ไหม?‘

 

「ฉันว่า…เธอคงจะระบายความต้องการทางเพศด้วยตัวเอง ได้ไม่ดีเท่าไหร่สินะ」

 

ใบหน้าของเรนกะแดงก่ำด้วยความอับอาย คำพูดของชินจิตรงกับปัญหาของเรนกะพอดี ร่างกายที่อ่อนเยาว์ของเรนกะมีความต้องการทางเพศเพิ่มขึ้นเนื่องจากความสุขขั้นสุดยอดที่ถูกสลักไว้จากการมีเซ็กส์กับชินจิ

 

เธอพยายามระบายความต้องการทางเพศที่เพิ่มขึ้น ด้วยการสำเร็จความใคร่ด้วยตัวเอง แต่กลับยิ่งรู้สึกไม่พอใจและยิ่งกระตุ้นให้เกิดความต้องการมากขึ้น เรนกะอับอายจนไม่สามารถพูดได้ว่าตัวเองมีความต้องการทางเพศที่สูง จึงเงียบไป

 

ชินจิรับรู้ได้ว่าเรนกะมีพรสวรรค์ด้านความหื่นกามมากกว่าที่เขาคิดไว้ ภายในใจเขารู้สึกยินดี แต่ภายนอกกลับไม่แสดงออกเลย แล้วก็พูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

 

「เป็นเพราะฉัน มีอะไรกับไปเธอใช่ไหม?」

 

เรนกะไม่สามารถตอบได้ เธอก้มหน้าลงพลางตัวสั่นด้วยความอับอาย ชินจิยังคงลูบไล้แก้มของเรนกะต่อไปพลางร่ายเวทมนตร์กระตุ้นอารมณ์อ่อนๆ

 

「ฉันรู้นะ ว่าเรนกะอยากสนับสนุนอัลวิน」

 

“อ๊ะ” เรนกะเผลอเงยหน้าขึ้นมองชินจิ

 

「แค่ระบายความต้องการเท่านั้นแหละ เรนกะเป็นเพื่อนร่วมปาร์ตี้ที่สำคัญนะ」

 

หัวใจของเรนกะเต้นรัวขึ้น เรนกะที่เข้าใจในสิ่งที่ชินจิพูด ดวงตาที่จ้องมองชินจิก็เริ่มมีประกายร้อนแรงขึ้นมา อย่างไรก็ตาม เธอก็ยังใช้เหตุผลที่เหลืออยู่ ส่ายหน้าอย่างอ่อนแรง

 

「ไม่นะ…ไม่ดีหรอกนะ ความสัมพันธ์แบบนั้นมัน…」

 

「ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป เธอจะลำบากในการสนับสนุนอัลวินไม่ใช่เหรอ?」

 

แต่ถ้ามีวิธีอื่น ฉันก็จะไม่บังคับนะ ชินจิพูดพลางถอยออกมาหนึ่งก้าว เรนกะกลืนน้ำลาย “กึก”

 

เธอรู้ดีว่าหากปฏิเสธ ชินจิจะไม่รุกไปมากกว่านี้ เธอควรจะปฏิเสธ แต่ร่างกายของเรนกะกลับต้องการชินจิ ความสุขที่ถูกสลักไว้จากการมีเซ็กส์เพียงครั้งเดียว กำลังทำให้ร่างกายของเธอปรารถนา การที่เรนกะไม่สามารถคิดหาวิธีอื่นได้ก็เป็นสาเหตุที่ทำให้เธอล้มเลิก หากไม่พบวิธีระบายความต้องการทางเพศวิธีอื่น เรนกะจะต้องทนต่อไปจนกว่าอัลวินจะมีภรรยาคนที่สองได้ เธอรู้สึกว่าเธอจะไม่สามารถทนได้เลย

 

「ลองอีกแค่ครั้งเดียว ดีไหม?」

 

ชินจิชวนเรนกะที่ไม่สามารถตัดสินใจได้ ณ ที่แห่งนั้น

 

「ฉันจะไม่ชวนเธออีกเป็นครั้งที่สองเด็ดขาด สัญญาเลย」

 

ชินจิค่อยๆ โอบไหล่ของเรนกะ

 

เรนกะพยักหน้าเงียบๆ

 

เธอพยักหน้าไปแล้ว

 

 

 

ชินจิกับเรนกะมาถึงห้องพักในโรงแรมม่านรูด ชินจิจับมือเรนกะแล้วพาเธอไปที่ข้างเตียง ชินจินั่งลงบนขอบเตียงแล้วเงยหน้ามองเรนกะ

 

「ก่อนอื่น ต้องเตรียมตัวก่อนนะ」

 

ชินจิถอดกางเกงและกางเกงในออกทันที อวัยวะเพศของชินจิแม้จะยังไม่แข็งตัวเต็มที่ แต่ก็มีขนาดใหญ่มากพอแล้ว

 

เรนกะหน้าแดงก่ำเมื่อถูกแสดงหลักฐานของความเป็นชายที่โดดเด่นออกมา เขาจับมือเธอ แล้วมือของเรนกะก็สัมผัสอวัยวะเพศของชินจิ

 

「ถ้าไม่ทำให้แข็งขึ้นก็ทำไม่ได้ใช่ไหม?」

 

「เข้าใจแล้ว…」

 

เรนกะนั่งลงหน้าชินจิอย่างลังเล แล้วก็ใช้มือทั้งสองข้างสัมผัสอวัยวะเพศของชินจิอย่างงุ่มง่ามตามที่ชินจิบอก

 

เธอสับสนกับสัมผัสของอวัยวะเพศที่ได้สัมผัสเป็นครั้งแรก และสัมผัสต่อไปพลางมองชินจิด้วยการช้อนสายตาขึ้น

 

ในพริบตาเดียว อวัยวะเพศของชินจิก็แข็งตัวและตั้งชันขึ้นอย่างสง่างาม

 

สายตาของเรนกะจ้องมองภาพนั้นไม่วางตา และช่องคลอดของเธอก็ตอบสนอง “คิวย์น คิวย์น♡” โดยอัตโนมัติ ทำให้ความต้องการยิ่งรุนแรงขึ้น และลมหายใจของเรนกะก็เริ่มหอบด้วยความตื่นเต้น

 

「เลียด้วยลิ้น…อมไว้ในปากโดยไม่ใช้ฟันนะ」

 

「…อื้อ♡」

 

เรนกะที่นึกถึงเซ็กส์ในครั้งแรกและความสุขได้รับ ก็ทำตามคำพูดของชินจิ สัญชาตญาณความเป็นหญิงของเรนกะก็ตื่นขึ้นมา และพรากเหตุผลที่จะต่อต้านไปหมด ทำให้เธอเชื่อว่าหากทำตามผู้ชายคนนี้ เขาจะทำให้เธอมีความสุขได้

 

「เลีย…♡ เลีย…♡ เลีย……♡ งับ…♡ อื้อ……♡ อื้อ……อึ๊ก♡」

 

เธอลูบไล้อวัยวะเพศด้วยลิ้นอย่างระมัดระวัง แล้วก็อมปลายอวัยวะเพศขนาดใหญ่เข้าไปในปาก จากนั้นศีรษะของเรนกะก็เริ่มเคลื่อนไหวอย่างช้าๆ นั่นเป็นการอมที่ยังไม่ค่อยชำนาญในแบบมือใหม่ แต่ชินจิก็ทำหน้ามีความสุข แล้วก็ลูบศีรษะของเรนกะเบาๆ อย่างทะนุถนอม

 

เมื่อเห็นสีหน้าที่มีความสุขของชินจิ เรนกะก็ทำหน้าดีใจ แล้วก็ตั้งใจกับการอมมากขึ้น ความสุขของเพศเมียที่ได้ปรนนิบัติเพศผู้ก็เริ่มเบ่งบานในตัวเรนกะ

 

「ขอบคุณนะ เรนกะ ตอนนี้พร้อมแล้วล่ะ」

 

ชินจิดึงอวัยวะเพศออกจากปากของเรนกะ เขาดึงกางเกงขาสั้นและชุดชั้นในที่เปียกชุ่มของเรนกะที่ยังคงทำหน้าเหม่อลอยออก

 

ร่างกายของเรนกะที่มีความต้องการอยู่แล้ว ก็พร้อมอย่างสมบูรณ์เพียงแค่การอม และน้ำหล่อลื่นก็ไหลออกมาจากช่องส่วนลับอย่างไม่หยุดหย่อน

 

ชินจิจับมือเรนกะแล้วให้เธอนั่งคร่อมลงบนเอวของเขา ชินจิใช้มือทั้งสองข้างประคองสะโพกของเรนกะ แล้ววางอวัยวะเพศที่ตั้งชันลงบนช่องส่วนลับตัวของเรนกะในท่าหันหน้าเข้าหากัน

 

「ขยับสะโพกเองนะ…แบบนั้นแหละ」

 

「…อื้อ♡」

 

เรนกะค่อยๆ ลดสะโพกของเธอลงตามที่เขาบอก อวัยวะเพศของชินจิค่อยๆ เบิกช่องคลอดและเติมเต็มภายในช่องคลอดของเรนกะ เมื่ออวัยวะเพศเข้าไปถึงส่วนที่ลึกที่สุด เรนกะก็กอดชินจิแน่น “กึ้บ♡” พลางสั่นสะท้านด้วยความสุข

 

「ฮ่า~…♡ ฮ่า~…♡ ฮ่า~…♡」

 

เรนกะรู้สึกได้ถึงความร้อนของอวัยวะเพศที่เติมเต็มช่องคลอดอย่างแน่นหนา กำลังเติมเต็มร่างกายที่เคยคันอยู่ เธอจ้องมองชินจิด้วยใบหน้าที่เคลิบเคลิ้ม

 

「ฉันจะประคองไว้นะ เธอขยับเองนะ」

 

「อื้อ♡ อ๊า…♡ อ๊า…♡ อ๊า…♡」

 

เรนกะขยับสะโพกอย่างงุ่มง่ามตามที่เขาบอก ทุกครั้งที่อวัยวะเพศเสียดสีกับผนังช่องคลอดก็จะรู้สึกดี และขยับไปมาราวกับจะหาจุดที่รู้สึกดีที่สุด แล้วการเคลื่อนไหวของสะโพกก็ค่อยๆ รุนแรงขึ้น

 

เมื่อเรนกะเริ่มคุ้นชินกับการเคลื่อนไหวแล้ว ชินจิก็ปล่อยมือจากสะโพก แล้วถอดเสื้อผ้าและบราของเรนกะออก เรนกะถูกเปลื้องผ้าจนหมดสิ้น และเปิดเผยร่างกายทั้งหมดให้ชินจิเห็น

 

「สวยงามมากนะ เรนกะ」

 

「บ้า♡ อ๊า♡ น่าอาย…♡ อย่า…♡ อย่าพูดเลยนะ♡ อ๊า♡」

 

เมื่อถูกชินจิชม ช่องคลอดของเธอก็รัดแน่น “คิวย์น♡” ชินจิใช้มือทั้งสองข้างจับสะโพกของเรนกะอีกครั้ง แล้วก็กระแทกขึ้นลงตามจังหวะที่เรนกะเคลื่อนไหวอย่างรุนแรง

 

การเคลื่อนไหวขึ้นลงอย่างรุนแรงนี้ ดันเข้าไปถึงส่วนลึกของช่องคลอดของเรนกะ และสอนความสุขใหม่ๆ ให้กับเรนกะ

 

「สุดยอด♡ ไม่ไหวแล้ว♡ ไม่ไหวแล้ว♡ จะถึงแล้ว♡ จะถึงแล้ววววววววววว♡♡」

 

「เวลาแบบนั้นต้องพูดว่า ‘เสร็จแล้ว’ นะ」

 

ด้วยความสุขที่มากเกินไป เรนกะใช้แขนทั้งสองข้างโอบรอบคอของชินจิแล้วกอดเขาแน่น น้ำลายไหลออกจากมุมปากเปื้อนไหล่ของชินจิ แล้วจุดสุดยอดของเรนกะก็มาถึง

 

「เสร็จแล้ววววววววววว♡♡♡」

 

เมื่อสะโพกชนกันอย่างแนบแน่น และอวัยวะเพศก็ถูกดันเข้าไปลึกที่สุด เรนกะก็ถึงจุดสุดยอดในทันที

 

อสุจิจำนวนมหาศาลก็ถูกปล่อยออกมาจากอวัยวะเพศของชินจิ และเติมเต็มช่องคลอดของเรนกะ

 

ทุกครั้งที่อสุจิถูกปล่อยออกมา “ปิ๊บ♡ ปิ๊บ♡” เรนกะก็ถึงจุดสุดยอด ช่องคลอดของเรนกะรัดแน่น “คิวย์น คิวย์น♡” และบีบอสุจิของชินจิออกมาจนหมด

 

「ฮ่า~…♡ ฮ่า~…♡ ฮ่า~…♡」

 

「เหนื่อยหน่อยนะ เรนกะ」

 

ชินจิพึมพำพลางกอดเรนกะที่ถึงจุดสุดยอดและหมดแรง

 

 

 

เมื่อมีเซ็กส์เสร็จ ชินจิกับเรนกะก็จัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ตอนนั้นเองที่เรนกะเพิ่งสังเกตว่าชินจิได้หลั่งใน เธอจึงหน้าซีดเผือด

 

「ชินจิ ถุงยาง…!」

 

ชินจิยิ้มให้เรนกะโดยไม่แสดงอาการสะทกสะท้าน

 

「ไม่เป็นไรหรอก ฉันคุมกำเนิดด้วยเวทมนตร์นะ เพราะงั้นการมีอะไรกับฉัน หลั่งในไปก็ไม่มีทางท้องแน่นอน」

 

「…!!♡」

 

เรนกะนึกถึงความรู้สึกสุดยอดของการถึงจุดสุดยอดขณะที่ถูกหลั่งใน ทำให้ร่างกายที่ควรจะสงบลงแล้วกลับรู้สึกใจเต้นแรง “คิวย์น♡” ที่ช่องคลอด

 

อาการคันของเรนกะหายไปโดยสิ้นเชิง ร่างกายของเธอเบาลง และตอนนี้เธอรู้สึกราวกับจะสามารถใช้สมาธิได้อย่างเต็มที

 

「งั้น กลับกันเถอะ」

 

ชินจิลุกขึ้นแล้วเริ่มเตรียมตัวกลับ ตามสัญญา ชินจิไม่ได้เอ่ยปากชวนเธออีก เรนกะสังเกตได้ว่าหากออกจากห้องนี้ไปแล้ว เธอจะไม่ถูกชินจิชวนอีกเป็นครั้งที่สอง

 

「อีกครั้งนะ…ได้โปรด♡」

 

เมื่อคิดเช่นนั้น เสียงที่ร้องขอครั้งต่อไปก็หลุดออกมาจากปากของเรนกะ เป็นเสียงที่เรนกะเองก็ยังตกใจ เป็นเสียงที่อ้อนวอนอย่างน่าหลงใหลของเพศเมีย

 

เมื่อได้ยินเสียงของเรนกะ ชินจิก็หันกลับมา ใบหน้าของเขาเป็นรอยยิ้มที่อ่อนโยนตามปกติ อย่างไรก็ตาม ดวงตาของเขาไม่ได้ยิ้มเลย แต่กลับเป็นดวงตาที่ร้อนแรงของเพศผู้ สายตานั้นทำให้เรนกะรู้สึกถึงความสุขของเพศเมียที่ถูกเพศผู้ครอบครอง

 

(คงจะลืมไม่ได้แล้วแน่ๆ…♡)

 

เรนกะตัวสั่นด้วยความรู้สึกที่มั่นใจ

 

เป็นความสั่นสะท้านแห่งความสุข